Feykir - 18.12.1991, Blaðsíða 15

45/1991 FEYKIR 15
svaraði: ”Ég áeftiraðdrekka
kókóið mitt.” Ekki veit ég
fyrri til en Daníel þrífur í
öxlina á_mér ogskiparmérað
fara. A andartaksstundu
sendu heilafrumurnar frá sér
örskeyti: ”Átti ég að taka á
móti honum? Var ég nógu
sterkur til þess? Nei. En
hrossin skal ég aldrei sækja.
Heldur skal ég láta lífið.”
Þessar hugsanir brutust um í
kollinum á mér á meðan
Daníel var að hrinda mér út
úr tjaldinu. Hann skipaði
mér að sækja hrossin, en ég
neitaði því. Þannig gekk það
um stund að ég fór í
gagnstæða átt við það, sem
þurfti að fara til að ná í
hestana. Og Daníel á eftir
mér eins og sauðþrá kind.
Var ég þá búinn að hugsa
mér á hvern hátt ég gæti náð
mér niðri á honum. Ég
þóttist alltaf ætla heim að
tjöldunum og lét hann fara
króka í allar áttir á eftir mér.
Við vorum nú komnir upp á
hálsinn rétt til hestana. Gekk
ég þá til þeirra og lést fara að
leggja við brúnan hest, sem
var rétt hjá rauðum hesti, er
Daníel átti. Og aldrei mátti
koma á bak á. Var það
gamall reiðhestur, sem hann
var nú farinn að nota til
aksturs. Daníel fer nú að
leggja við skjóttan hest og
snýr baki að mér. Ég nota
mér tækifærið og legg við
Rauð og stekk á bak honum.
I því lítur Daníel við og
öskrar: ”Láttu Rauð vera.”
En ég sinnti því engu og reið í
einum stökkspretti til vega-
mannanna, sem allir stóðu
úti og höfðu fylgst með
þessum aðförum. Þeir voru
margir sammála að þetta
hefði verið maklegt á Daníel,
og bölvuðu honum. Ég var í
vígahug en þó hálfhræddur
við leikslokin og sagði:
”Hann drepur mig nú
helvítis karlinn.”
D aniel kom nú skokk-
andi á skjótta klárnum, sót-
bölvandi og skipði kúskun-
um að taka við hestunum en
reið beint til mín. Hann
stekkur af baki og er þegar
byrjaður að skamma mig, og
þrífur til mín. Nú var ég
óhræddur við Daníel við hlið
margra fullorðinna manna
og sló eins fast á handlegg
hans eins og ég hafi afl til. Þá
heyri ég þrumandi rödd
Guðmundar flokksforingja,
þar sem hann segir: ”Daníel,
þú ert búinn að sýna
Hafsteini nóga ósvífni, þó að
þú bætir ekki gráu ofan á
svart með handalögmálum.
Þú níðist á fimmtán ára
dreng og lætur hann vinna
verk, sem ekki er léttungs-
verk, og kórónar það svo
með þeirri ósvífni að láta
hann ekki hafa matarfrið og
krefst verka af honum, sem
honum ber ekki að vinna.
Sjáðu nú sóma þinn í því að
láta Hafstein í friði. Hann
vinnur fyrir kaupinu sínu.
”Ég stóð svo undrandi yfir
því að nokkur maður skyldi
þora að tala svona við
verkstjórann. En sneypulegri
mann hef ég aldrei séð en
Daníel, þegar hann gekk
heim í tjald sitt.
Ekki kom hann á typpiðtil
mín um daginn. Um kvöldið
fór ég ekki strax inn í tjaldið
og var að umsegja hvort ég
ætti að voga mér inn.
Flokksforingjatjaldið var við
hlið okkartjalds ogþóttistég
vita að Guðmundur fylgdist
með okkur. Ég gerði mig svo
reiðilegan sem ég gat og
rykkti upp tjaldskörinni og
settist á rúmið mitt og fór að
drekka kókóið, sem ég hafði
ekki næði til að drekka í
matartímanum. Ég var að
smá skotra augunum til
Daníels þegar mér fannst
hann ekki horfa til mín.
Eitthvað fannst mér hann
vera öðruvísi en hann átti að
sér að vera. Aldrei minntumst
við á þetta uppátæki hans.
Og ég hef aldrei fundið það út
hvað kom honum til að finna
upp á þessu gönuhlaupi.
Tvisvar sá ég menn gráta
undir aðfinnslum og skömm-
um Daníels.
Jr'að var laugardagur
fýrir fimmtándu sumarhelgi.
Ég var a vinna á typpinu.
Drungi var yfir höfðinu á
mér og sárindi í hálsi.
Þegar á daginn leið, fór mér
að blæða nasir. Daníel kom
til mín og sá hann mig allan
blóði stokkinn. Ég sagði
honum að mér liði illa í
hálsinum. Engu ansaði hann
því. Daníelfór, ogblóðiðhélt
áfram að renna. Rétt áðúr en
hætt var við vinnu, tók fyrir
blóðrennslið. Voru þá fötin
mín orðin sem blóðstykki.
Mér var þjónað af Fríðu
systur minni, sem var
vinnukona í Syðstahvammi.
Ég átti varla föt til skipta, og
sá ég enga leið til að þvo fötin
og hugsaðist mér að fara
með þau til Fríðu, um leið og
ég sækti brauðið að Helgu-
hvammi. Nú hafði ég enga
matarlyst og afréð ég að fara
strax af stað út eftir. Allir
vegamennirnir ráku upp stór
augu, er þeir sáu mig, og
bölvuðu Daníel fyrir það að
láta mig vinna með svo
miklar blóðnasir. Ég fór inn í
tjaldið og tók fötin, sem ég
var vanur að vera í á
sunnudögum, og handklæði
og fór niður að keldusytru,
sem var nærri og þvoði mér.
Ég setti blóðleppana í poka
og lagði svo af stað út að
Syðstahvammi. Um leið og
ég fór, spurði Daníel mig
hvort ég ætlaði ekki að
borða. Ég sagði honum að ég
hefði enga matarlyst og fór
af stað. Ég var óvanalega
máttlaus og varð að setja
mig niður annað slagið.
Þegar ég loksins komst út að
Syðstahvammi, var ég búinn
að fá rungandi hausverk og
enn meiri sárindi í hálsinn.
Ég bað Jóhannes að lofa mér
að vera þar og sagði að ég
væri eitthvað slappur.
Daginn eftir var ég
með hálfgerðu óráði og
hálsinn og höfuðið eitt
eymslastykki. Farið var
niður á tangann til Björns
Blöndals læknis, sem lét
inntöku við hálsbólgunni,
sem ekki leyndi sér. í
Syðstahvammi lá ég í fjóra
daga og dróst þá sárlasinn
fram í veginn. Daníel var
með hálfgerðan skæting,
þegar ég kom, og spurði mig
hvað ég_ hefði verið að
slæpast. Ég sagði honum að
hann skyldi spyrja lækninn
að því. Ragnar var aftur
kominn á typpið, og taldi ég
víst að hann yrði þar áfram.
Að ininnsta kosti á meðan ég
var að jafna mig. Það
reyndist aðeins fyrsta daginn.
Næsta dag rak Daníel mig
slappan og nauðugan á
typpið.
Dagar og vikur liðu svo að
mér gafst lítill tími til þess að
skemmta mér með strákun-
um á kvöldin. Frítími minn
fór í að sækja mjólk, elda
graut og stundum kókó, og
mæla út veginn með Daníel,
sem ég losnaði ekki við allt
sumarið. Sveinbjörn Blöndal
var oft að segja mér að
afsegja þessar mælingar með
karlinum, úr því að ég fengi
ekkert fyrir það. Oft kom
mér það til hugar, þegar á
sumarið leið. Það dró
nokkuð úr mér að gera það,
því ég var farinn að sjá og
skilja aðferðina, sem hann
hafði til að mæla með hæð og
halla. Á þeim árum þekktust
ekki landslagshallamælar, sem
síðar voru notaðir við
vegamælingar. Ég ílengdist
því við þetta með karlinum.
Xjangur var margur
dagurinn þetta sumar. En
allir dagar eiga kvöld. Síðasti
dagurinn var á enda. Vegur-
inn fullkláraður við mel, sem
er neðan við túnið á Neðra-
Vatnshorni. Hinn svokallaði
Múlavegur á enda. Allir urðu
að bíða eftir kaupi til næsta
dags. Síðasti tjaldstaður
okkar var við þennan mel. I
bíti þennan morgun fóru
menn að binda pjönkur
sínar, sem þeir báru upp á
melinn. Og allt var til, er
kvittað var á síðustu vinnu-
skýrsluna. Hrossin voru tínd
saman og menn kvöddust
þarna á melnum. Daníel stóð
þarna á melnum eins og
umkomulaus drengur. Engan
heyrði ég þakka honum
samveruna, enda var það
ekki eins algengt í máli og
síðar.
Þegar ég kvaddi Daníel
sagði ég: „Aldrei skal ég í
vegavinnu framar”. Daníel
svarar: ,JViinnstu oiða minna
þótt síðar verði: Sú mun
koma tíð að þú sækir meira
eftir vegavinnu en annarri
vinnu”. Átján árum síðar
hittumst við Daníel og
minnti hann mig á þessi orð.
Var ég þá búinn að vera
vegavinnustjóri í fjögur ár. Á
þennan mel hef ég oft komið
síðan. Alltaf hefur mér
fundist ég sjá félaga mína
tínast þarna af stað með
farangur sinn, einn og einn í
lest.