Reykjalundur - 01.06.1954, Blaðsíða 16

„Éruð þér að fara?“ spurði hann áhuga-
laust.
„Eg hef ekkert hér að gera.“
„Fékk konan yður peningana?“
„Já, þér eigið' laglega konu, herra Gal.
Hún er bókstaflega fögur.“
Sjúklingurinn opnaði hitt augað og þegar
hann rétti lækninum heilbrigðu höndina,
sagði hann aðeins:
„Er það ekki?“
„Yndislegar varir hennar eru eins og
kirsuber.“
Anægjubros breiddist yfir andlit hans.
„Það má segja, að framtíðin brosi við
þessum slæpingja, honum Páli, með hana
við lilið sér.“
Titringur fór um gamla bóndann og hann
leit upp.
„Hvað voruð þér að ségja, læknir?“
Læknirinn lokaði vörunum skyndilega,
eins og honum hefði orðið á að tala um
eitthvað, sem hann ekki hafði ætlað að
minnast á.
„Þvaður. Mér kemur þetta ekkert við.
Maður hefir aðeins augu og heila, sér hluti
og skilur þá. Ég varð tortrygginn, þegar
hún neitaði að ég tæki af yður handlegginn.
Grunaði yður ekkert? En mi skil ég. Auð-
vitað. auðvitað.“
Jón Gal tók að hrista báða hnefana, hann
gleymdi andartak, að annar þeirra var
bólginn. Hann stundi af kvölum.
„Æ, handleggurinn minn, handleggurinn
minn. Ekki orð framar um þetta, læknir.“
„Ekki orð,“ svaraði hinn.
Þung stuna brauzt frá brjósti sjúka
mannsins um leið og hann greip um hand-
legg læknisins með hægri hendi.
„Hvaða Páll, læknir? Hvaða Pál áttuð
þér við? Hver er það?“
„Ætlið þér að segja mér, að þér vitið
þetta ekki? Pál Ma gy, vhmumanninn yð-
ar.“
Gamli bóndinn varð náföhir. Varir hans
skulfu og blóðið streymdi að íijarta hans.
Hann fann ekkert til í hendinni þessa
stundina. Skyndilega sló hann lófanum á
enni sér og leit upp.
„Bölvaður heimskingi gat ég verið. Eg
hefði átt að taka eftir þessu fyrir löngu
síðan. Þessi kvennaðra.“
„Það er ástæðulaust að formæla konunni,
herra Gal. Hún er ung, heilbrigð og full af
lífsfjöri. — Það er nú svo. — Hún er ef
til vill saklaus ennþá, en hvað sem því líður
mun hún giftast, eftir að þér eruð horfinn.
— Og þér hvérfið.“
Gamli bóndinn hreyfði sig með mestu
erfiðismunum og snéri sér að lækninum,
sem hélt áfram að tala.
„Þér tapið engu, þótt hún giftist yngri
manni, eftir að þér eruð horfinn héðan.
Þér munuð ekkert um það vita, þegar þér
eruð kominn undir græna torfu. Og þar að
auki ættuð þér að gleðjast yfir því, að hún
fær laglegan náunga fyrir eiginmann. Páll
er snotrasti piltur.“
Karlinn nísti tönnum. Hljóðið var eins
og tveim fílstönnum væri núið saman.
„Þér megið' ekki vera eigingjarn, herra
Gal. Það væri synd að láta yndislegan lík-
ama hennar dragnast upp án þess að nokk-
ur faðmaði hann að sér. Páll er enginn
kjáni. Hann mundi ekki láta slíka konu
fara ósnerta frá sér. Þar að auki mun hún
fá alla peninga yðar og jörðina. Konan mun
einnig vilja njóta lífsins. Eini heimskinginn
af ykkur þremur eruð þér, hr. Gal.“
Bóndinn stundi aftur og svitinn spratt
fram á enni hans. I hjarta hans var gremjan
að því komin að flóa út af.
„Þér sjáið, hr. Gal, að betra væri að
þrýsta henni að sér með einni hendi en alls
engri.“
Þetta þoldi gamli maðurinn ekki. Hann
spratt á fætur og rétti höndina til læknis-
ins.
„Náið í hnífinn læknir —- og skerið.“
14
REYKJALUNDUR