Húnavaka - 01.05.2008, Síða 68

H Ú N A V A K A 66
undirbúa komu bræðra Sudhirs til
Jaipur eftir nokkra daga.
Þetta var ótrúleg tilviljun. Hvernig í
ósköpunum gat það gerst að í þessu
landi, þar sem fjöldi íbúa er meiri en
1100 milljónir, hittum við mann sem
þekkti eina fólkið í öllu Indlandi sem
við höfðum heimsótt! Viðmót Guljaris
breyttist. Samstundis sagðist hann
vera vinur okkar því við værum vinir
vina hans. Hann bauðst til að fara
með okkur frítt í aðra ferð annan dag
á staði í kringum Jaipur sem væru ekki
fjölfarnir en skemmtilegir að sjá. Við
mættum þó alls ekki minnast á það við
starfsfólk hótelsins eða bílstjórann því
þá gæti hann misst viðskiptin við þá.
Jóladagar á Indlandi
Þetta var aðfangadagur jóla. Um
kvöldið klæddum við okkur upp í fínu
indversku fötin okkar og borðuðum
kalkún af flottu kvöldverðarhlaðborði hótelsins. Í hljóðkerfinu hljómuðu
vestræn jólalög og í anddyri veitingastaðarins var meira að segja jólatré. Þetta
hafði ekki verið hefðbundinn aðfangadagur hjá okkur en engu að síður mjög
skemmtilegur og við fórum sæl að sofa aðfaranótt jóla.
Á jóladag fórum við sjálf á flakk um borgina og ákváðum að skoða betur
markaðina í bleiku borginni. Allt úði og grúði af matvörum og litríkum
kryddum sem seld voru í sekkjum og vigtuð á gamaldags lóðarskálum. Á rölti
okkar hittum við m.a. ljósmyndara sem rak eina elstu ljósmyndastofu
borgarinnar. Hann sagði okkur ýmislegt frá lífinu í Indlandi og fræddi okkur
líka um flugdrekadaginn í Jaipur sem er 14. janúar ár hvert. Himinninn yfir
borginni verður þá þakinn flugdrekum en á hverju ári deyja nokkur börn af
slysförum því í æsingnum elta þau drekann sinn ofan af húsþaki eða í veg fyrir
akandi bíl.
Það var áhugavert að spjalla við karlinn og hann virtist heiðarlegur og því
ákváðum við að elta hann í gegnum nokkur öngstræti upp á húsþak þar sem
frændi hans bjó. Það var gaman að sjá yfir björt þökin í kring og þar sem
flugdrekadagurinn nálgaðist mátti víða sjá krakka æfa flugdrekaflug.
Það var ekki laust við að við undruðumst góðvild þessa Indverja þar sem
hingað til höfðu flestallir sem við hittum aðeins reynt að selja okkur eitthvað.
Enda kom að því – ljósmyndarinn vildi endilega bjóða okkur að drekka te í
íbúð frænda síns sem reyndist vera myndlistarmaður er sat á mottu á gólfinu
Hallarhlið með handföng í fílshæð.