Húnavaka - 01.05.2008, Page 111

H Ú N A V A K A 109
Þarna lágum við vinirnir í
blóði okkar á gólfinu, bláir og
marðir og páskahátíðin að
ganga í garð.
Eitthvað sváfum við lítið
um nóttina og heldur var lágt
á okkur risið daginn eftir þeg-
ar við vorum reknir út úr
stein inum, fötin ónýt, við
skelþunnir og með móral í
þokkabót. Þannig á okkur
komn ir stauluðumst við heim
til Önnu systur sem bar
smyrsl og plástur á sárin eins
og áður.
Eftir á var ég sannfærður
um að hjá þessu öllu hefði
mátt komast hefði lögg an bara stoppað þegar Raggi bað um það.
En nú kom að síðustu ferð minni á Guðbjörgu GK 220 og næstum þeirri
síðustu í lífinu. Við vorum austur við Ingólfshöfða að háfa loðnu úr ágætis
kasti, vorum að verða búnir að fylla lestina þegar Guggan fór að halla á
stjórnborða og svo mikið að ég og sá sem var á móti mér á hábandinu stóðum
upp í mitti í sjó. Óli skipstjóri bað okkur að vera rólega því Gísli vélstjóri væri
byrjaður að dæla olíu á milli tanka. Við létum loðnu í dekkstíur á bakborða og
fór nú Guggan hægt og rólega að rétta við. Nú var fyllt í lestina, lúgur
skálkaðar og sett á dekkið það sem var eftir af loðnu.
Það var byrjað að kalda þegar við lögðum af stað fyrir Reykjanes og var þá
ekki laust við að sú gamla hallaði aðeins í bak. Ekki man ég hvernig stóð á því
en við vorum bara tveir sofandi frammí þegar við komum í Reykjanesröstina,
ég og sautján ára strákur úr Sandgerði en við vöknuðum við það að við flugum
fram úr kojunum. Við heyrðum að slegið var af vél meðan við bröltum upp
undir hvalbak en þar var bara ein hurð út á stjórnborða og Guggan lá einmitt
á stjór.
Við losuðum tessana en hurðin haggaðist ekki. Sjór fossaði inn svo við urð-
um að tessa hana aftur. Við vorum mjög hræddir, heyrðum djöflaganginn í
veðrinu og fundum hvernig sjórinn braut á hvalbaknum. Allt virtist á leið á
botninn og ekkert hægt að gera. Þar sem ég var árinu eldri varð ég að reyna
að hughreysta skipsfélaga minn en okkur leið ömurlega og ekki síst vegna þess
að ekkert heyrðist í kallkerfinu aftan úr brú okkur til sáluhjálpar.
Þannig leið nóttin langa þar til við komum inn fyrir Garðskaga, þá gátum
við opnað hvalbakshurðina en sjór flaut slétt við hurðarkarm og lúgu. Var
næsta víst að illa hefði farið ef lúgan hefði ekki verið vel skálkuð eða við
hefðum reynt að brjótast út undan hvalbaknum.
Það var mjög þungt í mér þegar ég kom aftur í brú. Spurði ég Óla skipstjóra
hvers vegna hann hefði ekki haft samband við okkur í kallkerfinu en fátt var
Áhöfn Húna. Full lest af fiski.