Bæjarins besta - 26.08.2010, Blaðsíða 14

14 FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 2010
Kristín í Peking fyrir framan forboðnu borgina, áður en hún fór til Sichuan héraðs.
Kenndi ensku í Kína
Bolvíkingurinn Kristín Ketils-
dóttir er komin til stuttrar dvalar
heim til Íslands eftir ársdvöl í
Kína. Þar eyddi hún þremur mán-
uðum í ferðalög um landið og
kenndi síðan kínverskum ung-
mennum ensku. Kenndi hún um
á annað þúsund unglingum á viku
og segir kínverska skólakerfið
mjög ólíkt því sem við þekkjum
á Íslandi.
Kristín segir að Kína sé eins
og annað heimaland hennar.
„Ég hef farið reglulega út til
Kína frá því að ég var 15 ára en
pabbi fluttist þangað árið 2000.
Ári seinna fluttist öll fjölskyldan
út og bjó þar um tíma og nú lít ég
á Kína sem mitt annað heima-
land. Ég fór í júní í fyrra ásamt
vini mínum og við ferðuðumst
um landið í þrjá mánuði. Við
fórum víða og í gegnum tíðina
hef ég heimsótt flest héruð lands-
ins. Þegar ferðalaginu lauk var
ég ekki tilbúin að fara strax heim.
Ég var í Peking og fann á netinu
fyrirtæki í Chengdu, höfuðborg
Sichuan-héraðs, sem var að leita
eftir enskukennurum. Ég sendi
inn umsókn og daginn eftir var
haft samband og ég beðin um að
byrja strax. Það vantar alltaf
enskukennara í Kína.
Síðasta haust var mér boðin
staða í Langzhong, sem er á kín-
verskan mælikvarða róleg sveita-
borg. Þar búa 860.000 manns
sem þykir nú ekki mikið þar á
bæ. Þetta var eiginlega eins og
kínversk útgáfa af Bolungarvík
því viðmót fólksins var svo vin-
gjarnlegt og rólegt. Loftið var
hreint og maturinn góður. Mér
fannst yndislegt að vera þarna
og borgin átti mjög vel við mig.
Lengst af var ég eini útlending-
urinn sem bjó í borginni og vakti
því óskipta athygli, ekki síst
vegna þess hvað ég er hávaxin
en fólkið á þessum slóðum er
ekki sérlega hátt í loftinu.
Ég komst að því seinna að
nokkrir krakkar höfðu það fyrir
sið að elta mig heim úr skólanum
og setjast í anddyrið þar sem ég
bjó til að sjá mig ganga inn og út
úr byggingunni. Foreldrarnir
skildu ekki hvað var í gangi þegar
börnin skiluðu sér ekki heim fyrr
en um miðnætti. Þá sátu þau og
biðu eftir að sjá útlendinginn.
Mér fannst það frekar fyndið.“
1300 nemendur á viku
– Hvernig fór kennslan fram?
Talarðu reiprennandi kínversku?
„Nei, ég get alveg bjargað mér
á kínversku en er ekki orðin það
fær í tungumálinu að ég geti rök-
rætt við fólk. En í skólanum var
það aldrei vandamál.
Ég kenndi 17 ára krökkum og
var með 1300 nemendur á viku.
Bekkirnir voru misfjölmennir
eftir því hvar krakkarnir voru
staddir í náminu. Fjölmennasti
bekkurinn taldi yfir 70 nemendur
en flestir voru um 60. Það var
því ekki um að ræða að sinna
hverjum einstaklingi eins og
mann langaði til. Það var oft erfitt
því mig langaði svo sannarlega
að vera til staðar fyrir hvern nem-
anda.
Skólakerfið er mjög ólíkt því
sem Íslendingar þekkja. Skólinn
er frá kl. 7 á morgnana til kl. 9:30
á kvöldin. Börnin fá hádegis- og
kvöldmatarhlé en að öðru leyti
fer allur dagurinn í námið. Þau
eru líka í skóla um helgar og eina
fríið eru nokkrir klukkutímar eftir
hádegi á sunnudögum. Svona er
þetta þar til þau eru orðin 18 ára
og óneitanlega hefur þetta þau
áhrif að þau virðast öll steypt í
sama mót. Börnin úr nágrenninu
búa á heimavist þar sem það tekur
því ekki fyrir þau að fara heim á
kvöldin. Heimavistin er á skóla-
lóðinni og nemendurnir sem
dvelja þar fá aldrei að fara út
fyrir lóðarmörkin nema í sunnu-
dagsfríinu. Þeir fá ekki einu sinni
að skreppa á veitingastað hinum
megin við götuna.
Kennararnir mæta eldsnemma
á morgnanna og eru að fram á
kvöld. Þeirra frítími er mjög tak-
markaður þar sem þeir kenna á
kvöldin og um helgar, svo þetta
er mikið álag á alla.
Þetta átti þó ekki við um mig.
Ég hafði undanþágu frá öllum
þessum reglum. Til dæmis kenndi
ég oft á kvöldin síðustu þrjá tím-
ana þó ég þyrfti þess ekki, svona
til að gefa þeim smá tilbreytingu.
Það vakti mikla lukku, bæði hjá
krökkunum sem trufluðust af
gleði þegar ég birtist og eins hjá
kennurunum sem fengu þá smá
pásu. Í þessum tímum leyfði ég
þeim að horfa á kvikmynd, spil-
aði á gítar eða fór með þeim út í
ping pong.“
Tónlistarnám
forréttindi
– Þannig að það er greinilega
mun meiri agi en við eigum að venj-
ast hér á norðurhjara veraldar?
Já, það er agi en samt enginn
heragi eins og margir virðast
halda. Ég upplifði það allavega
ekki þannig þó vissulega væri
meiri agi en þekkist hér heima. Í
skólanum voru 7000 nemendur
á aldrinum 12-18 ára.
Maður sá þegar nemendur á
aldrinum 12-15 ára skiluðu ekki
heimaverkefnum sínum á réttum
tíma eða voru óþægir, að þeir
voru slegnir með reglustiku á fing-
urna. Ég sá nú aldrei neitt alvar-
legra en það en ég veit að refs-
ingarnar geta verið harkalegri.
Ég spurði samkennara minn einu
sinni hvort það ætti við um mína
nemendur og hann svaraði um
leið að nei, þeir væru orðnir of
sterkir (17 ára). Ég hugsaði um
leið að já, þá er það í lagi á
meðan þeir eru of litlir til að geta
lamið frá sér.
Sjálf er ég ekki hlynnt þessu
skólakerfi þar sem mér finnst
það ekki ýta undir einstaklings-
framtakið og skapandi hugsun.
En á móti kemur að þetta er of-
boðslega fjölmennt land og það
er erfitt að leyfa einstaklingnum
að njóta sín í 70 manna bekk. Ég
tala ekki um þegar bekkirnir eru
orðnir stærri en það.
Ég kynntist stelpu sem langaði
svo mikið til að læra á gítar, en
allt nám utan kerfisins eru mikil
forréttindi þarna úti. Ekki vegna
þess að það sé svo dýrt, heldur af
því að það gefst einfaldlega eng-
inn tími til að sinna því. Hún tók
matartímann sinn í gítarnámið.
Rétt er að taka þó fram að
Kínverjar eru að leita ýmissa
leiða til að breyta skólakerfinu
hjá sér. Það var til að mynda
ástæða fyrir því að ég var fengin
til að kenna þarna og kennarar
hafa verið beðnir um að hvetja
nemendurna til sjálfstæðra vinnu-
bragða. Þetta tekur bara allt tíma
og þá sérstaklega þegar kerfið er
jafn ótrúlega stórt og þarna úti.“
Snýr aftur til
Kína í haust
Kristín hafði frjálsar hendur í
kennslunni.
„Í tímunum reyndi ég að vekja
áhuga þeirra á því að læra ensku.
Ég mátti styðjast við textabók en
það var ekki skylda svo ég reyndi
að fara í leiki og syngja lög með
þeim. Ég hvatti þau með því að
gera námið skemmtilegt og sýna
þeim hvernig það myndi gagnast
þeim að læra tungumálið. Ég sat
aldrei tíma hjá öðrum kennurum
svo ég veit ekki hvernig þeir voru,
en ég veit að tímarnir mínir voru
frjálslegri og krökkunum leið vel
í tímum og sýndu mikinn áhuga
svo mér fannst ég ná góðum ár-
angri með þau.
Nemendurnir eru því sem næst
allir einkabörn og það er ekki
bara krafa foreldranna að þau
standi sig vel heldur krefst skól-
inn þess líka af þeim. Maður
kemst ekki í háskóla nema að
vera með toppeinkunnir og því
er mikilvægt að þau standi sig
vel frá upphafi.
Ég hreinlega dáist að dugnað-
inum í þessum krökkum og skil
eiginlega ekki hvernig þau fara
að þessu.“
Kristín snýr aftur til Kína í
september.
„Þá verð ég ekki lengur að
kenna úti í sveit heldur í stórborg
sem heitir Shenzhen og er á
landamærunum við Hong Kong.
Hún er vestrænni en aðrar borgir
í Kína og ég hlakka til vetrarins.“
– thelma@bb.is
Á afmælisdaginn gaf skóla-
stjórinn Kristínu blómvönd.