Skessuhorn - 23.11.2011, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER
Þeg ar úti er grenj andi rign ing er
gott að kom ast í var, ekki síst ef þar
bíða ljúf ar mót tök ur, kaffi og klein­
ur. Lín ey Trausta dótt ir á Bjarg ar­
steini býð ur í bæ inn og með kaff­
inu eru born ar fram verð launaklein­
ur frá mömmu, Jak obínu Jón as dótt­
ur á Hvann eyri. Talið berst strax
að handa vinnu enda ekki kom ið að
tóm um kof an um þar því hand lagni
ligg ur meira í sum um fjöl skyld um
en öðr um.
Skap andi fjöl skylda
„Fjöl skyld an er al mennt mjög
skap andi,“ seg ir Lín ey í upp hafi.
„ Pabbi minn Trausti Eyj ólfs son
mál aði mynd ir og mamma gerði
allt í hönd un um. Að henni stend­
ur mik ið hand verks fólk. Móð ur afi
minn prjón a ði sokk ana sína sjálf ur
og amma var mjög flink í hönd um.
Jóla gjaf irn ar frá henni var yf ir leitt
full ur poki af ein hverju prjón lesi,
sokk um og vett ling um. Við vor um
ekk ert svaka lega kát krakk arn ir, en
mamma gladd ist þeim mun meira,“
seg ir Lín ey og hlær.
„Ég man mjög eft ir mér prjóna
neð an á stroff á sokk um og lík lega
hef ég prjón að fyrstu peys una fyr­
ir tólf ára ald ur inn. Það var ekk ert
ann að að gera. Fjöl skyld an flutti frá
Vest manna eyj um þeg ar ég var fimm
ára að Vola seli í Lóni því pabbi hafði
alltaf geng ið með bónd ann í mag an­
um eft ir hann lauk námi á Hvann­
eyri. Þar byggðu for eldr ar mín ir
allt upp. Sveit in var mjög ein angr­
uð og kennt var í gamla fund ar hús­
inu í miðri sveit, sem nú er búið að
gera upp. Ef handa vinna var kennd,
gerði mamma það, svona á milli
barn eigna. Við syst ur fór um píla­
gríms ferð aust ur og geng um um
Lónsör æf in og var það mik ið æv in­
týri. Þetta er svo fal leg sveit.“
Eft ir að skóla lauk í heima sveit var
hald ið í Hér aðs skól ann að Skóg um.
„Þar var heima vist og öll ljós átti
að slökkva klukk an tíu á kvöld in og
ekk ert um að vera. Við vin kon urn ar
sem vor um sam an í her bergi höfð­
um báð ar gam an af því að prjóna.
Við sváf um í koj um svo á kvöld­
in sett um við teppi fyr ir neðri koj­
una og sát um þar inni með ljós og
prjón uð um. Við þorð um ekki ann að
en að loka fyr ir svo ljós ið sæ ist ekki.
En við vor um ekki bara að prjóna.
Á þess um tíma var mik ið ver ið með
hvít ar skyrt ur. En það var ekki hægt
að hafa þær bara hvít ar, það var svo
púkó. Við saum uð um því blóm og
alls kyns skraut í þær.“
Og prjón að
Á þess um árum fluttu for eldr­
ar Lín eyj ar aft ur til Vest manna eyja
úr Vola seli eft ir tíu ára bú setu þar.
„Ég harð neit aði að skipta um skóla
og kláraði því á Skóg um. Í dag sé ég
svo lít ið eft ir því,“ seg ir Lín ey hugsi.
„Ef ég hefði ver ið í Eyj um og geng­
ið þar í skóla, hefði ég kynnst fleiri
jafn öldr um mín um þar bet ur. En
fjöl skyld an bjó síð an í Vest manna­
eyj um fram að gosi 1973, þá flutt um
við á Hvann eyri og ég kynn ist karl­
in um mín um, Jósef Jó hanni Rafns­
syni. Við hjón in flutt um hins veg­
ar til Eyja og bjugg um þar til árs­
ins 1982 og börn in tóku að fæð ast.
Sam an eig um við tvö börn, Trausta
og Helgu, en fyr ir átti ég Heiðrúnu.
En þá breytt ist líka handa vinn an.
Nú var ekki síður saum að en prjón­
að. Þá kost uðu efni lít ið mið að við
ann að og lít ið úr val var lengi vel af
til bún um fatn aði, nema þá eitt hvað
sem kost aði for múgu. Það var hins
veg ar fast ur lið ur að gera þjóð há­
tíð ar peys ur á börn in. Helst eitt hvað
nýtt fyr ir hverja þjóð há tíð. Það var
skemmti legt.“
Lín ey og Jósef fluttu í Borg ar­
fjörð árið 1982, keyptu jörð í ná­
grenni við for eldra hans og fóru að
búa. Að spurð hvern ig það hafi ver­
ið seg ir Lín ey með glettni að það sé
skíta lykt í fiski og skíta lykt í fjósi en
á þess um tíma var alltaf hægt að fá
vinnu í fiski. „Það sem er hins veg ar
öðru vísi er að í fisk in um fékkstu út­
borg að en það gerð ist hæg ar og síð­
ar í bú skapn um.“
Og prjón að meira
Þeg ar Lín ey og Jósef fluttu í sveit­
ina var amma hans enn á lífi. Eins og
fram hef ur kom ið gerði Lín ey mik­
ið af fatn aði á fjöl skyld una. Amm an
hafði á orði að þetta væri al menni leg
mann eskja, gerði föt in heima. „Mér
fannst þetta bara ekk ert merki­
legt, hafði bara alltaf prjón að,“ seg­
ir Lín ey og held ur kank vís á fram.
„Ég prjón a ði rönd ótta sokka á karl­
inn og saum aði með al ann ars á hann
jakka föt en ekk ert endi lega til að
nota sam an. Svo voru ferm ing ar föt­
in saum uð heima. Mað ur átti ekki
pen ing en svona var hægt að bjarga
sér. Sauma skap ur hófst hjá mér þeg­
ar ég var 18 ára. Fram að þeim tíma
hafði mamma saum að allt sem ég
bað hana um. Nú sagð ist hún ekki
hafa tíma, svo ég bara varð. Þetta var
án efa það besta sem gat kom ið fyr­
ir. Þá lærði ég að sauma. Ann ars er
ekk ert víst að ég hefði gert það.“
Jóla gjaf ir prjón a ð ar
að nýju
Á með an börn in voru yngri voru
all ar jóla gjaf ir prjón a ð ar. Þeg ar
meira varð að gera og hrá efni hækk­
aði í verði urðu jóla pakk arn ir með
öðru móti. Nú er sá tími runn in upp
að nýju að prjón að er í jóla pakk ann.
Önn ur dóttir in hef ur haft á orði að
tengda syn irn ir séu prjón a ð ir inn í
fjöl skyld una, sem Lín ey finnst bara
skemmti legt. Það var hins veg ar fyr­
ir nokkrum árum að eldri dóttir­
in, Heiðrún, var að vinna á Norð­
ur bryggju í Kaup manna höfn sem er
sam eig in legt menn ing ar hús Ís lend­
inga, Fær ey inga og Græn lend inga.
„ Henni fannst svo leið in legt að ekk­
ert prjón les var til sölu þarna og
spurði mig hvort ég gæti ekki hann­
að eitt hvað, prjón að það og selt. Ég
tók þessu frem ur illa og sagð ist ekk­
ert kunna að hanna neitt og sagð ist
bara ekk ert hafa neitt í svona verk­
efni að gera. Til að gera langa sögu
stutta þá var Heiðrún að skoða eitt­
hvert prjóna blað þeg ar hún var hér
heima og spurði hvort ég gæti ekki
prjón að eitt hvað svona og benti á
mynd af vett ling um. Ég lét þá til­
leið ast og sendi hana með eitt hvað
af prjóna dóti, mest vett ling um. Ég
fór því í út rás þarna 2008­09,“ seg ir
Lín ey kím in. „ Þetta var ekk ert ódýr
vara þótt vin ir og vanda menn væru
nýtt ir til flutn ings. Í ljósi þessa var
ég í raun hissa hvað seld ist af þessu.
Síð ar sendi ég einnig lopa peys ur,
sjal og sokka. Svo var það einn dag­
inn að fær eysk ar kon ur urðu fúl ar og
kvört uðu við yf ir mann inn yfir þess­
ari sölu. Ekki væri um neina sér staka
hönn un að ræða og því síð ur að var­
an væri merkt ein hverj um hönn uði.
Ég nennti þá ekk ert að standa í þessu
og hætti bara að selja þarna út.“
Út rás in hélt þó á fram
Árið 2009 höfðu nokkr ar prjóna­
kerl ur sam band við ann an eig and­
ann á Hraunsnefi, Brynju Brynjars­
dótt ur. „Hug mynd in var að at­
huga hvort hún hefði á huga á því að
koma af stað prjóna kaffi,“ seg ir Lín­
ey um hvern ig prjóna kaff ið varð til
sem not ið hef ur gíf ur legra vin sælda.
„ Brynja var mjög spennt og start aði
í hvelli. Kon ur hafa kom ið sam an í
Hraunsnefi síð an, ann an hvern mið­
viku dag, unn ið að hand verki og átt
sam eig in lega skemmtifundi í leið­
inni. Og ekk ert lát er á þessu. Ekki
löngu síð ar gerði ég síðu á Face­
book. Hún sel ur svo sem lít ið,“ seg­
ir Lín ey bros andi, „enda ekki nema
von. Hún vís ar ekk ert á prjón í sjálfu
sér held ur heit ir síð an bara Lín­
ey Trausta. En það er allt í lagi því
peys urn ar stoppa ekk ert í húsi. Ég
er metn að ar full prjóna kona og vil
ekki prjóna það sem mig lang ar ekki
að ganga í. Hins veg ar er ég hrað­
prjóna, fljót með hverja peysu. Það
kem ur sér oft vel.“
Með ala bux urn ar
Jósef, eig in mað ur Lín eyj ar hef ur
gam an af því að ferð ast um á mót­
or hjóli. Í nokkurn tíma hafa þau
hjón rætt um að hún færi með, aft­
an á hjól inu, en ekk ert orð ið úr,
fyrr en í sum ar. „Loks ins dreif ég
mig með hon um á hjól inu. Við fór­
um hér um Borg ar fjörð og það var
virki lega gam an en það er hins veg­
ar ann að vanda mál. Ég fer aldrei
neitt nema prjóna pok inn sé með
og veit því ekki hvort ég held þessu
á fram. Það er ekk ert hægt að prjóna
á með an set ið er á mót or hjóli. Eig­
in mað ur inn var nú að segja að ég
gæti prjón að á rauðu ljósi,“ og Lín­
ey skelli hlær. „Ég held ég sé prjóna­
fík ill. Ég þarf alltaf að vera að prjóna
eitt hvað.“ Að spurð vill hún ekki við­
ur kenna að ver ið sé að hanna neitt.
„Þú veist hvern ig þetta er. Mað ur
leik ur sér eitt hvað með liti, breyt­
ir að eins hér og þar. Riss ar upp eitt­
hvert mynst ur og þess hátt ar en mér
finnst ég ekk ert vera að hanna.“
En hvern ig er með prjóna kon­
una, geng ur hún sjálf í ull ar flík­
um? „Í dag geri ég það en það var
alls ekki þannig áður. All ir krakk­
ar á mín um aldri voru látn ir ganga í
Prjóna pok inn fylg ir alltaf með
-seg ir Lín ey Trausta dótt ir prjóna fík ill á Bjarg ar steini
Lín ey Trausta dótt ir, Bjarg ar steini, seg ist vera prjóna fík ill og prjóna pok inn sé
alltaf með í för
Það vefst ekki fyr ir prjóna kon unni að búa til ung barna föt af ýms um gerð um. Ann að hvort á eig in börn, barna börn eða til sölu.
Peys ur af ýms um stærð um og gerð um
hafa ver ið hann að ar og prjón a ð ar í
gegn um tíð ina.
ull ar föt um. Einu sinni fékk mamma
á mig gammós í ur úr ull. Mamma
skildi lengi vel ekki af hverju ég
kall aði þær með ala bux urn ar. En ég
hafði feng ið vont með al rétt áður
og bux urn ar voru jafn vond ar, þær
stungu. En þetta hef ur breyst. Ég
held að vinnsl an á ull inni sé betri í
dag þannig að nú geng ég í ull ar flík­
um af því að mér finnst það gott.“
Það er kom ið logn og hætt að rigna.
Blaða mað ur held ur heim en prjóna­
kon an tek ur upp prjóna pok ann sinn.
Það bíð ur pönt un sem þarf að ljúka
við.
bgk
Lít ill ömmu strák ur var skírð ur í flott um skírn ar kjól sem amma bjó til.