Húnavaka - 01.05.2009, Page 88

H Ú N A V A K A 86
veggjunum héngu myndir af fáklæddum píum og tónlistin var svo há að
maður heyrði ekki sínar eigin hugsanir.
Vinur hjónanna sem ég bjó hjá átti stórt rafmagnsfyrirtæki. Hann bauðst til
þess að fjármagna allar ferðirnar okkar og gaf okkur búninga, sem voru gerðir
eftir minni hönnun og bolta og skó. Fæstar stelpurnar áttu takkaskó enda mjög
fátækar og áður spiluðu þær á sokkaleistunum einum. Fleiri fyrirtæki vildu líka
ólm hjálpa okkur og enduðum við með fjóra mismunandi búninga.
Fótboltaliðið mitt ferðaðist mikið og eignuðumst við saman frábærar
minningar. Stundum fórum við í pallbíl en oftast í lítilli rútu og sátum þá
límdar upp við hverja aðra og með náladofa í öllum líkamanum en það var
bara hluti af þessari upplifun.
Einn daginn bauð ,,bróðir minn“ öllu stúlknaliðinu í skemmtigarðinn þar
sem hann er framkvæmdastjóri. Garðurinn var rétt við landamæri Mexíkó.
Við lögðum af stað klukkan 5 um morguninn og fórum í rútu sem Guate-
malabúar kalla ,,chicken-bus“ og var sungið og dansað alla leiðina. Byrjað var
á því að fara í vatnsrennibrautagarðinn en margar stúlknanna horfðu bara á,
vegna feimni við að vera fáklæddar á almenningssvæði eða af trúarlegum
ástæðum. Eftir hádegismatinn fórum við svo í leikhúsið að sjá töfrasýningu og
skelltum okkur svo í nokkrar salíbunur í rússíbönunum. Þetta var dagur sem
ég mun aldrei gleyma því að gleðin skein svo af stelpunum. Þær eru á mínum
aldri en vinna allan daginn, sjá um heimilið og börnin og fá sjaldan eða aldrei
að komast í burtu og gera eitthvað annað í góðra vina hópi.
Önnur ferð sem ég mun seint gleyma var þegar við fórum að spila í bæ sem
heitir Esquipulas. Bærinn er í svona 6 klukkustunda keyrslu frá heimabænum
okkar svo að við þurftum að gista þar. Þegar við mættum á staðinn fórum við
beint á hótelið sem þjálfarinn hafði pantað fyrir okkur. Við vorum settar fjórar
Fótboltaliðið mitt ásamt þjálfaranum. Hér erum við búnar að eignast búninga og takkaskó.