Húnavaka - 01.05.2008, Page 29

H Ú N A V A K A 27
og ég eignaðist þá með ýmsu móti. Þeir sem vildu ekkert með svona bíla hafa
gáfu mér þá en suma keypti ég fyrir slikk og svo enn aðra, sem ég vildi
sérstaklega eiga, fékk ég á hærra verði. Þetta sem er við Árbakka er nú bara
varahlutalager sem maður lætur standa, öllum til ama og leiðinda.
Það gekk svo langt að ég fékk einu sinni sendan einn bíl með skipi frá
Reyðarfirði en hafði ekki beðið um hann. Ég var ræstur út um miðja nótt af
skipstjóranum á einhverjum Fossinum og mér skipað að koma og taka bíl úr
gámi sem settur yrði í land í Skagastrandarhöfn en gámurinn átti að fara aftur
um borð. Ég sagði skipstjóranum að sigla áfram því ég ætti engan bíl á leið til
mín en þá var það á hreinu að það stæði á sendingunni Jakob Guðmundsson
á Árbakka. Ég var því vinsamlega beðinn um að koma og fór á bryggjuna eitt-
hvað um þrjúleytið um nóttina til að taka bílinn og var ekki par hrifinn af.
Það lá þannig í þessu að ég hafði einhvern tímann verið að tala við mann
sem var að auglýsa eftir varahlutum og hafði hringt í mig en ég neitaði að selja
honum. Þá keypti hann sér annan bíl og fannst svo alveg gráupplagt að senda
mér þann gamla til að ég gæti nýtt hann betur og setti hann bara í skip án þess
að tala við mig.
Þannig var þetta að koma til mín með ýmsu móti en ég er mikill aðdáandi
að gömlum amerískum bílum svona upp að árunum 1982-‘83 þegar Kaninn
fór alveg yfir um í sinni bílaframleiðslu. Bílarnir urðu flestir jafnmargir
spilunum í spilastokknum eða 52 talsins.
Þetta er svo bara eins og annað sem hleðst upp hjá manni. Það eru margar
sögur til um hvernig þetta er til komið hjá mér og hvað hefur gerst í kringum
allan þennan fjölda bíla þótt þeim sé nú heldur farið að fækka. Frægast er þó
þegar Frakkarnir komu hér í heimsókn en þá vorum við að borða kvöldmat og
vissum ekki fyrr en kominn er í hlaðið rútukálfur fullur af Fransmönnum.
Hópurinn snaraðist út og fyrr en varir voru allir umsvifalaust komnir inn að
eldhúsborði. Ég fór þá að athuga hvað þessi óþjóðalýður vildi og þá svaraði
einn þeirra. „Nú er þetta ekki farfuglaheimili?“ Þeir höfðu séð alla bílana og
héldu að Árbakki væri eins konar hótel.
Spilað fyrir biskupinn
Ég var lengstum með fullt fjós af kúm og jafnframt mikla vinnu niðri í bæ, lenti
auk þess í sveitarstjórnarmálum og varð að taka við sem oddviti dálítið
snögglega. Þá fórum við að fá þýskar og sænskar stúlkur til að hjálpa mér í
fjósinu, sem og konu minni sem hefur lengi verið mjög bakveik. Við vorum
einmitt að telja það saman um daginn hvað þær eru búnar að vera margar.
Þetta voru allt saman indælis stúlkur, svona nítján ára til tvítugs, sem voru að
losna úr skóla.
Ísland er töfraeyja í augum Þjóðverja og þeir hafa gaman af því að koma
hingað. Við vorum heppin með allar þessar stúlkur nema eina sem þurfti að
fara aftur til baka af heilsufarsástæðum og það eru ekkert nema góðar
minning ar tengdar þeim.