Morgunblaðið - 11.08.2015, Blaðsíða 23

Hafnarfirði. Helga móðir hans
var móðursystir mín og ég kall-
aði hana alltaf Helgu mömmu
frá unga aldri. Maður Helgu var
Bjarni Snæbjörnsson læknir,
nánast dýrlingur í Hafnarfirði
og á Suðurnesjum fyrir hjálp-
semi og læknislistir í þágu hárra
sem lágra. Mínar ljúfustu
bernskuminningar eru frá þessu
heimili í Hafnarfirði.
Við Bjarni vorum aldrei leik-
félagar, til þess var aldursmun-
urinn of mikill. En ég gat alltaf
treyst á alla þá aðstoð og ráð
sem unnt var að gefa. Þetta
bjargaði mér oft og iðulega,
einkum þegar ég var síblankur
stúdent í Háskóla Íslands í
Reykjavík, í verkfræðideildinni
þar í heil þrjú ár. Í þá daga voru
engin námslán, engir styrkir og
ekkert til að framfleyta sér á
nema sumarvinnan. Fyrstu árin
voru erfið, síldveiðin 1956-57
brást og eiginlega ekkert til að
lifa af vistina á Nýja Garði nema
Bjarni og Alma sem þá bjuggu í
Eskihlíðinni. Þar var maður allt-
af velkominn.
Bjarni rak þá endurskoðunar-
fyrirtæki sitt í Reykjavík. Það
var aldrei neinn hávaði í kring-
um Bjarna, en hann leysti fleiri
ótrúlega erfið mál en upp er
hægt að telja. Þegar slík mál
komu upp, hvort sem var innan
fjölskyldu eða í þeim opinberu
trúnaðarstörfum sem hann
gegndi, þá var rödd Bjarna æv-
inlega rödd skynseminnar og
þeir sem fóru eftir henni farn-
aðist vel. Hann var fagmaður
fram í fingurgóma, ég var á
þessum árum að reka ýmis sér-
hæfð ráðgjafarfyrirtæki og þar
geta skilin við samfélagið verið
flókin á stundum. En hver vissi
alltaf nákvæmlega hvað átti að
gera? Auðvitað Bjarni.
En hvað gerðist á þessum ár-
um. Það fór aldrei hátt og fer
ekki enn. Í seinni heimsstyrjöld-
inni voru Íslendingar örbirgð-
arsamfélag sem erlent setulið
sparkaði frá miðöldum og inn í
20. öldina meira og minna nauð-
ugum. Við eignuðumst togara,
trukka og önnur atvinnutæki
fyrir stríðsgróðann og þurftum
allt í einu að takast á við rekst-
ur. Bjarni kenndi fleirum en
mér að reka fyrirtæki. Hann var
einfaldlega einn af þeim mönn-
um sem skópu Ísland eins og
það er í dag, nútíma ríki í sam-
félagi þjóða, og þetta gerðist að
mestu leyti á árunum 1950-1980.
Menn vita í dag hverjir voru við
stjórnvölinn á þessum tíma, en
hverjir voru fagmennirnir á bak
við þetta vita nánast engir.
En Bjarni hafði engar áhyggj-
ur af þessu. Og það skulum við
ekki hafa heldur, þó vandfyllt
verði í skarðið sem hann skilur
eftir. Það sem mér er efst í huga
er öðlingurinn Bjarni og minn-
ingar sem tengjast hjálpsemi
hans og ósérhlífni. Stundirnar í
Eskihlíðinni og síðar í Skerja-
firðinum verða mér ógleyman-
legar, þar réði Alma eiginkona
Bjarna ríkjum, mikil heimskona
og höfðingi. Ég sendi henni og
dætrunum Ragnheiði og Helgu
ásamt syninum Stefáni og fjöl-
skyldunni allri mínar bestu sam-
úðarkveðjur. Bjarni frændi er
allur, en mynd hans mun lifa
meðan góðra drengja er minnst
á Íslandi.
Jónas Elíasson.
Ég man að í æsku var svolítið
erfitt að ná utan um það sem
Bjarni Bjarnason, móðurbróðir
minn var að fást við. Endurskoð-
andi? Vinnur á skrifstofu? Þetta
var ekki alveg að koma manni
fyrir hugskotssjónir, en virkaði
þó eins og eitthvað spennandi.
Ég var ekki hár í loftinu þeg-
ar ég síðan einn góðan veður-
dag, fór í fylgd með föður mín-
um á skrifstofuna til Bjarna í
Austurstrætinu. Ég man eins og
gerst hafi í gær, hvað mér
fannst hann svakalega flottur: Í
hvítri skyrtu með hálsbindi, um-
kringdur möppum og fylgiskjöl-
um. Þar voru líka spennandi
tæki eins og reiknivélar og rit-
vélar í miklu úrvali. Þetta var í
fyrsta skipti sem ég sá hann í
aksjón og það þarf ekki að orð-
lengja það: Ég varð gjörsam-
lega heillaður. Hann tók okkur
fagnandi eins og hann gerði allt-
af frá því ég man eftir honum.
Umsvifalaust braust á sögu-
stund með hlátrasköllum og
fjörugar umræður sköpuðust
um margskonar spennandi mál-
efni.
Örlögin voru ráðin. Ég var
ekki í nokkrum vafa. Ég vildi
vera eins og hann þegar ég yrði
stór. Og það var ekki að sökum
að spyrja: Ég útvegaði mér
kvittanabækur með kalkipappír,
og var iðinn við að skrifa kvitt-
anir á alla mögulega, og koma
mér upp góðu safni af fylgiskjöl-
um og færði bókhald yfir allt
saman. Námsbrautin og lífs-
starfið var jafnframt ákveðið:
Verslunarskólinn, viðskipta-
fræðin og framhaldsmenntun á
því sviði. Ég varð að vísu ekki
endurskoðandi en verkefnin
urðu ekki ósvipuð og fyrirmynd-
in því alla tíð mikilvæg.
Bjarni var búinn mannkost-
um sem allir voru eftirsóknar-
verðir. Hann hafði mikla útgeisl-
un; var hlýr og traustur en um
leið skemmtilegur og ræðinn og
ætíð með einlægan áhuga á hög-
um manns og skoðunum. Hann
gerði sér aldrei aldursmun og
ræddi við okkur krakkana, eins
og hverja aðra. Hann hafði frá
barnæsku verið venju fremur
athafnasamur og frjór í hvers
kyns uppátækjum. Um það fer
mörgum og skemmtilegum sög-
um. Sjálfur var hann afburða
sögumaður og hafði mikla
ánægju af því að segja frá
áhugaverðum atburðum og æv-
intýrum úr fortíðinni. Og þegar
brosið lék um allt andlitið og
prakkarasvipurinn fylgdi með
þá tengdi maður algjörlega.
Þótt það hefði verið honum
auðvelt, sóttist hann ekki eftir
athygli eða veraldlegum vegtyll-
um. Hann þurfti ekki á því að
halda og var með forganginn á
hreinu. Lífshlaupið með Ölmu
og velferð fjölskyldunnar var í
fyrsta, öðru og þriðja sæti. Í
þessu eins og í öllu öðru var
hann sannarlega góð fyrirmynd.
Þess vegna mun hann lifa þótt
hann deyi. Minningin verður
alltaf ljóslifandi og verðmæt.
Það breytir ekki því að hann
skilur eftir sig mikið tóm meðal
sinna nánustu. Kletturinn er nú
horfinn sjónum. Orðin mega sín
lítils, en við Björg vottum Ölmu,
Ragnheiði, Helgu Hrefnu og
Stefáni og þeirra fjölskyldum
dýpstu samúð af öllu okkar
hjarta.
Bjarni Sæbjörn Jónsson.
Bjarni Bjarnason kveður nú
nær níræður að aldri. Þessi hóg-
væri og hægláti faðir Stefáns
aldavinar míns kom inn í líf mitt
fyrir rúmri hálfri öld þegar
hann og Alma, ásamt Svölu
systur hennar og Reyni, byggðu
samtengd einbýlishús við hliðina
á húsi foreldra minna í Skerja-
firði. Þessir nágrannar mínir og
vinir og allt þeirra fólk urðu
mér kærir frá upphafi og er svo
enn.
Bjarni veitti mér óvenjulega
föðurímynd í upphafi sjöunda
áratugarins. Þessi reglusami
maður sinnti börnum sínum vel
af stakri umhyggju ásamt Ölmu
og eyddi ófáum stundum við
eldamennsku í eldhúsinu, sem
var sérstakt á sjöunda áratugn-
um. Á öðrum stundum ræktaði
hann plöntur í garðinum eða
ferðaðist um heiminn. Barnung-
ur dreymdi mig um að verða
sendur í vist til Ölmu og Bjarna
í kókómaltið og kærleikann! En
svo fór í áratugi að hjá þeim
hjónum var hægt að banka upp
á og ganga inn í holið heima hjá
þeim, þar sem gjarnan áttu sér
stað fjörlegar umræður ættingja
og vina um heima og geima. Þar
sat Alma gjarnan við gluggann
og Bjarni átti sæti nær eldhús-
inu og greip kannski inn í þegar
flugið á systrunum, börnum eða
frænkum var fullhátt.
Áföll seinni tíðar tóku á, en
hjónin studdu hvort annað og
fjölskyldan öll. Bjarni leiddi
Ölmu sína daglega í göngu-
túrum í Skerjafirði eftir heilsu-
brest hennar. Hrunið skall illa
á, en saman fóru þau í gegn um
þetta. Ánægjan með fjölskyld-
una jókst alltaf, því að börn og
tengdafólk bættust við þessa
gæðafjölskyldu, þar sem Bjarni
faðir, afi og langafi var og verð-
ur ávallt traustur klettur til
þess að byggja á. Ég þakka fyr-
ir það að hafa fengið að taka
þátt í lífi hans og þeirra allra.
Ívar Pálsson.
Mig langar til að minnast
Bjarna Bjarnasonar endurskoð-
anda fáeinum orðum. Ég kynnt-
ist honum í kringum 1970 þegar
ég sótti um lán til húsbyggingar
hjá lífeyrissjóði apótekara og
lyfjafræðinga en Bjarni sá um
sjóðinn í þá daga. Af kynnum
mínum af Bjarna var augljóst að
um mikinn öndvegismann var að
ræða.
Bjarni hafði mjög góða nær-
veru og var sérlega alúðlegur og
viðræðugóður.
Bjarni var tengdasonur Stef-
áns Thorarensen apótekara og
heildsala og endurskoðandi ým-
issa fyrirtækja hans.
Þar sem ég starfaði sem yf-
irlyfjafræðingur og ábyrgðar-
hafi í lyfjaframleiðslu og heild-
sölu Stefáns Thorarensen hf.
lágu leiðir okkar oft saman á
löngu tímabili.
Alltaf kunni ég betur og bet-
ur við Bjarna og alltaf fór vel á
með okkur.
Að því kom að Bjarni var
fenginn til þess að vera forstjóri
Stefáns Thorarensen hf. sem
síðar varð Thorarensen Lyf hf.
Nú hófst náin samvinna sem
byrjaði á kynnisferð okkar til
umboðsfyrirtækjanna erlendis
sem voru allmörg og víða í Evr-
ópu. Það var gaman að ferðast
með Bjarna sem hafði frá
mörgu að segja, sérstaklega
matargerð.
Sem forstjóri var Bjarni virt-
ur og vinsæll meðal samstarfs-
manna enda vildi hann hlut
hvers og eins sem bestan og
studdi hvern og einn.
Bjarni var mikill Hafnfirðing-
ur og lék til dæmis með Hauk-
um í handbolta í árdaga hand-
boltans hér á landi. Ég hef ekki
sögur af því hve góður hann var
í handbolta en nógu var hann
stór eins og hann á ætt til.
Þegar sonur minn gifti sig
var ég skýra út fyrir Bjarna
hverra manna tengdadóttir mín
væri. Þetta gekk svolítið treg-
lega þangað til ég sagði að faðir
hennar væri Hafnfirðingur. Þá
var eins og það rynni upp ljós
fyrir honum og hann áttaði sig á
því um hvern væri að ræða og
segir þá, „Nú, hvað þetta er
Hafnfirðingur?“ Og þar með var
kominn gæðastimpill á tengda-
dótturina.
Ég þakka þessum öðling-
smanni góð og ánægjuleg sam-
skipti.
Við konan mín vottum Ölmu,
börnum og fjölskyldum þeirra
samúð okkar við fráfall Bjarna.
Blessuð sé minning hans.
Pétrína og Gunnar.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 2015
✝ Þórunn Páls-dóttir fæddist í
Reykjavík, 2. októ-
ber 1922. Hún lést á
Landspítalanum 28.
júlí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Jóns-
son, verkamaður, f.
15. júní 1895, d. 24.
júlí 1967, og kona
hans Þórunn Helga-
dóttir, f. 27. desem-
ber 1897, d. 1. nóvember 1922.
Hún ólst upp hjá móðurfor-
eldrum sínum, Guðrúnu Bene-
diktsdóttur, f. 20. júlí 1875, d.
23. nóvember 1971, og Helga
Halldórssyni, f. 18. júlí 1874, d.
3. júlí 1928, og börnum þeirra.
Hún átti einn albróður, Guð-
mund, f. 27. mars 1921, d. 10.
október 1921.
Þórunn giftist 20. janúar 1951
Matthíasi Jónssyni, múrara, f.
27. nóvember 1922, d. 6. ágúst
2014. Foreldrar hans voru Jón
Kristóbertsson, sjómaður, f. 21.
janúar 1892, d. 14. janúar 1964,
og kona hans Vigdís Sigurðar-
1954, gift Óskari H. Ingvarssyni,
yfirhúsverði hjá RÚV, f. 29. jan-
úar 1954. Synir þeirra eru: a)
Halldór Örn, ljósameistari Þjóð-
leikhússins, f. 14. ágúst 1976, í
sambúð með Þrúði Vilhjálms-
dóttur, sonur Þrúðar og stjúp-
sonur Halldórs er Róbert Vil-
hjálmur. b) Bjarni Már, lyfja-
fræðingur, f. 8. júní 1982, í sam-
búð með Sigurbjörgu Lindu
Sigurðardóttur, synir þeirra eru
Matthías Helgi og Alexander
Már.
Þórunn fæddist í húsi föður-
ömmu sinnar og afa að Týsgötu
4 og bjó þar fyrstu árin en allan
uppvöxt sinn bjó hún í Þingholt-
unum í Reykjavík, lengst af á
Grundarstíg 2. Hún gekk í Mið-
bæjarskólann og lauk prófi það-
an. Hún var við nám í Kvenna-
skólanum á Blönduósi veturinn
1942-1943 en vann lengst af á
saumastofunni Magna eða þar
til hún giftist. Eftir það var að-
alstarfsvettvangur hennar inn-
an heimilisins, en lengst bjuggu
þau hjón að Rauðalæk 9, rúm 50
ár.
Útför Þórunnar fer fram frá
Áskirkju í Reykjavík í dag, 11.
ágúst 2015, og hefst athöfnin kl.
15.
dóttir, f. 13. apríl
1892, d. 29. apríl
1963. Dætur Þór-
unnar og Matthías-
ar eru: 1) Þórunn
Halldóra, BA kenn-
ari, f. 7. júní 1951,
gift Óskari G. Jóns-
syni, lyfjafræðingi,
f. 2. janúar 1951, d.
19. maí 2002. Börn
þeirra eru: a) Matt-
hías Þór, endur-
skoðandi, f. 7. maí 1975, í sam-
búð með Hugrúnu Elfu Hjalta-
dóttur, börn þeirra eru Óskar
Georg, Arndís Rut og Hjalti
Garðar. b) Jón Arnar, endur-
skoðandi, f. 11. maí 1980, kvænt-
ur Jónu Guðbjörgu Árnadóttur,
börn þeirra eru Sara Ósk og
Matthías Árni. c) Guðrún, dans-
ari og jógakennari, f. 20. nóv-
ember 1984, gift Birni Patrick
Swift, börn þeirra eru Halldóra
Ósk og Jónas Ingi. d) Þórunn,
lyfjafræðingur, f. 24. desember
1989, í sambúð með Jóhanni Þór
Kristþórssyni. 2) Guðrún, ráð-
gjafi hjá Sjóvá, f. 21. nóvember
Við andlát ömmu Tótu leitar
hugurinn til baka og minning-
arnar hrannast upp. Við vorum
heppin að eiga ömmur og afa
sem voru óspör á að segja sögur
frá gamalli tíð.
Í gegnum frásagnir þeirra
fengum við að kynnast því
hvernig það var að alast upp á
árunum milli tveggja heimsstyrj-
alda og þeim breytingum sem
orðið hafa á íslensku samfélagi.
Við fráfall ömmu Tótu lýkur
þessu tímabili í lífi okkar þar
sem hún er síðust þeirra til að
kveðja en frásagnirnar lifa áfram
með okkur.
Við systkinin eigum óteljandi
minningar um ömmu Tótu, hún
var mikilvægur hluti af lífi okkar
allra. Við eigum það sameigin-
legt að okkur leið einstakalega
vel í návist hennar. Hún veitti
okkur hlýju, ást, öryggi og
stuðning. Hún passaði okkur
systkinin, hvert og eitt, þar til
við byrjuðum í leikskóla, auk
þess sem hún kom alltaf á þriðju-
dögum, kennarafundardögum
hjá mömmu. Þannig varð þriðju-
dagur ömmudagur, uppáhalds-
dagur vikunnar.
Eftir að amma og afi giftust
varð heimilið starfsvettvangur
hennar. Hún sat sjaldnast iðju-
laus enda mikil hannyrðakona.
Listilega handprjónaðar peysur,
vettlingar, sokkar og fleira hefur
nýst fjölskyldunni í áraraðir og
var amma alltaf með lager hjá
sér ef einhvern vantaði slíkt.
Amma kenndi okkur að prjóna
og þau okkar sem það vildu
fengu líka kennslu í útsaumi,
hekli og öðrum saumaskap.
Jólin hjá okkur barnabörnun-
um byrjuðu með smákökubakstri
heima hjá ömmu og afa í lok nóv-
ember þar sem framleiddar voru
smákökur fyrir þrjú heimili.
Ömmu þótti gaman að baka og
reglulega var skellt í þrefalda
uppskrift, fyrir sig og dæturnar,
og þau afi komu færandi hendi
með nýbakað góðgæti. Það var
notalegt að sitja við eldhúsborðið
á Rauðalæknum og gæða sér á
heimabökuðu brauði, kökum,
pönnukökum og skonsum.
Minningarnar eru samofnar
daglegu lífi okkar, stórhátíðum
og tímamótum að ógleymdum
samverustundum í sumarbú-
staðnum í Öndverðarnesi þar
sem stórfjölskyldan hittist nán-
ast hverja sumarhelgi í fjölda-
mörg ár. Við minnumst þess hve
gott það var að vakna og fylgjast
með ömmu töfra fram morgun-
verðarhlaðborðið eins og henni
einni var lagið.
Heimili ömmu og afa stóð okk-
ur alltaf opið. Við nutum þess að
vera þar, bæði sem börn og þeg-
ar við urðum eldri. Þau fylgdust
vel með okkur, voru alltaf til
staðar og sýndu því sem við tók-
um okkur fyrir hendur áhuga,
þau hlustuðu á það sem við höfð-
um að segja og glöddust yfir
áföngum í lífi okkar. Þeim fannst
þau vera lánsöm að halda heilsu
svona lengi og fá að fylgjast með
sístækkandi fjölskyldunni.
Amma og afi voru sérstaklega
samrýnd og samstíga í tæp 65 ár.
Þegar afi lést fyrir ári síðan var
eins og einhver neisti slokknaði
hjá ömmu, en hún hélt samt
ótrauð áfram daglegu lífi sínu og
hafði nýlokið við að sauma púða
handa yngsta langömmubarninu
þegar hún veiktist. Við trúum því
að nú hafi þau afi sameinast að
nýju.
Við systkinin, makar okkar og
börn þökkum ömmu Tótu allt
sem hún var okkur. Við söknum
hennar en það er bjart yfir minn-
ingunum og sú birta mun lýsa
fjölskyldunni allri um ókomin ár.
Matthías Þór, Jón Arnar,
Guðrún og Þórunn.
Þórunn Pálsdóttir
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður og
afa,
SNORRA GUÐMUNDSSONAR,
Fjarðarseli 7,
109 Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
líknardeildarinnar í Kópavogi, krabbameinsdeildar
Landspítalans og Karitas fyrir hlýhug og góða umönnun.
.
Lilja Jónsdóttir,
Jón Þór Andrésson, Erla Erlendsdóttir,
Guðmundur Snorrason, Kristín Sigurðardóttir,
Elsa Þórdís Snorradóttir, Halldór Örn Sigurjónsson
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HRAFN TULINIUS
læknir og prófessor,
lést föstudaginn 31. júlí 2015. Hann verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni
miðvikudaginn 12. ágúst kl. 13. Þeim sem vilja minnast hins
látna er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
.
Helga Brynjólfsdóttir Tulinius,
Már Tulinius, Anna Lena Tulinius,
Torfi H. Tulinius, Guðbjörg Vilhjálmsdóttir,
Þór Tulinius, Elísabet Katrín Friðriksdóttir,
Sif Margrét Tulinius,
barnabörn og barnabarnabörn.
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar