Húnavaka - 01.05.2008, Blaðsíða 115

H Ú N A V A K A 113
sem hvalrekinn væri austast á ítaki því er kerlingin í Ásbúðum hafði átt og
ánafnað Hofskirkju. Vissi hann sem var að soltið fólk myndi gjalda hvað sem
upp væri sett og það gæti af hendi látið fyrir hvalþjósir til að seðja soltinn lýð
sinn. Hlakkaði mjög í honum svo sem hrafni með gorhljóði er hann sá fram á
að geta matað krókinn á bágindum annarra.
Er á hvalfjöruna kom var aðfall og vindur mjög vaxandi af norðvestri. Þar
sem hvalurinn lá var fjaran stórgrýtt en á milli flatar, brimsorfnar klappir svo
festan var lakleg. Og nú tók að vatna undir hvalinn á flóðinu. Fjölda manns
hafði drifið að og stóð álengdar en prestur æddi um marbakkann og skipaði
húskörlum sínum og öðrum viðstöddum, froðufellandi af heift, að koma
reipum á hvalinn svo hann tæki ekki út. Ruddust úr munni hans formælingar
og fyrirbænir í bland en allt kom fyrir ekki. Hvalurinn losnaði af hleinunum,
veltist nokkrum sinnum í brimrótinu eins og hann væri óákveðinn hvert halda
skyldi en fór síðan endanlega á flot og maraði austur með ströndinni.
Fólkið fylgdi eftir angistarfullt þegar björgin barst til hafs en fylltist nýrri von
er hvalinn bar inn í vík eina þar sem var malarfjara og landtaka því góð. En
Eiríki presti þótti þetta sínu bölvaðra en þótt hvalinn hefði rekið út í hafsauga
því þessa vík átti Þórdís á Spákonufelli og gat hann síst unnt henni ágóðans af
hvalskurðinum.
Þórdís brást skjótt við og fór með sína menn til hvalfjörunnar. Var nú
hvalnum sundrað og fékk hver sá er í fjöruna kom, hvort sem hann var úr
nágrenninu eða lengra að kominn, kjöt og rengi svo sem hann gat borið,
endurgjaldslaust. Bjargaði þetta sveitinni frá frekari hörmungum og yfirvofandi
hungurdauða og hlaut hún mikið lof fyrir.
Eiríkur var enn á hvalfjörunni. Ofbuðu honum þessar aðfarir Þórdísar og
sóun en mest sveið honum þó að heyra blessunarorð fólksins henni til handa
og þakklætið og auðmýktina er það auðsýndi henni. Þetta sá Þórdís, snéri hún
sér að klerki og sagði: Það er eflaust þröngt í búi á Hofi svo sem sjá má á
holdafari prestsins eða hvað mun bak hans bera svo hægt sé á það að leggja.
Eiríkur brást ævareiður við. Var hann feitur mjög og þungfær svo honum
var meira en nóg byrði að bera sjálfan sig. Fann hann vel að Þórdís hæddi
hann og sneiddi að vaxtarlagi hans og burðum, ásamt því að vita vel að engin
þurrð var á matföngum á Hofi. Snérist hann því á hæli, kallaði menn sína til
brottfarar en bað Þórdísi aldrei þrífast og óskaði henni alls ófarnaðar.
Fátt hafði verið með þessum nágrönnum um langa hríð en varð nú úr fullur
fjandskapur.