Morgunblaðið - 05.12.2014, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2014
✝ Samúel AndrésAndrésson,
(skírður Sámal
Andreas), fæddist á
Ströndum, Austur-
ey í Færeyjum, 24.
febrúar 1938. Hann
lést á Landspítala,
Landakoti, 13. nóv-
ember 2014.
Foreldrar hans
voru Andreas
Rasmussen, f. 1.
september 1910, d. 1990, skip-
stjóri og skipasmiður, og Da-
vina Rasmussen, f. Olsen 17.
september 1912, d. 1971, hús-
móðir og verslunarkona. For-
eldrar Andreasar voru Andreas
og Fridrika Rasmussen búsett á
Ströndum. Foreldrar Davinu
voru Sámal og Johanna Olsen
búsett á Tóftum.
Árið 1956 flutti Samúel til Ís-
lands og hóf nám í skipasmíði
við Dráttarbrautina í Neskaup-
stað og starfaði sem slíkur um
árabil. Samhliða því starfi fór
hann að stunda köfun og starf-
aði síðan sem kafari hjá Vita-
og hafnamálastofnun í um tutt-
Þór, f. 2012. Fyrir átti Sigurður
soninn Anton Samúel, f. 1980,
sonur hans er Mikael Leó; f.
2002; 2) Davíð Samúelsson, f. 7.
febrúar 1966, deildarstjóri
markaðs- og kynningardeildar
Höfuðborgarstofu, kvæntur
Kristjáni Andra Stefánssyni,
skrifstofustjóra í utanríkisráðu-
neyti; 3) Ragnheiður Sam-
úelsdóttir, f. 13. mars 1968,
tamningakona og reiðkennari,
dóttir hennar er Bergþóra
Harpa Stefánsdóttir, f. 1999; 4)
Anna Berg Samúelsdóttir, f. 22.
nóvember 1972, meistaranemi í
landfræði, gift Stefáni Hrafn-
kelssyni mjólkurtæknifræðingi
hjá Líflandi, synir þeirra eru a)
Stefnir Ægir Berg, f. 1994, sam-
býliskona hans er Eyrún Bald-
ursdóttir; b) Styrmir Ingi, f.
1995, unnusta hans er Erla
Kristjánsdóttir.
Systkini Samúels eru fjögur:
1) John Rasmussen, f. 4. apríl
1934, kvæntur Margit Rasm-
ussen; 2) Kamma Andrésdóttir,
f. 19. október 1936, gift Lind-
berg Þorsteinssyni; 3) Símun
Rasmussen, f. 20. september
1945, kvæntur Jovinu Ras-
mussen; 4) Jeffrei Rasmussen, f.
12. apríl 1952, kvæntur Káru
Rasmussen.
Útför Samúels fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 5. desem-
ber 2014, og hefst kl. 15.
ugu ár. Eftir að
Samúel hætti að
kafa, 1980, vann
hann við ýmis
störf, s.s. akstur og
smíðar. Hann
kvæntist 4. nóv-
ember 1961 Berg-
þóru Ásgeirs-
dóttur, f. 5. ágúst
1937, húsmóður og
verslunarkonu.
Þau eignuðust fjög-
ur börn, en fyrir átti Bergþóra
soninn Sverri Hermannsson, f.
13. mars 1955. Synir hans eru
Maríus Hermann, f. 1973, og
Hjalti Þór, f. 1978.
Börn Samúels og Bergþóru
eru 1) Sigurður Ásgeir Sam-
úelsson, f. 28. júlí 1962, skip-
stjóri, kvæntur Rósu Hansen
skrifstofumanni hjá Olís, synir
þeirra eru a) Ívar Örn, f. 1980,
kvæntur Þóreyju Hafliðadóttur,
sonur þeirra er Samúel Týr, f.
2005, sonur Þóreyjar frá fyrra
hjónabandi er Daníel, f. 1998; b)
Arnar Freyr, f. 1989, í sambúð
með Stefaníu Lind Sverr-
isdóttur, sonur þeirra er Frosti
Frá því ég var lítil stelpa hefur
pabbi verið mín stóra fyrirmynd,
fjölhæfur, sterkur og góður faðir.
Hann pabbi gat allt, sérlega
handlaginn og úrræðagóður
verkmaður. Pabbi var menntað-
ur skipasmiður, pabbi elskaði að
gera við bíla.
Pabbi var kafari, hann vann
við hafnargerð víðsvegar hér á
Íslandi og einnig erlendis. Hann
þótti sérstakt hraustmenni og
margir þeir sem unnu með hon-
um undruðust það þrek og úthald
sem hann hafði. Kafaravinnan
tók sinn toll af pabba, það má
segja að líf hans hafi breyst á
einni nóttu þegar hann var kall-
aður út í skyndi til að leita eftir
fólki sem hafði farið í höfnina í
Þorlákshöfn. Eftir þetta slys sem
og önnur slys sem urðu í Þorláks-
höfn fór hann aldrei aftur í kaf-
arabúning.
Pabbi var mjög listhneigður,
hafði gott tóneyra og gat spilað á
næstum hvaða hljóðfæri sem var,
hann fór aldrei í tónlistarskóla og
kunni ekki að lesa nótur lengi
framan af. Það var yfirleitt þann-
ig þegar pabbi sá harmonikku,
píanó eða gítar að þá byrjaði
hann að spila. Hann söng gjarnan
með enda frábær söngmaður,
hann hafði hljómfallega og djúpa
bassarödd, sem ég geymi í hug-
skotinu og sakna. Pabbi var vinur
og ljúfmenni, brosmildur með
blíðleg augu og skilning í hjarta.
Skilning þann sem einungis þeir
hafa sem vita hvað lífið er og hafa
reynt. Hann var vinamargur og
skemmtilegur, pabbi nálgaðist
alltaf fólk með jákvæðni. Pabbi
var sérlegt glæsimenni og sént-
ilmaður fram í fingurgóma.
Pabbi og mamma hafa alltaf ver-
ið óaðskiljanleg, kæleikurinn og
ástin á milli þeirra alla tíð er efni
í þykkan rómans um ástir og ör-
lög, já og jafnvel eitthvað um
flutninga. Pabbi elskaði öll fal-
legu afabörnin sín, þau voru gim-
steinarnir hans. Það var alltaf
svo gaman að sjá pabba með lítil
börn, hann hafði svo ofsalega
stórar hendur, haldandi á litlum
krílum, ógleymanleg sjón. Pabbi
var mér mikill vinur, stórt skarð
er höggvið í tilveru mína og ég
þurrka tárin oft á dag. Á erfiðum
tímum í mínu lífi reyndist hann
mér allt. Hann var alltaf til stað-
ar, traustur hlustandi og skiln-
ingsríkur. Á rúntinum ræddum
við oft málin, honum fannst best
að tala þegar hann var að keyra.
Við ræddum um skugga hugans
og hve mikilvægt það er að tak-
ast á við erfiðleika og gefast ekki
upp. Ég var mikið hjá pabba í
veikindum hans, við sátum yfir-
leitt í þögninni því okkur fannst
það alveg ágætt og hann sagði oft
þegar ég var að fara, það er svo
gott að tala við þig, Ragga mín,
við skiljum hvort annað svo vel.
Ég vissi hvað hann meinti jafnvel
þó ekkert hefði verið sagt. Ég
fann hve pabbi var gjörsigraður
eftir þau erfiðu veikindi sem
hann mátti þola í restina og ég
vissi að hann var á leiðinni inn í
ljósið. Ljúfa faðmlagið hans,
æðruleysið og kærleikurinn var
hjá honum alveg fram á síðasta
augnablik. Ég veit að Sammi kaf-
ari er kominn í sumarlandið,
hann hefur sjálfsagt flogið til
himna á ferðabíl af bestu sort
með gin í glasi og bros á vör. Ég
kyssi pabba minn á kinn og kveð,
ég mun sakna hans alla daga. Þín
dóttir,
Ragnheiður.
Sonarkveðja
Eitt af því sem pabbi tók með
sér úr föðurhúsum í Færeyjum
var sterk trúarsannfæring. Alla
tíð sótti hann mikinn styrk í
hana, bæði í leik og starfi, ekki
síst í veikindunum undanfarin
misseri.
Jafnvel þótt síðustu mánuðir
hafi verið okkur erfiðir lít ég með
þakklæti til þess tíma sem það
skapaði okkur saman og þykir
vænt um að hafa fengið tækifæri
til að endurgjalda honum alla þá
ást og umhyggju sem hann um-
vafði mig alla tíð.
Sem trúmaður hafði hann
grunngildin í lífinu alveg á
hreinu. Það vafðist ekki fyrir
honum að hver og einn ætti rétt á
að leita gæfunnar og höndla ham-
ingjuna á eigin forsendum, jafn-
vel þótt það væri ekki í samræmi
við viðtekin viðhorf á þeim tíma.
Það var mér ósegjanlega mikils
virði að eiga stuðning föður míns
óskiptan á mótunarárum mínum
og finna að stólpinn í straumnum
bifaðist ekki þótt stundum gæfi
á, sérstaklega í litlu þorpi úti á
landi þar sem viðbrögð við þeim
sem skera sig úr geta verið
óvægin. Að því leyti var hann
langt á undan sinni samtíð, bæði
þar og í heimalandi sínu.
Hann fagnaði fjölbreytileikan-
um löngu áður en nokkur kunni
að nefna hann því nafni og hann
var aldrei feiminn við það, hvorki
gagnvart mér né öðrum. Á sínum
tíma skipti það mig meira máli en
nokkuð annað í lífinu. Að því leyti
á ég honum lífið að launa í tvenn-
um skilningi.
Ég kveð pabba minn með
þessum fallega sálmi í færeyskri
þýðingu um manninn sem biður
Guð að standa hjá sér þegar nótt-
in sígur á og stundin rennur upp:
Ver tú hjá mær, nú náttin kemur á,
og dagur dimmist, Harri, statt mær
hjá!
Tá onnur hjálp og troyst er langt frá
mær,
hjálp hinna hjálparleysu, ver tú nær!
(Texti: William Henry Monk. Þýð.: Vic-
tor Danielsen.)
Guð blessi minninguna um
hann pabba minn. Hún mun ætíð
lifa með mér.
Davíð.
Elsku pabbi minn, kallið er
komið og ferðalaginu til sumar-
landsins, sem hófst hjá þér í vor,
er lokið og tel ég víst að þú sért
núna kominn á áfangastað. Ég sé
þig fyrir mér í sumarlandinu létt-
an og kátan því þannig varstu að
eðlisfari, hvers manns hugljúfi.
Það er gott til þess að hugsa að
þú dveljir á stað þar sem líkam-
legur sársauki er ekki til, stað
þar sem þú getur látið drauma
þína rætast og hver veit –
kannski ertu búinn að finna
draumaferðabílinn?
Pabba, Samma eins og allir
kölluðu hann, var margt til lista
lagt og lærði hann t.a.m. skipa-
smíði í Dráttarbrautinni í Nes-
kaupstað. En þrátt fyrir að hafa
lært þá iðn vann hann líka ýmis
önnur störf, s.s við köfun, gæslu
í löggunni, rútuakstur, húsa-
smíðar o.m.fl. Pabbi var ekki
bara duglegur til vinnu heldur
líka mikill áhugamaður um tón-
list og þau voru ófá hljóðfærin
sem hann spilaði á þrátt fyrir að
vera sjálflærður á nótur. Einnig
var hann góður söngvari og
söng með fjölda kóra. Djúp og
falleg bassaröddin hans pabba
var margrómuð og ég man
greinilega hvernig hún hrein-
lega fannst upp í gegnum
kirkjugólfsfjalirnar.
Köfun varð að ævistarfi þó að
mörg önnur verk hafi verið unn-
in eins og lýst er hér að ofan. Ég
segi oft stolt frá því að pabbi var
einn af þeim fyrstu á Íslandi til
þess að steypa neðansjávar.
Þær eru ófáar sagnastundirnar
um vinnu hans við köfun til
dæmis frá síldarárunum þar
sem kafað var undir báta til að
losa net úr skrúfum, þegar
ferskvatnið var lagt til Vest-
mannaeyja eða um smíðar á
bryggjum úti um allt land. Kú-
vending varð á lífi okkar haustið
1979 þegar sorgin knúði dyra.
Þá þurfti pabbi að sinna verk-
efnum sem kafari sem urðu til
þess að hann hætti kafarastarf-
inu. Þetta voru myrkir tímar
bæði fyrir okkur fjölskylduna og
þá sem misstu ástvini sína í
höfnina í Þorlákshöfn. Pabbi var
kannski líkamlega til staðar hjá
okkur, en andlega fjarverandi
því það fer enginn ósnortinn í
gegnum atburði líkt og þá sem
gerðust þetta haust. Tíminn
læknar öll sár svo örin ein verða
eftir.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og lagði metnað í að hlúa
vel að okkur systkinunum og
síðar barnabörnunum. Alltaf
var hann boðinn og búinn til að
aðstoða okkur. Takk, elsku
pabbi, fyrir alla umhyggjuna og
það að vera sannur, trúr og stað-
fastur.
Kæri pabbi, þetta er hinsta
kveðjan mín til þín. Njóttu sum-
arlandsins, við sjáumst svo þeg-
ar minni vist lýkur hér á jörð-
inni. Ein mannsævi er augnablik
í samanburði við ljósár and-
heima, takk fyrir jarðneskar
samverustundir þínar, elsku
besti pabbi minn.
Anna Berg Samúelsdóttir.
Hann Samúel tók mér opnum
örmum allt frá okkar fyrstu
kynnum. Sterklega byggður, en
dagfarsprúður og rólegur í fasi
bauð hann mig velkominn í fjöl-
skylduna þeirra Bergþóru af
þeirri einlægni sem getur aðeins
stafað frá hjartanu. Það var mér
mikils virði að fá strax hlýjar
móttökur hjá þeim hjónum og
gaman að kynnast þeim báðum.
Þótt þau væru ólík virtist neist-
inn á milli þeirra alltaf jafn-
sterkur.
Þegar ég kom til sögunnar
höfðu þau komið sér fyrir á síð-
asta heimilinu sem þau bjuggu
sér í Gullsmára í Kópavogi. Þá
var langri og farsælli starfsævi
lokið, en sakir starfa Samúels
höfðu þau víða slegið sér niður
frá því þau hófu búskap sinn á
Norðfirði fyrir 53 árum. Samúel
hafði sótt þangað í atvinnuleit,
eins og margir Færeyingar á
sjötta áratugnum. Hann lærði
þar bátasmíði en starfaði lengst
af við köfun og hafnarfram-
kvæmdir víða um land. Oft hef-
ur þá verið unnið við erfiðar að-
stæður og eftirminnilegar eru
lýsingar hans á lögn vatnsleiðsl-
unnar til Vestmannaeyja, svo
nefnt sé eitt dæmi af mörgum
framfaramálum sem hann lagði
krafta sína til.
Á kafarastarfinu voru hins
vegar einnig aðrar og dekkri
hliðar tengdar björgun og leit
eftir slys sem taka myndu á
hvern sem í þeim lendir. Engin
áfallahjálp var í þá daga og
Samúel varð ekki tíðrætt um
reynslu sína af þessum tilvikum.
Þó má leiða líkum að því að þau
hafi öðru fremur orðið til þess
að hann kaus að hverfa til ann-
arra starfa um miðjan aldur.
Samúel var stoltur af uppruna
sínum og þótti vænt um þá rækt
sem Davíð hefur alltaf lagt við
færeyskar rætur sínar. Báðir eru
ættræknir og Samúel hélt alla tíð
góðu sambandi við systkini sín og
aðra ættingja. Bræður hans sem
eru búsettir í Færeyjum og Dan-
mörku koma enda allir til lands-
ins ásamt eiginkonum sínum til
að fylgja honum síðasta spölinn.
Samúel var hins vegar líka mikill
Íslendingur og var ekki á mæli
hans að heyra að hann ætti sér
annað móðurmál. Hann gerði
heldur ekki athugasemdir við að
taka upp annað nafn þegar hann
fékk íslenskan ríkisborgararétt,
en hann var skírður Sámal Andr-
eas og var Rasmussen að eftir-
nafni. Honum þótti hins vegar
verra þegar þjóðskrá tók upp á
því að tilgreina í vegabréfi að
Danmörk væri fæðingarstaður
hans.
Hann sem var fæddur á
Ströndum í Eysturoy. Mér þótti
vænt um að geta aðstoðað hann
við að fá það leiðrétt og reyndist
sem betur fer auðsótt.
Samúel var barnagæla og mik-
ill fjölskyldumaður og það var
gaman að fylgjast með þeim
Bergþóru halda utan um hópinn
sinn. Börnin og fjölskyldur
þeirra voru alltaf aufúsugestir á
heimili þeirra og þegar þannig lá
á Samúel átti hann til að grípa í
nikkuna og spila af fingrum fram.
Hann var enda músíkalskur
með afbrigðum og með einstakt
tóneyra sem Davíð hefur erft,
eins og fleiri góða eiginleika frá
foreldrum sínum báðum. Í mín-
um huga er þó mest um vert að
hann var alla tíð traustur bak-
hjarl sonar síns og þeir áttu alltaf
trúnað hvor annars. Á mínum bæ
veit ég að þetta samband er það
sem sárast verður saknað.
Blessuð sé minning um mætan
mann.
Kristján Andri Stefánsson.
Elsku Sammi, að leiðarlokum
langar mig að minnast þín.
Stóri faðmurinn þinn og hlýir
bjarnarhrammarnir er það sem
fyrst kemur upp í hugann, ró-
lyndislegt fasið, glettið augna-
ráðið þegar við litum hvort á ann-
að og áttum ekki orð yfir
ljónunum okkar.
Þú naust lífsins lystisemda í
mat og drykk, spilaðir og söngst,
varst einstaklega handlaginn.
Hjálpsamur og hugulsamur
varstu, besti tengdafaðir sem
hægt er að hugsa sér og afi
barnanna minna og barna-
barnanna hvort sem þau voru
blóðtengd þér eða ekki, sama
gekk yfir alla.
Það er stórt skarð eftir stóran
mann í hópnum okkar og ég bið
þess eins að þú akir heill heilsu á
nýjum slóðum, í ferðabíl.
Rósa.
Góður vinur er farinn. Samúel
kom ungur maður til Íslands frá
Færeyjum, og náði í bestu vin-
konu mína, hana Beggu. Saman
gengu þau veginn í 50 ár og eign-
uðust fjögur börn saman en fyrir
átti Begga einn dreng. Öll góð og
dugleg eins og foreldrarnir,
Sammi vann mikið við köfun og
var þá við vinnu utan heimilis
langtímum saman víða um land,
sá þá Begga um heimilið og gerði
það vel.
Sammi var traustur og góður
maður, börn sóttu mikið til hans,
þau fundu hlýjuna fráhonum.
Sammi var mikið fyrir músík,
hann söng vel og spilaði á flest
hljóðfæri enda var hann kær-
kominn gestur alstaðar.
Margt væri hægt að skrifa um
þennan góða vin minn sem ég er
búin að þekkja og umgangast frá
því við vorum ung. Ég þakka þér
vináttuna og samfylgdina, elsku
vinur. Begga mín, ég votta þér og
börnunum ykkar mína dýpstu
samúð, elsku vinkona.
Ríkey.
Samúel Andrés
Andrésson
✝ Magnús B.Bergmann
fæddist 14. apríl
1943 í Keflavík.
Hann lést á Hlév-
angi í Keflavík 21.
nóvember 2014.
Foreldrar hans
voru Sigríður M.
Gísladóttir frá
Hólmfastkoti í
Innri-Njarðvík og
Þorsteinn Berg-
mann frá Keflavík. Bræður
Magnúsar voru Sigurður, tví-
burabróðir, látinn, Gunnar, f.
1945, og Bjarni, samfeðra, f.
1959. Magnús fæddist á Sól-
vallagötu 6 í Keflavík og ólst þar
upp. Um 10 ára aldur fer hann í
sveit að Grjóteyri. Maggi vann
ýmis störf þar á meðal í fiskiðj-
unni í Keflavík,
þaðan lá leiðin til
Vestmannaeyja þar
sem hann var á ver-
tíð. Sá tími var hon-
um dýrmætur, þar
eignaðist hann vini
fyrir lífstíð. Hann
starfaði hjá varn-
arliðinu á Keflavík-
urflugvelli í áratugi
en varð að láta af
störfum vegna
heilsubrests, þá 61 árs að aldri.
Bjó hann þá enn á Sólvallagötu 6
uns hann fór á Hlévang 67 ára.
Maggi var alla tíð ókvæntur og
barnlaus.
Útför Magnúsar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 5. des-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Það var hringt frá Hlévangi
þann 21. nóvember og okkur til-
kynnt að Maggi bróðir væri látinn,
okkur kom þetta verulega á óvart
þar sem við vorum svo til nýfarin
frá honum, en samt. Maggi bjó á
Hlévangi í Keflavík og átti við
mikil veikindi að stríða síðustu ár-
in.
Hann var einstaklega góður
maður sem kvartaði aldrei og lét
lítið fyrir sér fara. Tónlistin var
hans hjartans mál, þegar við kom-
um í heimsókn til hans sat hann
ávallt í stólnum sínum og hlustaði
á góða tóna, hann átti gífurlegt
safn af allskonar tónlist.
Það er svo ótal margs að minn-
ast frá okkar æskuárum, t.d. þeg-
ar þú dast í ána við Gljúfrastein og
tönnin brotnaði, sökudólgurinn
fannst að lokum eða þegar Billi
steig óvart á fótinn þinn og hann
brotnaði eða ég tala nú ekki um
þegar ég og mamma fórum á trak-
tornum frá Hálsi í Kjós að Grjót-
eyri til að ná í þig í sveitina. Það
var mikil tilhlökkun því við höfð-
um ekki sést allt sumarið, ég ný-
komin að norðan, frá Vöglum.
Það er eins og þetta hafi gerst í
gær. Það er erfitt að sætta sig við
að þú sért farinn frá okkur en við
vitum að nú líður þér vel á góðum
stað. Hvíl í friði, elsku Maggi. Að
lokum viljum við fjölskyldan koma
á framfæri þakklæti til starfsfólks
Hlévangs fyrir óeigingjörn störf.
Gunnar og Anna.
Það er eitt í þessum heimi sem
við vitum með vissu, það er að það
kemur að endalokum á þessari
jörð en gott er að trúa að sálin lifi
að eilífu og ég geti enn talað við
hann Magga frænda, ég átti eftir
að segja svo margt áður en hann
færi, en andlátið bar að með frek-
ar snöggum hætti þótt veikur
væri. Margs er að minnast og
þakka, t.d. tók Maggi flestallar
ljósmyndir af mér sem lítilli
stelpu.
Á sumrin var farið í Ölfusborgir
ásamt fleira fólki, þá var mikið
hugsað um mat og kaffimeðlæti
það var ávallt tilhlökkun hjá
Magga enda mikill matmaður. Svo
má ekki gleyma öllum Reykjavík-
urferðunum á ljósbláa Hillman
Hunter sem mig minnir að bíllinn
hafi heitið, en þá keyrði hann okk-
ur ömmu í búðir og á heimleiðinni
var farið í kaffi til Steina frænda
og Möggu í Stigahlíðinni.
Hans aðaláhugamál var tónlist
og ekki fannst honum nú leiðinlegt
ef við stigum dans með. Hann var
félagslyndur en kunni líka þá list
að vera einn með sjálfum sér.
Hann kvartaði aldrei þrátt fyrir
áralöng veikindi.
Maggi var mikið ljúfmenni og
hans verður sárt saknað. Takk
fyrir samveruna og allt sem þú
hefur gert fyrir okkur, „sjáumst
seinna“.
Sigríður Benía
og fjölskylda.
Magnús B.
Bergmann