Harmoníkan - 01.10.1997, Qupperneq 7

sig á píanóharmoníku. Það var sérkenni
þessa lífsglaða harmoníkuleikara, fjórir
fingur á borðinu. Ekki var að heyra á spila-
mennskunni að fingurvöntunin hamlaði
hans léttu tónum og takt í dansinum sem
var sagður með afbrigðum góður, enda
taktmælirinn í fætinum.
Magnús var einn þessara manna sem var
rammur að afli, stundaði sjómennsku, oft
var beðið eftir honum af sjónum til að spila
á balli úti í sveit, stundum þurfti að draga
harmoníkuna á sleða langa leið eða bera á
bakinu og spila fram undir morgun og hætt
er við að launin hafi aðeins verið minning-
in um að hafa skapað gleði og gaman með-
al sveitunga og annarra samferðamanna úr
röðum íslenskrar alþýðu. Hann sagði mér
að einu sinni hafi hann orðið að ganga í 2 _
tíma með harmoníkuna á sleða og oft þess
utan lent í því misjöfnu á viðlíka tónleika-
ferðum.
Árið 1995 stóð F.H.U.R. fyrir ferð með
Akraborginni til Akraness og nágrennis.
Magnús kom með í þá ferð og naut hennar
svo að hana bar oft á góma. Nú síðast í vor
þegar félagið sótti Hornafjörð heim og
harmoníkuunnendur þar, lét hann sig heldur
ekki vanta enda fann hann sig mjög innan
þessa hóps. Hann var jarðaður í einkennis-
búningi F.H.U.R. Magnús Jörundsson var
vélstjóri að mennt og stundaði lengi sjó.
Síðar var hann starfsmaður Rafmagnsveitu
Reykjavfkur, sem lagermaður. Hann bjó
lengst af í Reykjvík að Efstasundi 4. en nú
síðast að Hrafnistu. Hann var giftur Árnýju
Guðnýju Rósmundsdóttur frá Bolungarvfk.
Þau eignuðust fimm börn.
Eg vil votta aðstandendum öllum og
börnum Magnúsar samúð. Magnús var
góður drengur og hjartahlýr. Slíkra manna
er lengi minnst. Að ósk bama Magnúsar lék
ég og félagi minn Guðmundur Samúelsson
við útförina í Fossvogskapellu polka, ræla
og valsa í um 20 mín. á undan sjálfri at-
höfninni, líf og fjör að leiðarlokum í anda
hins aldna harmoníkuleikara.
Hilmar Hjartarson
HORÐMEPiPl Á VESTURLEIÐ
Eitt af því sem heillaði Norðmennina hvað mest var fjöldasöngurinn við varðeldinn.
Um síðustu jól ákváðum við fjögur að
taka okkur ferð á hendur til Islands sum-
arið 1997 með það markmið að heim-
sækja harmoníkuhátíðina í Þrastaskógi
um verslunarmannahelgina.
Okkur langaði ákaflega mikið að sjá
sem rnest af sögueyjunni og hvernig
harmoníkufólk skemmtir sér á sltkri hátið
sem í Þrastaskógi. Eftir að hafa ekið frá
borði á Seyðisfirði ákváðum við að aka
suðurleiðina og helst alla leið í Þrasta-
skóg sama dag. Þessu markmiði náðuin
við. “ Per með stubbinn “ tók sér næstum
engan tíma til að reykja á leiðinni (reyk-
bann í bílnunt) hann var svo óttasleginn
um að ferðin tæki svo langan tíma að
ekki gæfist tækifæri til að spila fyrr en
daginn eftir.
(Innskot ritstj. skýring. Per fékk við-
urnefnið með „stubbinn" fyrir þá sök að
hann reykir sígarettuna nánast alveg í
pínu stubb sem rétt sést í milli varanna,
og svo er hann mikill og góður harm-
oníkuleikari sem bókstaflega nærist á
harmonílcutónlist)
Þegar við loks náðum alla leið sáum
við að Sirrý og Hilmar höfðu innramm-
mað komu okkar með því að flagga
norska fánanum á húsvagni sínum. Að
bjóða okkur þannig velkomin þýddi að
harmonikurnar voru strax teknar fram í
þakklætisskyni , eftir það var hátiðin
komin í gang.
Það voru ótrúlega margir skemmtileg-
ir íslenskir harmoníkuleikarar komnir á
staðinn og harmoníkuleikurinn var
kryddaður söng sem við Norðmenn erum
óvanir og tókum virkilega eftir.
Þar með gátu þeir sem ekki leika á
harmoníku veri þátttakendur. Harmoníka
og tromma er líka frekar óalgengt á okk-
ar slóðum en var mjög skemmtilegt. Þá
þótti okkur mjög áhugavert að heyra ís-
lendingana leika skandinavísk lög með
íslenskri túlkun. Per reyndi að leika það
eftir, eða rétta af með sinni túlkun á takt-
inum, með misjöfnum árangri. Harm-
oníkutónlist hefur þann eiginleika að
brjóta niður raunverulega tungumálaörð-
ugleika. Allir voru ótrúlega góðir að tala
skandinavisku, þannig fundum við okk-
ur sem heima . Mótssvæðið Þrastaskógur
liggur einstaklega vel við í landslaginu,
innrammað af skógi með hið “ norska “
Ingólfsfjall beint á móti. Framhjá rennur
lygn á þar sem Martin áræddi að baða
sig.
Snyrtingarnar á svæðinu voru góðar,
landvörðurinn sá vel um að halda öllu
hreinu . Lokaathöfn mótsins með varð-
eldi, tónlist, hópsöng og flugeldasýningu
var stórkostleg. Toppurinn var að við
Norðmennirnir fengum allir afhentar við-
urkenningar fyrir að vera fyrstu útlend-
ingarnir á mót Harmoníkunnar. Allt það
sem við upplifðum á mótinu kemur til
með að sitja djúpt í hugum okkar.
Við hinir norsku gestir þökkum af
heilum hug fyrir þær hlýju móttökur sem
við urðum aðnjótandi, sjáumst og heyr-
umst á ný. En sérstakar þakkir fá Sirrý og
Hilmar sem við kynntumst á mjög sér-
stakan og eftirminnilegan hátt sumarið
1993. Eftir að hátíðinni lauk fylgdu þau
hjónin okkur alla leið norður fyrir Mý-
vatn til að kveðja okkur, á leið okkar til
Noregs yfir öræfi íslands til Seyðisfjarð-
ar.
Margfaldar harmoníkukveðjur frá
Martin, Marit, Jan Ove og Per.
Þýðing H.H.
Leiðrétting v/3.tbl. '96-'97
Höfundur texta lagsins Egilstaða-
mær eftir Guttorm Sigfússon er Einar
Rafn Haraldsson. (sjá Héraðsfréttir,
grein um afmælislagakeppni.)
7