Skessuhorn - 16.02.2011, Blaðsíða 18

18 MIÐVIKUDAGUR 16. FEBRÚAR
„Ég geri hlut ina ann að hvort vel
eða ekki,“ seg ir Bar bara Fleck in ger
sem hef ur ver ið bú sett á Ís landi í
tíu ár og í gegn um árin gegnt ýms­
um á byrgð ar stöð um í Snæ fells bæ.
Nýjasta verk efn ið er for mennska
í Pakk hús nefnd sem hún seg ir
bæði spenn andi og krefj andi starf.
Einnig hef ur hún starf að sem verk­
efna stjóri kvöld nám skeiða hjá Sí­
mennt un ar mið stöð Vest ur lands, sá
um nám skeið ið „Efl ing er lendra
kvenna“ á veg um Sí mennt un ar­
mið stöðv ar inn ar. Hún hef ur skipu­
lagt al þjóð legt kaffi hús í Snæ fells bæ
síð ast lið in tvö ár sem og tek ið þátt
í að halda svo kall aða inn flytj enda­
messu í Ó lafs vík. Þá sér hún einnig
um kríla nám skeið í kirkj unni nú í
vet ur og kenn ir spænsku við Fjöl­
brauta skóla Snæ fell inga. Bar bara
tók sér þó frí frá hug mynda vinn­
unni og barna upp eld inu til að taka
á móti blaða manni Skessu horns ný­
lega.
Mik ill E urovision
að dá andi
Mik ið vetr ar ríki blasti við blaða­
manni er hann ók inn í Ó lafs vík á
fund við Bar böru um þar síð ustu
helgi. „Veð ur far ið á Ís landi er eitt af
því sem kom mér mest á ó vart þeg­
ar ég flutti hing að. Snjór inn er allt
öðru vísi en sá sem ég ólst upp við,“
sagði Bar bara er hún sótti skóflu
fyr ir blaða mann sem hafði fest bíl
sinn í botn langa ein um í Ó lafs vík.
„Þeir moka þessa götu alltaf síð ast,“
út skýrði hún og byrj aði að ýta bíln­
um.
Bar bara ólst upp í Suð ur Týról
sem er sjálf stjórn ar hér að efst í norð­
ur Ítal íu. Hér að ið var und ir yf ir­
ráð um Aust ur rík is uns fyrri heims­
styrj öld in skall á en fór þá und­
ir Ítal íu. Á hrifa Aust ur rík is gæt ir
enn í menn ingu Suð ur Týróls sem
Bar bara seg ir mjög frá brugna þeim
menn ing ar hátt um er þekkj ast í suð­
ur Ítal íu. „ Þýska er til dæm is mitt
móð ur mál en mér var þó gert að
læra ítölsku sem barn. Hér að ið er
lít ið, með næst um jafn marga íbúa
og Ís land, en samt eig um við ekk­
ert hand boltalands lið. Mér finnst
ár ang ur ís lenska hand boltalands­
liðs ins alltaf jafn merki leg ur og ég
held alltaf með Ís landi þeg ar það
kepp ir, hvort sem er í í þrótt um eða
E urovision. Ítal ía er reynd ar löngu
hætt að taka þátt í E urovision og
þar fylgj ast fæst ir með keppn inni.
Ég, ó líkt minni fjöl skyldu úti, er
þó mik ill að dá andi.“ Bar bara seg ir
alltaf jafn skemmti legt að sjá hvað
Ís lend ing ar eru stolt ir af sam lönd­
um sín um sem vegn ar vel á sínu
sviði, slíkt tíðk ist ekki á henn ar
heima slóð um.
Upp lifði sig aldrei
sem út lend ing
„Það sem kom mér mest á ó vart
þeg ar ég flutti til Ó lafs vík ur var
hversu erfitt var að blanda geði við
fólk. Í Suð ur Týról fór ég út að
ganga með barn ið mitt og kíkti á
kaffi hús og þannig kynnt ist ég öðr­
um mæðr um á svæð inu. Á þess um
tíma var ekk ert kaffi hús í Ó lafs­
vík og mömm urn ar skildu börn­
in sín eft ir í vögn un um fyr ir utan
hús, sem mér þótti ein kenni legt.
Ég dreif mig samt af stað og gekk í
ýmsa klúbba og fé lög í bæj ar fé lag­
inu, en þannig kynn ist mað ur fólki
á Ís landi,“ sagði Bar bara en að eig­
in sögn var henni strax vel tek ið í
sam fé lag inu. Hún hafi í raun aldrei
upp lif að sig sem út lend ing, kannski
vegna þess að hún átti ís lensk­
an eig in mann eða vegna þess að
hún reyndi strax að tala tungu mál­
ið. Fljót lega var henni síð an boð­
ið í sauma klúbb. „Æ, ég get ekki
kom ið því ég á enga sauma vél,“
var svar ið. „Síð ar komst ég að því
að fæst ir sauma í sauma klúbb um.
Það sem hjálp aði mér mik ið við
að læra tungu mál ið var að kon urn­
ar í sauma klúbbn um töl uðu ekk­
ert minna, eða hæg ar, eða á ensku,
þó ég væri á svæð inu. Þær töl uðu
aldrei við mig eins og út lend ing og
hik uðu ekki við að nota flók in orð,
jafn vel lækn is fræði leg.“
Að eins mynd ir af
látn um ætt ingj um
Bar bara nefn ir fleiri hluti sem
hafi kom ið henni á ó vart varð­
andi ís lenska menn ingu. Til dæm­
is þá stað reynd að Ís lend ing ar sjúga
upp í nef ið í stað þess að snýta sér
í marg menni, sem mun þykja hinn
mesti ó sið ur í flest um öðr um lönd­
um. „Ég varð einnig mjög hissa
þeg ar ég sá all ar þess ar mynd ir af
ungu fólki, og jafn vel börn um, uppi
á veggj um hjá fólki. Í mínu heima­
landi er yf ir leitt eitt horn í hverju
húsi þar sem hengd ar eru upp
mynd ir af látn um ætt ingj um, þar
fyr ir utan tíðkast ekki að hengja
upp mynd ir af fólki. Þetta hef ur þó
að eins breyst í seinni tíð, en í fyrstu
taldi ég því að allt þetta fólk væri
dáið! Síð an fannst mér mjög merki­
legt hvað fólk vill alltaf vera fínt til
fara og klæð ir sig upp fyr ir sauma­
klúbba og barna af mæli. Ég vil bara
vera í þægi leg um föt um í barna af­
mæl um, enda mætti ég bara á flís­
peys unni þeg ar mér var fyrst boð ið.
Veisl ur eru líka mik ið stærri en ég á
að venj ast. Á Ís landi er alltaf köku­
hlað borð en í Suð ur Týról næg ir
að baka eina köku við hvert til efni.
Þeg ar Örv ar, mað ur inn minn, varð
25 ára bak aði ég eina stóra köku
handa hon um, bauð fólki í veislu
og var mjög stolt af sjálfri mér fyr ir
að hafa bak að þessa einu köku. Það
kom mér því í opna skjöldu þeg ar
mér var boð ið í veislu og ég sá all­
ar köku teg und irn ar sem stóðu mér
til boða.“
Sel ur tryggði
Ís lands kom una
En af hverju kom Bar bara til Ís­
lands fyr ir tíu árum? „Af því að
ég fór ekki til Jap ans,“ svar ar hún
snögg lega. „Ég var á síð asta há­
skóla ári mínu og þráði eitt hvað æv­
in týri í lok in. Draum ur inn var að
fara til Jap ans, en skól inn var þá
ný bú inn að senda nem anda þang­
að og hefði ég því þurft að bíða í
eitt og hálft ár til að kom ast. Mér
var þá bent á að nem end um skól ans
stæði einnig til boða að fara í þrjá
mán uði til allra landa inn an Evr­
ópu sam bands ins auk Ís lands. Svona
var þetta merkt í bæk lingn um; „EU
countries and Iceland.“ Ég á kvað
að kanna þetta Ís land nán ar, fór á
bóka safn ið til að lesa mig til um
land ið og það fyrsta sem ég sá var
mynd af sel. Þá var ég strax stað ráð­
in í að fara til Ís lands.“
Dvöl in á Ís landi átti að end ast
í þrjá mán uði, þvínæst var för inni
heit ið til Spán ar í nokkra mán uði
og loks til Jap an. Ör lög in verða þó
ekki um flú in og æv in týra ferð Bar­
böru náði aldrei lengra en til Ís­
lands. „Ég fékk al veg ekta ís lensk ar
mót tök ur. Þeg ar ég kom var Hekla
að gjósa og ég lenti meira að segja í
jarð skjálfta eitt sinn þeg ar ég var á
leið í skól ann. Ég var ráð in sem að­
stoð ar tungu mála kenn ari við Fjöl­
brauta skól ann í Garða bæ, kenndi
þýsku. Örv ar var þá nem andi við
FG, einn af þess um eldri nem­
end um sem byrj aði seinna en aðr­
ir. Hann myndi segja að þetta hafi
ver ið ást við fyrstu sýn. Eft ir fyrsta
þýsku tím ann hjá mér sagði hann
við syst ur sína að ég væri stúlk an
sem hann ætl aði að gift ast. Ég var
ekki eins viss.“
Örv ar og Bar bara byrj uðu sam­
an fljót lega eft ir að nám inu lauk og
varð Bar bara fljótt ó létt. Lena er nú
orð in ell efu ára, Gylfi er níu ára og
sú yngsta, Nína, er tveggja ára.
Lærði að prjóna
á Ís landi
„Við bjugg um á Ítal íu fyrsta árið
en flutt um síð an aft ur til Ís lands
því Örv ari gekk illa að finna vinnu
úti. Hann starfar nú sem sjó mað­
ur í lít illi fjöl skyldu út gerð á samt
föð ur sín um og bróð ur. Ég ætl aði
aldrei að setj ast að hérna, en ætli ég
þurfi ekki bráð um að sætta mig við
að enda að öll um lík ind um hér á
Jaðri,“ seg ir Bar bara og hlær. Örv ar
er ekki heima mað ur í Snæ fells bæ,
ólst upp á Tálkna firði, og var hann
því nán ast jafn mik ill út lend ing ur
At hafna kon an Bar bara Fleck in ger hef ur kom ið sér vel fyr ir í Ó lafs vík
Það er hægt að elska tvö lönd
Bar bara Fleck in ger hef ur lát ið á sér kræla í fé lags- og menn ing ar lífi Snæ fells bæj ar.
Fjöl skyld an á góðri stund.
Hér er fjöl skyld an stödd á heima slóð um Bar böru í Suð ur Týról. Á mynd ina vant ar elstu dótt ur þeirra hjóna, Lenu.