Skírnir - 01.01.1943, Side 46

44
Gunnar Árnason
Skírnír
— Það er satt, sagði ég einu sinni samhengislaust.
Hafið þér ekki mynd af kærastanum yðar?
— Nei.
— Því trúi ég ekki. Ég hefði gaman af að sjá, hvernig
hann lítur út.
— Ég á enga mynd af honum. Ég veit ekki, hvort hún
er til.
Ég gekk þá ekki meira á hana. Það var líka eins og hún
viki alltaf undan, þegar talið barst að henni sjálfri eða
hennar nánustu.
— Nú eru þau víst sofnuð, gömlu hjúin. Ég held ég
verði að segja yður, að mér þykir miklu skemmtilegra
síðan þér komuð. Mér hefir oft fundizt hér fábreytilegt.
— Ég er hissa á því. í svona fallegri sveit. Og þér, sem
eruð preStur. Ég held, að ekkert starf sé skemmtilegra
eða göfugra.
— En það er oft lítið að gera í svona fámennum söfn-
uði — næstum æfinlega.
— Svo, ég hélt að alltaf væri nóg að gera fyrir prest-
inn. Það eru svo margir, sem eiga bágt.
— En þeir leita ekki til okkar prestanna.
— Er það þá ekki af því að þið leitið ekki að þeim. Ég
hefi náttúrlega ekki vit á því, en mér finnst stundum að
margir prestarnir misskilji starf sitt.
— Hvernig?
Hún svaraði ekki strax. Það var sem hugurinn græfi
djúpt og kæmi langt að.
— Það er ef til vill minnstur vandi að prédika, og oft
að litlu gagni. Þarf ekki presturinn betur en nokkur ann-
ar að kunna að lifa. Mér finnst eiginlega að prestarnir
þyrftu að vera heilagir menn, og þó að hafa átt áður eitt-
hvað óttalega bágt.
Svona gat hún verið heimspekileg eða lífsspök, þetta
vorbarn, sem daglega minnti þó hvað mest á liljurnar.
Og dagarnir liðu í önnum og leik.
Svo var það á túnaslætti — ég man að sóleyjarnar lágu
blikandi í múgunum suður á flöt —, þá kom ég heim um