Fréttablaðið - 19.07.2014, Blaðsíða 16

19. júlí 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 16
Grafarvogsbúinn Aron Jóhannsson hefur afrekað margt á þeim fjórum árum sem eru liðin frá því að hann yfirgaf Fjölni í 1. deild-
inni. Hann sló markamet í Dan-
mörku, var seldur fyrir væna fúlgu
til hollensks stórliðs og spilaði nú
síðast með bandaríska landsliðinu
á HM í Brasilíu. Ákvörðun Arons
um að gefa fremur kost á sér í
bandaríska liðið en það íslenska var
umdeild, enda sonur íslenskra for-
eldra sem voru við nám vestanhafs
þegar drengurinn kom í heiminn
fyrir tæpum 24 árum. Ákvörðunin
kann enn að þykja umdeild en flestir
fylktu sér að baki kappanum þegar
út í alvöruna var komið í Brasilíu.
Aron var á hækjum þegar ég hitti
á hann við Fjölnisvöllinn í Graf-
arvogi – hans gamla heimavöll.
Hann lagðist undir hnífinn í Hol-
landi á þriðjudag vegna ofvaxtar í
ökklabeini sem þurfti að fjarlægja.
Aðgerðin gekk vel en minnstu mun-
aði að meiðslin hefðu kostað hann
ferðina til Brasilíu.
„Ég byrjaði að finna fyrir ökkl-
anum í mars eða apríl og varð sífellt
verri eftir það. Læknarnir hjá AZ
vissu hvað þurfti að gera en sögðu
að ég gæti þraukað ef ég vildi spila
áfram. En til að verða hundrað
prósent var aðgerðin nauðsynleg,“
lýsir Aron. Forráðamenn AZ vildu
eðlilega að Aron færi í aðgerðina
strax að tímabilinu loknu en sýndu
því mikinn skilning að hann hefði
lítinn áhuga á að fórna því að taka
þátt á HM.
Til að bæta gráu ofan á svart
meiddist Aron í nára skömmu fyrir
HM. Undirbúningur Jürgens Klins-
mann landsliðsþjálfara fyrir HM
var mjög strangur sem reyndist
Aroni erfitt eftir langt tímabil í Hol-
landi. „Ég hafði spilað 50-60 leiki á
tímabilinu og um tíma hélt ég að
ég yrði sendur heim – að ég kæm-
ist ekki í 23 manna lokahópinn. Ég
fann fyrir miklum verk í náranum
en var í raun smeykur við að kvarta
of mikið undan honum og biðja um
hvíld eða léttari æfingar,“ segir
Aron en Klinsmann var með tvær
til þrjár æfingar á hverjum degi.
Komu grátandi inn í klefann
Aron kom inn á sem varamaður í
æfingaleik Bandaríkjanna gegn
Aserbaídsjan þann 27. maí í San
Francisco. Það var fyrsti æfinga-
leikur liðsins af þremur fyrir HM
í Brasilíu og skoraði Aron síðara
markið í 2-0 sigri. „Eftir þann leik
fóru verkirnir í náranum að versna.
Við áttum næst leik gegn Tyrklandi
í New York og ég gat ekki beitt mér
fyllilega á æfingum. Ég spilaði ekki
og eftir leikinn sagði þjálfarinn mér
að hann hefði viljað hvíla mig.“
Sjö leikmenn þurftu frá að hverfa
úr æfingahópi Klinsmann fyrir HM
og þrátt fyrir baráttuna við meiðsl-
in komst Aron í lokahópinn. Hann
segir að það hafi verið erfitt að
horfa á eftir félögum sínum sem
þurftu að sitja heima. „Á einni
æfingunni sá ég að þjálfarinn
var að taka út einn og einn
leikmann og ræða við þá.
Svo komu þeir inn í búnings-
klefa með tárin í augunum og
þá áttaði maður sig á því hvað
hafði gerst,“ lýsir Aron.
„Tilfinningin var skrýtin.
Maður var ánægður en þetta
var leiðinlegt fyrir hina. Næsta
klukkutímann voru menn fyrst
og fremst að átta sig á því að sumir
þeirra væru ekki að fara á HM.
Maður vildi því ekki flagga gleðinni
sjálfur.“
Enginn tími fyrir stress
Fyrsti leikur Bandaríkjanna í loka-
keppninni sjálfri var gegn Gana.
Handrit leiksins hefði þess vegna
getað verið samið í Hollywood. Clint
Dempsey kom Bandaríkjunum yfir
eftir 29 sekúndur en Ganverjar jöfn-
uðu þegar skammt var til leiksloka.
Þá kom varamaðurinn John Brooks
til sögunnar og tryggði þeim banda-
rísku dramatískan sigur.
Aron kom inn á sem varamað-
Eiríkur Stefán
Ásgeirsson
eirikur@frettabladid.is
ur í þessum leik líkt og frægt er
eftir meiðsli Jozys Altidore strax
á 20. mínútu. Aron hafði haft það
á tilfinningunni dagana á undan að
hann fengi að spila í leiknum. „Ég
var ekkert búinn að spila í síðustu
æfingaleikjunum vegna meiðsla en
mér leið vel og ég var góður á síð-
ustu æfingunum fyrir leik,“ lýsir
Aron. „Ég og Chris [Wondolowski]
vorum sóknarmennirnir á bekkn-
um og þegar Jozy meiddist litum við
hvor á annan. Okkur brá en fannst
best að hefja upphitun. Ég var bara
búinn að skokka eina ferð þegar það
er kallað á mig. Ég hafði því engan
tíma til að hugsa um þetta. Sem var
gott því þá hafði maður ekki tíma til
að verða stressaður.“
Aron segist hafa fengið gæsahúð
þegar honum var skipt inn á en um
leið varð hann fyrsti Íslendingurinn
til að spila í lokakeppni HM í knatt-
spyrnu. „Það var svo mikið adrena-
lín í líkamanum að ég fann ekkert
fyrir meiðslunum í þessar 70 mín-
útur sem ég spilaði. Ég hljóp úr mér
lungun enda þurftum við mikið að
verjast í leiknum.“
Hann segist sáttur við frammi-
stöðu sína þó svo að hann hafi ekki
fengið úr miklu að moða sem sókn-
armaður. „Eftir á að hyggja fannst
mér ekki margt sem ég hefði getað
gert betur. Það kom augnablik þar
sem ég hefði mögulega komist einn
í gegn en það þýðir ekkert að gráta
það núna.“
Tímasetning meiðslanna verst
Það var ljóst að Altidore myndi
ekki taka frekari þátt í riðlakeppn-
inni. Aron, eins og flestir Íslending-
ar, leyfði sér að vona að hann fengi
tækifæri í byrjunarliðinu í næsta
leik. En það átti ekki að verða.
„Þegar undirbúningur hófst fyrir
leikinn breytti þjálfarinn um kerfi
og ákvað að spila bara með einn
framherja. Hann var með Dempsey
einan uppi á toppi og ég áttaði mig
strax á því að ég yrði ekki í byrjun-
arliðinu. Þetta var þremur dögum
fyrir leikinn.“
Hann viðurkennir að það hafi
verið vonbrigði enda fáir knatt-
spyrnumenn sáttir við að þurfa að
sitja á bekknum. „Ég skildi afstöðu
þjálfarans. Ég var ekki 100 prósent
á æfingum og ég veit að ég er ekki
það góður að ég geti verið í byrjun-
arliðinu á HM þegar málin standa
þannig. Mesta svekkelsið var tíma-
setning meiðslanna – að ég gat ekki
upplifað HM algjörlega heill heilsu.“
Aron spilaði ekki meira á HM
en í þessum eina leik. Bandaríkin
féllu úr leik í 16-liða úrslitum eftir
hetjulega baráttu í framlengdum
leik gegn Belgíu og sneru aftur til
síns heima sem þjóðhetjur. „Ég fékk
smjörþefinn af þessu og veit hversu
ótrúlegt það er að spila á HM. Auð-
vitað hefði ég viljað spila meira en
ég á vonandi meira eftir. Ég stefni
að því að spila að minnsta kosti á
tveimur mótum til viðbótar.“
Ætlar að festa sig í sessi
Næsta stóra verkefni bandaríska
liðsins verður úrslitakeppni Copa
América árið 2016. Þessi sögufræga
keppni, sem er álfukeppni Suður-
Ameríku, fer þá í fyrsta sinn fram
utan álfunnar en hún verður hald-
in í Bandaríkjunum – og það á 100
ára afmælisári sínu. „Það verður
alveg svakaleg keppni,“ segir Aron
og það er greinilegt að hann hlakkar
mikið til. „Ég stefni á að vera búinn
að festa mig í sessi sem byrjunar-
liðsmaður þá.“
Búast má við að Bandaríkjamenn
muni áfram fylgjast með knatt-
spyrnulandsliði sínu af áhuga, von-
andi með Aron innanborðs. Og hann
gerir sér grein fyrir því að það er
vel fylgst með honum á Íslandi.
„Ég fann fyrir stuðningnum frá
Íslandi úti í Brasilíu og hann var
meiri en ég átti von á. Það var nokk-
uð um neikvæð viðbrögð þegar ég
valdi bandaríska landsliðið á sínum
tíma en ég fann fyrir mun meiri
jákvæðni í minn garð eftir því sem
nær dró keppninni. Ég var ekki
lengur svikarinn og fannst að menn
væru stoltir af mér.“
Og spurður hvort hann hafi
nokkru sinni séð eftir því að hafa
valið bandaríska landsliðið fram
yfir það íslenska stendur ekki á
svarinu. Það er skýrt. „Nei. Svarið
er einfalt.“
Fékk sting í hjartað þegar ég sá pabba
EKKI LENGUR
SVIKARINN
Aron segir að sér hafi þótt sérlega
vænt um að hans nánustu hafi gert
sér ferð alla leið til Brasilíu til að
fylgja bandaríska liðinu eftir á HM
og styðja sinn mann.
Fjölskylda Arons, sem og flestra
leikmanna bandaríska liðsins,
missti þó af leiknum gegn verðandi
heimsmeisturum Þýskalands þar
sem hún komst ekki á völlinn vegna
úrhellisrigningar í Recife.
Aron Jóhannsson skráði nafn sitt í sögubækurnar
í sumar þegar hann varð fyrsti Íslendingurinn
til að spila í úrslitakeppni HM í knattspyrnu.
Það gerði hann með bandaríska lands-
liðinu en í viðtali við Fréttablaðið gerir
hann upp þátttöku sína á mótinu, segir
frá baráttu sinni við ótímabær meiðsli í
aðdraganda þess og háleitum markmiðum
sínum fyrir landsliðsferil sinn vestanhafs.
Ég man þegar ég sá fjöl-
skylduna uppi í stúku í leiknum
gegn Portúgal. Ég var að hita
upp þegar ég sá hana fyrst og
þá fékk ég smásting í hjartað.
Sérstaklega gaman fannst mér
að sjá pabba minn því hann
hefur alltaf verið stuðnings-
maður minn númer eitt.
Á NÓG EFTIR
Aron Jóhannsson
ætlar sér að fara á tvö
heimsmeistaramót
til viðbótar með liði
Bandaríkjanna.
FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI