Dagrenning - 01.12.1946, Blaðsíða 19

að vísu fengið ýmsa hjálp, en allt um það
líta allir svo á, að hann sé faðir þess og hafi
ráðið öllu, er máli skiptir, um tilhögun þess.
Það var sumardag einn árið 1887, að
ungur maður kom akandi eftir aðalgötunni á
gamla lnisið, — eldgamla baðstofu frá Löhre,
— reif hana og flutti til Litlahanrars og setti
hana þar upp aftur í garðinum sínum, —
þá varð það almenn skoðun, að þessi tann-
læknir væri með „lausa skrúfu“. Fáir eða
Inn-túniS ;í B/örnstað.
Litlahamri. Hann kom ofan úr Dölum og
sat, hreykinn sem konungur, á hevpoka, sem
lagður var ofan á „gamalt skran“, sem hann
hafði safnað saman uppi í dölunum. Þessi
maður var Andrés Sandvig tannlæknir, þá
25 ára gamall. Hann var að koma heim úr
langri ferð, sem hann hafði farið upp í Guð-
brandsdal, en hann fór tvisvar á ári í slíkar
ferðir upp í Dali.
„Skranið“, sem hann var með á þessum
vagni, varð undirstaðan að bvggðasafninu á
Litlahamri.
Þetta voru allt gamlir innanstokksmunir
og áhöld, sem hann vildi varðveita frá glöt-
un. En þegar hann — 1894 — kevpti fyrsta
engir skildu það þá, hvílíkt verk var hér haf-
ið, en nú er það einmitt þessi maður með
„lausu skrúfuna“, sem er stolt og sómi þessa
byggðarlags. — Svona glámskyggn er sam-
tiðin stundum.
Enginn vegur er að lýsa hér öllu safninu
á Maíhæðinni og vel ég því úr nokkur hús
eða byggingar, sem ég skoðaði sjálfur vel,
og segi lítið eitt frá þeim.
Björnstad-gaaiden er stærsta samfelld
húsaþyrping á þessu byggðasafni. Það eru
samtals 26 hús minni og stærri, sem komið
er fý'rir kringum hæfilega stóra velli eðia
„inn-tún“ og „út-tún“, eins og Norðmenn
kalla það.