Jökull - 01.12.1982, Síða 14

s
Arni Stefánsson
Fæddur 11. sept. 1911 — Dáinn 12. maí 1982
Nokkur kveðjuorð
Það er ekki auðvelt að sætta sig við þá stað-
reynd, að Árni Stefánsson er liðinn, maður, sem
lengst af sinni ævi var svo áberandi lífs, að eftirtekt
hlaut að vekja, maður sem blátt áfram geislaði af
lífsþrótti og smitandi lífsgleði.
Fyrst eftir heimkomu mína undir lok annarrar
heimsstyrjaldarinna vann ég hjá Rannsóknaráði
ríkisins. Það var þáverandi framkvæmdastjóri
þess, Steinþór Sigurðsson, sem kom mér í kynni
við tvo félaga sína á skíðaferðum, sem voru honum
mjög að skapi. Þeir voru Árni Stefánsson og frændi
hans yngri Einar Sæmundsson, en þessir frændur
virtust óaðskiljanlegir og gengu afferðum þeirra og
ýmsu bralli sögur sem ég festi ekki verulega trúnað
á fyrr en ég kynntist þessum köppum nánar. Þau
kynni tókust í fyrsta leiðangrinum á Vatnajökul,
sem studdur var vélknúnu farartæki. Þetta var
leiðangur til Grímsvatna í ágúst 1946 undir stjórn
Steinþórs. í þessum leiðangri varð mér ljóst, hví-
líkur afburða ferðamaður Árni var. Það var sök sér
þótt hann kynni á allar kenjar bifvéla, en að auki
haíði hann ráð undir rifi hverju hvað sem á bjátaði
og dugnaður og dirfska, óbilandi bjartsýni og
gáskafull glaðværð nutu sín einkar vel í þessum
sérstæða leiðangri, þar sem stundum var teflt á
tæpt vað. Árni var ekki aðeins snar í snúningum,
hann var bæði orðsnar og orðheppinn og hafði á
hraðbergi tilvitnanir úr íslendingasögum og skáld-
sögum uppáhaldshöfundar síns Halldórs Laxness.
Hann hafði sérstaka frásagnargáfu og sé eitthvað
til í því, að hlátur lengi lífið, hefur hann lengt
líftóruna í æði mörgum.
í Heklugosinu 1947/48 voru þeir Árni og Einar
aðal aðstoðarmenn Steinþórs Sigurðssonar og mín.
Það var ekki lítill akkur í því fyrir mig, fremur
óburðugan ferðamann, að njóta aðstoðar þeirra
frændanna. Árni var ágætur ljósmyndari og auk
margra góðra ljósmynda tók hann, ásamt Stein-
þóri, þá kvikmynd af gosinu sem líklega er merkasta
Árni Stefánsson (t.v.) og Alain Joset að leggja upp í
Fransk-íslenska Vatnajökulsleiðangurinn 1951. —
Ljósm. Pálmi Hannesson.
’kvikmynd, sem fram til þess hafði verið tekin af
eldgosi. Það segir nokkuð um Árna Stefánsson, að
áður en þessu gosi lyki var hann orðinn þvílíkur
aufúsugestur á bæjunum við Heklurætur að árleg
heimsókn hans þangað næstu áratugina á eftir var
fólkinu austur þar mikið tilhlökkunarefni.
íslenskar jöklarannsóknir áttu hauk í horni þar
sem Árni var. Hann var einn þeirra þriggja ís-
lendinga, sem þátt tóku í fransk-íslenska Vatnajök-
ulsleiðangrinum 1951, en seismisku mælingarnar á
þykkt jökulsins var aðalviðfangsefni þessa leiðang-
urs og var leyst með miklum ágætum. Árni og
annar þátttakandi þessa leiðangurs, Sigurjón Rist,
voru þeir fyrstu er hlutu heiðursmerki Jöklarann-
sóknafélagsins, silfurstjörnu í líki snjókristals.
Fundi og árshátíðir félagsins sótti Árni meðan
honum entist heilsa og var þar sem annars staðar
hrókur alls fagnaðar.
Það kryddar svo sannarlega tilveruna að kynn-
ast manni eins og Árna Stefánssyni. Með þakk-
látum huga kveð ég þann ógleymanlega ferðafé-
laga, sem nú er kominn á leiðarenda.
Sigurður Pórarinsson
12 JÖKULL 32. ÁR