Fréttir - Eyjafréttir - 08.12.2011, Blaðsíða 13

Fréttir / Fimmtudagur 8. deseember 2011
13
BJARNAREY OG ELLIÐAEY eru athvarf lundakarla á sumrin. Þar er yfirleltt friðsælt, ólíkt því sem lýst er í bók James Rollins.
að útskýra þungan búnað þeirra og
spurningar um þessa tilteknu eyju.
Ragnar benti á klettinn þegar hann
fór enn nær. „Það er veiðihús uppi
á eynni þar sem þið getið leigt her-
bergi, ef þið þurfíð. Ef þið pírið
augun ættuð þið að sjá það.“
Fjölmenni í eynni
Gray leitaði andartak og fann það
svo. I miðju grænu grasinu stóð
nokkuð stórt veiðihús með bláu
þaki.
„Ég veit þó ekki hvort það er
mikið pláss þarna uppi,“ sagði
skipstjórinn. „Síðdegis í gær fór
annar bátur með ferðamannahóp
hingað. Veiðimenn frá Belgíu, frétti
ég. Eða Sviss kannski. Þeir ætla að
vera héma í nokkra daga. Fyrir
utan þá er ekki annað en svolítill
búpeningur og lundar til að halda
ykkur félagsskap.“
Eins gott, hugsaði Gray. Hann
vildi láta eins lítið fara fyrir leit
þeirra að upptökum fiseindabylgj-
unnar og hægt var.
Seichan hrökk skyndilega frá
borðstokknum, rakst á Gray og
missti næstum fótfestuna áður en
hann greip hana.
„Hvað er að?“
Hún benti orðalaust út á hafið.
Stór, svartur uggi reis hátt upp fyrir
yfirborðið og klauf öldumar við
skipshliðina. Gray horfði á þegar
annar uggi reis upp og fljótlega
eftir það sá þriðji, fjórði og fimmti.
„Það em fleiri héma,“ sagði Monk
hinum megin á skipinu.
„Háhymingar. Heil torfa.“
Ragnar þandi út bijóstið og
veifaði með handleggnum. „Það er
ekki óvanalegt. Stærsti háhyminga-
og höfmngastofn á öllu íslandi er í
kringum eyjamar okkar. Þeir em
forvitnir og hafa gaman af að synda
í ólgunni frá kinnungnum. Ef til
vill em þeir að vonast eftir smábita.
Ég gef þeim oft svolítið af aflanum,
ef hann er góður. Hér um slóðir er
sagt að það færi mönnum lán.“
Eftir stutta stund, þegar ekkert
bólaði á máltíð, synti torfan burt og
hvarf öll í einu, eins og eftir eitt-
hvert þögult merki. Gray tók eftir
að Seichan fylgdist með öldunum,
greinilega óróleg yfir stómm
rándýmnum.
Gott að eitthvað getur hrist upp í
jámviljanum.
Um leið og báturinn sigldi fram
hjá suðurhomi eyjarinnar skoðaði
Gray áfangastaðinn. Hann sá að
öldumar skullu á dimmum, djúpum
sjávarhellum á víð og dreif í klett-
unum. Ef fjársjóður hefði verið
falinn í votum hellunum fyrir löngu
væm flóð og stormar búin að eyði-
leggja hann. Besta von þeirra um
að finna það sem þau vom að leita
að væri á skjólsælli stað, í hraun-
sprungu eða helli á þurrn landi.
Elliðaey eins og sviss-
neskur ostur
En hvar áttu þau að hefja leitina?
Gray sneri sér að Ragnari. „Við
ættum að fara eins djúpt inn í eyna
og hægt er til að setja upp búnað-
inn. Einhverjar uppástungur?"
Skipstjórinn klóraði sér í skegginu
og horfði á klettavegginn. „Já. Það
er hellingur af hellum og göngum
héma. Veldu bara. Staðurinn er eins
og harður svissneskur ostur, sorfinn
af vindum og regni. En það er einn
frægur hellir þarna uppi, sem hún
dregur nafn sitt af. EÍliðahellir.
Sagan segir að ung stúlka hafi
flúið hingað og falið sig í hellinum
á flótta undan innrásarmönnum
sem fóm um nauðgandi og rænandi
- Tyrkir eða sjóræningjar úr Barba-
ríinu, það fer eftir því hver segir
söguna. Hvað sem því líður, þegar
hún var komin í ömggt skjól eign-
aðist hún bam, dreng, og ól hann
upp hér. Bamið varð vemdari
eyjarinnar og var sagt búa yfir
sérstökum hæfileikum, gat kallað
til aflið í eldi og grjóti til að verja
haf okkar.“ Ragnar hristi höfuðið.
„Þetta em auðvitað bara sögur,
sagðar við eldinn á löngum
vetmm.“
Gray og Monk litu hvor á annan.
Ef til vill var sannleikskom í gömlu
sögunni, vísbending um sprengi-
kraft sem var grafinn hér fyrir
löngu, falinn af einhverjum sem
leitaði skjóls í örvæntingu.
„Geturðu sagt mér hvar hellirinn
er?“ spurði Gray.
Ragnar yppti öxlum af krafti.
„Fjandann ætli ég viti það. En það
er eftirlitsmaður í veiðihúsinu,
Ólafur gamli Bragason. Kallið hann
samt Óla. Hann er helvíti öflugur
karl. Hann hefur búið þama úti í
meira en sextíu ár, jafnharður og
hvass og grjótið á eynni. En hann
þekkir hvem krók og kima þar.
Hann er rétti maðurinn til þess að
spyrja."
Nú var báturinn kominn fyrir
suðurhomið og sigldi hægt að
spmngu í klettaveggnum. Þykkt
reipi, fest við klettinn á nokkmm
stöðum, hlykkjaðist niður að ofan
og merkti leið sem hentaði fjalla-
geitum betur en fólki. Það var
bundið fast í endann. Þau þurftu að
róa á litlum báti frá skipinu til að
komast að því, en staðurinn var að
minnsta kosti nokkuð vel varinn
fyrir ölduganginum.
Sonur skipstjórans þurfti þó að
beita lagni til að koma þeim nær.
Stuttu síðar hjálpaði Gray Seichan
að klifra úr bátnum upp á hálan
klettinn, þar sem hún setti á sig
bakpokann og greip þéttingsfast um
reipið. Gray starði upp fyrir sig og
setti líka á sig bakpokann. Þetta
yrði erfið leið. Hann öfundaði
Monk skyndilega af gervihendinni.
Hann gat brotið valhnetu milli
fingranna með nýhönnuðum
búnaðinum. Slíkt grip kæmi sér vel
á löngu klifrinu.
Ragnar var í bátnum með þeim og
sá um litla utanborðsmótorinn í
skutnum. „Við Eggert verðum í
nágrenninu að veiða svolítið.
Hringið í okkur þegar þið eruð
tilbúin og við komum að sækja
ykkur. En látið okkur líka vita ef
þið ákveðið að vera yfir nóttina.
Við getum komið hvenær sem er á
morgun að ferja ykkur aftur til
baka.“
„Takk.“
Upp klettavegginn
Gray fór úr vaggandi bátnum og á
fast land. Kletturinn var votur en
líka grófur og oddhvass, sem gaf
góða fótfestu. Leiðin upp var brött
en það var auðvelt að koma niður
fæti á klettasyllumar. Reipið veitti
enn meira öryggi.
Hann starði upp og naut útsýnis-
ins. Seichan kleif ákveðin og hvfid-
arlaust, þröngar gallabuxumar lágu
þétt við bakhlutann. Hún hraðaði
sér svo mikið að það var ljóst að
hún var því fegin að sleppa við
dökkan sjóinn fyrir neðan.
Monk hlaut að hafa tekið eftir
hvert Gray var að horfa þegar þeir
vom komnir nokkra metra áleiðis.
„Ekki láta ítölsku kæmstuna góma
þig í að góna svona."
Gray yggldi sig að honum. Sem
betur fór gleypti vindurinn flest af
því sem hann sagði áður en orðin
bámst til Seichan. Hann hafði ekki
hitt Rachel Verona í meira en fjóra
mánuði. Lauslegt samband þeirra
hafði dáið út eftir að hún hækkaði í
tign innan hersins og var föst á
Italíu um leið og vandamálin með
foreldra hans sjálfs útilokuðu
langar helgarferðir til Rómar. Þau
vom enn í sambandi gegnum
símann, en þar með var það upptal-
ið. Þau skildu bæði, aðskilin af
mun breiðari gjá en Atlantshafið
var, að þau þurftu að halda áfram
hvort í sínu lagi.
Kýr sem hengdu
hausinn aumkunarlega
Hópurinn hífði sig upp yfir kletta-
vegginn og upp á gullfallega, grasi
gróna eyna með útsýni til allra átta
og klettaveggi þakta gróðri í ótelj-
andi grænum litbrigðum. Svolítið
mistur lá yfir skellaga eynni svo að
það glampaði á landslagið.
Monk biístraði hátt. „Það er eins
og við höfum gengið beint inn í
einhverja írska þjóðsögu."
Seichan var ósnortin. „Fömm og
tölum við umsjónarmanninn.“
Hún var í fararbroddi á göngunni
yfir að tveggja hæða veiðihúsinu á
miðju enginu til hægri. Á vinstri
hönd lækkaði landið frá hæsta tind-
inum í mörgum lögum af svörtu
bergi. Gray vonaði að umsjónar-
maðurinn gæti hjálpað þeim að
leita.
Eftir stutta göngu komu þau að
einu byggingunni á eynni. Húsið
var viðarklætt með fáeinum litlum
gluggum og leit frekar út eins og
hlaða, sérstaklega vegna nokkurra
kúa sem hengdu hausinn aumkun
arlega og stóðu á beit lengra uppi í
grænni brekkunni. Svolítill reykur
leið upp um eina skorsteininn á
húsinu.
Þau fóm gegnum hlið og yfir
lítinn grænmetisgarð. Gray gekk að
útidyrahurðinni og drap á dyr.
Þegar enginn kom til dyra skoðaði
hann klinkuna og komst að því að
húsið var ólæst. En hvers vegna
ætti það svo sem að vera annað?
Hann ýtti upp hurðinni.
Aðalherbergi veiðihússins var
dimmt og kæfandi heitt eftir kalda
gönguna. Rispað og blettótt fjala-
borð stóð fyrir framan lágt eldstæði
svo að herbergið var bæði fundar-
salur og borðstofa. Flöktandi olíu-
lampi lýsti upp borðplötuna sem
var full af landa- og sjókortum. Þau
vom öll á víð og dreif og greinilegt
að farið hafði verið vel í gegnum
þau.
Gray renndi niður jakkanum svo
að hann hefði greiðan aðgang að
SIG Sauer byssunni sinni. Seichan
stífnaði líka upp og tók upp hníf.
„Hvað er að?“ spurði Monk.
Gray leitaði í húsinu. Staðurinn
var of hljóður. Kortahrúgan minnti
meira á hemaðaraðgerðir en veiði-
ferð. Lág stuna barst frá herbergi
baka til í húsinu.
Gray tók upp byssuna og flýtti sér
áfram, fór með veggjum og hélt
byssunni á lofti. Seichan gekk
hinum megin í herberginu.
Gray leit snöggt inn í bakher-
bergið og kom auga á grannan,
sterklegan, gamlan mann bundinn
við stól, nef hans var brotið, vörin
spmngin og það blæddi úr henni.
Þetta hlaut að vera Ólafur Braga-
son. Gray skoðaði herbergið áður
en hann gekk inn. Það var enginn
annar í því.
Hann fór til mannsins, höfuð hans
hallaðist aftur þegar hann heyrði
fótatak Grays. Sljó, ringluð augu
litu á Gray áður en haka mannsins
féll aftur niður á bringu.
„Nei, nei ..." sagði hann með lágri
stunu. „Ég sagði ykkur allt sem ég
veit.“
Dregur til tíðinda
Seichan sneri sér að Gray. „Það
lítur út fyrir að fleiri viti af fis-
eindabylgjunum og hafi verið á
undan okkur hingað."
Hún þurfti ekki að nefna nein
nöfn. Én hvemig gat Guild vitað af
þessari eyju? Illur grunur læddist
að honum og hann starði á hana.
Eitthvað hlýtur að hafa sést á svip
hans. Seichan stífnaði upp af reiði
en hann sá líka sársauka í augum
hennar. Hún flýtti sér að dyrunum.
Hún hafði lagt sig alla fram um að
sýna fram á hollustu sína. Hún átti
ekki tortryggni hans skilið.
Gray gekk að dyrunum, snerti
handlegg hennar og bauð fram
þögla afsökunarbeiðni en hann
hafði ekki meiri tíma fyrir særðar
tilfinningar. Hann veifaði til
Monks.
„Ég ætla að leita í húsinu. Hjálp-
aðu umsjónarmanninum. Við
verðum að koma honum á fætur.
Hver sem er héma hefur ömgglega
tekið eftir því þegar við komum."
Stór sprenging kvað við á eynni svo
að gluggamir hristust. Gray flýtti
sér yfir herbergið. Hann þekkti
hvellinn í TNT-sprengiefni. Úr
einum glugganum sá hann dökkt
reykský stíga upp úr klettunum
hálfa leið yfir eyna. Hópur svartra
og hvítra lunda hóf sig til flugs og
flögraði skelfingu lostinn gegnum
reykinn. Einhver var að reyna að
sprengja sig dýpra inn í eyna.
Nær þeim kom hann auga á
hreyfingu. Átta menn risu upp
handan við klettana og stikuðu yfir
engið, bognir í baki og létu klettana
skýla sér eftir megni. Þeir vom
vopnaðir rifflum, sem glampaði á í
sólskininu. Þama vom veiðimenn-
imir sem Ragnar skipstjóri hafði
talað um.
En raunvemlega veiðin virtist vera
rétt að byrja.
Birt rneð leyfi útgefanda. Fyrirsögn
og millifyrirsagnir eru Frétta.