Dagrenning - 01.12.1946, Blaðsíða 35

Þjóðverjar uggðu síður að sér. Þeir fluttu
lieri sína til þeirra staða, þar sem þeir bjugg-
ust við að innrás yrði reynd, og meðan
óveðrið geisaði voru þeir öruggir. En svo
slotaði óveðrinu skyndilega liinn 6. júní og
þá var innrásin hafin samstundis. Öllum eru
enn í fersku minni þeir atburðir allir, svo
að ekki þarf að orðlengja um þá hér.
REMAGEN-BRÚIN.
Einn þeirra atburða úr síðustu sty'rjöld,
sem ekki hefir ennþá tekizt að skýra til fulls,
er það undur, að járnbrautarbrúin yfir Rín
hjá Remagen skyldi ekki vera sprengd í loft
upp eins og allur brs'r á þeim slóðum, er
Þjóðverjar hopuðu austur yfir Rín.
í sambandi við þann atburð er sögð þessi
saga: Það var í desembermánuði 1944 að
flugvélahópur einn brezkur fékk fyrirskipun
um það, að fljúga inn yfir Rínardalinn og
varpa sprengjum á nokkrar tilteknar brýr
þar, til þess að hindra flutninga til hers
Þjóðverja, sem þá börðust vestan Rínar í
liinum svonefnda Ardenna-fleyg. Ein flug-
vélin fékk sérstaklega þá Rrirskipun að varpa
sprengjum sínum á jarnbrautarbnjna hjá Re-
magen, því að um hana færi mikill her og
hergögn vestur á bóginn. Flugvélahópurinn
hóf sig til flugs, en þegar þessi vél, sem
fara átti til Remagen, var að hefja sig upp
varð flugmaðurinn var við að flugvélin var
í ólagi, svo að hann lenti aftur, og ekkert
varð úr flugferð hans, þar sem hann varð
viðskila við hópinn. En þetta varð til þess
að árásin á Remagen-brúna var aldrei gerð.
Og fám dögurn síðar breyttist gangur styrj-
aldarinnar á þessum slóðum. Ardennasókn
Þjóðverja var stöðvuð og þeir héldu undan
austur að Rín. Og nú hugðu þeir að verja sig
bak við þá víglínu, sem var náttúrlegasta vörn
Þýzkalands og sem óvinaher svo sjaldan hafði
rofið — stórfljótið Rín. Og þeir hörfa austur
yfir ána og herstjórnin fyrirskipar að sprengja
allar brýr á Rín í loft upp á einum og sama
degi. En hvað skeður? Það mistekst að eyði-
leggja Remagen-brúna. Enginn veit enn,
hvernig á því stendur. Fyrsti Bandaríkjaher-
inn nær brúnni á sitt vald 7. marz og þar
með er lokainnrásin í Þýzkaland hafin - loka-
þátturinn í stríðinu við Þýzkaland upprunn-
inn.
Með stórfelldum loftárásum tókst Þjóð-
verjum síðar að eyðileggja brúna. En þá var
það of seint. Þá voru Bandamenn búnir að
ná fótfestu austan Rínar og urðu ekki hraktir
til baka.
„HETJUDAGUR MÖLTU“.
„Siy'rjaldir og omstur vinnast ekki ein-
göngu með hergögnunr og vélum, þó að
þeir hlutir séu mikilvægir. Þegar allt kemur
til alls er það maðurinn og andi mannsins
í þjónustu Guðs, sem úrslitum ræður,“ sagði
Sir William Dobbie hershöfðingi, fyrrum
landstjóri á Möltu, í útvarpserindi (22. sept.
1942), sem hann nefndi „Hetjusaga Möltu“.
Skoðun þessa mikla og guðhrædda foringja
um hin þrjú nauðsynlegustu skilyrði fyrir
sigursæld kemur ljóslega fram í niðurlags-
orðum ræðu hans. Hann segir:
„Að lokum vil ég taka þetta fram: Ég hefi
af ásettu ráði geymt þangað til síðast að tala
um það atriðið, sem er mikilvægast af þeim
öllum. í þessi tvö umsátursár fann ég alltaf,
að hin góða hönd Guðs var yfir okkur. Og
ég er viss um, að öryggi Möltu, sem aldrei
brást, var framar öllu að þakka vernd Guðs.
Eg er ekki einn um þessa sannfæringu.
Margir aðrir eru alveg sörnu skoðunar og
viðurkenna það glaðir af auðmjúkunr og
þakklátum huga. Ég er þess fullviss, að Guð,
fyrir sakir Jesú Krists, verður enn við bæn-
um okkar, og ég trúi því, að viðurkenning
þessarar staðreyndar skýri fyrir okkur þann
leyndardóm, hversu margir menn á Möltu
sýndu svo einstakt hugrekki, þolgæði og
DAGRENNING