Húnavaka - 01.05.2008, Blaðsíða 108

H Ú N A V A K A 106
Um helgar var farið í bíó
og á böll í Úngó og Stapann
og stöku sinnum í Glaumbæ
en í framhaldi af því fór að
bera á peningaskorti því illa
gekk að fá trygginguna hjá
útgerðinni.
Einn skipsfélagi okkar átti
átta cylindra Ford Fairline
500, árgerð 1957, rauðan og
hvítan, sannkallaða glæsi-
kerru. Eina helgina bauð
hann okkur Omma á rúntinn
og var hann búinn að fá vin
sinn til að keyra svo hann
gæti dottið í það með okkur.
Var farið víða um Suðurnesin en um kvöldið vorum við í Keflavík, allir vel
rakir.
Allt í einu kemur bíll upp að okkur og bíður upp á spyrnu. Ekki man ég
tegundina en þetta var hálfgerð lús miðað við Fordinn. Tók bílstjórinn boðinu
með samþykki eiganda. Var nú ekið inn að Nesti og bílunum stillt upp, cyl indr-
ar þandir og ætt af stað svo söng og hvein í öllu og lausamöl þeyttist um allt.
Það var strax ljóst að við höfðum ekkert í andstæðinginn að segja þó við
værum fljótlega komnir á seinna hundraðið. Því var það að þegar malarveginum
sleppti og malbikið byrjaði var ökumanni okkar greinilega hætt að lítast á
ferðina og steig á bremsurnar. En glæra hálka var og Fordinn byrjaði að snúast
í marga hringi á götunni.
Við Ommi reyndum að skorða okkur eins og við gátum í aftursætinu og
veitti ekki af því að lendingin á ljósastaur var helvíti hörð. Hálf rotuðumst við
báðir en þegar við fórum að ranka við okkur mátti sjá að staurinn hafði lent á
stafnum milli fram- og afturhurðar hægra megin og stóð langt inní bílinn.
Líklega hefur það bjargað lífi okkar hvar staurinn lenti. Við vorum allir
útbíaðir í glerbrotum og eitthvað skornir. Bílstjórinn grét en virtist að öðru
leyti í lagi. Eigandinn var í algjöru sjokki en virtist ómeiddur.
Okkur félögunum leist ekki á að bíða eftir lögreglu og sjúkrabíl, studdum
hvor annan og létum okkur hverfa út í myrkrið og síðan heim til Önnu, systur
minnar, sem bjó á Faxabrautinni en hún var alvön að hjúkra okkur og plástra
eftir böllin ef mikið gekk á. Fengum við að gista þar um nóttina enda aumir
en óbrotnir.
Daginn eftir, þegar við ætluðum um borð, var Guðbjörgin farin úr
Njarðvíkurhöfn. Já, nú var heima og leist okkur félögunum ekki á blikuna en
fórum á símstöðina og hringdum í Magnús útgerðarmann. Hann sagði að það
hefði ekki náðst í okkur til að láta vita um brottför en við ættum að fljúga til
Hornafjarðar.
Nú var Ómari vini mínum nóg boðið og sagðist hann ekki koma meir um
Valdi og Ommi á handfærum á Húnaflóa.