Morgunblaðið - 09.05.2015, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MAÍ 2015
✝ Svanhildurfæddist í Selja-
landi í Hörðudal 20.
maí 1933. Hún lést
á Sjúkrahúsinu
Akranesi 2. maí
2015.
Foreldrar Svan-
hildar voru Krist-
ján Magnússon,
bóndi Seljalandi, f.
6.11. 1902, d. 30.5.
1988, og Þorbjörg
Sigvaldadóttir húsmóðir Selja-
landi, f. 25.3. 1910, d. 22.9. 1981.
Systkini hennar eru: Magnús
Sigurgeir, f. 30.6. 1935, Hólm-
fríður Kristín, f. 5.5. 1941, og
Guðlaug Valdís, f. 25.3. 1943,
maki Kristján Finnsson, f. 6.3.
1932.
Svanhildur giftist 14. júlí
1956 Gísla Jónssyni frá Blöndu-
hlíð, f. 9.1. 1926, d. 7.9. 1994.
Foreldrar hans voru Jón Laxdal
bóndi Blönduhlíð, f. 7.12. 1891,
d. 19.1. 1981, og Kristjana Ingi-
Ingólfs er Guðný Maren, f. 1978,
sambýlismaður Ívar Smári
Magnússon, f. 1976, hann á tvö
börn. 4) Unnar Laxdal, f. 19.12.
1973, sambýliskona Herdís Guð-
mundsdóttir, f 10.6. 1977, börn
þeirra: Gísli Laxdal, f. 2001, og
Ylfa Laxdal, f. 2005. Uppeld-
issonur: Magnús Kristjánsson, f.
13.6. 1959, giftur Oddrúnu Mar-
íu Pálsdóttur, f. 11.1. 1962, synir
þeirra: Ingþór f. 1982, Gísli
Svan, f. 1986, sambýliskona Elfa
Ósk Guðlaugsdóttir, f. 1989,
eiga þau eina dóttur, og Almar,
f. 1990, sambýliskona Ína Karen
Markúsdóttir, f. 1991, eiga þau
eina dóttur.
Svanhildur og Gísli hófu bú-
skap í Blönduhlíð árið 1955, bjó
Svanhildur áfram í fimm ár eftir
að Gísli lést. Hún bjó eitt ár í
Búðardal áður en hún flutti á
Kveldúlfsgötu 26 í Borgarnesi.
Svanhildur verður jarðsungin
frá Snóksdalskirkju í dag, 9. maí
2015, kl. 14.
ríður Kristjáns-
dóttir, húsmóðir
Blönduhlíð, f.12.9.
1902, d. 13.12. 1993.
Börn Svanhildar og
Gísla eru: 1) Krist-
ján Þormar, f. 22.8.
1955, maki Rann-
veig Finnsdóttir, f.
4.4. 1956, þeirra
börn: Finnur, f.
1975, sambýliskona
Lena Johanna Rei-
her, f. 1980, eiga þau þrjú börn.
Svanhildur, f. 1977, Fannar Þór,
f. 1985, og Ívar Orri, f. 1989,
sambýliskona Harpa Jónsdóttir,
f. 1990, eiga þau tvö börn. 2)
Helga, f. 19.5. 1957, maki Har-
aldur Jónasson, f. 1.4. 1956,
dóttir þeirra: Stella Tong, f.
2001. 3) Inga Jóna, f. 19.4. 1958,
maki Ingólfur K. Þorsteinsson,
f. 7.10. 1956, dætur þeirra: Inga
Sif, f. 1989, og Hildur Hanna, f.
1991, sambýlismaður David
George Sparkes, f. 1992. Dóttir
Þá hefur ástkær móðir mín lok-
ið sinni jarðvist eftir fremur stutta
en snarpa baráttu við sjúkdóm
sem ekki varð við ráðið. Minning-
ar streyma fram enda af nógu að
taka eftir tæplega 60 ára vegferð.
Mamma og pabbi í búskapar-
stússi, snúningar í kringum kýr,
hesta og kindur, almenn sveita-
störf eins og tíðkuðust á þessum
tíma þar sem allir ungir sem aldn-
ir lögðu sitt af mörkum til að allt
gengi upp. Töluverður erill á
sumrin, góðir gestir að sunnan
sem komu til lengri eða skemmri
dvalar jafnan auðfúsugestir.
Fyrsti bíllinn 1964 og sjónvarp
1966, kökusendingar á Laugar-
vatn, allt eru þetta leiftur úr sjóði
minninganna sem svo gott er að
eiga. Á þessum tíma var búskap-
urinn samstarfsverkefni allrar
stórfjölskyldunnar. Þannig leið
æskan áhyggjulaus í faðmi fjöl-
skyldunnar þar sem mamma pass-
aði upp á að við systkinin hefðum
allt sem við þurftum á að halda.
Eftir að ég byrjaði svo í
menntaskóla og síðar háskóla var
ég meira sem gestur á heimilinu,
mætti í sauðburðinn, heyskapinn
og leitirnar eftir því sem hægt var
og aðstæður buðu upp á. En eftir
að ég, með fjölskyldu, fluttist síð-
an í Dalina aftur varð nálægðin
meiri og auðveldara að taka þátt
og leggja lið í þeim verkum sem
þurfti. Það var okkur dýrmætt að
hafa pabba og mömmu svona stutt
frá og voru þau ávallt reiðubúin til
að passa börnin fyrir okkur þegar
á þurfti að halda, um lengri eða
skemmri tíma. Fyrir það erum
við, og ekki síður þau, eilíflega
þakklát. Það var okkur öllum
þungbært þegar pabbi féll frá,
langt fyrir aldur fram, árið 1994.
En mamma kaus að búa áfram
með góðum stuðningi ættingja og
vina, en síðan brá hún búi og jörð-
in var seld árið 1999. Þá flutti hún í
Búðardal um eins árs skeið en síð-
an í Borgarnes þar sem hún bjó til
dauðadags og var gott að hafa
hana í næsta nágrenni við sig. Þar
undi hún hag sínum vel, sótti og
var vel virk í félagsstarfi aldraðra
og naut samveru við góða vini á
þeim vettvangi. Hún var mikil
hannyrðakona og ófáa sokkana og
lopapeysurnar hefur hún prjónað
á mig og fært mér, svona til að
halda á mér hita í leitunum og í
hestaferðum. Eins hygg ég að allir
afkomendur hennar eigi góða
gripi úr gleri.
Hún var dugleg við að hafa
samband við sína nánustu sem og
vini sína, held að það hafi verið fáir
dagarnir sem hún var ekki í sam-
bandi við okkur systkinin og
fylgdist þannig með daglegu
amstri okkar sem og barna- og
barnabarna sem nú sjá á eftir
ömmu sinni og langömmu með
söknuði.
Við jarðarsöluna var haldið eft-
ir lóð fyrir sumarhús og þar reis
árið 2009 Stekkjarborg, griðastað-
ur fjölskyldunnar í Hörðudalnum.
Þar naut mamma sín í friðinum og
fegurð Dalanna með börnum sín-
um þegar tækifæri gáfust til vest-
urfarar. Það var gaman að hringja
í hana og spyrja hvort hún væri
ekki til í að skreppa vestur, sjaldn-
ast var svo mikið að gera eða að-
stæður þannig að ekki væri
ástæða til að skjótast í Stekkjar-
borgina. Voru það ómetanlegar
stundir sem geymast.
Ég kveð mömmu með söknuði
og þakklæti fyrir allt sem hún var
okkur fjölskyldunni.
Minning þín lifir í hjarta okkar.
Kristján Þormar Gíslason.
Snemma morguns 2. maí lést
móðir mín eftir tíu vikna sjúkra-
húslegu á Akranesi. Við héldum
að við fengjum lengri tíma. Það
liðu ekki nema nokkrar vikur frá
því að meinið í höfðinu greindist
og þar til hún lést. En nú vitum við
að það hefur átt upptök sín fyrir
mörgum árum og orsakað veik-
indin sem þrátt fyrir ótal rann-
sóknir var aldrei hægt að komast
að af hverju stöfuðu. Við reyndum
að vera bjartsýn og vonuðumst
eftir að hún gæti átt góðan tíma og
jafnvel komist í sveitina sína. Ein
af hennar síðustu óskum var að
komast í sauðburð til systur sinn-
ar í Laxholti og fá einu sinni enn
að halda á nýfæddu lambi.
Á meðan á sjúkrahúsdvölinni
stóð komst mamma nokkrum
sinnum heim til sín þar sem hún
var umkringd fjölskyldu sinni.
Hún tókst á við veikindin af miklu
æðruleysi og nefndi stundum að
þau væru erfið fyrir okkur systk-
inin. Þetta var einkennandi fyrir
líf hennar, hún var alltaf að hugsa
um aðra og oft tók hún þarfir ann-
arra fram yfir sínar.
Það var mikið áfall þegar pabbi
lést skyndilega fyrir rúmum tutt-
ugu árum og það var mömmu erf-
itt að flytja frá Blönduhlíð. Hún
elskaði sveitina sína, sveitina sem
hún fæddist í og bjó mestan hluta
ævi sinnar. Eftir að hún flutti
fannst henni ekkert betra en að
vera í Stekkjarborg, bústaðnum
sínum, og horfa yfir Hörðudalinn
og Hvammsfjörðinn. Það verður
tómlegt að koma þar næst og her-
bergið hennar autt. Það var líka
orðinn hluti af daglegu lífi að
spjalla við mömmu í síma og erfitt
að trúa því að það verði hvorki
samvera né samtöl lengur.
Í sorginni eigum við líka marg-
ar góðar minningar. Ein sú dýr-
mætasta er frá því fyrir tveimur
vikum þegar við Stella dóttir mín
héldum litla fermingarveislu á
sjúkrastofunni hjá henni. Stella
hafði fermst daginn áður og
mamma hafði alltaf verið ákveðin í
að koma í fermingarveisluna en
varð að játa sig sigraða. Þarna átt-
um við yndislega stund sem varð
sú síðasta dóttur minnar með
ömmu sinni.
Nú er komið að kveðjustund.
Við Haraldur og Stella kveðjum
móður, tengdamóður og ömmu
með þakklæti í huga og margar
fallegar minningar.
Hvíl í friði elsku mamma mín.
Þín
Helga.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Ninna í Blönduhlíð, er látin. Við
hittumst fyrst sumarið 1974, þeg-
ar ég kom í fyrsta sinn í Blöndu-
hlíð með Kidda mínum, hálfkvíðin
eins og gerist og gengur, en það
var algjör óþarfi. Ninna tók vel á
móti malbiksstelpunni úr Keflavík
sem var hrædd við öll dýr og hafði
sjaldan í sveit komið og fannst
fjárhúsa- og fjósalykt alveg
hræðileg. Yndisleg var hún og
vorum við vinkonur alla tíð og hún
með húmorinn í góðu lagi. Oft og
mikið var hlegið og af vörum
hennar hrukku oft og tíðum
spaugilegar setningar.
Hjálpsöm var hún alltaf þegar
við þurftum á að halda með börnin
okkar ung, hvort heldur sem það
var pössun eða eitthvað annað.
Prjónakona var hún mikil og alltaf
að athuga hvort einhvern vantaði
ekki lopapeysu, sokka eða vett-
linga, þær eru ófáar peysurnar
sem hún hefur prjónað á fólkið
mitt í gegnum tíðina. Hún las mik-
ið og fylgdist vel með og lá ekki á
skoðunum sínum, og vildi fá fréttir
af fólkinu sínu á hverjum degi.
Hún eldaði góðan mat og mikið af
honum og bakaði út í eitt í sveit-
inni.
Í jóla- og páskafríum var
ósjaldan farið með fjölskylduna
vestur í Dali og kom maður alltaf
einhverjum kílóunum þyngri
heim. Alltaf var gott að leita til
hennar ef maður þurfti hjálp með
eitthvað matarkyns, t.d. rabarbar-
asultuna, hvernig gerir maður
svona góða sultu?
Hún flutti í Borgarnes árið
2000, það var gott að hafa hana
nærri, komin á efri árin. Ferðirn-
ar okkar í bústaðinn í Stekkjar-
borg voru yndislegar, afslöppun
við prjónaskap, borðaður góður
matur og sofið út, já maður sefur
fram á hádegi í kyrrðinni þar vest-
ur í Dölum.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún rís, –
og sjá: Þér við hlið er þín hamingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar
og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Kveð ég Ninnu mína með sökn-
uði og þökkum fyrir allt.
Rannveig Finnsdóttir.
Í dag verður til grafar borin
elskuleg tengdamóðir mín, Svan-
hildur Jóhanna Kristjánsdóttir,
alltaf kölluð Ninna.
Fyrir réttum þrjátíu árum kom
ég með Ingu Jónu í Blönduhlíð.
Þar tóku þau Ninna og Gísli á móti
okkur brosandi, hún snaggaraleg,
hann feimnislegur og kíminn.
Í Blönduhlíð bjó stór fjölskylda
og þar var mjög gestkvæmt, alltaf
var samt pláss fyrir alla, Ninnu
þótti gaman að taka á móti gest-
um.
Ninna og Gísli bjuggu góðu búi
og voru mjög samhent í búskapn-
um, hún var mikill dýravinur og
naut þess að sinna þeim. Í sauð-
burði, heyskap og smalamennsku
voru oft margir að hjálpa til og
fólk um allt að vinna, þá var mikil
stemning. Það líkaði tengdamóður
minni, hún vildi hafa fólk í kring-
um sig.
Það var okkur öllum mikið áfall
þegar Gísli féll frá 1994, en Ninna
hélt þó búskap áfram næstu fimm
árin. Fyrst með aðstoð Unnars
sonar síns og síðar með Finni son-
arsyni sínum, einnig hjálpuðu ætt-
ingjar og vinir til.
Ninna seldi jörðina árið 1999 og
flutti í Búðardal. Ári síðar keypti
hún sér íbúð í Borgarnesi og flutti
þangað, þar eignaðist hún góða
vini og átti góð ár.
Árið 2009 var reist hús í landi
Blönduhlíðar á landi sem hún
hafði haldið eftir þegar hún seldi
jörðina, en hana hafði lengi
dreymt um að eignast aftur at-
hvarf í Hörðudal.
Hún nýtti öll tækifæri sem gáf-
ust til að vera í Stekkjarborg, en
það nefndi hún húsið sitt.
Í Stekkjarborg var nóg að gera
og alltaf hafði Ninna eitthvað á
prjónunum. Hún réð krossgátur,
las ljóð og gluggaði í þjóðlegan
fróðleik, gekk um landið sitt, hlúði
að plöntunum og kíkti undir
kartöflugrös. Nágrannar voru
heimsóttir, síminn tekinn upp og
hringt, það þurfti að fylgjast með.
Takk fyrir allar samverustund-
irnar, þær munu ylja okkur í
framtíðinni.
Ingólfur.
Í dag kveðjum við ömmu
Ninnu. Við systur trúum því varla
enn að hún sé farin. Okkur finnst
hún hafa kvatt of snemma, þótt
hún hafi náð 82 ára aldri. En það
er víst bara eigingirni í okkur. Það
er alltaf erfitt að kveðja.
Hún amma var svo stór partur
af lífi okkar og óhætt að segja að
hún hafi verið höfuð fjölskyldunn-
ar. Hún vissi alltaf hvað við af-
komendur hennar vorum að gera
og hún var stolt af sínu fólki.
Við systur eigum margar góðar
minningar um hana ömmu og okk-
ur langar að minnast hennar í
nokkrum línum.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til ömmu. Hún mætti
okkur alltaf með opinn faðminn,
gaf okkur risastórt knús og stóran
koss á kinn.
Oftar en ekki þegar amma vissi
að við systur værum á leiðinni var
skellt í pönnukökur og banana-
brauð, hún vissi að það var í miklu
uppáhaldi hjá okkur. Pönnukökur
voru sérgrein ömmu, við hugsum
að fáir toppi hana í þeirri listgrein.
Það var ansi oft sem amma sendi
foreldra okkar með sendingu til
okkar systra af pönnukökum og
bananabrauði ef við komumst ekki
í heimsókn í það skiptið.
Það var svo gaman að koma í
heimsókn til ömmu og fara á rúnt-
inn með henni um bæinn og tala
um lífið og tilveruna. Oftar en ekki
var farið í ævintýraferðir og ef
ömmu fannst kominn langur tími
frá síðustu ferð hringdi hún í okk-
ur og spurði hvort það væri ekki
kominn tími á næstu skemmtiferð.
Áður en amma flutti í Borgar-
nes bjó hún í Blönduhlíð í Dölum,
þaðan eigum við systur margar
góðar minningar. Amma kenndi
okkur margt um dýrin og alltaf
var jafngaman að koma og hjálpa
ömmu við sveitastörfin.
Amma Ninna var mjög hæfi-
leikarík og alltaf með eitthvað á
prjónunum.
Eftir að amma flutti í Borgar-
nes byrjaði hún í handverkshópi
með eldri borgurum, þar sem list-
hæfileikar hennar fengu að
blómstra og naut hún sín vel.
Enda kunni amma vel við að hafa
nóg að gera.
Það sem einkenndi ömmu var
dugnaður, umhyggja og styrkur.
Síðustu vikur, þegar veikindin
voru farin að herja meira á ömmu
og þrekið var lítið, var faðmlagið
frá henni samt jafnþétt og áður og
amma sýndi mikinn styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Við erum ótrúlega þakklátar
fyrir þann tíma sem við fengum
með ömmu og við hlýjum okkur
við allar þær yndislegu minningar
sem við eigum um hana. Við hugg-
um okkur við það að nú er elsku
besta amma komin á betri stað, ef-
laust er hún komin í sveitina sína
góðu þar sem henni leið svo vel.
Þínar ömmustelpur,
Inga Sif og Hildur Hanna.
Hjartahlý, glettin, hnyttin, góð,
brosmild, stríðin, elskuleg … já,
svona gætum við lengi haldið
áfram. Nú er komið að leiðarlok-
um, elsku Ninna frænka hefur nú
haldið áfram för sinni. Það er með
mikilli hlýju sem við minnumst
frænku sem alltaf var svo gott að
koma til.
Það var gaman að fara í bíltúr í
dalina og kíkja við í Blönduhlíð, og
nú í seinni tíð þá var nú ekki ama-
legt að koma við á Kveldúlfsgöt-
unni þar sem iðulega var tekið á
móti okkur með nýbökuðum ást-
arpungum og ilmandi pönnukök-
um.
Ninna var ein af þessum stóru
persónuleikum sem tókst á við
hversdaginn af miklu æðruleysi
og oftar en ekki með húmorinn í
fyrirrúmi. Hún var mikill mann-
vinur sem gaman var að spjalla við
um heima og geima og börnin löð-
uðust að henni, enda var svo gott
að vera hjá Ninnu. Hún hafði mik-
inn áhuga á búskap og það var svo
gaman að fara með henni út að
skoða blómin, gróðurinn, kindurn-
ar og hrossin sem hún unni svo
heitt. Hundar og kettir sóttust í að
komast í kjöltu hennar hvenær
sem færi gafst og alltaf voru bless-
aðir ferfætlingarnir velkomnir.
Ninna hafði einsett sér það að
koma í sauðburðinn í Laxholti
núna í vor, við erum þess fullviss-
ar að hún fylgist með okkur úr
fjarska og brosir.
Við vottum aðstandendum inni-
lega samúð.
Elsku Ninna frænka, hafðu
þökk fyrir allt, hvíl í friði.
Jóhanna María og
Þorbjörg Valdís.
Svanhildur Jóhanna
Kristjánsdóttir (Ninna)
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín. Það
var alltaf gaman að vera
með þér, mér leið vel þegar
ég var með þér. Þú bakaðir
bestu skonsur í heimi og
takk fyrir öll spilin sem þú
leyfðir mér að vinna. Ég
elskaði þig af öllu hjarta.
Þinn ömmustrákur,
Gísli Laxdal.
Elsku amma í Borgó.
Mér fannst gaman að hlæja
með þér. Mér fannst
pönnukökurnar þínar mjög
góðar og enginn gerði eins
góðar pönnsur og þú. Mér
fannst gaman að spila við
þig. Mér fannst gaman að
mála steina með þér.
Ég elska þig.
Þín
Ylfa Laxdal.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
VALGERÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Sóleyjarima 3,
Reykjavík,
lést að morgni 7. maí.
.
Vilhjálmur Árnason,
Helga Vilhjálmsdóttir, Sigurjón Gunnarsson,
Gunnar Snorri Valdimarsson, Jill Gideon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Systir mín, mágkona og föðursystir,
MARGRÉT RÚN SIGURMUNDSDÓTTIR,
Flókagötu 60,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans
mánudaginn 4. maí.
.
Úlfur Sigurmundsson, Sigríður Pétursdóttir,
Halla Steingrímsdóttir
og bræðrabörn.
Yndisleg móðir okkar,
ÞÓRUNN KJARTANSDÓTTIR,
Aflagranda 40,
Reykjavík,
er látin.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
.
Kristín Lárusdóttir, Guðjón Hilmarsson,
Ragnheiður Lárusdóttir, Sigurður Dagsson,
Kjartan Lárusson, Anna Karlsdóttir,
Guðmundur Lárusson, Birna Smith,
Steinn Lárusson, Hrafnhildur Sigurbergsdóttir
og ömmubörn.