Reykjalundur - 01.06.1954, Blaðsíða 41

Nótnahandrit
Bach's: umbúða-
pappír utan um
brauðpakka.
ur, reitur hans gengu brátt til þurrðar og
ekkjan með' barnahópinn fór á sveitina. I
skrúðhúsi Sankti-J óhannesarkirkjunnar
voru mikil púlt, sneisafull af nótnahand-
ritum, er Bach þessi hafði
látið þar eftir sig. Þegar
námspiltana í kirkjuskól-
anum vantaði pappír utan
um nestið sitt, rifu þeir
blað og blað úr þessu safni og notuðu fyrir
umbúðir. Og svo eru menn að hneykslast
á því, þótt illa skóað’ir og vannærðir for-
feður vorir hafi notað blað og blað af skinn-
handritum fyrir skóbætur eða jafnvel til
að japla á, þegar ekkert var til í svanginn.
Andlegum verðmætum er hnuplað í ýms-
um tilgangi, og strákarnir í Sankti-Jóhann-
esarkirkjunni urðu ekki þeir síðustu til
þeirra verka—það sýnir „Gimbill“. „Yðar
einlægur“ — eða kannske öllu fremur „Vor
einlægur“ — gerð'i lukku með Gimbli. Það
varð raunar hálfgert leiðindamál, þegar
upp komst um hið rétta faðerni hans.
Gimbilsmálið er eitt þeirra mála, sem sýna,
að oss Islendinga skortir enn allmikið á að
sýna öðrum þjóðum sæmilega kurteisi í við-
skiptum, ekki sízt að því er snertir andleg
verðmæti. Mættum vér sem fyrst taka upp
sið'aðra manna háttu í þeim efnum. En ann-
að er athyglisvert í þessu máli: mér finnst
það hálfþunnt af íslenzk-
um leikdómurum að láta
hlunnfara sig, eins og þeir
gerðu. Það má teljast
furðulegt, að enginn þeirra
skyldi kannast við leik, sem sagt er að
hafi „gengið“ linnulaust í tvö ár í Eng-
landi, fyrir nokkrum árum. ðfér finnst það
óneitanlega bera vott um, að þeir séu hálf-
blankir í faginu.
Nei, það' er ekki alltaf gaman að vera
fslendingur — en það er gaman að vera
Islendingur þegar Friðrik Olafsson er að
tefla í útlöndum og það verður líka gam-
Leikdómarar vorir
létu hlunnfara sig
— virðast hólf-
blankir í faginu.
Stundum er
gaman að vera
Islendingur.
an, þegar maður fær að sjá Sölku Völku í
bíó. Og það verður gaman
að vera íslendingur, þegar
sænska Akademían gefst
upp fyrir heilbrigðri skyn-
semi og hlutlægu mati á snilldinni — og
veitir Laxness Nóbelsverðlaunin. En mest
verð'ur þó gaman að vera íslendingur, þeg-
ar vér verðmn einir og allsráðandi í landi
voru, eigum friðsamleg samskipti við allar
aðrar þjóðir — og getum á allan hátt orð-
ið þess verðir að teljast hlutgengir með
siðmenntuðum þjóð'um.
fyrir þá, sc-m ofreyna
sig í sumarleyfinu.
Það er nú svo með sumarfríin,
sem vér hlökkum til að njúta,
þá skulu velflest afrek unnin,
einkum þó til lianda oc/ fóta.
Klíf ég helztu „hœstu tinda“,
liamast við af öllum mætti
að kynnast fögrum kvennaljóma,
kannske vinna í happadrœtti.
Uppgefinn af öllu h jarta,
eins og fjölmörg dœmin sýna,
hlakka ég til heimkomunnar
að hvíla mig — við vinnu mína.
SVB.
liEYKJALUNDUR
39