Reykjalundur - 01.06.1954, Page 13

I.áttu hann ekki taku aj jiér handlcijginn ...
manni. Eg mundi deyja af skönnn.—“ Hún
snéri sér að bónda sínum og lá við að hún
hrópaði: „Láttu hann ekki taka af þér
handlegginn, Jón. Hlustaðu ekki á hann.“
Gamli bóndinn leit vingjarnlega til henn-
ar.
„Þú þarft engu að kvíða, Kriska,“ sagði
hann róandi. „Hér fer engin slátrun fram.
Eg ætla ekki að deyja í smábútum.“
Það' hafði engin áhrif, ])ótt iæknirinn tal-
aði við gamla manninn um skugga dauðans
og dásemdir lifsins. Það varð árangurs-
laust, þótt hann léti sækja greifynjuna,
prestinn og alla áhrifaríkustu mælsku-
menn þorpsins, — og allir tækju í sama
streng —. Jón Gal var jafnsauðþrár og
fyrr. Hann neitaði að láta taka handlegg-
inn.
Auðmýktin, sem bóndinn sýnir dauð-
anum, — enginn biturleiki, engin ásökun og
engin tilgangslaus tár, — kom í Ijós á ró-
legu andliti hans og hreim raddarinnar.
Af dauðanum stóð honum engin ógn. Ef
hans tími var kominn, var hann ferðbúinn,
eins og faðir hans og afi höfðu verið á und-
an honum.
Það var augljóst, að ekkert vannst við
að skora á gamla manninn að bjarga Hfi
sínu. En að lokum fóru áhvggjur og ákafi
læknisins að snerta hjarta hans. Hann
aumkvaði hann fyrir alla þessa fvrirhöfn
og þótti leitt, að hann skyldi taka þetta
nærri sér og, þótt það væri broslegt og
hjartnæmt í senn, Jón fór að hughreysta
lækninn.
Skyndilega minntist læknirinn þess, að
hugsun um peninga getur gert kraftaverk,
þegar bóndi á hlut að máli, og sagði þá:
REYKJALUNDUR
11