Fréttir - Eyjafréttir - 08.12.2011, Blaðsíða 12

12
Fféttir / Fimmtudagur 8. deseember 2011
Djöflanýlendan eftir James Rollins - Elliðaey kemur ekki lítið við sögu:
Vopnaskak og spreng-
S
í
ríki
lundans
Vestmannaeyjar
Gray gekk yfir þilfarið. Þótt him-
inninn væri heiðskír, ýfði öflugur
vindur sjóinn svo að báturinn valt
til og frá undir fótum hans. Hann
kom að Seichan og Monk við borð-
stokkinn. Þau voru bæði dúðuð í
vatnshelda frakka til að verjast sölt-
um vindinum. Hádegissólin endur-
speglaðist skært í sjónum en gerði
lítið til að hita loftið.
„Eftir því sem skipstjórinn segir,"
sagði Gray, „komum við til Elliða-
eyjar eftir um það bil tuttugu mín-
útur.“
Seichan skyggði hönd fyrir augu
og leit í austurátt. „Og erum við
viss um að það sé rétta eyjan?“
„Það er besta tilgátan."
Þau höfðu lent í Reykjavík fyrir
klukkustund og stokkið um borð í
einkaflugvél sem flaug með þau til
eyjaklasans tíu kflómetra suður af
Islandsströnd. Vestmannaeyjar voru
eins og röð grænna varðmanna sem
stóðu í úfnum sæ - sæ sem var
jafnólgandi og saga eyjanna. Þær
voru nefndar eftir írskum þrælum,
Vestmönnum, sem drápu eigendur
sína árið 875 og flýðu til eyjanna.
Þar fundust þeir skömmu síðar og
voru strádrepnir svo að ekkert varð
eftir nema nafnið.
Nú á tímum krafðist það dugnaðar
að búa héma, á stærstu eynni, og
deila landinu með sjófuglum og
þéttbýlustu lundanýlendu heims.
Ógnvænleg eldíjöll
Gray einblíndi á hrífandi höfn
Heimaeyjar fjarlægjast fyrir aftan
þau, með skærlitum húsum og
verslunum, með grænar hlíðar og
ógnvænleg eldfjöll í bakgrunninum.
Þau höfðu lent á litla flugvellinum
á eynni og leigðu strax bát til að
ferja þau að hnitunum sem jap-
önsku eðlisfræðingamir höfðu gefið
þeim upp - en hnitin vom óneitan-
lega gróflega áætluð, eftir því sem
Kat sagði. Og það vora margar
eyjar héma. Það vom fleiri en tólf
óbyggðar eyjar í klasanum, ásamt
endalausum náttúmlegum stein-
súlum og vindsorfnum dröngum.
Eyjaklasinn var jarðfræðilega
ungur, myndaður fyrir minna en
tuttugu þúsund ámm við eldgos á
eldstöðvakerfi á sjávarbotni. Það
kerfi var enn virkt. Á miðjum
sjöunda áratugnum myndaðist
syðsta eyja klasans, Surtsey, við
gos í sjó. Á áttunda áratugnum
gaus Eldfell - annað tveggja eld-
fjalla á Heimaey - og gróf hálft,
litríkt sjávarplássið í hraun. Gray
hafði séð afleiðingamar úr lofti
þegar þau lækkuðu flugið að
flugvelli eyjarinnar. Götuskilti
stóðu enn upp úr hrauninu og verið
var að grafa upp fáein heimili í
útjaðri bæjarins; af því dró bærinn
hitt nafnið sitt: Pompeii norðursins.
„Ég held að þetta sé staðurinn,"
sagði Monk og benti.
Elliðaey ekki annað en
klettasúla
Gray sneri sér við og sá háan
svartan klett stingast upp úr sjón-
um. Þetta var engin ey með sand-
ströndum og höfn í skjóli. Þver-
hníptir, svartir klettaveggir vom á
allar hliðar Elliðaeyjar, sem var
ekki mikið annað en klettasúla sem
stóð upp úr öldunum. Efst var eyjan
smaragðsgræn - engi með grasi og
mosa, svo björt í sólskininu að hún
virtist ónáttúmleg.
„Hvemig komumst við þangað
upp?“ spurði Monk þegar báturinn
sigldi í átt að himinháum klettinum.
„Þið klifrið, bandarísku vinir."
Svarið barst úr stýrishúsinu.
Ragnar Magnússon rigsaði út á þil-
farið í opnum, gulum regnfrakka,
stígvélum og þykkri ullarpeysu.
Með þykkt, rautt skegg með gráum
yrjum og veðurbarið andlit hefði
hann vel getað farið í leður og feld
og verið talinn víkingur. Aðeins
glettnin í grænum augum hans
mýkti þá mynd.
„Ég er hræddur um að eina leiðin
upp,“ útskýrði hann, „sé eftir reipi.
En þið virðist öll í fínu formi til
þess, svo að það ætti að ganga vel.
Eggert fer með bátinn austur fyrir
eyna, þar sem klettamir em
lægstir."
Ragnar benti með þumlinum á
stýrishúsið þar sem sonur hans,
Eggert, einhvers staðar á þrítugs-
aldri, með rakað höfuð og báða
handleggi þakta húðflúri, var við
stýrið.
„Engar áhyggjur," sagði Ragnar.
„Ég fer reglulega með veiðimenn,
meira að segja nokkra náttúmljós-
myndara, hingað. Aldrei jarðfræð-
inga eins og ykkur. En ég hef aldrei
misst neinn.“
Hann blikkaði Seichan, en hún var
með krosslagða handleggi og virtist
ekki skemmt. Þau höfðu búið til þá
sögu að þau væm rannsóknarfólk
frá Comell háskóla að rannsaka
eldfjallaeyjar. Það hafði dugað til
Út er komin skáldsagan Djöfla-
nýlendan, eftir James Rollins. Hún
er spennubók, ein af Sigma-sögum
Rollins, kom fyrst út í Bandaríkj-
unum seint í júní í sumar. Sögu-
sviðið er Bandaríkin og hér á landi
þar sem Elliðaey er einn af mið-
punktunum. Sagan gerist í nútíman-
um en grafin era upp hræðileg
atvik og uppfinningar langt aftur í
aldir.
„Sagan er ofin úr bæði takmarka-
lausu ímyndunarafli og nákvæmum
rannsóknum. Elliðaey kemur ekki
lítið við sögu og Skaftáreldar,"
segir í bókarkynningu.
Bókin er 432 síður, Ásdís Guðna-
dóttir þýddi og Æskan gefur út.
Birtum við hér kafla úr bókinni þar
sem leikurinn hefur borist til
Vestmannaeyja.
ingar