Dagrenning - 01.12.1946, Blaðsíða 10

Ekki dró Jósúa að sér hönd sína aftur,
sem hann hélt á spjótinu í, fyrr en allir
Áíbúar voru að velli lagðir."
ísraelsmenn hafa um allar aldir minnzt
merkisatburða í sögu sinni. Þannig eru pásk-
ekur á himninum þér til hjálpar og hvers
dýrð er í skýjunum. Þar er bústaður þess
Guðs, sem er frá upphafi, og þar fyrir neðan
er hans armleggur."
Nú munu rnáske sumir segja: Skýþar þeir,
Fornar sJcipamyndir frá Norðurlöndum með mannamvndum með uppréttar hendur. Steinaristur.
arnir hátíðlegir haldnir til minningar um
burtför þeirra frá Egyptalandi. En eins og
áður er getið, þá var orustan við Amalekíta
fyrsta orustan, sem þeir háðu, og því einn
af fyrstu merkisatburðum í sögu þeirra. Þar
unnu þeir sigur vegna þess, að þeir börðust
undir „hermerki Drottins“. Fásinna væri að
halda, að þeir hefðu lagt niður svo sigursælt
merki, enda tekur saga Jósúa af öll tvímæli
um Jrað. Síðan hefir það þótt svo sjálfsagt,
að berjast undir Jdví merki, að ekki hefir
þótt taka því að geta um það í hvert skipti.
Hér má einnig geta þess, að á ótal stöð-
um í Biblíunni er talað um „hönd Guðs“.
Ég skal aðeins nefna eitt dæmi. Það er í
5. bók Mósesar 33. (26.-27. v-) [Eldri Biblía]:
„Enginn Guð er likur ísraels Guð, sem
sem komu til Norðurlanda, voru heiðnir.
Þeir hafa því ekki flutt með sér hugmyndir
um „Guðs hönd“ og „hermerki Drottins".
Þá ber þess að gæta, að það er engin furða,
þótt afkomendur ísraelsmanrta töpuðu trú
sinni á aldalöngum ferli til Norðurlanda, því
að þeir voru ekki fastir í trúnni heirna fyrir,
og hætti við skurðgoðadýrkun, eins og Biblí-
an getur oft um. En táknum sínum (Sym-
bols) þurftu þeir ekki að gleyma fyrir því,
og hafa ekki gleymt. Enda virðist þessi upp-
rétta hönd, er svo víða hefir fundizt, aug-
ljóst merki þess.
Ekki höfum vér neinar sagnir um það, að
Æsir hafi flutt þetta hermerki með sér á
Norðurlönd. En í „Heimskringlu“ segir:
„Óðinn kunni svo að gera, að í orustu urðu
8 DAGRENN ING