Lögmannablaðið - 01.03.2012, Blaðsíða 16

16 lögmannaBlaðið tBl 01/12
UMfJöllUn
ráðagerð um skattalagabrot
í máli Úrskurðarnefndar
lögmanna nr. 12/2011 taldi nefndin rétt
að veita lögmanni áminningu þar sem
háttsemi hans var talin stangast á við
ákvæði 1. gr. og 2. gr. siðareglna
lögmanna.
málsatvik voru á þá lund að
kærandi átti í hjónaskilnaðarmáli við
eiginkonu sína. Var þar deilt um bæði
forsjá og fjárskipti og kom hinn kærði
lögmaður fram fyrir hönd eiginkonunnar
fyrrverandi. Lögmenn aðila náðu
samkomulagi um fjárskiptin sem fólst
meðal annars í því að kærandi skyldi
greiða fyrrum eiginkonu sinni 500.000
krónur vegna lögmannskostnaðar
hennar. Í ljósi þess að kærandi átti
erfitt með að greiða þann kostnað
bauðst hinn kærði lögmaður til þess
að bíða með að gefa út reikning
vegna lögmannskostnaðarins í um
tveggja mánaða skeið. Einnig bauðst
lögmaðurinn til þess að stíla reikninginn
á einkahlutafélag kæranda í því skyni
að félagið gæti nýtt innskatt til frádráttar
á virðisaukaskattsgreiðslum. Lögmaður
kæranda kvað umbjóðanda sinn hins
vegar ekki vilja að reikningurinn yrði
gefinn út á einkahlutafélag hans og var
það þá úr sögunni að mati lögmanns
konunnar. Þegar reikningurinn var á
endanum gefinn út á kæranda þá krafðist
hann þess að hann yrði felldur niður
ella myndi kærandi nýta fyrri samskipti,
m.a. það boð að gefa reikninginn út á
einkahlutafélag, til að koma höggi á
lögmanninn. Að lokum greiddi kærandi
þó umræddan reikning en kom málinu
um leið á framfæri við úrskurðarnefnd
lögmanna. Hinn kærði lögmaður taldi
hins vegar að hótanir kæranda varða við
ákvæði 251. gr. almennra hegningarlaga
og tilkynnti þær til lögreglu.
Í erindi sínu fyrir úrskurðarnefndinni
gerði kærandi þrenns konar kröfur.
Í fyrsta lagi krafðist hann þess að
lögmanninum yrði umsvifalaust vikið
úr Lögmannafélagi Íslands. Í öðru
lagi að félagið gæfi út yfirlýsingu um
vanhæfi lögmannsins og í þriðja lagi
að lögmanninum yrði meinað að starfa
eða kalla sig lögmann og myndi því
missa réttindi sín sem slíkur. Hinn kærði
lögmaður krafðist aftur á móti að málinu
yrði vísað frá nefndinni en til vara að
öllum kröfum kæranda yrði hafnað.
úrskurðarnefndin taldi að með vísan
til ákvæða 27. gr. lögmannalaga, þá
yrði að vísa frá kröfum kæranda um að
lögmanninum yrði umsvifalaust vikið
úr Lögmannafélagi Íslands og þeirri
kröfu að félagið gæfi út yfirlýsingu um
vanhæfi hans.
Hins vegar taldi nefndin það ekki
varða frávísun málsins þótt kærandi
tilgreindi ekki þau ákvæði skattalaga
og siðareglna lögmanna sem hann taldi
hinn kærða lögmann hafa brotið. Í því
sambandi vísaði nefndin til þess að
stjórnsýslulög geri ekki svo strangar
kröfur til málshefjenda að þeir rökstyðji
erindi sín með ítarlegri tilvísan til ákvæða
laga og annarra reglna. Nefndin taldi
einnig ljóst hvaða ákvæði siðareglna
lögmanna kæmu til álita í málinu.
úrskurðarnefndin byggði á því að
fyrir lægi í gögnum málsins ráðagerð
lögmannsins um að reikningur hennar,
sem kæranda bar að greiða samkvæmt
skilnaðarsamkomulagi, yrði stílaður á
einkahlutafélag kæranda. Einnig lá fyrir
að ráðagerð þessi var skýrð með því að
umrætt einkahlutafélag gæti þar með
ranglega nýtt innskattinn til frádráttar
á sínum virðisaukaskattsgreiðslum.
Nefndin taldi að lögmaðurinn hefði
með þessari ráðagerð um skattalagabrot
við rækslu lögmannsstarfa brotið gegn
starfsskyldum sínum og rétt væri að
veita henni áminningu.
Ingvi Snær Einarsson hdl.
Úr codex