Húnavaka - 01.05.2008, Page 87

H Ú N A V A K A 85
aðalbúðina í Kaupfélaginu, finu búðina. Þar voru fínar og strangar frúr, bæði
að afgreiða og að versla. Ég man ekki alveg hvað olli þessum ótta en víst var
að við tókum ekki áhættu á að fara upp tröppurnar og inn í búðina á annarri
hæðinni. Allt gat skeð. Sennilega skammaðir fyrir að vera blautir í fæturna og
sagt að við gætum fengið kvef og síðan reknir út með harðri hendi.
Þegar jólin nálguðust fórum við að huga að koma draslinu upp á
brennustæðið á Höfðanum. Það var ýmist borið upp á bakinu eða í fanginu.
Svo var nokkuð dregið beint upp hamarinn með köðlum, sérstaklega ef okkur
tókst að fá unglingsstráka til að hjálpa til. Einu sinni fengum við gamlan
bátræfil sem kom á vörubíl og var svo borinn upp á Höfða af karlmönnunum
á svæðinu undir Höfðanum. Það var flott að horfa á.
Á milli jóla og nýárs vorum við oft önnum kafnir við að vinna í brennunni.
Annar í jólum byrjaði einu sinni með að við Almar bróðir fórum út að
Flankastöðum og börðum dyra og spurðum eftir Bigga. Það hafði verið mikið
hafrót um jólin og okkur fannst nauðsynlegt að ganga rekann.
Guðrún kom til dyra og spurði hvasst hvað við værum að gera. Við spurðum
í kór hvort Biggi væri heima. Guðrún sagði að hann fengi ekki að fara út og
gera sig blautan í lappirnar. Í því stakk Biggi hausnum yfir öxlina á Guðrúnu
og sagði: Ég er alveg að koma strákar, bara að ég finni hinn sokkinn minn! Svo
náðum við í sleðann hans Bigga með kexkassanum upp í hjallinn á Flanka-
stöðum og lögðum af stað og stefndum út í Vækilvík um Tjaldklaufina. Það
var blautur snjór á jörðu og við urðum strax blautir í lappirnar. Leiðindagjóla
var af vestri og dumbungur í lofti og hálfgerð rigning. Biggi og Almar drógu
sleðann og ég ýtti á.
Uppi í Tjaldklauf kjöftuðu hrafnarnir á skógræktargirðingunni alveg
ógurlega. Biggi stoppar þá og kastar frá sér kaðlinum og segir. Hrafnarnir vilja
segja okkur eitthvað? Ég hváði en Biggi hélt áfram og fullyrti að hrafnarnir
væru að segja okkur að fara ekki lengra. Ég spurði hann hvort hann væri
orðinn sjóðvitlaus. Biggi benti þá upp í loftið og spurði hvort ég sæi ekki
hvernig það væri. Mér fannst þetta nú bara vera smá dumbungur. Biggi sat við
sinn keip og fullyrti að hann gæti skollið á hvenær sem væri. Ég var orðinn
mjög óþolinmóður og vildi halda áfram en Almar kvartaði undan því að
honum væri kalt.
Biggi bætti við að það væri helvítis gjóla í honum. Ég hvæsti á þá að það sé
allt fullt af reka út um allan Höfða eftir hafrótið og kallaði þá skræfur og spurði
hvort þeir ætluðu að gefast upp. Þá ráku hrafnarnir upp ógurlegt væl og
kjöftuðu einhver ósköp!
Þarna sérðu, sagði Biggi og fullyrti að hrafnarnir væru að segja okkur að
snúa við. Ég hafði engin svör við þessu og við hundskuðumst heim blautir í
fæturna. Um tvöleytið var hann skollinn á með norðvestan garði svo hvein í
húsinu. Ekki hefði verið gott að vera úti í Vækilvík þá!
Brennan var svo hlaðin síðustu daga ársins. Þá komu fullorðnir karlmenn
alls staðar að og gengu í verkið. Gekk þá fljótt að hlaða brennuna og fannst
okkur strákunum að um mikið stórvirki væri að ræða. Þetta var líka brennan
okkar!