Húnavaka - 01.05.2009, Side 96

H Ú N A V A K A 94
vildi að hann færi á eftir hrossunum yfir ána. Lúpaðist þá héppi niður og
treysti sér ekki.
Tók þá karl hundinn og henti honum út í ána en veslings Tryggur skreið
aftur til sama lands og fékk óblíðar móttökur hjá húsbónda sínum. Var þá
móðir minni nóg boðið en hún mátti aldrei neitt aumt sjá, a.m.k ef dýr voru
annars vegar. Rauk hún í föður sinn og barði hann eins og hún hafði orku til,
með hnúum og hnefum. Honum fannst hún nú ganga nokkuð langt og veitti
henni ráðningu líka en hann var víst nokkuð skapmikill og ör.
Undir tvítugt fór hún að vinna utan heimilis, bæði í vistum og eins á
sláturhúsinu. Lengi rann kaupið hennar beint til föðurhúsanna og í föt á
systkini hennar. Hún gerðist svo seinna vinnukona í Saurbæ í Vatnsdal, hjá
Jóni Hjartarsyni og hans fjölskyldu sem þá voru þar. En svo vantaði pabba
minn, sem heitir Benedikt Blöndal, ráðskonu en hann bjó á hálfum
Brúsastöðum á móti systur sinni, Margréti og manni hennar, Kristjáni
Sigurðssyni barnakennara. Réðist hún þangað sem ráðskona og varð dvöl
hennar lengri en upphaflega var áætlað. Pabbi var nánast alveg blindur en það
kom samt ekki í veg fyrir að hann hirti sínar skepnur, bæði kýr og hross en
mann höfðu þeir mágar í félagi til að sjá um féð, heyja og til annarra verka.
Þaðan fór mamma ekki aftur en ljóst er að hún tók á sig mikil skyldustörf
að giftast og búa með blindum manni sem þurfti á æði mikilli hjálp að halda
að svo mörgu leyti. En mamma var vön að sinna meira um aðra en sjálfa sig
og fórst þetta vel úr hendi. Hún átti alla ævi við fremur erfið kjör að búa og
kynntist engum þægindum í húsakosti né rafmagni fyrr en á síðari árum
ævinnar. Hún var aðeins ein af þessum fjölmörgu sveitakonum sinnar samtíðar
sem voru sívinnandi og fóru varla neitt af bæ, nema þá sjaldan að farið var á
hestbak en það þótti henni afar gaman.
Mikil bragarbót var þegar kaupfélagsstjóri kom á orlofsferðum húsmæðra.
Mamma var þá orðin vel fullorðin og ég sá um heimilið meðan hún fór þessar
ferðir nokkrum sinnum, bæði norður í Mývatnssveit og víðar og þvílík
upplifun. Hún skemmti sér alveg stórkostlega og bjó lengi að þessum ferðum
og gat sagt frá öllu í smáatriðum þegar heim var komið.
Mamma var ákaflega mikill dýravinur og var ævinlega að hjúkra og hlynna
að skepnum, hvaða nafni sem þær nefndust og hver sem þær átti, bara ef
þurfti með. Man ég eftir gemling sem særst hafði mjög illa í ullarhafti (ég átti
hana nú reyndar og hún hét Lukka). Hún var tjóðruð í túnfætinum og daglega
farið með júgursmyrsl og vöf til að skipta um á sárinu, hún varð albata. Pabbi
átti svartan fola sem álpaðist upp á hesthúskofa og féll niður um þakglugga,
meiddist og skarst illa víða. Lengi var hún að græða sárin og snúast við folann
og varð hann drauggæfur eftir þetta.
Tík átti hún gráyrjótta sem hét ,,Lady”, mjög fallegt viturt dýr sem var í
miklu afhaldi. Hún veiktist af hundapest og var þá hvolpafull. Mamma hafði
hana inni hjá sér og kynti ofninn dag og nótt, helst gat hún látið hana borða
hrá egg úr lófa sér, dýrið var svo veikt. Hvolparnir komu dauðir fyrir tímann
en tíkin hafði það af.
Þá er ekki hægt annað en minnast Golsu en hún var móðurlaus þegar