Húnavaka - 01.05.2008, Qupperneq 21

H Ú N A V A K A 19
ásamt 40-50 öðrum
börnum og þekktastur
þeirra er Megas,
söngvari og laga-
höfundur en við erum
fermingar bræður. Ég
man að í fyrsta tíma
fermingar undir bún ing-
sins bað séra Jakob
okkur um að ávarpa sig
alltaf „séra Jakob“ en
hann kallaði mig alltaf
„nafna“. Svo byrjaði ég
á því að kalla hann
nafna til baka.
Það var eitt sinn eftir tíma að hann sagði mér að bíða að eins og bað mig svo
um að ávarpa sig aldrei öðru vísi en séra Jakob í áheyrn krakkanna. Þá sagði
ég við hann að hann hefði nú byrjað á því að kalla mig nafna og þess vegna
hefði ég farið að kalla hann nafna til baka „og varla get ég nú farið að kalla þig
séra nafna“ svaraði ég. Hvað kallinn hló þá því honum þótti þetta alveg
magnað.
Nú, það var slegið upp í fermingarveislu og ég man alltaf eftir því að hún
átti að vera í Silfurtunglinu og það var búið að gera ein hverja áætlun um hvað
hún kostaði. Ég fór til pabba og mömmu og bað um að þessari veislu yrði
slauffað en að þau keyptu bara í staðinn fyrir mig mótorhjól af NSU gerð sem
voru mikið notuð. Ég man hvað ég var skúffaður að þurfa nú í eitt af fáum
skiptum að lúffa í máli sem ég talaði um við þau í fullri alvöru, ferming ar-
veisluna skyldi ég hafa og því varð ég af mótorhjólinu.
Þetta varð svo yndislegur dagur og tókst vel til en það var venja og algjört
skilyrði hjá séra Jakobi að lesa upp öll nöfnin á börnunum hvort sem hétu einu,
tveimur eða þremur nöfnum. Ég var sá eini í súpunni sem var með þrjú nöfn,
Jakob Hallfreður Heiðar, það munaði nú ekkert um það. Ég heiti Jakob eftir
hinum rétta afa mínum, Jakobi Frímannssyni á Skúfi en ég kallaði alltaf Ólaf
Björnsson afa minn. Hallfríður Sigurðardóttir frá Geirastöðum á Jökuldal var
kona hins raunverulega afa míns og því var ég skírður Hallfreður. Þetta var
ákveðið og gengið frá því á pappírum að yrðu nöfn mín, sem sagt Jakob
Hallfreður.
En nóttina áður en átti að skíra mig dreymdi mömmu mann sem sækir
svona rosalega að henni og heimtar að strákurinn verði látinn heita Heiðar svo
hún bætti því bara við. Það var gamli biskupinn, séra Sigurbjörn Einarsson,
sem skírði mig og þessu gusaði móðir mín í hann rétt áður en athöfnin átti að
fara fram. Hann var nú eitthvað að malda í móinn en þá sagði móðir mín bara
að þetta væri allt í lagi. „Þá skíri ég strákinn bara annars staðar.“ Sigurbjörn
var náttúrulega ekkert nema ljúfmennskan og sagði við mömmu. „Allt í lagi,
þá nær þetta ekki lengra og ég bæti þessu bara við.“ Það er vegna þessa sem
Snjóavetur á Árbakka 1995.