Bæjarins besta - 18.10.2007, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR 18. OKTÓBER 2007 11
„En Íslendingar voru ekki eins
hrifnir af kanínukjöti eins og við
vildum. Sumir hérna í þorpinu
sögðu að þetta væri eins og að
éta mink, sem er ekki rétt.”
ég myndi
í Súðavík
strengjahljóðfæri svipað og
mandólín nema með lengri
háls. Ég var eitthvað að reyna
að láta strákinn spila, hann er
með ágætis tóneyra en það
gengur svona og svona.”
–Ertu með tambúru í Súða-
vík?
„Nei, því miður. Hljóðfærið
brotnaði fyrir nokkrum árum
og ég hef ekki komið mér til
þess að laga það. Kannski ég
kaupi gítar fyrir strákinn og
við reynum að spila eitthvað
saman. Síðasta skiptið sem ég
spilaði í Búlgaríu var í sjón-
varpinu.”
Félagar ehf.
og búskapur
„Við Kristján Bjarni félagi
minn stofnuðum fyrir nokkr-
um árum fyrirtæki sem heitir
Félagar ehf. og sér um slátt
fyrir sveitarfélögin hér í kring.
Við sláum opin svæði á Þing-
eyri, Suðureyri og Súðavík.
Þetta hefur gengið ágætlega
en ekki án erfiðleika. Við
þurftum að kaupa dýr tæki og
taka lán fyrir þeim. Í sumar
voru tólf strákar í vinnu hjá
okkur en síðustu tvö ár höfum
við ekki unnið við þetta. Elísa-
bet kona Kristjáns hefur
stjórnað fyrirtækinu. Við
erum bara eigendur og þykj-
umst vera stórir karlar.”
–Og þú ert orðinn bóndi?
„Það er rétt. Við Kristján
erum saman með rollur. Það
er nokkur saga á bak við það.
Kristján var að vinna hjá
Vegagerðinni og hann hafði
verið að vinna einhvers staðar,
annað hvort í Djúpinu eða
Dýrafirði. Eitt kvöldið kemur
hann til mín og segir að ég
verði að koma eins og skot
niður á Langeyri. Þá er hann
kominn með þrjár kanínur. Ég
spyr hann hvar hann hafi feng-
ið þetta og hann sagði mér
hann hefði fengið þær gefins.
Tengdapabbi minn var með
kanínubú í Búlgaríu, held
hann hafi verið með sex
hundruð kanínur. Ég sagði við
Stjána að við ættum að koma
okkur upp kanínubúi og selja
kjöt og skinn. Við fengum
minkabúr úr Engidalnum og
komum þeim fyrir í hesthús-
unum í Súðavík. Við byrjuð-
um með sex kanínur, þrjá karla
og þrjár kerlingar. Það var
ekki liðið nema hálft ár þá
voru þær orðnar 140 talsins.
Kanínur fjölga sér nefnilega
eins og kanínur! En Íslend-
ingar voru ekki eins hrifnir af
kanínukjöti eins og við vild-
um. Sumir hérna í þorpinu
sögðu að þetta væri eins og að
éta mink, sem er ekki rétt. Ég
gaf einum sem þetta sagði
kanínukjöt án þess að hann
vissi og hann fattaði það ekki
fyrr en ég sagði honum það.
Kanínukjöt er borðað um alla
Evrópu. Alls staðar nema á
Íslandi held ég.”
Hef ekki tölu á
dráttarvélunum
–Það gekk sem sagt ekki að
koma kanínukjöti ofan í Ís-
lendinga?
„Nei en hugmyndin var
frekar að nýta skinnin en kjöt-
ið. En þá þurftum við að vera
með góða skinnaverkun og
það gekk ekki. En við prófuð-
um þetta af því að þetta kostaði
sáralítið í peningum og fyrir-
höfn. Þær éta gras og það þarf
lítið að eiga við þær. En við
keyptum okkur dráttarvél og
sláttuvél til að slá gras ofan í
kaníurnar. Þetta vatt upp á sig
og við keyptum okkur bagga-
vél líka. Þá sagði Stjáni að við
værum komnir með dráttar-
vél, sláttuvél og baggavél, af
hverju ekki að vera með
nokkrar rollur líka. Í fyrstu
vorum við með tíu rollur og
þar af einn hrút. Við létum
allar gimbrarnar lifa og haust-
ið eftir keyptum við níu rollur
í viðbót. Núna erum við með
45 rollur og fjóra hesta. Við
vitum ekki hvað við erum með
margar dráttarvélar.”
–Eruð þið að safna þeim?
„Stjáni á nokkrar vélar hing-
að og þangað um landið sem
á bara eftir að ná í. Ég á sjálfur
nokkrar vélar. Þetta er fyrir
utan það sem fyrirtækið á, en
þar eru nokkrar vélar og vöru-
bíll.”
–Ykkur hefur ekki grunað
þegar þið ákváðuð að fara til
Íslands og vinna ykkur inn
pening að tíu árum síðar ættuð
þið 45 rollur, fjóra hesta og
fleiri dráttarvélar en þið hafið
tölu á? „Heima hlær fólk að
okkur. Ég er sveitastrákur og
sömuleiðis konan. Hún sagði
einhvern tímann að alla sína
ævi hafi hún ætlað að komast
úr sveitinni og verða borgar-
stelpa. Aldrei hafði henni
dottið í hug að enda nærri
Norðurpólnum og karlinn orð-
inn bóndi.”