Húnavaka - 01.05.2008, Side 86

H Ú N A V A K A 84
oft heitt kakó þegar þangað var komið og var það vel þegið í kalsastormum á
haustin.
Mikilvægt var að skoða Vækilvíkina gaumgæfilega. Þetta gat verið hið
mesta volk því veður gátu verið misjöfn, oft rok og úrkoma. Stóð veðrið
gjarnan úr norðri og norðvestri af Flóanum og upp á Höfðann með miklu
brimi. Urðum við þá oft að hverfa frá þegar mikið brim var.
Við fórum líka um utanverða Víkina og fjöruna undir mjölskemmunni, út
á bryggjurnar og alla leið út að vitanum yst á hafskipabryggjunni. Þar gat verið
hið versta veður. Í þessum ferðum drógum við á eftir okkur sleðann hans Bigga
sem við settum á mjólkurkexkassa frá Frón.
Við fórum aldrei inn fyrir miðja víkina neðan við Höfðatún. Þar innan við
var land innbæinga. Sjaldnast fórum við inn fyrir lækinn við Lund. Við vildum
ekki standa í ófriði við innbæinga og vissum það yrði ekki liðið að við tækjum
eitthvað frá þeim. Innbæingar héldu líka brennu og var mikið kapp á milli
útbæinga og innbæinga um hvor hefði stærstu brennuna.
Það gat tekið dágóða stund að fylla kassann og rembast með hann heim í
hjallinn á Flankastöðum þar sem við geymdum góssið. Oft var komið myrkur
og leiðindaskyggni og mæður okkar farnar að óttast um okkur þegar striti
dagsins var lokið. Allir vissu hvað við vorum að gera og enginn bannaði okkur
það en við vorum skammaðir fyrir að vera blautir í lappirnar eftir marga
klukkutíma í fjörunni í brimi og kalsaveðri. Við vorum oftast í lágum
gúmmískóm og þeir fylltust strax og komið var í fjöruna eða snjór og slabb var
á jörðu. Maður varð þó síður blautur í slönguskóm, svörtu gúmmískónum,
sem búnir voru til úr bíldekkjaslöngum. Þeir þéttu vel að fætinum svo vatn
komst ekki niður í þá en þeir voru þröngir og pressuðust að fætinum. Einnig
vildu fæturnir ,,soðna“ í loftleysinu í þessu skótaui. Það var óþægilegt og við
völdum heldur að vera í hvítbotnuðu gúmmískónum þótt við yrðum fljótt
blautir í fæturna í þeim.
Nokkrum sinnum var farið út í Bót utan við Réttarholt og Sólvang. Þaðan
var langt að draga heim efnið sem fannst. Síðan var farið um útbæinn sem var
okkar vettvangur. Við fórum til Sigga Sölva kaupmanns, Ensa hafnarvarðar,
Berta bílstjóra, í Kaupfélagið og víðar og báðum um efni í brennuna. Okkur
var oftast tekið vel en fyrir kom að við mættum skömmum og illyrðum.
Hlupum við þá eins og byssubrenndir í allar áttir og skildum sleðann eftir.
Stundum gat verið talsvert flókið að ná aftur sleðanum á okkar vald. Kom
fyrir að beita varð klækjum við það eins og þegar sleðinn var læstur inni í
Kaupfélagsskemmunni. Þannig var að lykillinn var geymdur inni í kjallara í
Kaupfélaginu við afgreiðslupúltið. Hann hékk þar á nagla sem allir gátu séð
en erfitt að ná til. Þá varð að plata þann sem var við afgreiðslu frá borðinu á
meðan annar náði lyklinum.
Það væri heil saga að segja frá öllu sem við fundum upp á við það athæfi. Oftast
vissum við ekki og skildum alls ekki hvers vegna var verið að skamma okkur.
Margrét hans Sigga Sölva tók okkur alltaf vel og bauð okkur heitt kakó.
Þetta var auðvitað vel þegið og gott að hlýja sér í búðinni hans Sigga Sölva.
Urðu komur okkar þangað því í tíðara lagi. Við þorðum aldrei upp í