Morgunblaðið - 18.09.2015, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2015
✝ Hulda Ingi-björg Sig-
urbjörnsdóttir
fæddist 4. sept-
ember 1922 að
Steinsstöðum í Lýt-
ingsstaðahreppi í
Skagafirði. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 8. sept-
ember 2015.
Hulda var elst
tólf barna hjónanna
Jónönnu Jónsdóttur frá Krithóli
í Lýtingsstaðahreppi, f. 23. jan-
úar 1904, d. 1969, og Sigur-
björns Tryggvasonar, f. á
Þönglaskála á Höfðaströnd 30.
mars 1896, d. 4. september 1984.
Barnung flutti Hulda með for-
eldrum sínum að Þröm í Stað-
arhreppi. Þar bjó fjölskyldan
allt til ársins 1937,er þau keyptu
jörðina Grófargil í Seyluhreppi,
sem fjölskyldan kenndi sig
ávallt við.
Þann 4. júlí 1943 giftist Hulda
f. 3. nóvember 1951. Maður
hennar er Þorvaldur Geir
Sveinsson, f. 19. maí, 1950. Eiga
þau tvö börn, Ingólf og Vigdísi,
og fjögur barnabörn.
Hulda átti 31 afkomanda dag-
inn sem hún lést.
Sextán ára fór Hulda sem
vinnukona til Siglufjarðar og ár-
ið eftir gekk hún einn vetur í
gagnfræðaskólann þar. Þegar
dæturnar voru ungar var hún
fiskverkakona í frystihúsinu
Skildi og hjá Fiskiðjunni. Þá var
hún vökukona á Sjúkrahúsi
Sauðárkróks. Seinna fór Hulda í
verkstjórnarnám og vann sem
verkstjóri í frystihúsum í Sand-
gerði, í Grundarfirði og á Sauð-
árkróki. Seinni árin var hún
með eigin prjónastofu um tíma,
og síðast vann hún hjá prjóna-
stofunni Vöku.
Hulda var öflug í bæjarpóli-
tíkinni. Hún var gjaldkeri og
síðar formaður Verkakvenna-
félagsins Öldunnar, var bæj-
arfulltrúi Alþýðubandalagsins á
Sauðárkróki eitt kjörtímabil og
sat í stjórn Alþýðusambands
Norðurlands.
Hulda verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 18.
september 2015, kl. 14.
Sigurjóni Þórodds-
syni frá Alviðru í
Dýrafirði, f. 16.
september 1914, d.
23. nóvember 1997.
Hulda og Sigurjón
áttu þrjár dætur. 1)
Íris Dagmar Sig-
urjónsdóttir, f. 24.
október 1942. Mað-
ur hennar er Skúli
Jóhannsson frá
Hofsósi, f. 12. jan-
úar 1939. Þau eiga fjögur börn,
Jóhann, Sigurjón, Huldu og
Ágústu, einnig níu barnabörn
og von er á barnabarnabarni. 2)
Guðbjörg Elsa Sigurjónsdóttir,
f. 25. september 1946, d. 26.
ágúst 2008. Maður hennar er
Níels Rafn Níelsson frá Hofsósi,
f. 19. desember 1944, d. 27. nóv-
ember 2007. Börn þeirra eru
þrjú, Ómar, Anna Björg, og
Níels Birgir. Barnabörnin eru
fimm og barnabarnabarn eitt. 3)
Jónanna María Sigurjónsdóttir,
Ég hélt við fengjum meiri
tíma. Er það óraunhæf krafa til
handa 93 ára konu? Ekki ef hún
var jaxl eins og amma Hulda.
„Sérðu?“ Stolt veifaði hún nið-
urstöðum úr nýrri læknisrann-
sókn. Toppeinkunn. Dúx. „Þú
færð önnur 90,“ sagði ég.
Amma hló góðlátlega, svona
eins og hún gerði, og sagði „já
kannski“. Já kannski þýddi nei.
Nei, nei.
En hver önnur stóð uppi á
stól, níræð, og hengdi upp ný-
þvegnar gardínur? Hver önnur
hafði staðið uppi á stól deginum
fyrr, tekið niður gardínur og
hent í vél? Svo þurfti að þrífa
uppi í skápum, ofan á skápum,
færa til húsgögn. Og laga eitt-
hvað, prjóna eitthvað, gera eitt-
hvað.
Hver önnur ferðaðist ein, 93
ára gömul, suður (og til baka)
með strætó?
„Hver er með þér?“ spurði
bílstjórinn og skimaði í kring.
„Ja, ég er nú bara ein.“
Amma var sjálfstæð, bæði í
huga og verki. Hún vildi geta
gengið ein og óstudd, komist
ferða sinna, vera ekki upp á
aðra komin. Þó keyrði hún nú
töluvert. Sem aukabílstjóri, ým-
ist úr farþegasætinu frammí,
eða hún hallaði sér fram úr aft-
ursætinu, fingur hringaðir um
járnin undir höfuðpúðanum á
sætinu fyrir framan. Einhver
varð að vera við stjórn.
Ég mun sakna silfraða hárs-
ins. Ég mun sakna þess að
heyra skóna hennar dragast lít-
ið eitt eftir gólfinu þegar hún
gengur um. Ég mun sakna
hvernig hún brosti til mín þeg-
ar ég mætti henni á ganginum
á Kjartansstöðum. „Jæja elsk-
an mín,“ segir hún.
Um kvöldið spjöllum við í
stofusófanum, með pínu sérrí,
pínu rautt. Vonandi hlær hún,
opinmynnt með augun kreist
aftur, þar til hún þarf að rífa
gleraugun af og þurrka tárin,
eins og hún gerir þegar við
náum góðu flugi.
Svo rifja þær mamma upp.
Það er laugardagseftirmiðdag-
ur á Grófargili, systkinin tínast
heim, þjappa sér við eldhús-
borðið. Sumar í sveitinni,
himnaríki á jörðu. Gest ber að
garði.
Fyrst kýta mamma og amma
örlítið um hvort það hafi verið
Stebbi Gumma Jóns eða Gunna
Páls hans Ragga Steins hennar
Biddu.
Ættfræði viðkomandi er rak-
in, staðreyndir dregnar í efa,
annar langafi mátaður við.
Mæðgurnar ráðfæra sig við 95.
bindi af Skagfirskum æviskrám,
sem sóttar voru vestur í hillu.
Langafinn er staðfestur og
óvænt tengsl gegnum ská-lang-
ömmu í áttunda lið eru upp-
götvuð öllum til ómældrar
ánægju.
Sá ættliður er rakinn til baka
á 20. öldina, hvar í ljós kemur
að afkomandi viðkomandi
þekkti afa Sigurjón. Manstu,
hann kom sumarið sem … Nei,
hvaða vitleysa, hann kom vet-
urinn eftir, manst’ ekki?, hann
var giftur henni … Já kannski.
Aftur eru Skagfirskar æviskrár
teknar til kostanna, ættflækjur
leystar, rykfallin vensl pússuð.
Amma uppgötvar hvað
klukkan er orðin og segir„jæja,
ætli sé ekki best að við förum
að halla okkur“. „Við öll?“
spyrjum við. „Já, já,“ segir hún
og brosir. Einhver verður að
vera við stjórn.
Ég mun sakna. Lítillar, lít-
illátrar konu sem er fyrirmynd
í dugnaði.
Sem lifði heiðarleg og sönn,
með rétt þeirra sem minna
máttu sín að leiðarljósi. Ef hún
læsi þessi orð myndi hún hlæja
svolítið við, svona eins og hún
gerði, og segja: „Jæja, Vigdís
mín, viltu nú ekki fara að hætta
þessu, þetta er svo vitlaust?“
Já, kannski.
Vigdís Huld Þorvaldsdóttir.
Fyrir rúmlega hálfri öld þeg-
ar ég fór fyrst í framboð til Al-
þingis á Norðurlandi vestra
vorið 1963 kynntist ég Huldu
Sigurbjörnsdóttur. Hún var þá
þegar einn öflugasti liðsmaður
okkar Alþýðubandalagsmanna í
Skagafirði, og ég varð fljótlega
tíður gestur á heimili þeirra
Huldu og Sigurjóns Þórodds-
sonar á Sauðárkróki. Þar var
ávallt tekið á móti mér af sér-
stakri hlýju og vinsemd.
Hulda hafði alist upp í fjöl-
mennum systkinahópi á Gróf-
argili, en sá bær stendur rétt
utan við Varmahlíð í Skagafirði.
Sigurjón var hins vegar Vest-
firðingur, ættaður úr Dýrafirði,
og hafði lært húsgagnasmíði.
Hann starfaði síðan við smíðar
á Sauðárkróki en lést árið 1997.
Hulda stundaði almenn störf
verkakvenna eftir að hún flutt-
ist úr sveitinni á Krókinn. Hún
var að eðlisfari fremur hlé-
dræg, en brátt var hún valin til
ýmissa forystustarfa fyrir
Verkakvennafélagið Ölduna á
Sauðárkróki enda bráðgreind
og afar traustvekjandi. Hún
gegndi síðan margs konar trún-
aðarstörfum fyrir verkalýðs-
hreyfinguna og sat meðal ann-
ars oft á þingum
Alþýðusambands Íslands og
Verkamannasambandsins.
Hulda var jafnframt einn
helsti forystumaður Alþýðu-
bandalagsins í Skagafirði og sat
í bæjarstjórn Sauðárkróks á ár-
unum 1966-70. Það hljómar ein-
kennilega í dag, en staðreyndin
er sú að þegar Hulda var kosin
í bæjarstjórn fyrir hálfri öld
voru tæpir tveir áratugir liðnir
frá því að bærinn varð kaup-
staður, en þá hafði enn engin
kona setið þar í bæjarstjórn.
Hulda var rösk við vinnu og
sannkallaður dugnaðarforkur
að hverju sem hún gekk og
sinnti einkar vel þeim fjöl-
mörgu trúnaðarstörfum sem
hún tók að sér á sviði félags- og
stjórnmála.
Frá þeim Huldu og Sigurjóni
er þegar komin fjölmenn ætt.
Þegar ég kynntist fjölskyldunni
voru dæturnar þrjár í heima-
húsum; sú elsta, Íris Dagmar,
var þá rétt innan við tvítugt, en
þær Guðbjörg Elsa og Jónanna
María á unglingsaldri. Íris
Dagmar varð hárgreiðslumeist-
ari og á fjögur börn með manni
sínum, Skúla Jóhannssyni. Guð-
björg Elsa andaðist árið 2008
en hún eignaðist þrjú börn með
sínum manni, Níels Níelssyni,
og Jónanna María tvö börn með
manni sínum, Þorvaldi Sveins-
syni. Samtals munu afkomend-
ur þeirra Huldu og Sigurjóns
vera orðnir nokkuð á fjórða
tuginn.
Við Hallveig sendum dætrum
þeirra og afkomendum hjart-
anlegar samúðarkveðjur og
minnumst Huldu með mikilli
hlýju og virðingu sem góðs vin-
ar og skeleggrar baráttukonu.
Ragnar Arnalds.
Í upphafi árs 1999 hringdi
Margrét Frímannsdóttir í mig
og spurði hvort ég væri ekki fá-
anlegur til þess að fara norður
á Sauðárkrók í viku og hjálpa
til í prófkjöri. Frambjóðandinn
var Anna Kristín Gunnarsdóttir
og til boða stóð húsnæði hjá Al-
þýðubandalags- og nú Samfylk-
ingarkonunni Huldu Sigur-
björnsdóttur.
Ég sló til enda segir maður
ekki nei við Möggu. Hafandi
gert hlé á framhaldsnámi mínu
erlendis og komið heim til að
taka þátt í stjórnmálaævintýri
lífs míns; Samfylkingu jafnað-
ar- og félagshyggjufólks í land-
inu.
Norður fór ég og fyrir hönd-
um var ógleymanleg vika. Við
Hulda smullum saman við
fyrstu kynni. Hún beið í eldhús-
inu á kvöldin þegar ég kom
heim úr atinu og við ræddum
stjórnmál langt fram á nótt.
Þvílíkum áhuga og eldmóði fyr-
ir framgangi félagshyggjunnar
og sanngjörnu samfélagi hef ég
varla kynnst síðar.
Teningunum var kastað og
þessi vika á Sauðárkróki skilaði
ævilöngum vinskap og þræði
sem við héldum alla tíð síðan.
Nú er lífshlaupi þessarar
merkilegu og eldkláru baráttu-
konu lokið. Eftir stendur hollur
og einlægur vinskapur, þar sem
áratugir og kynslóðabil skiptu
engu máli.
Eins og oft þegar fólk kveður
skyndilega er eftirsjá yfir því
að hafa ekki haft meira sam-
band en þó miklu frekar hitt;
þakklæti fyrir þau forréttindi
að hafa kynnst jafn stórbrotinni
og góðri manneskju og Hulda
var.
Fólkinu hennar sendi ég
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin lifir um sér-
staka sómakonu.
Björgvin G. Sigurðsson.
Hulda Ingibjörg
Sigurbjörnsdóttir
✝ GuðbjörgSveinbjörns-
dóttir fæddist á
Akranesi 25. júlí
1934. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Höfða 9. september
2015.
Foreldrar Guð-
bjargar voru Svein-
björn Oddsson, f. í
Flókadal 8. nóv-
ember 1885, og
Sveinbjörg Sveinsdóttir, f. á
Akranesi 2. maí 1902.
Hálfsystkini Guðbjargar, öll
samfeðra, voru Guðmundur, f.
1911, Eyjólfur Arnór, f. 1913, og
Ragnheiður Helga, f. 1916, þau
eru öll látin.
Barnsfaðir Guðbjargar er
Gunnar Albertsson, sonur
þeirra var Sveinn Oddur, f. á
Akranesi 30. nóvember 1957, d.
7. maí 2011. Sveinn
eignaðist tvö börn
með fyrri konu
sinni, Guðmund Ás-
geir, f. 14. janúar
1988, og Guðbjörgu
Þórunni, f. 28. febr-
úar 1990, unnusti
hennar er Sævar
Þór Erlingsson og
eiga þau þrjú börn.
Guðbjörg starf-
aði í áratugi á
saumastofu Tótu á Akri og
sjúkrahúsi Akraness. Hún var
mikið í Stúkuhúsinu á Akranesi.
Árið 1998 fékk hún heilablóð-
fall og bjó eftir það á E-deild
sjúkrahússins á Akranesi og
núna síðustu árin á Dvalarheim-
ilinu Höfða.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Akraneskirkju í dag, 18.
september 2015, klukkan 14.
Elsku amma, loksins fékkstu
hvíldina sem þú varst búin að
þrá í mörg ár. Lífið sem þú lifð-
ir síðustu sautján ár var ekki
auðvelt, en þú gafst ekki upp
fyrr en núna. Þær voru ófáar
stundirnar sem við áttum sam-
an, við saumaskap eða með
spilastokkinn, að ógleymdum
kökunum sem þú bakaðir fyrir
okkur Ásgeir. Karamellukakan
og skonsurnar voru bestar. Ég
vona að þér líði vel hvar sem þú
ert, ég vona að nú sértu umvaf-
in fólkinu okkar sem er farið.
Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu, elsku amma
Gagga. Ég ber nafn þitt með
reisn, held minningu þinni á
lofti um ókomna tíð og hitti þig
svo vonandi þegar minn tími
kemur.
Þar til við hittumst næst, þín
Guðbjörg Þórunn.
Guðbjörg
Sveinbjörnsdóttir
✝ Baldvin fædd-ist í Reykjavík
16. ágúst 1934.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
11. september
2015.
Foreldrar hans
voru Gestur Krist-
inn Jónsson bygg-
ingaverkamaður,
f. 11. desember
1906, d. 1. júlí 1994, og Guðrún
Sigurjónsdóttir húsmóðir, f. 20.
ágúst 1905, d. 13. janúar 2003.
Systkini: 1) Sigurjón Hreiðar,
f. 28. janúar 1930. 2) Trausti
Hafsteinn, f. 28. október 1931,
d. 11. desember 1995. 3) Al-
mar, f. 29. október 1932. 4)
óskírt meybarn, f. 24. maí
1943, lést síðar í sama mánuði.
5) Guðmundur Rúnar, f. 28.
febrúar 1945. 6) Kristinn, f. 13.
apríl 1947. 7) Gunnar, f. 13.
apríl 1947, d. 8. maí 1970.
Baldvin kvæntist konu sinni
Lotte Sophie Gestsson (f. Boss-
ler) 11. apríl 1958. Lotte fædd-
ist 1. maí 1936 í borginni
Darmstadt í Þýskalandi, dóttir
Lydiu Bossler (f. Ludwig) hús-
móður, f. 26. janúar 1906, d.
19. mars 2003, og Karls Jo-
hanns Bosslers símamanns, f.
30. desember 1902, d. 11. sept-
ember 1994.
Börn þeirra eru: 1) Rúna
Baldvinsdóttir, f. 19. október
1960, sambýlismaður Jóhann
Þór Jóhannsson, f. 15. mars
1954. 2) Karl Baldvinsson, f.
15. september 1966, maki Lára
Helga Sveinsdóttir, f. 1. febr-
úar 1953. Sonur frá fyrra
hjónabandi, barns-
móðir Hólmfríður
Karlsdóttir Eron,
f. 6. febrúar 1965,
Stefán Hlynur, f.
31. mars 1992,
unnusta Guðrún
Halla Þorvarð-
ardóttir, f. 14. nóv-
ember 1993. 3)
Dagný Baldvins-
dóttir, f. 21. mars
1968, sambýlis-
maður Benedikt Sigurðsson.
Þeirra börn eru: i) Áslaug
Benediktsdóttir, f. 5. apríl
1992, unnusti Bjarni Hörður
Ansnes, f. 8. október 1992, ii)
Baldvin Benediktsson, f. 30.
janúar 1996, iii) Ari Benedikts-
son, f. 30. ágúst 2004.
Baldvin lauk stúdentsprófi
frá stærðfræðideild Mennta-
skólans í Reykjavík 1954. Dipl.
ing. prófi í vélaverkfræði frá
Technische Hochschule í
Darmstadt í Þýskalandi 1962.
Hann starfaði hjá Friðriki
Jörgensen hf. 1963-1966,
Landsmiðjunni í Reykjavík í
fjóra mánuði 1965, Verk-
fræðistofu Braga Þorsteins-
sonar og Eyvindar Valdimars-
sonar júní-september 1966,
Verkfræðistofu Guðmundar og
Kristjáns 1966-1972, teikni-
stofu Sambands íslenskra sam-
vinnufélaga 1972-1986,
Verkfræðistofu Stanleys Páls-
sonar 1986-1990, Blikki og
stáli hf. 1990-1991, stunda-
kennari í Tækniskóla Íslands
1992-1994.
Útför Baldvins fer fram frá
Neskirkju í dag, 18. september
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
Mig langar að minnast
tengdaföður míns, Baldvins
Gestssonar, með örfáum orð-
um. Hann tók mér og mínum
opnum örmum þegar við Karl
einkasonur hans kynntumst
fyrir rúmlega tveimur áratug-
um.
Baldvin var alltaf tilbúinn að
taka til hendinni og var okkur
ómetanlegur stuðningur þegar
við tókum upp á því að kaupa
nánast ónýta íbúð í miðborg
Reykjavíkur. Hann var þá
hættur að vinna og mætti eld-
snemma á morgnana og vann
sleitulaust í um tvo mánuði til
að gera okkur mögulegt að
flytjast á réttum tíma inn á
nýja heimilið okkar. Hann var
einnig mjög vandvirkur þannig
að allt sem hann gerði var full-
komið.
Þá reyndist hann syni mín-
um einnig afar vel þegar hann
kláraði nám sitt frá HÍ og vant-
aði húsnæði. Baldvin bjargaði
því auðvitað og var unga parinu
alltaf innan handar þegar eitt-
hvað þurfti að laga og bæta.
Fastur punktur í tilverunni
var sunnudagskvöldmaturinn á
Álagrandanum hjá þeim Lotte
þar sem allir í fjölskyldunni
mættu. Þá var oft mikið fjör og
augljóst að Baldvin naut sín
allra best þegar hann var um-
kringdur sínu fólki.
Baldvin var gæddur miklum
mannkostum. Hann var afar
heilsteyptur maður og greind-
ur, réttsýnn, heiðarlegur og al-
gjörlega fordómalaus.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Baldvin því hann var
mikil og góð manneskja.
Ég bið guð um að styrkja
Lotte nú þegar hún hefur ekki
lengur sinn sterka klett sér við
hlið.
Lára Helga Sveinsdóttir.
Kæri tengdapabbi minn,
Baldvin Gestsson, er genginn á
vit feðra sinna. Það er einu
góðmenninu færra hér í heimi.
Sá maður sem minnst hefur
viljað láta hafa fyrir sér en um
leið sá maður sem öllum hjálp-
aði af fremsta megni.
Hljóður og íhugull, nærgæt-
inn og glaðlyndur, með afar
skýra hugsun. Nákvæmur en
aldrei smámunasamur. Gerði
ekki mannamun. Aldrei of né
van. Svo er einnig um þessa
minningargrein.
Benedikt Sigurðsson.
Mikið er sárt að þurfa að
kveðja þig, elsku afi Baldvin.
Þú varst einstakur maður, af-
skaplega hjartgóður og blíður.
Manni fannst eiginlega ótrúlegt
að hægt væri að lifa lífinu á
þann hátt sem þú gerðir; alltaf
tilbúinn að rétta hjálparhönd
og bera umhyggju fyrir öðrum
en baðst aldrei um neitt í stað-
inn.
Þú gerðir okkur, sem þekkt-
um þig, að betra fólki og
kenndir okkur með því að vera
þú sjálfur, þolinmóður, jarð-
bundinn og alltaf svo góður.
Mest lærði ég af því að fylgjast
með sambandi þínu við mömmu
þína og eiginkonu, ömmu Lotte,
en þær elskaðir þú og virtir
umfram allt. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér, ég
vissi að hjá þér átti ég alltaf
skjól. Hvíldu í friði afi minn, ég
lofa að passa ömmu vel. Að lok-
um læt ég fylgja eitt af ljóð-
unum sem við lásum um dag-
inn.
Sjáðu, blómið sem grætur,
sólin getur tárum svipt.
Drottinn storminn lygna lætur,
lömbin þegar eru klippt.
Svona drottinn lygna lætur,
og ljóma sól á heiðinni.
Svo að tárin sem þú grætur,
sólin þerri á leiðinni.
Áslaug Benediktsdóttir.
Elsku afi Baldvin, við sökn-
um þín. En mamma segir okk-
ur að þú búir í hjörtum okkar
og verðir alltaf hjá okkur. Við
varðveitum minningarnar og
skulum passa ömmu og sjá til
þess að hún verði ekki ein-
mana. Við vorum heppnir að fá
að kynnast þér og eiga þig sem
afa og vin.
Baldvin og Ari.
Baldvin Gestsson