Tímarit Máls og menningar - 01.11.1939, Side 3

hálogmenhing
■IM
MÁL OG MENNING
Til félagsmanna.
Þá koma loks út Andvökur, hin langþráða bók, er þiS hafið
beðið eftir síðan í haust, en tafizt hefur af ástæðum, sem hvorki
félagsstjórnin né útgefandi hafa getað ráðið við. Viljum við láta
þá ósk fylgja útkomu bókarinnar, að hún verði félagsmönnum
verulega dýrmæt eign og þeir njóti þeirrar ánægju við lestur
hennar, er bæti þeim það margfaldlega upp, sem reynt hefur
á þolinmæði þeirra undanfarið.
Þið sjáið, er þið fáið Andvökur í hendur, að bindið er gert
með rausn úr garði, síður en svo dregið úr þeirri stærð, sem
áætluð var, það sjónarmið látið i öllu vera mestu ráðandi,
að úrvalið gæti orðið sem fullkomnast, þó að vitanlega væri
engin leið að taka með öll góð kvæði eftir Stephan. Eftir því
sem eg hef bezt vit á, hefur Sigurði Nordal tekizt úrvalið
svo ágætlega, að það munu vandfundin rök fyrir því, að betur
yrði gert á annan hátt. Ég hef lika fylgzt með því, að þar
hefur ekki verið kastað til höndunum, heldur marglesið og íhug-
að, hvert kvæði, hvert vísubrot. En það, sem gefur þessari
útgáfu alveg sérstakt gildi, er ritgerð Sigurðar um höfundinn,
en hún er í rauninni út af fyrir sig heil bók. Mun Sigurði sjald-
an hafa tekizt betur upp, enda varð hann hugfanginn af verk-
efninu. í bréfi til min erlendis frá i sumar segir hann: „Ég
hef aldrei skrifað um neitt, sem ég hef haft meira gaman af,
og ef þetta verður ekki góð ritgerð, þá er mér eins gott að hætta
að skrifa.“ Þvi d>T3ra sem hann sökkti sér niður i skáldskap
Stephans, því hrifnari varð hann af skáldinu og ekki síður
manninum. Er það áhrifamikil játning, er Sigurður gerir undir
lok ritgerðarinnar, er hann hefur glimt til þrautar við per-
sónuleika Stephans. Sigurður Nordal skipar ljóðunum og efni
ritgerðarinnar þannig niður, hvoru í samræmi við annað, að
auðvelt á að vera fyrir lesendurna að njóta sem bezt kvæð-
anna og kynnast um leið höfundinum að innstu rótum. í raun
og veru er Stephan G. Stephansson og kveðskapur hans ennþá
ónumið land fyrir hina íslenzku þjóð, miklu ókunnara en nokk-
57