Feykir - 27.11.2008, Síða 27

■★*
* *★
JHMffliSB
Notalegur morgunn meö Jóni A. Baldvinssyni, vígslubiskupi
og Margréti Sigtryggsdóttur
Jólin eins
venjulega
Jón og Margrét bjuggu í 20
ár í Lundúnaborg þar sem
Jón var sendiráðsprestur.
Jólasiðina sem þau sköpuðu
sér á upphafsárum síns
búskapar tóku þau með sér
út og héldu í heiðri árin úti og
gera enn. Jólablaðið Feykir
átti notalega morgunstund
með þeim hjónum þar sem
við ræddum jólin þar úti,
jólin hér heima og um það
þegar sorgin bankaði á
dyrnar.
Séra Jón kemur á móti mér
út á tröppur þegar ég renni i
hlaðið á biskupsbústaðnum á
Hólum. Hlýju handtaki fylgir
bros og gestrisnin er nánast
áþreifanleg. Inni bíður Margrét
sem vinnur í hlutastarfi sem
ritari fyrir biskupsembættið og
saman eru þau hjón glæsilegir
fulltrúar þjóðkirkjunnar. Sem
slík héldu þau fyrir um það bil
25 árum síðan á vit ævintýranna
til Lundúnaborgar. Áður höfðu
þau verið presthjón í sveit,
nánar tiltekið á Staðarfelli í
Kinn ekki langt frá Rangá
þar sem Jón er fæddur og
uppalin. Á Staðarfelli bjuggu
þau ásamt dætrunum Sigrúnu
og Róshildi, ung hjón á kafi í
félagslífi sveitarinnar.
í London gegndi Jón
hlutverki sendiráðsprests og
var það hans hlutskipti sem
slíkur að aðstoða sjúklinga og
aðstandendur þeirra er þeir
komu til borgarinnar í leit að
°g
lækningu. Þá tóku þau hjón
einnig þátt í að stofna íslenska
söfnuðinn í London en það er
önnur saga.
Fyrst eftir komuna til
Lundúna fór Margrét í nám en
hún hætti fljótlega í því. -Það
var einfaldlega of mikið að
gera hjá okkur, þegar ástandið
var orðið þannig að stelpurnar
og eiginmaðurinn voru farin
að hjálpa til við heimanámið
þá sá ég að ég ætti auðveldara
með að hætta mínu en þau
sínu og hætti í námi. Enda
var oft mikið að gera bara við
það að styðja Jón í hans starfi.
Við vorum með matarboð hjá
okkur hið minnsta vikulega
þar sem vinir og kunningj ar að
heiman voru staddir í borginni
auk þess sem staða hans við
sendiráðið var þannig að því
fylgdu mikil boð. Þá buðum
við fólki oft heim, sjúkJingum
eða aðstandendum þeirra
og stundum kom það fyrir
að við skutum skjólshúsi
yfir fólk, rifjar Margrét upp.
-Samhliða sálgæslu sjúklinga
var ég stúdentum mikið innan
handar en þeir komu til mín
með alls kyns erindi. Það
þurfti að hjálpa þeim að finna
sér húsnæði og veita þeim
almennan stuðning við alls
kyns uppákomur og vandræði.
Síðan vorum við oft með opið
hús á gamlárskvöld fyrir þá
sem ekki fóru heim. Eins kom
það fyrir að stúdentar voru
hjá okkur um jól. Sér í lagi ef
við vissum að þeir ættu engan
að, bætir Jón við.
Aðspurð segjast þau ekki
halda sambandi við allt
þetta fólk enda segir Jón að
á fyrstu árunum hafi hann
aðstoðað yfir 200 sjúklinga
á ári og síðan hafi bæst
við aðstandendur og fleiri.
-Líklega gætum við komið
við í kaffi hjá einhverjum sem
við höfum liðsinnt alls staðar á
landinu. Fólk stoppar mig oft
út á götu og þakkar fyrir síðast
og þá hef ég kannski ekki séð
viðkomandi í 10 - 20 ár. Það
getur verið pínleg staða þegar
ég átta mig eldd á viðkomandi,
segir Jón og brosir.
íslensk iól í miðju
partýhaídi
Við vendum kvæði okkar
í kross og förum að ræða
jólahaldið. -Það er mjög
hefðbundið, við höldum fast
við venjur sem við sköpuðum
okkur fljótt. Við samræmdum
það sem við höfðum alist upp
við. Við tókum strax upp þann
sið að borða hamborgarhrygg
á aðfangadagskvöld þannig að
rjúpurnar viku hjá Margréti
en hún er alin upp við rjúpur á
aðfangadagskvöld. Rjúpurnar
höfum við aftur á móti
borðað á gamlárskvöld þau
Aö oían: Sigrún heitin ásamt
elstu dóttursinni, Margréti.
í miðju: Kápa Jóns Arasonar.
Lengst til hægri: Jóhanna Rún við jólaborðið
með ömmu og afa.
ár sem við höfum komist yfir
þær. Síðan markast hátíðin
sjálf mikið af helgihaldi. Að
vísu var maður ekki bundinn
af því á Lundúnarárunum
en íslendingar koma ekki
saman þar fyrr en á annan
í jólum. Aðfangadagur er í
London eins og Þorláksmessa
hér og á jóladag eru engar
lestarsamgöngur. Jólamessan
var því ekki fyrr en á annan í
jólum.
En við héldum okkar jóla-
siðum úti. Á Þorláksmessu
suðum við hangikjötið og
lengi vel hlustuðum við á
jólakveðjurnar á kassettu,
segir Jón og ég hvái. -Já, á
þessum árurn náðum við ekki
að hlusta á útvarp í gegnum
netið eins og hin síðari ár
og okkur fannst ómögulegt
að geta ekki hlustað á jóla-
kveðjurnar í útvarpinu meðan
við skreyttum jólatréð og
suðum hangikjötið. Frænka
mín ein tók því upp fyrir
okkur kveðjurnar heima og
við hlustuðum á þær árið eftir
og næstu tíu ár á eftir ef ég
man rétt, bætir Margrét við og
brosir.
Þið hafið sem sagt engu viljað
breyta? -Nei, við erum eins og
ég sagði áðan mjög fastheldin
á okkar jólasiði, svarar Jón og
þau brosa bæði.
Þau rifja upp að til að byrja
með hafi verið skrýtið að vera
að halda heilög jól heima í
stofu meðan úti var glaumur
og gleði en Jón segir að aðeins
þetta eina kvöld á árinu hafi
þau orðið vör við fyllerí í
sínu góða hverfi. -Það þótti
skrýtið er grannar okkar vildu
bjóða okkur í gleðskap og við
afþökkuðum og sögðum að
þetta væri okkar heilaga kvöld.
Síðan héldum við okkar striki.
Kirkjuklukkurnar komu einn-
ig af bandi og af plötu spiluðum
við sömu jólamessuna ár eftir
ár, bætir Margrét við.
Tilraunastarfsemi
meó jólaölió
Áður en Jón og Margrét
settust að jólaborðinu höfðu
þau þó þann sið að heimsækja
íslenska sjúklinga á sjúkrahús
borgarinnar, færa þeim
hangikjötsflís og eiga með
þeim stund. -Það var erfitt
fyrir sjúklingana að liggja
á sjúkrahúsi þetta kvöld og
það var ekkert í umhverfinu
sem minnti á jólin. Nema
á barnaspítalanum þar sem
hljómsveit Hjálpræðishersins
kom árlega og spilaði í porti
byggingarinnar frá fjögur
til sjö á aðfangadag. Það var
gríðarlega fallegt á að hlýða
þegar allur spítalinn ómaði af