Vísbending - 23.12.2013, Síða 40

40
Norðurálfu. Hann skipaði höfðingjum í stjórn landsins eins og verið
hafði í Tróju, 12 höfuðsmenn til að dæma landslög. Svo skipaði hann
réttarfarið allt „sem fyrr hafði verið í Trója og Tyrkir voru vanir.“
Næst lagði hann undir sig Noreg og gerð son sinn Sæming að konungi
yfir Noregi, en Yngva að konungi yfir Svíþjóð. Þessir Asíumenn,
æsir, tóku sér kvonföng í hinum nýju löndum og urðu þessar ættir
fjölmennar um Saxland og alla Norðurálfu. Tunga þeirra Asíumanna
varð að tungumál í öllum þessum löndum, Noregi, Svíþjóð,
Danmörku, Saxlandi og Englandi, þótt enn séu til forn landsheiti eða
staðarheiti sem virðast vera á annarri tungu (keltnesku?).
Þannig lýkur frásögn Snorra af þjóðflutningum Germanska
(norræna) þjóðflokksins frá Tyrklandi norður í álfu og lengst til
Íslands og norðlægra eyja og svæða í N-Atlantshafi. Þorvaldur
Friðriksson, fornleifafræðingur og fréttaskýrandi heldur því fram að
þessi tyrkneska tunga sem kölluð var dönsk, sé ævagömul og hafi
jafnvel verið töluð á bronsöld. Þorvaldur kallar Óðinn og félaga hans,
Njörð og Frey, útlendinga og innflytjendur á Norðurlöndum sem
hafi flúið þangað er Rómarveldi lagði undir sig lönd þeirra í Asíu.
Ekki virðist sem allur þjóðflokkurinn hafi farið frá Tyrklandi, því að
í Ynglingasögu segir frá því að Sveigðir konungur, sonarsonur Freys,
ásamt nokkrum frændum sínum, hafi farið í heimsókn til Tyrklands
til að heimsækja ættingja. Sú ferð tók sex ár.
gleymd heimaslóð?
Eins og þeir vita sem sótt hafa Tyrkland heim eru ekki allir íbúar
þess dökkir og framandi. Ég var samtímis bekkjarbróður mínum,
Jóni Helgasyni, þá landbúnaðarráðherra, á fundi í Istanbúl árið 1986
formála Eddu greinir Snorri frá því þegar germanski eða norræni
þjóðflokkurinn flutti frá Tyrklandi norður í álfu. Ástæðan sem Snorri
getur um fyrir því að Óðinn ákvað að flytja burtu er mjög sérkennileg
og ótrúverðug.
Svo segir Snorri (fært til nútímamáls og stytt): Óðinn og kona hans
Frigg sáu spádóm (ekki greint frá því hvar þau sáu eða heyrðu hann)
og fundu þar vísbendingar um að nafn hans væri þekkt í Norðurálfu
og hann tignaður þar umfram aðra konunga. Þess vegna vildi hann
flytja frá Tyrklandi með mikinn fjölda liðs, unga menn og gamla,
karla og konur sem höfðu með sér marga verðmæta hluti. En hvar
sem þau fóru um lönd var mikið sagt um ágæti þeirra og þóttu þeir
líkari guðum en mönnum. Þeir nema ekki staðar fyrr en í Saxlandi í
Þýskalandi, en þar dvaldist Óðinn lengi með liði sínu og eignaði sér
víða lönd. Óðinn setti þrjá syni sína þar til landgæslu. Einn þeirra,
Vedeg, varð konungur í Austur-Saxlandi. Annar sonur hans, Baldur
fékk landið Vestfál (Westfalen). Þriðji sonur Óðins, Sigi, réði fyrir
Frakklandi og þaðan kemur ætt Völsunga.
Byggð Norðurlönd
Svo fluttist Óðinn til Reiðgotalands (Jótlands) og setti yfir það son
sinn Skjöld. Þaðan koma Skjöldungar (Danakonungar). Næst fór
Óðinn til Svíþjóðar og hitti þar Gylfa konung sem segir frá í sögu
Snorra, Gylfaginningu. Þegar Gylfi frétti af komu þessarar þjóðar frá
Asíu fór hann á móti þeim og bauð Óðni öll þau völd í Svíþjóð sem
hann óskaði. Leist Óðni vel á þessi nýju heimkynni og byggði sér
borg í Sigtúni. Því næst segir Snorri frá mjög merkilegum breytingum
sem Óðinn og félagar hans frá Tyrklandi komu á í Svíþjóð og allri
Híbýli í neðanjarðarborg í Cappadocia.