Bæjarins besta - 26.08.2010, Blaðsíða 9

FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 2010 9
pota með priki að leita að því
hvort peningar hefðu dottið nið-
ur. En peningar sáust nú ekki
mikið, ég held að flestir hafi verið
í reikningsverslun og því ekki
borgað jafn óðum.
Pabbi var sjómaður og það var
ekki alltaf hægt að fá pláss á sjó.
Hann var því oft án atvinnu og
þá var lítið til heima. Þá var ekk-
ert um tryggingar og atvinnu-
bætur eða neitt svoleiðis. Mamma
eignaðist prjónavél mjög snemma
og pabbi lærði líka að prjóna.
Hann gat því hjálpað til en
mamma prjónaði fyrir fólk, en
eins og ég sagði áðan fékkst
ekkert tilbúið. Pabbi prjónaði líka
sjóvettlinga í höndunum.“
Sungið í rökkrinu
Jana hóf skólagöngu sína 9 ára
gömul.
„Það var ekki skólaskylda eins
og hún er núna. Þegar ég byrjaði
í skóla voru börn skólaskyld 9
ára en höfðu verið 10 ára áður.
Pabbi var þá búinn að kenna mér
að lesa og reikna þannig að ég
var ekki ólæs þegar ég byrjaði í
skóla. Kennararnir í barnaskólan-
um voru mjög góðir og við krakk-
arnir litum upp til þeirra. Þegar
ég var þrettán ára var ég í efsta
bekk og var færð upp ásamt
þremur öðrum og var því ári yngri
en ég átti að vera þegar ég byrjaði
í gagnfræðaskóla.
Við systkinin vorum sjö og
við höfðum voðalega gaman af
því að syngja. Við fundum ekkert
fyrir fátæktinni. Þegar ég flutti
yfir á Ísafjörð 5 ára gömul voru
ekki komin rafmagnsljós, a.m.k.
ekki þar sem ég átti heima. Við
vorum því með lampaljós og
sparlega þurfti að fara með olí-
una. Þegar rökkrið kom vorum
við rekin út að leika okkur því
það mátti ekki kveikja strax. Ef
veðrið var vont söfnuðumst við
saman og sungum saman. Við
kunnum svo voðalega falleg lög
sem við höfðum lært í barnaskól-
anum. Við lærðum milliraddir
og allt við þetta. Þá var nú ekki
sjónvarp eða útvarp í boði svo
við þurftum að skemmta okkur
sjálf.
Á þessum tíma heyrðum mað-
ur nánast aldrei í neinu hljóðfæri.
Hér var þó bíó og sýndar þöglar
myndir, þar var alltaf einhver
stúlka sem spilaði undir á píanó.
Maður fékk þó sjaldan að fara í
bíó þar sem það voru ekki til pen-
ingar. Við fórum þó oft á skemmt-
anir hjá Hjálpræðishernum. Þar
var bæði spilað á gítara og
mandólín og það var svo gaman
að heyra í hljóðfærunum.
Annars voru í bænum kaffihús
þar sem spilað var á píanó og
maður heyrði aðeins óminn af
því. Mamma lærði nú á orgel
sem ung stúlka og spilaði á það í
Eyrarkirkju í Seyðisfirði en þegar
við fluttum á Ísafjörð fórum við
í svo litla íbúð að selja þurfti
orgelið. Það var ekki keypt nýtt
fyrr en eftir átta ár þegar við flutt-
um í stærri íbúð í Fjarðarstrætinu.
Mikið óskaplega var gaman þeg-
ar mamma fékk orgelið. Við
krakkarnir höfðum svo gaman af
því að heyra hana spila. Hún
þurfti að æfa sig upp en hún var
orðin stirð í höndunum, enda allt
þvegið á bretti á þessum tíma. Þá
voru ekki til neinar þvottavélar.“
Fór sjötug í
tónlistarskóla
Fjölskylda Jönu var og er enn
mjög músíkölsk.
„Ég spilaði þó ekki á neitt en
fór reyndar í tónlistarskóla þegar
ég var sjötug. Ég náði ekki nein-
um hraða þar sem það er erfiðara
að ná því eftir að maður er orðinn
svona gamall, en ég gat þó lært
lögin. Ég átti píanó þar sem dóttir
mín var að læra og ákvað að fara
í tónlistarskólann þegar ég væri
hætt að vinna. Og ég lét verða af
því. Ég hafði líka farið um vetur-
tíma í tónfræði hjá Ragnari H.
þegar ég var fimmtug. Það var
mjög skemmtilegt.“
Jana hefur alltaf verið mikið
fyrir að syngja.
„Ég hef meira en hálfa ævina
verið í kór. Ég gekk í Sunnukór-
inn þegar ég var 18 ára og var í
honum eins lengi og ég gat. Síðan
var ég líka í kirkjukórnum. Þegar
ég var sjötug fór ég með Sunnu-
kórnum til Ungverjalands í
ógleymanlega ferð. Þá var Beata
Joó nýkomin til Ísafjarðar og hún
stóð fyrir því að við fórum til
Szeget, þar sem hún er fædd og
uppalin.
Annars fórum við hjónin ekki
mikið til útlanda. Við fórum
nokkrum sinnum til Noregs og
Danmerkur en sólarlandaferðir
heilluðu okkur aldrei. Við áttum
sumarbústað í skóginum og vor-
um þar á sumrin. Börnin hafa
sérstaklega góðar minningar það-
an. Þarna voru samankomnar
heilu fjölskyldurnar en á þessum
tíma unnu flestar konur ekki úti
og börnin voru ekki á leikskóla
eða neitt slíkt þannig að þau
höfðu svo marga til að leika við
inni í skógi. Við konurnar hitt-
umst líka mjög mikið og þetta
var voða skemmtilegt samfélag.
Þetta var eins og ein fjölskylda.“
Jana hefur alltaf verið félags-
lynd, auk þess að vera í kór var í
til að mynda í bridgefélagi. Hún
segir ýmislegt hafa verið gert til
skemmtunar á Ísafirði er hún var
ung.
„Aðalskemmtunin var að fara
á böll. Það voru alltaf böll einu
sinni í viku. Þá voru engir barir,
fólkið bara dansaði og þeir sem
vildu fá sér að drekka voru með
flösku á sér, eða vasapelafyllerí
eins og það kallaðist.
Fyrst þegar böllin byrjuðu var
bara spilað á grammófón. Síðar
fóru að koma fram harmónikku-
leikarar og síðar maður sem spil-
aði á píanó. Svo þegar hljóm-
sveitirnar fóru að koma á sjónar-
sviðið var dýrara á böllin.
Svo voru einnig sett upp leikrit.
Eitt sinn settu leikfélagið og kór-
inn saman upp óperettuna Meyja-
skemmuna. Það var mjög skemmti-
legt. Það var því ýmislegt gert til
skemmtunar.“
Að lokum segir Jana að henni
finnist hún hafa verið mjög hepp-
in á lífsleiðinni.
„Ekki hafa verið mikil veikindi
í mínu lífi og krakkarnir mínir
hafa verið hraust. Svo á ég yndis-
leg barnabörn og barnabarna-
börn, og hvað er yndislegra en
það,“ segir hún með bros á vör.
– thelma@bb.is