Morgunblaðið - 11.08.2015, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 2015
✝ Dagfríður H.Halldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
29. apríl 1946. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 31.
júlí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Hall-
dór Dagur Hall-
dórsson, f. 3.
febrúar 1914, d. 7.
ágúst 1966, og
Fanney Benediktsdóttir, f. 7.
mars 1921, d. 6. janúar 1962.
Bróðir Dagfríðar var Benedikt
Halldórsson, f. 22. apríl 1944, d.
20. ágúst 1987. Eftirlifandi eig-
inkona Benedikts er Guðlaug H.
Pétursdóttir og sonur þeirra er
as, f. 3. maí 2001. Ragna Péturs-
dóttir, f. 19. apríl 1972, gift
Hannesi Páli Guðmundssyni, f.
25. apríl 1975, synir þeirra eru
Pétur, f. 5. nóvember 2006, og
Guðmundur, f. 25. nóvember
2012.
Dagfríður ólst upp og bjó í
Kleppsholtinu og lauk prófi frá
Langholtsskóla og síðar
Kvennaskólanum í Reykjavík.
Árið 1966 lauk hún prófi í
snyrtifræði í Lundúnum. Dag-
fríður vann utan heimilis á með-
an heilsan leyfði, á snyrtistofu
og svo um árabil hjá Sævari
Karli en lengst af vann hún hjá
Lífeyrissjóði arkitekta. Dag-
fríður hafði yndi af tónlist og
söng með Söngsveitinni Fíl-
harmóníu á árum áður. Hún var
ein af stofnendum Félags nýrna-
sjúkra og var fyrsti formaður
þess félags.
Útför Dagfríðar verður gerð
frá Seltjarnarneskirkju í dag,
11. ágúst 2015, kl. 13.
Halldór Dagur.
Þann 6. desem-
ber 1969 giftist
Dagfríður Pétri
Sigurðssyni, f. 18.
október 1943. For-
eldrar hans voru
Sigurður Kristjáns-
son, f. 14. apríl
1885, d. 27. maí
1968, og Ragna
Pétursdóttir, f. 14.
ágúst 1904, d. 21.
nóvember 1955. Dætur Dagfríð-
ar og Péturs eru: Fanney
Pétursdóttir, f. 17. maí 1968,
gift Agli Má Markússyni, f. 25.
október 1964, börn þeirra eru
Jason, f. 5. desember 1989,
Sunna, f. 28. júní 1995 og Tóm-
Þvílík þrautseigja, þvílíkur lík-
ami, þvílík kona! Elsku mamma,
þessi brekka var greinilega of
brött og löng, en þær hafa nú
margar verið það í gegnum tíðina
og þú komist yfir þær en ekki nú.
Það eru sko blendnar tilfinningar,
ofsalegur léttir fyrir þína hönd og
fegurðin að sjá líkamann þinn
friðsælan og án þjáningar aðfara-
nótt föstudagsins 31. júlí þegar þú
kvaddir þennan heim í svefni með
mikilli reisn er ólýsanleg. En
sársaukinn og tómarúmið er líka
ólýsanlegt. Auðvitað hefur líf okk-
ar allra markerast mikið af veik-
indum þínum undanfarin ár og
áratugi, ef það var ekki eitthvað
eitt þá var það eitthvað annað. En
ég ætla að muna þig mamma sem
fallegu, flottu, duglegu, góðu, fé-
lagslyndu, gjafmildu, handlögnu,
baráttuglöðu konuna með or-
ange-rauða varalitinn. Fagurkeri
fram í fingurgóma. Ég ætla að
muna maraþonsímtölin okkar,
mislöng en yfirleitt dagleg. Ég er
óendanlega þakklát fyrir að þú
gast hitt og kynnst litlu strákun-
um mínum, þó ég hafi verið hund-
gömul þegar ég fór í þann bransa.
Ég er þakklát fyrir að þú náðir 69
ára aldri, það er í raun krafta-
verk. Elja þín og stórkostleg
umönnun og stuðningur pabba
alla tíð ásamt frábærum hóp heil-
brigðisstarfsmanna er því að
þakka, þverfaglegri verða hlut-
irnir varla. Þar fór fremstur með-
al jafningja Runólfur Pálsson, en
mig langar einnig að nefna Ingu
S. Þráinsdóttur, Ingvar H. Ólafs-
son, Eirík Jónsson, alla hjúkrun-
arfræðinga og starfsfólk í umönn-
un á blóðskilun, hjartagátt,
göngudeild hjartabilunar og víðar
en síðast en ekki síst á hjartadeild
14E þar sem við vorum allan júl-
ímánuð. Takk, takk, takk elsku
allir fyrir allt og allt.
Mamma, takk fyrir að fæða
mig í þennan heim, lífið er ynd-
islegt þó þetta séu þung spor
núna. Ég veit að þér fannst afar
miður að við deilum stórum hlut
sem er afar sjaldgæfur en eins og
ég sagði stundum við ykkur
pabba, þetta er ekkert mál og
engin ástæða að vera leiður, þetta
er verkefni í því stóra samhengi
sem lífið er.
Ragna.
Í lífinu velur maður ekki alla
sína samferðamenn, þannig er
það t.d. með tengdaforeldra, þeir
fylgja með makanum. Ég vann í
tengdaforeldra-lottóinu fyrir 27
árum þegar ég eignaðist Systu og
Pétur sem tengdaforeldra. Tvær
frábærar manneskjur sem hefur
verið ómetanlegt að hafa með sér
í gegnum lífið.
Nú er hún Systa fallin frá 69
ára gömul sem er ekki hár aldur
en þegar tekið er tillit til allra
veikindanna sem Systa hefur
glímt við, þá er þetta ótrúlegt.
Þegar ég kynntist Systu 1988
þá var hún búin að missa annað
augað, átti eftir 1/5 af öðru nýr-
anu og var víst búin að fara í alls
konar aðgerðir. Þetta var nú ekk-
ert sem hún ræddi við mann enda
ekki manneskja sem kvartaði.
Eina sem ég tók eftir var að Systa
spáði töluvert í mataræði, eitt-
hvað sem var ekki komið í tísku
eins og nú til dags.
Systa var ofboðslega skemmti-
leg manneskja, hafði áhuga á allt
og öllum, alltaf gaman að sitja og
spjalla við hana. Hún var alltaf
tilbúinn með nýtt umræðuefni ef
það kom hlé en hún kunni líka að
hlusta. Hún fylgdist sérstaklega
vel með okkur sem vorum henni
næst og var alltaf að passa upp á
að allt væri í lagi.
Árið 2002 kom bakslag í veik-
indin, því þá gafst litli nýrnabút-
urinn upp og Systa þurfti að fara
að mæta í blóðskilun þrisvar í viku.
Aldrei kvartaði Systa en þetta tók
mjög á, dagarnir sem hún þurfti að
fara í vélina voru mjög erfiðir. En
þarna fór ég að sjá hvað lífsvilji
skiptir miklu máli, Systa hafði
ótrúlegan lífsvilja, þrjósku myndu
sumir kalla þetta. Hún fór vel eftir
öllum leiðbeiningum um mataræði
og vökvainntöku. En þó þessar
blóðskilunarvélar geri kraftaverk
þá er þetta gríðarlegt álag á líkam-
ann og Systu hrakaði á þessum
tíma sem hún var í vélinni.
Árið 2008, eftir sex ár í vélinni
var samþykkt að Systa fengi nýtt
nýra og það var hún elsku Fanney
mín sem gaf mömmu sinni nýra.
Lífsgæði Systu urðu miklu betra
eftir þetta en ég veit samt að Systa
var að vonast eftir meiri bata.
Sem dæmi um ákveðni Systu
um að njóta lífsins og láta ekki
veikindin stoppa sig, þá komu hún
og Pétur í heimsókn til okkar
Fanney í Abu Dhabi í janúar
2014. Þetta er langt og erfitt
ferðalag og við höfðum miklar
áhyggjur af henni nokkrum sinn-
um á leiðinni en Systa hristi þetta
af sér og sat kát og hress hjá okk-
ur í sólinni í tæpar þrjár vikur.
Núna síðustu mánuðina dró
hratt af Systu, hjartað var orðið
þreytt eftir allt álagið. En Systa
var ákveðin í að mæta í ferm-
inguna hjá honum Tómasi okkar
og það gerði hún 28. júní, þremur
dögum seinna var hún komin inn
á spítala og kom ekki til baka.
Í öllu þessu má ekki gleyma að
hún Systa var alveg svakalega vel
gift því hann Pétur tengdapabbi
er búinn að hugsa mjög vel um
hana í gegnum öll veikindin.
Núna síðustu árin eftir að hann
hætti að vinna hefur þetta verið
hans aðalstarf.
Systa er í mínum huga mesta
hetja sem ég hef kynnst, var ótrú-
lega sterk í gegnum öll veikindin
og sýndi og sannaði fyrir mér að
með sterkum lífsvilja er hægt að
komast í gegnum ótrúlegustu
hluti.
Það má ekki heldur gleyma að
þakka öllu því frábæra fólki sem
vinnur í íslenska heilbrigðiskerf-
inu fyrir þeirra hlut í að langveikt
fólk eins og Systa nær að lifa góðu
lífi miklu lengur en áður þekktist.
Í tilfelli Systu er það sérstaklega
læknar, hjúkrunarfólk og aðrir
starfsmenn tengdir nýrnadeild-
um spítalanna.
Að lokum vil ég þakka Systu
fyrir samfylgdina í gegnum lífið,
fyrir að hafa verið frábær tengda-
mamma og amma barnanna okk-
ar Fanney.
Blessuð sé minning Systu.
Egill Már Markússon.
Dagfríður eða Systa, sem var
hennar gælunafn, er látin eftir
langvarandi veikindi. Hún
greindist ung með ættarsjúkdóm
sem hún hefur barist hetjulega
við öll árin, alltaf haft betur og
risið upp á ný þar til nú. Þegar ég
hugsa um Dagfríði er það fyrsta
sem kemur í huga minn alveg
ótrúleg seigla, þrautseigja, styrk-
ur og lífsvilji. Hún var lagleg
kona, sérlega smekkleg í klæða-
burði og ávallt vel förðuð. Hún
lærði ung snyrtifræði og vann við
það í nokkur ár og síðar m.a. í
þekktum tískuverslunum. Heimili
hennar og fjölskyldunnar var ein-
staklega smekklegt enda hafði
hún sterka skoðun á því hvernig
hún vildi hafa hlutina. Dagfríður
var gift Pétri frænda mínum, við
vorum jafnöldrur og Pétur og eig-
inmaður minn voru einnig jafn-
gamlir. Við áttum börn á svipuð-
um aldri og dvöldum saman með
börnin í sumarbústað fjölskyld-
unnar á Þingvöllum á sumrin. Það
voru góðir tímar og gott að eiga
þær góðu minningar. Við áttum
einnig margar góðar samveru-
stundir síðar, án barnanna, þegar
þau voru uppkomin. Dagfríður
var sú fyrsta sem ég hringdi í
þegar eiginmaður minn hafði
greinst með krabbamein. Ég vissi
að ég þurfti að sýna mikinn styrk
og því hringdi ég í Dagfríði sem
hafði misst báða foreldra sína og
bróður sinn fyrir utan að verða sí-
fellt fyrir áföllum af sjúkdómi sín-
um. Ég trúði því að hún gæti miðl-
að og kennt mér hvernig ég gæti
komist sterk í gegnum áfallið,
verið sterk fyrir bæði manninn
minn, börnin okkar og fjölskyld-
una. Hún brást mér ekki.
En nú er komið að leiðarlokum.
Líkaminn var búinn, gat ekki
meira. Hún náði síðustu árin að
gera ótrúlega hluti þrátt fyrir
veikindi, m.a. að ferðast alla leið
til Abu Dhabi til að heimsækja
eldri dóttur sína. Einnig mætti
hún í fjölskylduveislur, ef þrekið
leyfði, og fylgdist vel með öllu og
öllum sem voru henni kærir. Pét-
ur hefur verið hennar styrkur og
stoð alltaf og ekki síst síðustu árin
eftir að veikindi hennar ágerðust
og hún þurfti mikla aðstoð. Hann
hefur sýnt ótrúlegt þrek, þolin-
mæði og blíðu við umönnun á
veikri konu sinni, það ber ekki að
vanmeta það. Dagfríður var
heppin að eiga hann að.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf.ók)
Ég þakka Dagfríði samfylgd-
ina í þessu lífi og votta Pétri,
dætrunum Fanneyju og Rögnu
og þeirra fjölskyldum innilega
samúð mína. Megi Dagfríður okk-
ar hvíla í friði. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Lára Kjartansdóttir.
Kær vinkona, Dagfríður Hall-
dórsdóttir, lést 31. júlí sl. eftir
löng og erfið veikindi. Það er
margs að minnast þegar litið er
yfir farinn veg eftir rúmlega 50
ára kynni, sem hófust þegar við
settumst á skólabekk í Kvenna-
skólanum í Reykjavík. Systa, eins
og Dagfríður var alltaf kölluð, var
jafnan hæglát og róleg, en það fór
ekki fram hjá neinum að undir
niðri bjó húmor og það var alltaf
stutt í glettni og hlátur. Að út-
skrift lokinni héldum við bjart-
sýnar út í lífið, fórum að vinna,
eignast börn og buru og stofna
heimili, en nokkru seinna greind-
ist Systa með alvarlegan sjúkdóm
sem átti eftir að setja mark sitt á
líf hennar. Þrátt fyrir veikindin
lét Systa engan bilbug á sér finna.
Hún lærði snyrtifræði og starfaði
í því fagi í nokkur ár og vann
einnig lengi hjá Arkitektafélagi
Íslands. Alls staðar skipti viðmót
hennar og falleg framkoma miklu
máli. Við hittumst oft, höfðum
bekkjarkvöld, sem enn í dag eru
kölluð svo þrátt fyrir að við séum
frekar farnar að hittast yfir há-
degisverði eða síðdegiskaffi. Hún
var iðulega miðpunkturinn á
bekkjarkvöldunum og sagði okk-
ur frá því sem var að gerast í fjöl-
skyldunni, ekki síst frá elsta
barnabarninu, dóttursyninum
Jason, og hinum barnabörnunum
þegar þau komu til sögunnar því
öll voru þau augasteinarnir henn-
ar. Með aldrinum höfum við hist
oftar og okkur er ljóst hve verð-
mæt þessi langa vinátta er. Systa
vildi alltaf vera með, það var ekki
í hennar anda að gefast upp. Hún
fylgdist vel með öllu og hafði frá
mörgu að segja. Hún hafði mik-
inn áhuga á tónlist og sótti tón-
leika eftir því sem heilsan leyfði
og það var gaman að heyra hana
segja frá því þegar Pétur kom
henni á óvart með því að bjóða
henni á tónleika Álftagerðis-
bræðra í Hörpu fyrir nokkrum
árum. Hún las líka mikið meðan
sjónin var í lagi og fylgdist með
því sem gefið var út og núna síð-
ustu árin naut hún þess að hlusta
á hljóðbækur. Okkur er einkar
minnisstætt þegar við fórum eitt
sinn í helgardvöl í Hveragerði
þar sem við vorum saman í bú-
stað í miðjum bænum. Þar fórum
við í gönguferðir og ókum Systu í
hjólastól á misjafnlega greiðfær-
um götum. Þegar heim var komið
úr einni ferðinni var hún orðin
þreytt og fór inn í herbergi að
leggja sig, en við hinar sátum að
spjalli í stofunni. Einhver ætlaði
af tillitssemi að loka inn til henn-
ar, en það var af og frá. Hún ætl-
aði ekki að sofna, bara hvíla sig
og vildi alls ekki missa af masinu í
okkur. Systa hélt alltaf reisn
sinni, hún var afar smekkleg, vel
klædd, falleg og glæsileg kona.
Heimili þeirra Péturs ein-
kenndist auðvitað af sömu
smekkvísi og núna síðast í mars
2014 bauð hún okkur heim í nýju
fallegu íbúðina þeirra á Hrólfs-
skálamel á Seltjarnarnesi. Þar
áttum við einstaka stund sem
ekki mun gleymast. Það er líka
aðdáunarvert hvað Pétur hugsaði
vel um hana, hann hafði meira að
segja á orði að hann væri ánægð-
ur að vera hættur að vinna og
hafa meiri tíma til að sinna Systu
betur. Við vottum Pétri, dætrun-
um og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð.
En nú er Systa farin frá okkur,
sofnuð svefninum langa og trú-
lega verið hvíldinni fegin og vilj-
um við kveðja hana með þessu fal-
lega ljóði eftir Jóhann Jónsson.
Þei, þei og ró,
þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó,
sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg,
værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró,
þögn breiðist yfir allt.
Kveðja frá 4. Z.
Erla Þórarinsdóttir, Anna
Kristófersdóttir, Jenný
Jóhannsdóttir, Guðríður Þ.
Valgeirsdóttir, Fríða
Bjarnadóttir, Ingibjörg S.
Gísladóttir, Edda Magn-
úsdóttir, Hulda Þorsteins-
dóttir, Svanborg Jónsdóttir,
Sigríður Magnúsdóttir.
Aldrei hef ég byrjað jafn oft á
og hætt síðan við minningargrein
eins og nú. En í stað þess að gef-
ast upp og skrifa ekkert, reyni ég
að setja nokkur orð á blað, sem
aldrei duga sem sú hinsta kveðja,
sem ég hefði viljað. Í þau síðustu
skipti á þessu ári, sem við Systa
töluðum saman, var jafnerfitt og
alltaf undanfarin ár að ímynda
sér þjáningar hennar. Hún bar
sig svo vel og var alltaf jafn sæt
og yndisleg, talaði með léttleika
um veikindi sín en spurði miklu
frekar um líðan annarra. Ég tel
mig mjög lánsama að hafa átt
hana sem vinkonu. Mér þótti svo
vænt um hana. Hún er ógleym-
anleg.
Við Systa kynntumst fyrir um
fjörtíu árum, þegar ég flutti í
blokkina í Álfheimum, þar sem
hún bjó fyrir með sinni fjölskyldu.
Dætur okkar voru jafnöldrur og
urðu vinkonur. Strax í upphafi
urðum við Systa góðar trúnaðar-
vinkonur og þótt báðar værum við
önnum kafnar og þrátt fyrir flutn-
ing beggja úr Álfheimum og
fjölda ára, hélst þessi andi ætíð á
milli okkar. Við fylgdumst með
börnum, lífi og tilfinningum hvor
annarrar í öll þessi ár. Eitt símtal
okkar á milli hin síðari ár varði
oftast í um klukkutíma.
Það er erfitt að sætta sig við að
nú skuli ævi hennar vera lokið. Í
huga mér eru öll lýsingarorð of
fátækleg til þess að lýsa Systu,
kjarki hennar, ljúfmennsku, ósér-
hlífni og dugnaði í erfiðri baráttu
við ýmsa sjúkdóma um árabil. Ég
verð því að láta þetta nægja og
sendi mínar dýpstu
sam úð arkveðjur til Péturs,
Fanneyjar og Rögnu.
Eva Hreinsdóttir.
Dagfríður H.
Halldórsdóttir
✝ Kristín KjaranBremner fædd-
ist í Kaupmanna-
höfn 6. júní 1928.
Hún lést á sjúkra-
húsi í Norwich 2.
ágúst 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ingvar Kristinn
Tómasson Kjaran
frá Vælugerði í
Flóa og Rannveig
Dýrleif Björnsdóttir Kjaran hús-
freyja frá Ísafirði. Systkini
Kristínar eru Björn Tómas
Kjaran d. 2003, Anna Kjaran og
Snorri Páll Kjaran. Hinn 24.
september 1949 giftist Kristín
fyrri eiginmanni sínum, Ólafi
Ingibjörnssyni lækni, f. 1. júní
1928, d. 18. maí 2007. Þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Ingv-
ar Björn, f. 18.janúar 1950, maki
Hulda Maggý Gunnarsdóttir, f.
Catrina Hendry, f. 10. október
1961. Sonur hennar er Joe
Hendry. Hinn 19. október 1965
giftist Kristín seinni eiginmanni
sínum, Walter McFarlane Gillies
Bremner, f. 27. júlí 1919, d. 30.
nóvember 1995.
Dóttir þeirra er Kristín Kjar-
an Baker, f. 15. mars 1967, sam-
býlismaður hennar er Michael
Moore. Börn hennar eru Tomas
Paul Baker og Imogen Kjaran
Baker.
Kristín (Níní) ólst upp í
Reykjavík, hún gekk í Miðbæj-
arskólann, Gagnfræðaskóla
Vesturbæjar og lauk stúdents-
prófi frá MR 1949. Kristín starf-
aði um nokkurra ára skeið við
afgreiðslustörf í Reykjavíkur-
apóteki og Apóteki Austur-
bæjar.
Kristín fluttist til Bretlands
1961 og bjó þar samfellt frá
árinu 1965 seinustu árin í Nor-
wich.
Kristín verður jarðsungin í
Norwich þann 19. ágúst næst-
komandi.
Minningarathöfn verður
haldin í Garðakirkju í dag, 11.
ágúst 2015, kl. 15.
6. september 1957,
börn hennar eru: a)
Birna Ruth Jó-
hannsdóttir, maki
Sigurður R. Árna-
son, börn þeirra,
Áslaug Sól, Björn
Ingi og Marinó, b)
Sóley Ragnars-
dóttir, sonur Sindri
Sær, c) Gunnar Sær
Ragnarsson. 2) Jón
Árni, f. 4. desember
1951, maki Kristín Ásmunds-
dóttir, f. 25. mars 1956. Börn
þeirra eru a) Ingibjörg Guðlaug,
gift Jóni Garðari Steingríms-
syni, börn þeirra eru Steingrím-
ur Árni og Heiðdís Freyja b)
Ingibjörn Þórarinn, kvæntur
Sigurrós Hörpu Sigurðardóttur,
barn þeirra er Vigdís Bríet, c)
Kristín Rannveig, unnusti Þeng-
ill Björnsson. 3) Gunnar Þórar-
inn, f. 18. október 1961. Maki
„Komið sem fyrst í heimsókn til
mín, mér þykir svo gaman þegar
þið komið.“
Þetta voru kveðjuorð tengda-
móður minnar þegar hún fór aftur
heim til Norwich eftir góða daga
hér á landi með fólkinu sínu í júlí sl.
Heimsókn okkar til Norwich
verður með öðru sniði en venjulega
í þetta sinn, því komið er að
kveðjustund. Tengdamóðir mín,
Níní, kvaddi þessa jarðvist 2.
ágúst sl. eftir stutt veikindi.
Það er eins og Níní hafi fengið
eina af síðustu óskum sína upp-
fyllta með heimsókn sinni til Ís-
lands í júlí sl. „Ég verð að koma og
kveðja landið mitt, borða íslenskan
mat, hitta ættingja og ekki síst vin-
konurnar,“ sagði hún við okkur í
síðustu heimsókn okkar til hennar
fyrr á árinu.
Þrátt fyrir búsetu í Bretlandi
yfir 50 ár þá talaði Níní lýtalausa
íslensku og hélt góðum tengslum
við ættingja og vinkonurnar frá
því í menntaskóla sem hún var í
einstaklega góðu sambandi við og
þótti svo vænt um.
Níní var umhyggjusöm kona,
hugsaði vel um fólkið sitt sendi
gjafir reglulega og hélt góðu sam-
bandi við fólkið sitt í Englandi,
Skotlandi og Íslandi.
Ég er þakklát fyrir okkar kynni
og vináttu, skemmtileg símtöl og
heimsóknir á báða vegu.
Ég kveð tengdamóður mína
með virðingu og þökk og geri síð-
ustu orð hennar til mín að mínum,
„mér þykir svo vænt um þig.“
Runnin er upp kveðjustund mín kæra
þú kölluð ert á Drottins dýrðar slóðir.
Verndi þig allir englar góðir.
Þakkir vil ég færa.
Þakka vil ég Guði góðu árin.
Gef að seinna aftur hittast megum.
Þangað til við minningarnar eigum
Þerra trega tárn.
(IBÓ)
Hulda Maggý.
Kristín Kjaran
Bremner