Listin að lifa - 01.12.1998, Qupperneq 32

boxötd
Marentza Poulsen var 14 ára árið 1964, þegar fjöl-
skyldan fluttist tíl íslands frá lifla þorpinu Skopun
á Sandey í Fœreyjum. „Ofsaleg viðbrigði að uppl'rfa
fyrstu jólin á íslandi. Við vorum hissa, hvað mikið
gekk á. Undrandi, hvað allir gáfu stórar jólagjafir.
Okkur fannst við ekki eiga samleið með þjóðinni,"
segir Marentza. „í Fœreyjum héldum við yndisleg
jól. Mamma bakaði viku fyrir jól. „Maður borðar
ekki gamlar kökur á jólunum," sagði hún.
Þegar maður svo stofnaði fjölskyldu,
varð ég eins og allar hinar. Setti allt á
annan endann fyrir jól, - var iðulega
með gúmmíhanska á síðustu stundu, -
með tárin í augunum yfir sósunni á
aðfangadagskvöld, orkaði ekki meiru!
Var þeirri stundu fegnust, þegar börn-
in voru búin að taka upp allar jólagjaf-
irnar. Og átti þann stóra draum að
þurfa ekki að klæða mig á jóladag.
Verst af öllu var að fara í bæinn á
aðventunni og mæta spurningunum:
- Hvað segirðu, ertu ekki búin að
öllu?
Svo gerðist það fyrir mörgum
árum, að pabbi þurfti að fara í
læknismeðferð til Danmerkur. Og ég
fór í nóvember með honum. Ég var
ein og hafði ekkert annað að gera en
sjá, hvernig Danir undirbyggju jólin.
Þá allt í einu opnuðust augu mín. Öll
veitingahús voru full af fólki, heilu
tjölskyldumar yfir jólahlaðborði.
- Skyldi þetta fólk ekkert hafa að
gera? spurði ég sjálfa mig.
Matarboðið til frænku minnar gerði
útslagið. Allt var svo notalegt hjá
henni. Og á fallega skreyttu borði
voru smákökur, hnetur og logandi að-
ventuljós. Samtal okkar varð afar
vandræðalegt, þegar ég byrjaði að
spyrja hana.
- Þú ert bara
búin að öllu!
- Hvað mein-
arðu?
Frænka mín
sagðist alltaf
baka smákök-
urnar í nóvem-
ber og borða
þær í desember.
Það hefði aldrei
hvarflað að
henni að gera
neitt í desember.
Þá léti fjölskyld-
an fara vel um
sig á kaffihúsi yfir súkkulaði og
jólaglögg.
- Áttu eftir að baka þegar þú kemur
heim? spurði hún undrandi.
- Hvað gerirðu þá með fjölskyld-
unni í desember? Það mundi ég ekki.
- Hvenær borðið þið allar þessar
kökur? Á jólunum.
- Þá emm við með svo mikinn mat.
- Áttu þá ekki fullt af kökum í jan-
úar? Af hverju bakarðu ekki þá?
Þarna fékk ég tækifæri til að endur-
skoða minn lífsstfl í desember.
Kynnast því, hvað Danir höfðu það
huggulegt fyrir jólin. Búðir voru
aldrei opnar lengur en til hálf sex,
aldrei uin helgar. Danir myndu aldrei
nenna að vinna svo lengi.
Frænka mín sagðist nota garðborð-
ið fyrir jólahnetuborð. Fyrsta verk
mitt, þegar ég kom heim var að taka
það inn. Síðan laumaðist ég út í Vogue
og keypti fínt efni og grænt fóður,
sem ég rykkti utan um borðið.
Smákökur bakaði ég á meðan krakk-
amir voru í skólanum.
Á laugardagskvöldið fyrir fyrsta í
aðventu útbjó ég svo lítið hnetuborð,
þegar allir voru sofnaðir. Skreytti það
með eplum, hnetum, smákökum,
jólarós og aðventukrans. I rúmið fór
ég ekki fyrr en kl. 4, svo spennt að ég
gat varla sofnað.
32