Húnavaka - 01.05.2001, Blaðsíða 36

34
H U N AV A K A
Nú var öllum áformum um frekari útstungu frestað í bili. Bóndi skip-
aði vinnumönnunum að fara og leggja á garnla Jarp en hann stóð við
stall í hesthúsinu. Þótt hann væri ekki mikill reiðhestur var hægt að not-
ast við hann þegar mikið lá við og einkum þegar húsbóndinn þurfti að
fara á bæi hinum rnegin við ána. Sjálfur fór hann heim að búa sig undir
sundið. Bræðrunum gafst nú tækifæri til að tala saman og meta stöðuna.
Þú ert búinn að koma okkur í laglega klípu, sagði eldri bróðirinn. Ef
karlinn drepur sig í ánni verður okkur kennt um það og gott ef við lend-
um ekki í tukthúsinu. Ef við reynum að sansa hann og fá hann til að
hætta við þessa vitlleysu, þá tekst það ekki með öðru en við bjóðumst til
að sdnga út úr nokkrum króm kauplaust en það held ég að hann ætli
sér með þessu uppátæki. Svo fréttist það náttúrlega út um allar sveitir
hvernig honum tókst að leika á okkur.
Best að sjá hverju fram vindur og lofa karlinum að fara niður að ánni
og skoða hana að minnsta kosti, svaraði yngri bróðirinn.
Undirbúningurinn tók ekki langan tíma. Fyrr en varði kom bóndi
skálmandi, klæddur nýjum samfestingi og þykkum ullarfötum innanund-
ir. Þá hafði hann bundið snæri utan um úlnliði og fætur og sett skálm-
arnar niður í sokkana. A fótum var hann í hvítbotnuðum gúmmískóm.
Öllum átti nú að vera Ijóst að full alvara var á ferðum og ekki eftir neinu
að bíða með að leggja af stað. Bóndi snaraði sér í hnakkinn og rykkti í
taumana og sló hælum í nára til að ýta við reiðskjótanum en hann lét sér
fátt um finnast og rölti af stað niður á túnið. Síðast fóru vinnumennirn-
ir og drengurinn gangandi úr hlaði. Drengurinn taldi sig vera orðinn að-
ila að málinu og því nauðsynlegt að fylgjast vel nteð framvindu
atburðarásarinnar.
Drjúgur spölur var niður að ánni, hallandi mýri og tún en neðst all-
djúpt gil sem áin hefur grafið um aldir. Þegar komið var að ánni sást að
hún var í foráttuflóði og byltist áfram kolmórauð. Sumstaðar sást örla fjx-
ir smájökum og grastorfum sem hún reif með sér úr bökkunum. Niður-
inn var seiðmagnaður og þungur s\'o að ekki var hægt að talast \ ið nema
stutt væri milli manna og þá helst kallast á. Engum leist á útlit árinnar,
allavega ekki til sundiðkunar. Jarpur gamli virtist finna jrað á sér að eitt-
hvað rnikið stæði til og krafsaði með framfætinum niður í mölina og frís-
aði. Bræðurnir hristu hausa og stungu saman nefjum. Þeirn leist
greinilega ekki á hvernig málum var komið. Enginn kostur var góður
eins og ástatt var.
Við skulum vinna einn dag kauplaust hjá þér við útstungu ef þú hætt-
ir við þessa vitleysu, hrópaði eldri bróðirinn í eyra bónda.
Viku, lágmark, hrópaði hann á móti.
Ljóst var af þessu að ekkert samkomulag myndi takast og aðstæðurnar
buðu ekki upp á miklar samræður. Karlinn hlýtur að vera orðinn snarvit-