Húnavaka - 01.05.2009, Side 104

H Ú N A V A K A 102
þjöppuðum okkur saman svo
eitt svefn herbergi losnaði en
um allt hús lágu sofandi
menn þvers og kruss.
Samstaðan um verkefnið var
mikil og ef menn þreyttust
fengu þeir sér lúr eða
kaffisopa.
Dýralæknirinn undirbjó
aðgerðina í krafti sinnar
þekkingar og fékk reyndar
liðsstyrk fleiri starfsbræðra
seinni daginn. Það átti að
nota súrefni og fljótandi köfnunarefni, björninn yrði rannsakaður svona, væri
hann lifandi, en hinsegin, væri hann dauður. Veiðimennirnir ræddu um
öryggismál og hugsanlega að gerðaráætlun. Myndi dýrið flýja eða gera árás? Á
sendinefndin að vera sýnileg eða laumast að dýrinu? Væri það forsvaranlegt
að skyttan með deyfilyfið væri í 30 metra fjarlægð frá dýrinu og hans eina vörn
væri skytta með hlaðinn riffil?
Karsten landi minn sagði nei. Í augum bjarndýrs er mannvera eins og pylsa
er fyrir okkur. Deyfingin tekur 5-8 mínútur að virka og þótt áhrifin komi fyrr
er engin leið að spá í hver viðbrögð dýrsins verða. Karsten taldi einsýnt að
hann yrði að vera í bíl enda dygðu tækin hans ekki vel í þessu roki. Hann gæti
aðeins skotið undan vindi eða beint upp í vindinn, jafnvel þótt dregið hefði
talsvert úr veðurhæðinni frá deginum áður. Við hverju mætti búast ef nauð syn-
legt reyndist að fresta aðgerðum til næsta dags?
Lagt til atlögu
Allir voru á einu máli um að björninn myndi flýja út í vatn enda alls staðar
stutt í vatn úr varpinu. Fyrsti bíllinn (A) var látinn keyra austan um Múlann
og komst í um 70 m fjar lægð frá birninum. Þetta var gert til að reyna að hrekja
björninn frá vatninu þar sem hann hafði dvalið allan daginn liggjandi í skjóli
af vindi og stutt fyrir hann að sækja sér vatn að drekka sem hann gerði með
jöfnu millibili. Björninn lét sér hvergi bregða og hélt sig við vatnið.
Á samráðsfundi fyrir aðgerðina var ákveðið að nota smalatalstöðvar okkar
heimafólksins til að samband allra yrði sem best á meðan á aðgerðinni stóð.
Skilaboð komu um að bíll A væri kominn á sinn stað og björninn kyrr. Greini-
legt var að vindurinn stóð af birninum.
Karsten hélt því fram að bíllinn myndi ekki fæla björninn. Þegar bíll (B),
sem flutti Karsten, ók slóðina út í varpið og var kominn í um 70 m frá bangsa
reis hann á fætur. Björninn labbaði rólega niður að vatninu og út í það og synti
í áttina að gömlum fiskihjalli hinum megin við vatnið. Jóhann, mágur minn,
sem hafði sagt að ófært væri á kambinum í kringum vatnið, ákvað samt að fara
Búrið sem flytja átti björninn í. Ljósm.: Feykir.