Morgunblaðið - 05.12.2014, Side 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2014
✝ Guðrún ÁstaÞórarinsdóttir
fæddist 21. júní
1930 í Kolsholti í
Villingaholti í Ár-
nessýslu. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 12. nóv-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Þórarinn
Sigurðsson bóndi á
Vatnsenda í Vill-
ingaholti og Guðbjörg Árna-
dóttir húsmóðir frá Hurðarbaki
í Villingaholti. Guðrún Ásta var
felt-Palsson, f. 22. september
1948, þeirra börn eru tvö 1)
Carl f. 22. júlí 1982, kona hans
er Patricia Palsson, f. 31. des-
ember 1977, þau eiga einn son,
Henry, f. 25. júlí 2011, 2) Ewa,
f. 11. júlí 1984. Sonur Ástu og
Birgis er Guðjón, f. 26. janúar
1959, kona hans er Sigríður
Helga Karlsdóttir, f. 14. janúar
1958, börn þeirra eru fjögur 1)
Sigrún, f. 17. október 1983,
hennar maður er Ólafur Óskar
Egilsson, f. 6. október 1981,
dóttir þeirra er Helga Rún, f.
12. febrúar 2010, 2) Guðrún, f.
17. ágúst 1986, 3) Birgir, f. 7.
apríl 1989, og 4) Rúnar, f. 17.
júlí 1998.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag, 5. des-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
yngst sjö systkina,
hin eru í aldursröð
Árný, látin, Guð-
rún, látin, Helga,
Unnur, látin, Gísl-
ína og Guðmundur
Ingi, látin. Hinn 20.
júní 1959 giftist
Ásta, eins og hún
var alltaf kölluð,
Birgi Guðjónssyni
f. 15. júní 1937, d.
3. janúar 1992.
Elsti sonur Ástu er Guðbjörn
Þór Pálsson, f. 9. desember
1952, kvæntur Inger Benner-
Í dag kveð ég ástkæra
tengdamóður mína hana Ástu,
engan grunaði að tími hennar
væri kominn, margar stundir
áttum við saman bæði í blíðu og
stríðu og leita minningarnar að
og er ég þakklát fyrir okkar
stundir saman og þá sérstaklega
síðustu árin. Hana hitti ég fyrst
þegar ég kom með Guðjóni í
Hjallabrekku og var ég hálf-
hrædd við hana í fyrstu því hún
lá ekki á skoðunum sínum og var
ekki alltaf kurteis en alltaf hress
og kát.
Ásta hafði yndi af fallegum
hlutum og bar heimilið vott um
það bæði utan sem innan, á
sumrin voru þau Birgir öllum
stundum í garðinum að hlúa að
gróðrinum og fengu þau meðal
annars viðurkenningu frá Lions-
klúbbi Kópavogs fyrir fallegan
garð. Hún var mikil hannyrða-
kona, saumaði út, heklaði og
prjónaði öllum stundum og af-
kastaði ótrúlega miklu á því
sviði, handverk hennar var á
veggjum borðum og stólum.
Hún var músíkölsk með ein-
dæmum og allir sem þekktu
hana vissu að hún elskaði Björg-
vin Halldórsson, spilaði lögin
hans á hverjum degi og núna um
daginn sagði hún að hann væri
ástæðan fyrir því að hún færi á
fætur á morgnana, allt árið
hlakkaði hún til að fara á jóla-
tónleikana og yngdist um mörg
ár við það, best var nú þegar hún
var svo bólgin á öðrum fætinum
að hún hafði áhyggjur af því að
hún kæmist ekki í spariskóna á
tónleikana þá fór hún bara í þá
um morguninn og var í þeim all-
an daginn, því ekki ætlaði hún að
fara á inniskónum.
Ásta flutti í Funalind í Kópa-
vogi eftir að hún missti Birgi
sem dó alltof ungur, þar kom
hún sér vel fyrir og vildi hvergi
annars staðar vera og harðneit-
aði að ræða þjónustuíbúðir, hún
sagðist ekki nenna að vera innan
um eintóm gamalmenni sem töl-
uðu bara um heilsuleysi. Ásta
kvartaði aldrei og sagði sér aldr-
ei leiðast þó að hún væri ein, hún
hefði músíkina og sjónvarpið,
hún keypti áskrift að öllum
sportrásunum og tók ekki í mál
að spjalla í símann ef mikilvægur
leikur var í gangi.
Hennar heitasta ósk var að fá
að vera heima en ekki á stofn-
unum, hún var svo lánsöm að
eiga barnabörnin sín þau Sig-
rúnu, Guðrúnu og Birgi í ná-
munda við sig, því án þeirra
hefði hún aldrei getað verið ein
heima þar til yfir lauk, þau sáu
alveg um hana síðustu árin,
keyptu fyrir hana allar nauð-
synjar og fóru með hana allt sem
hún þurfti, sátu hjá henni og
glöddu hana með heimsóknum
sínum og spjalli, sérstaklega
hafði hún gaman af langömmu-
barninu sínu henni Helgu Rún
og spurningum hennar eins og
amma langamma ertu alls staðar
svona krumpuð? þá hló hún dátt.
Ástu verður sárt saknað, en
um leið er ég svo þakklát fyrir
að hún fékk ósk sín uppfyllta.
Minningin er ljós í lífi okkar.
Þín tengdadóttir,
Helga Karlsdóttir.
Elsku amma. Ég er ekki enn
búin að átta mig á því að þú sért
farin frá okkur. Þrátt fyrir að þú
hafir verið 84 ára og lifðir eins
og þú lifðir, hélt ég að þú mundir
vera hjá okkur nokkur ár í við-
bót. Ég hélt því líka fram að
þetta mundi gerast hægar og ég
mundi verða tilbúnari.
Þú sýndir engin merki um
brottför þegar ég kom til þín síð-
ast. Þvert á móti, enda ætluðum
við að eiga glaðan dag í desem-
ber og njóta þess að fara með
fjölskyldunni á Jólagesti Björg-
vins. Þú fékkst það sem þú vild-
ir, bjóst í Funalindinni þar til þú
gast það ekki lengur. Þurftir
aldrei að fara á hjúkrunar- eða
elliheimili og slappst alveg við að
umgangast þetta gamla fólk sem
þar býr. Ég hefði bara viljað
hafa þig örlítið lengur, hitta þig
einu sinni enn, geta sagt þér
einu sinni enn hvað Óli minn er
góður maður, horft á þig dást að
Helgu Rún og spjallað við þig
um daginn og veginn. Minning-
arnar eru margar, takk fyrir
þær.
Þegar ég hugsa til baka á ég
margar minningar úr Hjalla-
brekkunni þar sem eldhúsið var
hjarta heimilisins. Ekki endilega
þar sem þú varst alltaf að baka
og elda eins og staðlaðar ömmur
gera, heldur vegna þess að þar
varst þú oftast. Stofan var stáss-
stofa og þar átti maður ekki að
vera að óþörfu. Við systurnar
stálumst samt stundum þangað
til að dást að öllum fínu hlut-
unum. Við sátum líka oft við
snyrtiborðið og mátuðum skart-
gripina þína, horfðum á okkur í
fjólubláa handspeglinum og þótt-
umst vera prinsessur. Þegar þú
komst í sveitina þegar ég var lítil
man ég helst eftir kleinufjöllum
og ljúfum stundum í bústaðnum.
Þú varst engin venjuleg
amma, elsku amma mín. Þú
varst hreinskilnin uppmáluð og
hugsaðir lítið um það hvort þú
móðgaðir einhvern með athuga-
semdum þínum. Í minningunni
var alltaf hægt að rökræða við
þig um allt mögulegt. Þar sem
þú lést þína skoðun óspart í ljós
hikaði ég ekki við að andmæla
þér ef ég var ósammála og
reyndi að sannfæra þig um að ég
hefði rétt fyrir mér.
Síðustu ár eru samt bestu ár-
in. Þegar við systkinin skiptumst
á að færa þér mat, spjalla við
þig, laga sjónvarpið, skipta um
ljósaperur, fara með þig til lækn-
is og í lagningu og stilla græj-
urnar ef þær klikkuðu, til að þú
gætir heyrt í honum Bjögga þín-
um.
Ég er mjög þakklát fyrir að
Helga Rún hafi fengið þann tíma
sem hún fékk með „ömmu lang-
ömmu“. Þrátt fyrir að hún eigi
ekki eftir að muna eftir því eða
skilji almennilega að þú sért far-
in þá á ég minningarnar um ykk-
ur. Eins og til dæmis samræð-
urnar um hvort svona
krumpaðar, gamlar langömmur
gætu nokkuð leikið.
Ég veit ekki hvenær ég á eftir
að hætta að tárast við að skoða
kristal í búðum eins og gerðist
um daginn eða fá kökk í hálsinn
við það að heyra í Bjögga þínum.
Í óveðrinu um daginn hugsaði ég
oft og mörgum sinnum hvort það
væri ekki örugglega í lagi með
þig þar sem þú hafðir alltaf svo
miklar áhyggjur af svölunum í
roki. Húsavíkurjógúrt, 1944,
Capri, pilsner, bjór, sviðasulta
og harðfiskur eiga líklegast allt-
af eftir að minna mig á þig.
Takk fyrir allt, elsku amma,
ég á eftir að sakna þín ótrúlega
mikið en þú munt ávallt búa í
hjarta okkar.
Sigrún Guðjónsdóttir.
Guðrún Ásta
Þórarinsdóttir
✝ Guðmundur ÓliGuðmundsson
fæddist á Akureyri
17. febrúar 1951.
Hann lést á heimili
sínu í Herlev í Dan-
mörku 14. nóv-
ember 2014
Guðmundur Óli
var sonur hjónanna
Rögnu Kemp og
Guðmundar Tóm-
assonar. Hann var
yngstur barna
þeirra en áður áttu þau fimm
dætur. Systur Guðmundar Óla:
a) Elísabet Kemp, gift Haraldi
Sigurðssyni, b) Þórey S. Guð-
mundsdóttir, gift Kristjáni H.
Ingólfssyni, c) Hrafnborg Guð-
mundsdóttir (látin), gift Haraldi
Valsteinssyni, d) Hreindís Guð-
mundsdóttir (látin), gift Einari
Sigurgeirssyni, e) Ragna Kemp,
í sambúð með Sævari Vigfús-
syni. Guðmundur Óli var í sam-
búð með Guðbjörgu Antonsdótt-
ur og áttu þau einn son, Tómas
Búa, og einnig átti
hann eina dóttur,
Ernu, úr fyrra
hjónabandi með El-
ínu Reynisdóttur.
Elín átti fyrir eina
dóttur, Þóreyju Rut
Jóhannesdóttur.
Erna er gift Ingólfi
Má Grímssyni. Guð-
björg átti fyrir
þrjár dætur, Úlf-
hildi Elínu Bjarna-
sen, gifta Óskari H.
Bjarnasen, Matthildi Sunnu Þor-
láksdóttur og Gunnhildi Geiru
Þorláksdóttur. Barnabörnin eru
fimm talsins.
Guðmundur Óli lauk lög-
fræðinámi frá Háskóla Íslands
og starfaði lengst af erlendis
með búsetu í París og nú síðast í
Herlev í Danmörku.
Bálför hefur farið fram í Dan-
mörku, en minningarathöfn
verður haldin í Bústaðakirkju í
dag, 5. desember 2014, og hefst
athöfnin kl. 13.
Fyrir þremur vikum bjóst ég
ekki við öðru en að þegar að því
kæmi að skrifa minningargrein
um pabba minn yrði ég komin
vel á aldur, börnin mín jafnvel
orðin fullorðin og minningarnar
tvöfalt fleiri. En hér sit ég eftir
og skil ekki hvers vegna þú varst
tekinn frá okkur svona snemma.
Elsku pabbi, það fyrsta sem
kemur í huga minn er þakklæti.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig, sama hversu mörg höf og
heimsálfur voru á milli okkar, þú
vissir allt og varst kletturinn
minn sama hvað bjátaði á. Þú
studdir mig í öllu sem ég tók
mér fyrir hendur. Mér eru sér-
staklega minnisstæð öll skiptin
sem þú keyrðir mig út á flugvöll
eftir heimsóknir mínar til ykkar í
Danmörku og þú eyddir allri bíl-
ferðinni í að róa mig vegna flug-
hræðslunnar. Þú kenndir mér að
tefla og skíða, gekkst með mig á
jökla, fórst með mig í veiðiferðir
og sagðir mér sögur af pörupilta-
árunum þínum á Akureyri. Ég
þakka fyrir öll árin sem við átt-
um og ég þakka fyrir að hafa
fengið að eiga þig sem pabba. Ég
vona að þér líði vel, ég veit að
þú munt alltaf fylgjast með mér
og drengjunum mínum og passa
upp á okkur öll eins og þú gerð-
ir alltaf. Bless, elsku pabbi
minn, þar til við sjáumst næst.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina
stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
(Hugrún.)
Erna Guðmundsdóttir.
Við viljum með nokkrum orð-
um minnast bróður okkar sem
fór allt of snemma og allt of
snöggt.
Óla-nafnið festist við hann
meðal okkar í fjölskyldunni þeg-
ar það voru fjórir Guðmundar í
Helgamagrastræti 23 og þurfti
að greina á milli.
Óli hafði búið lengi í útlönd-
um, í París og nú síðast í Kaup-
mannahöfn.
Hann kom reglulega heim og
bjó þá gjarnan hjá Göggu
(Rögnu). Hann kom oft með
sterka osta sem okkur þóttu
sælgæti. Þegar hann gisti fékk
hann gjarna saltfisk með höms-
um eða siginn fisk og rúgbrauð
með. Ostarnir voru hafðir í eft-
irrétt. Óli var skemmtilegur og
þægilegur gestur. Hann var víð-
lesinn og hafði frá mörgu að
segja.
Hafði þvælst um mörg lönd
og reynt margt. Margar voru
furðusögurnar frá Angóla, þar
sem hann hafði oft bækistöð.
Gagga fékk oft það hlutverk að
finna jólabók handa honum frá
mömmu – ævisögur eða annan
innlendan fróðleik og senda þær
tímanlega í flugpósti. Þegar
hann dvaldi hjá henni sem gest-
ur las hann allt sem hann fann.
Við vorum sex systkini og nú
aðeins 3 eftir. Gagga og Óli
voru yngst og var hann 4 árum
yngri. Þau voru mjög samrýmd
sem krakkar. Sérstaklega man
hún eftir þegar þau áttu að fara
að sofa. Þá fengu þau oft að
sofna í hjónarúminu og skiptust
á að góla „bakú“ og klóra hvort
öðru á bakinu. Sá sem fékk síð-
asta klórið mátti sofna í það
sinn. Óli, kallaður Gáki meðal
vina og kunningja, og Gagga
voru góðir leikfélagar. Hann var
til í allt.
Jafnvel að fara í stelpuföt og
var þá kallaður Rósa. Seinna
mátti ekki minnast á þetta.
Guðmundur Óli var mikill fyrir
sér á uppvaxtarárum og oft
gekk mikið á í vinahópnum.
Einnig þurfti hann ávallt að
hafa fangið fullt af verkefnum
síðar meir.
Við söknum litla bróður, sem
var ekki svo lítill. Hann er okk-
ur öllum mikill missir.
Blessunarorð til fjölskyldunn-
ar frá Elsu, Diddu og Göggu.
Þórey S. Guðmundsdóttir
og Ragna Kemp.
Skyndilegt andlát vinar míns
og fyrrverandi samstarfsmanns,
Guðmundar Óla Guðmundsson-
ar, fyrrverandi lögmanns, á
heimili sínu í Danmörku, var
mér áminning um það, „að eng-
in veit sína ævina fyrr, en öll
er“. Kall Guðmundar Óla kom
án boðs og allt of snemma.
Hans er víða saknað og minnst.
Enda góður og traustur dreng-
ur.
Eftir útskrift úr lagadeild
Háskóla Íslands hóf Guðmund-
ur Óli að starfa við lögfræði-
störf hjá Póstgíróstofunni, sem
þá var.
Samstarf okkar hófst á árinu
1983, en við höfðum áður
kynnst á háskólaárum okkar. Á
þessum tíma rak ég lögmanns-
tofu á Túngötu 5 í Reykjavík og
flutti Guðmundur Óli starfsemi
sína þangað. Á árinu 1985
keyptum við fokhelt skrifstofu-
húsnæði í Fordhúsinu svokall-
aða, Skeifunni 17, og fluttum
þar inn með starfsemi okkar að
fáum mánuðum liðnum. Glæsi-
leika húsnæðisins á þeim tíma
má mikið þakka smekklegheit-
um og frumkvæði Guðmundar
Óla og dugnaði við að koma
verkinu áfram.
Samstarfið við Guðmund Óla
var einstaklega ánægjulegt,
enda var hann glöggur og úr-
ræðagóður lögfræðingur með
næmt júridískt innsæi. Guð-
mundur Óli hvarf hins vegar til
starfa í útlöndum í lok níunda
áratugarins, fyrst í Noregi, síð-
an að mestu í Frakklandi fyrir
franska flugrekstraraðila. Þrátt
fyrir vinnu í Frakklandi, hélt
hann heimili í Danmörku ásamt
fjölskyldu.
Guðmundur Óli var einstakur
húmoristi og kunni þá list að
segja sögur.
Frásagnarstíll hans var ein-
stakur og margar kunni hann
sögurnar um menn og málefni
frá heimaslóðunum, Akureyri.
Prakkarasögur úr æsku og
grínsögur frá menntaskólaárum
hans á Akureyri eru mér ein-
staklega minnisstæðar. Oft var
hlegið.
Ég hef löngum saknað sam-
verustundanna með Guðmundi
Óla, vini mínum. En minningin
lifir. Ég votta konu hans, börn-
um, ættingjum og vinum mína
dýpstu samúð.
Robert.
Guðmundur Óli
Guðmundsson
Ástkær eiginkona mín,
SÓLVEIG ÁRNADÓTTIR,
Gullsmára 9,
Kópavogi,
lést á heimili sínu föstudaginn
28. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Hjallakirkju í Kópavogi þriðjudaginn
9. desember kl. 11.00.
.
Stefán Þórhallsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, stjúpmóðir
og stjúpamma,
FLÓRA SIGRÍÐUR
EBENEZERDÓTTIR,
lést þriðjudaginn 2. desember
á Fjórðungssjúkrahúsi Ísafjarðar.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju
laugardaginn 13. desember kl. 14.00.
Halldór Sigurgeirsson,
Guðbjörg Halldórsdóttir, Þórbergur Egilsson,
Hugrún Þórbergsdóttir,
Ólafur Jóhann Þórbergsson,
Ásdís Helga Þórbergsdóttir.
Elsku besti afi
Reynir, hvernig á
maður að kveðja
svona mikinn
mann? Við systkinin
skiljum ekki alveg
að afi sé fallinn frá, en verðum af
bestu getu að kveðja hann. Afi
Reynir var gull af manni og vildi
öllum vel. Hann var þvílíkur
ræðumaður og fótboltasnillingur
og unni íþróttum alla tíð. Við afa-
Reynir Gísli
Karlsson
✝ Reynir GísliKarlsson fædd-
ist 27. febrúar
1934. Hann lést 12.
nóvember 2014. Út-
för Reynis fór fram
21. nóvember 2014.
börnin munum öll
svo vel eftir sögun-
um hans og brönd-
urum, og þá stendur
upp úr einna helst
sagan um „Ítalann
sem fór til Möltu“.
Afi
Vertu sæll, vertu sæll
afi minn
en aðeins í þetta sinn.
Þú munt standa yfir
okkur vörð
öllum þeim sem þú unnir hér á jörð.
(Þursi)
Hvíldu í friði elsku afi, við
söknum þín.
Helena, Arnór Örn og
Kristján Karl.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.