Reykjalundur - 01.06.1954, Blaðsíða 30

Jón Norðfjörð leikari:
Á Vífilsstaðahceli
fyrir þrjátíu
árum
Eg man það eins og það hefði skeð i gær.
Það var miðsumars árið 1922 og ég var á
leið til Reykjavíkur sjóleið'is, því þá var
ekki einu sinni vogandi að aka yfir Ka-ttar-
hrygg, hvað þá Giljareitinn.
Heldur leiddist mér á leiðinni og mest
vegna þess, að ég mátti ekki úr fletinu fara,
því ég var talinn veikur. Sjálfur fann ég
ekkert til og hafði meira að segja aldrei
fundið til allan mánuðinn, sem líkamshiti
minn hafði lallað þetta um og yfir 40 stig
á hverjum sólarhring. Ég hafði að vísu
verið' dálítið máttfarinn þann tíma, en
veikur — nei, a.ldeilis ekki. Aldurhnignar
vinkonur mínar höfðu kvatt mig í hinzta
sinn áður en ég lagði af stað í sjóferðina,
en ég átti nú eftir að sjá þær aftur blessað-
ar. En það vissu þær ekkl þá.
Ferðinni var heitið til höfuðborgarinnar
og þó var ekki svo vel, að ég mætti stanza
þar og bregða mér á 1 eð'a 2 dansleiki, þó
ég hefði aldrei komið þangað áður. Nei,
ofurlítið lengra átti ég að fara — til Vífih-
staða. Vífilsstaðir? Býsna fallegt nafn —
en líklega dálítið skuggaleg stofnun. Var
það ekki þangað, sem svo margir fóru —
ungir sem gamlir, — já, ungt og efnilegt
fólk, sem svo endaði með því dvöl sína
þar — að deyja.
Ég kom til Vífilsstaða um miðjan dag.
Reisuleg bygging þetta fyrsta heilsuhæli
á Islandi. Einhvernveginn fannst mér
strax, að ég myndi ekkert kunna illa
við mig þarna. Og oft fer það eftir því, sem
manni finnst fyrst, þegar maður sér eitt-
hvað nýtt. Fátt af dvalargestunum jjekkti
ég, en ungt fólk er fljótt að kynnast og svo
var með mig og þá, sem fyrir voru, ])egar
ég kom.
Daginn eftir var hafin ítarleg rannsókn
á mér, utan og innan og ég mældur og veg-
inn, og líklega léttvægur fundinn, svona
fyrst í stað', með mína norðlenzku berkla.
Yfirlæknirinn spurði mig spjörunum úr og
ég revndi að leysa úr því eins vel og ég gat,
en síðast gerði ég þó svolitla skyssu, því
þegar hann spurði mig, hvort ég hefði verið
á fótum, áður en ég fór að heiman, þorði
ég ekki að segja nei, af hræðslu við að'
verða látinn liggja áfram, svo ég sagði:
„Jú, svolítið.“ Þar með fékk ég leyfi til að
vera á fótum stund úr deginum og fara í
28
ItEYTCJALtTNDUR