Harmoníkan - 01.05.2000, Blaðsíða 15

Gísli H- Brynjólfsson spilar
fyrir 800 manns
Ferð á harmonikumót í Caister on Sea í Englandi
„Caister Accordion Festival 1998“
3. HLCJTI NIÐURLfiO
Og sunnudagskvöldið kom og þar
spilaði hver úrvals harmonikuleikarinn á
fætur öðrum. Kvöldið hófst á þann sér-
staka hátt að nokkuð stór hljómsveit spil-
aði sálma! Áður hafði verið dreift á öll
borð blöðurn með einum 12 sálmum í
mismörgum erindum og virtust flestir
þeirra um það bil 800 áheyrenda sem í
salnum voru syngja með. Mjög sérstakt.
Hvernig myndu hinir heiðnu íslendingar
taka því að eiga að spila og syngja sálma
á landsmóti SÍHU? Þarna spilaði hljóm-
sveit Ron Hodgsons þess sem fyrr er get-
ið klassísk verk; Finnlandíu Síbelíusar og
lög úr West Side Story. Svo spilaði kana-
dísk stúlka Sheila Miller-Bowler, algjör
snillingur, virtist jafnvíg á allt. Hún lék
m.a. írsk lög. Þarna spilaði líka hann
Gísli okkar Brynjólfsson og gerði feikna
lukku. Hann lék syrpu af þjóðhátíðarlög-
um eftir Oddgeir Kristjánsson og gerði
áður grein fyrir tilurð og tilefni laganna.
Endaði svo á því að spila gamlan breskan
stríðsáraslagara, „Kiss me good night
sergant major“og tóku þá bretarnir undir
og sungu með! Eftir hlé léku saman tveir
ungir nrenn, Paul Chamberlain og David
Nesbit, sá sem sigraði í Frosini keppn-
inni. Svo kom Gary Blair sá skoski, sem
virðist mjög vinsæll þarna og að endingu
lék ítalinn Roberto Enzo á Midi græjur
og gekk sá um salinn inn á milli borð-
anna með sendi festan við beltið og söng
með í sumum laganna! Alveg ótrúlega
fingrafimur.
Ekki var nú dagskrá mótsins tæmd þó
að komið væri sunnudagskvöld, því að á
mánudagsmorguninn klukkan hálf tíu
hófst seinasta lota! Hófst hún á því að 10
manna byrjendahópur lék og var sá
yngsti 12 ára en sá elsti 83 ára! Stjórn-
andi var Les nokkur, sem er aðalstjórn-
andi í „Lindum Accordion Club“, harm-
onikufélagi bretanna vina okkar. Síðan
tók við hópur, þar sem allir spiluðu á eld-
gamlar harmonikur. Mér er nær að halda
að ekkert hljóðfæranna hafi verið yngra
en svona 30 - 40 ára gamalt. Mér varð
hugsað til Hohner Verdi III nikkunnar
minnar, sem er um 70 ára gömul, en ég
keypti hana eldgamla, að mig minnir
1954. Nú settist á sviðið maður með
hnappanikku og spilaði undir hjá þremur
litlum stelpum, á aldrinum svona 8-12
ára sem sungu nokkur þekkt rokklög og
gerðu þær mikla lukku. Meðal þess sem
líka var boðið upp á þennan mánudags-
morgun var skosk 40 manna hljómsveit,
sem lék undir stjórn þess fræga og áður
nefnda Gary Blair. Þar á eftir kom maður
frá Liverpool og þrælaðist með allgóðum
árangri í gegnum „Rhapsody in Blue“
eftir Gerswin. Þessu lauk svo með þvf að
50 manna hópur lék tvo valsa; annan eft-
irTjækofskí og hinn eftir Suppé; úr „Poet
and Peasant". Mótinu lauk svo formlega
með því að allir sem vettlingi gátu valdið
spiluðu saman „Rule Britain“ eftir Ed-
ward Elgar og var þá haldið á lofti tveim-
ur „Union Jacks“ - breska fánanum!
Við yfirgáfu svæðið upp úr klukkan
eitt eftir hádegi og ókum til Lincoln, en
það er um þriggja tíma keyrsla. Við Gísli
gistum hjá Helga Guðmundssyni og fjöl-
skyldu hans fram á föstudag er við fórum
heim.Meðan við dvöldum hjá Helga og
fjölskyldu var þoka flesta daga og frost á
nóttunni. Helgi fór með okkur í smá
skoðunarferð um Lincoln á þriðjudegin-
um og komum við þá m.a. í dómkirkjuna
þar og heyrðu þar spilað á orgelið. Það
var stórfenglegt! Kirkja þessi minnir á
Notre Dame kirkjuna í París, en er tals-
vert minni. Talin til hrein gotneskra
kirkna og fékk á sig núverandi útlit í
kringum 1300. Svo heimsóttum við góð-
an vin; Cyril Bruce og konu hans Jean.
Cyril er einn af bestu spilurunum þeirra í
klúbbnum. Þarna sátum við um stund og
spiluðum fyrir Cyril og með honum. Um
kvöldið fórurn við á æfingu með bretun-
um og þarna spiluðu allir eftir nótum!
Spiluð voru jólalög. Þeir spila nefnileg
tvisvar til þrisvar í desember á jólamark-
aði fyrir framan dómkirkjuna í Lincoln.
Á miðvikudagsmorguninn fórum við
niðrf bæ að versla og um kvöldið á
skemmtifund klúbbsins, se haldinn var í
golfklúbbi þarna í nágrenninu. þar „tróð-
um við upp“ saman, Við Gísli, Helgi og
einn bretanna, Jonathan Tomlinson og
gerðu þó nokkra lukku, þó ég segi sjálfur
frá. Ég komst í eitt listasafn á fimmtu-
deginum; „Usher Gallery“ í Lincoln.
Á föstudagsmorguninn yfirgáfu við
Willingham by Stow, þorpið þar sem
Helgi býr og ókum áleiðis til London.
Einn vina okkar þarna, John Underwood
(hann og Jonathan gistu hjá okkur Gyðu
sumarið 1996) býr í þorpinu Stow þarna
rétt hjá. Stow er upprunalegi höfuðstað-
urinn á þessu svæði og Willingham,
Lincoln, Gainsborough og fleiri staðir,
hjáleigur frá þeim stað í fornöld. I Stow
er sú elsta kirkja sem ég hef komið inn í,
elsti hluti hennar er talinn vera frá því um
600 e.Kr. Já, við vorum lagðir af stað
heim.
Rskrifcndur völdu
Braga Hlíðberg
harmonikuleikara
aldarinnar d íslandi og
harmonikuna hljóðfozri
aldarinnar.
Ég vil hér með þakka
dskrifendum fyrir góða
og drengilega
þdtttöku.
Með kveðju
Útgcfandi.
15