Morgunblaðið - 19.09.2015, Blaðsíða 33

fréttir og hafði einlægan áhuga á
mönnum og málefnum. Lipur
stökk hann á baggana og skar þá
léttilega með þessum þungu
klippum, eins og ekkert væri. Var
alltaf að.
Hann fór ekki dult með skoð-
anir sínar, hafði orð á því að sér
fyndist sérstakt að við Steinn
skyldum skíra dóttur okkar
Huldu Steinunni, í höfuðið á okkur
foreldrunum, það að hann hélt.
Það gerði maður bara ekki við
fyrsta barn. Hafði líka orð á því ef
honum fannst einhver ekki nógu
vel klipptur. Þegar Hulda og syst-
urnar á Brimnesi fengu smá förð-
un kvöld eitt í sveitinni fannst
honum konan sín „svona heldur
upphvít“. Fannst hún ekki þurfa
neina málningu.
Ekki er hægt að minnast Eiríks
án þess að minnast á hana Huldu,
sem er alltaf eins og klettur. Alveg
sama á hverju hefur gengið. Mér
þykir ótrúlega vænt um að hafa
átt hlut í lífi þeirra og er þakklát
því börnin mín áttu þennan ein-
staka afa. Við minnumst hans með
hlýju og þökkum honum sam-
fylgdina.
Elsku Hulda og fjölskylda.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra frá okkur stórfjölskyld-
unni í Garðabæ.
Eiríkur var stórbóndi og höfð-
ingi á Austurlandi.
Þórunn.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.“
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Elskulegi afi minn, Eiríkur
Guðmundsson, stórbóndi á Brim-
nesi, hefur nú kvatt okkur. Erfitt
er að sætta sig við missinn, en
svona er víst lífið, að hugsa til þess
að það verði enginn afi í næstu
Brimnesheimsókn er ekki gaman.
Hins vegar eru minningarnar
góðar. Afi var skemmtilegur mað-
ur og mikill karakter, allir sem
hittu hann mundu eftir honum,
hann átti gott líf. Mér þótti ótrú-
lega vænt um hann og brosi þegar
ég hugsa til hans. Minningin um
afa er björt og falleg. Hún er um
stríðinn afa. Honum þótti t.d.
gaman að ná að æsa fólk upp og
átti einstaklega auðvelt með að
æsa mig upp og gat gert mig
snældubrjálaða þegar ég var
yngri, en ég vissi alveg að hann
meinti aldrei illt með því. Einnig
átti hann það til að koma aftan að
manni og bregða eða pota í mann.
En alltaf fylgdi þessu glott, stríðn-
isglampi í augum og hlátur.
Ég loka augunum og sé hann
fyrir mér sitjandi í sætinu sínu að
drekka vatn úr könnu með matn-
um, að syngja og spila á spil. Að
ganga um hlaðið með hendur fyrir
aftan bak, með sixpensarann á
höfðinu, að klappa hundunum, og
á mínum yngri árum að pakka á
zetornum uppi á túni og svo gæti
ég lengi haldið áfram.
Ég er þakklát fyrir að Sólveig
mín skuli hafa fengið að þekkja
langaafa sinn og eiga með honum
góðar stundir í vor og fyrir að afi
var með okkur í skírn Baldurs
Hrafns og fékk að sjá hann nokkr-
um sinnum.
Minningin er sterk og sterk-
asta minningin og það sem á alltaf
eftir að fylgja mér er hvað afi elsk-
aði ömmu mikið. Amma var stoðin
og styttan í hans lífi og hugsaði
svo vel um hann, gift í 55 ár, geri
aðrir betur. Alltaf sá maður hvað
afi elskaði Huldu ömmu mikið,
hvernig hann talaði við og horfði á
ömmu, þá sá maður hvað ástin
þeirra á milli var sterk.
Kæru ættingjar, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð og sérstak-
lega þér, elsku fallega Hulda
amma, ég hugsa til þín alla daga
og samhryggist þér svo mikið með
þinn missi.
Elsku Eiríkur afi, ég sakna þín
mikið.
Herdís Hulda
Guðmannsdóttir.
Við bræður viljum rita nokkur
orð til að minnast afa okkar á
Brimnesi.
Afi var stórbóndi í sveitinni alla
tíð. Hann var framsýnn, áræðinn
og fylginn sér ef á þurfti að halda.
Óhræddur við að taka á málum af
festu og höggva á hnúta.
Hann var mikill búmaður og
natinn við ræktun bæði lands og
búfénaðar. Hann var tækjamaður
mikill, stundaði verktöku með bú-
skap, einnig var hann alltaf með
puttann á púlsinum í sambandi við
tækninýjungar í tækjageiranum,
hvort sem það tengdist búskap eð-
ur ei.
Áhugann vantaði ekki þar og
mætti segja að við höfum smitast
af tækja- og bíladellunni í sveit-
inni hjá afa. Hann hafði gaman af
fólki og gaf sér tíma til að ræða við
gesti eða grípa í spil ef tími var til.
Hvers kyns glettum, aflraunum
og glímu hafði hann gaman af og
hvatti menn eindregið til að reyna
með sér og eggjaði menn áfram ef
þeir voru ekki til í slaginn.
Margar myndir koma upp í
hugann þegar hugsað er til baka.
Á Zetornum að pakka, á gúmmí-
stígvélum með húfuna góðu, að
hallast fram á girðingu í réttum og
af honum sitjandi við eldhúsborðið
á Brimnesi á sínum stað, oftast
með stríðnisglampa í augunum.
Þannig munum við hann og
minningin lifir um ókomna tíð. Við
köllum okkur stoltir Brimnesinga.
Fjölnir Guðmannsson og
Pétur Steinn Guðmannsson,
dóttursynir.
Elsku ástkæri afi í sveitinni.
Takk fyrir allar þær verðmætu
stundir sem við fengum að eiga
með þér. Við minnumst þín sem
duglegs og sterks. Við minnumst
þín sem stríðins og söngelsks. Við
minnumst þín sem skemmtilegs
og fyndins. Við minnumst þín í
flauelsbuxum og með húfu.
Þín er sárt saknað. Hvíl þú nú í
friði.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvern
reit,
komið er sumar og fögur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún,
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvöldinu í fallegri sveit!
(Guðmundur Guðmundsson)
Ármann Andri, Íris Eva
og Anna Valdís.
Eiríkur móðurbróðir minn
kvaddi þennan heim 6. september
sl.
Hann var yngstur af Brimnes-
systkinunum en mamma mín,
Guðrún Sigríður, elst, fyrir utan
Birnu, fóstursystur þeirra en hún
var tveimur árum eldri en
mamma. Einnig var Albert Stef-
ánsson alinn upp hjá ömmu og afa
frá tíu ára aldri.
Tíu ár voru milli mömmu og Ei-
ríks og tíu ár milli hans og mín. Ég
fæddist á Brimnesi. Ávallt hafa
sterkir þræðir tengt mig við
Brimnes og frændfólkið þar. Sér-
staklega Eirík og Jóhönnu, dóttur
Birnu, en hún er tveimur árum
eldri en ég. Framan af var Eiríkur
eins og stóri bróðir minn og alla
tíð mjög góður frændi. Mann-
margt var á Brimnesi á sumrin,
þar dvaldi ég flest sumur fram að
fermingu. Við börnin vorum látin
taka þátt í bústörfunum og við Jó-
hanna sérstaklega innandyra.
Eiríkur frændi minn var alltaf
litla barnið hennar ömmu og var
hann dekraður þegar kom að inn-
anhússstörfum. Ég man ekki eftir
að hann tæki til í herberginu sínu
eða hafi búið um rúmið sitt.
Það var alltaf borðað í borðstof-
unni og ég minnist þess ekki að
hann hafi hjálpað til við að leggja á
borðið eða taka fram af því eftir
matinn.
Því síður að þvo upp og ganga
frá í eldhúsinu. Ef Eiríkur frændi
minn fór á ball eða mannamót tók
Birna til pressuð föt, skyrtu, bindi
og sokka og lagði á rúmið hans.
Við Jóhanna burstuðum skóna
hans. Hann var mjög stríðinn og
ég gat alltaf hlegið að honum, t.d.
þegar hann byrjaði á að rugga sér
á fínu stólunum hennar ömmu og
ýtti við mér með fótunum undir
matarborðinu þegar ég sat á móti
honum og amma bað hann að
hætta þessu, þá ruggaði hann sér
enn meira.
Allar þessar hlýju og góðu
bernskuminningar sem ég á um
Eirík móðurbróður minn munu
ylja mér um ókomin ár.
Kæri frændi minn, ég mun
sakna þess að fá ekki jólakveðju
frá þér í ár. En fyrsta kortið send-
ir þú mér þegar ég var tveggja
ára.
Kæra Hulda, börn og fjölskyld-
ur.
Við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kæri Eiríkur, mamma og við
systurnar ég, Guðný Steinunn,
María, Hólmfríður og fjölskyldur,
þökkum þér samfylgdina og allt
gott.
Megi Guðs eilífa ljós lýsa þér.
Gígja Sólveig Guðjónsdóttir.
Nú er hann farinn frá okkur,
Eiríkur frændi minn, sem kenndi
mér ýmislegt er ég var vinnukona
hjá honum og Huldu á Brimnesi
nokkur sumur sem ung stelpa.
Það var skemmtilegur tími með
honum og fjölskyldu hans og mað-
ur lærði ýmislegt þó svo að við Ár-
dís Hulda værum dálitlar prins-
essur þar á bæ.
Hann frændi minn var góður
en ákveðinn maður, en stríðinn
gat hann verið og þver, ég vissi
aldrei hvort honum var alvara eða
hvort hann var að stríða mér.
Held að ég hafi á einhvern hátt
lært þessa stríðni af honum sem
blundar í mér stundum.
Mér er það minnisstætt þegar
við vorum í sauðburði eitt vorið og
lambið sem við tókum á móti and-
aði ekki og hann skipaði mér að
blása lífi í lambið (mér 11-12 ára
fannst það ógeðslegt), ég horfði á
hann næstum með tárin í augun-
um og spurði hann hvort honum
væri alvara en hann blikkaði ekki
og horfði bara á mig til baka og
benti á lambið. Ég þorði ekki ann-
að en að hlýða og viti menn, ég
blés lífi í lambið og var svo ánægð
eftir á og þá heyrist í frænda „sko
... þetta gastu“. Alltaf trúði ég því
samt að hann hefði ekki viljað
blása í nýborið lambið og þess
vegna hefði hann sagt mér að gera
það en seinna meir þá hugsaði ég
að auðvitað hefði hann gert það til
að bjarga lambinu, ýmislegt þurfa
bændur að gera.
Ég bara lærði af þessu og fann
um leið hvað gott var að bjarga
öðru lífi.
Það var alltaf gott að komast í
sveitina, þau hjónin tóku alltaf vel
á móti mér en með tíð og tíma
urðu ferðirnar austur alltaf færri
og færri því er nú verr og miður.
En ég á alltaf góðar minningar um
frænda í sveitinni með sixpensar-
ann (pottlokið eins og ég kallaði
það), í bláu prjónapeysunni, í stíg-
vélum með bros á vör og stríðins-
glampa í augunum sem mér þykir
afskaplega vænt um.
Elsku Hulda, Sólveig, Vilborg,
Guðmundur, Steinn, Albert, Hall-
dóra, Árdís og aðrir aðstandendur
– ég votta ykkur mína dýpstu
samúð vegna fráfalls Eiríks
bónda, eiginmanns, föður, afa,
langafa, tengdaföður og bróður.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Arndís Úlfhildur
Sævarsdóttir.
Eiríkur móðurbróðir minn,
bóndi á Brimnesi, er horfinn á
braut, ekki héldum við að það yrði
í síðasta sinn sem við sæjum Eirík
þegar við komum að Brimnesi í
kringum 20. ágúst í sumar. Við
drógum alltaf að fara austur því
veðrið var alltaf leiðinlegt þar en
svo var ekki hægt að draga það
lengur því við vorum vön að dvelja
þar nokkra daga flest sumur.
Við áttum yndislegar stundir
með Eiríki og Huldu. Silla systir
hans er svo þakklát fyrir að hafa
átt þessa stund með bróður sínum
þessa síðustu daga hans. Það var
alltaf fastur liður að fara í fjöruna
og svo upp með læk. Eiríkur var
orðinn mikið lasinn en hann vildi
nú samt spila og var viljinn meiri
en getan.
Þegar hann spilaði vist þá vildi
hann helst hafa Huldu sína með
sér í liði svo í miðju spili byrjaði
Eiríkur oft að syngja við mikla
raust „Ó blessuð vertu sumarsól“
og fleiri lög sem ég tók stundum
undir með honum og svo finn ég
að ég er byrjuð á þessu fyrir sunn-
an þegar ég er að spila og í eitt
sinn sagði Silla systir hans við mig
„þú ert bara orðin eins og Eiríkur
frændi þinn“.
Ég man þá daga þegar Eiríkur
og Hulda byrjuðu að búa, þá var
ekki um stóra íbúð að ræða eins og
er hjá mörgum í dag, öll börn með
sérherbergi – nei, þau voru með
tvö herbergi á efri hæð hjá afa og
ömmu, annað var svefnherbergi
þar sem þau voru með þrjú börn
en hitt var lagað sem eldhús og
þar svaf vinnufólkið. Á Brimnesi
var oft mannmargt á sumrin þessi
ár, allt að 20 manns í einu húsi.
Eiríkur og Hulda byggðu sér
svo hús fyrir innan læk á Brimnesi
og hófu sinn búskap og ekki var
minni fjöldi af fólki þar – margir í
hverju herbergi yfir sumartím-
ann.
Ég var á Brimnesi sumarlangt í
fjöldamörg ár frá 2 ára til 16 ára.
Eftir að ég eignaðist mína eigin
fjölskyldu fórum við í sumarfríum
austur ýmist í viku eða lengur.
Sævar var duglegur að hjálpa við
heyskap eða viðgerðir á vélum og
þótti Eiríki gott að fá Sævar í
vinnu og spurði stundum ef hon-
um lengdist eftir okkur: „Hva, er
vinnumaðurinn ekki að fara að
koma?“
Mér fannst oft Brimnes vera
mitt annað heimili og alltaf tóku
Hulda og Eiríkur frábærlega á
móti okkur.
Vilborg hringdi í mig stuttu eft-
ir heimsókn okkar að Brimnesi og
sagði að Eiríkur væri kominn á
spítala mikið lasinn en hún var
einnig nýkomin suður en hún dreif
sig aftur austur og var mömmu
sinni stoð og stytta allt þar til yfir
lauk. Blessuð sé minning hans.
Elsku Hulda, Sólveig, Vilborg,
Guðmundur, Steinn, Albert, Hall-
dóra og Árdís, tengdabörn, barna-
börn og aðrir nánir ættingjar – við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Erla Þorleifsdóttir,
Sævar Arngrímsson.
HINSTA KVEÐJA
Kveðja frá systur
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Hinsta kveðja,
Sigurlaug Guðmundsdóttir.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. SEPTEMBER 2015
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800

  


 

 


  

       
  




www.uth.is -uth@uth.is Stapahrauni 5, Hfj. - Sími 565 9775
Frímann
s: 897 2468
Hálfdán
s: 898 5765
Ólöf
s: 898 3075
ÚTFARARÞJÓNUSTA
HAFNAFJARÐAR
FRÍMANN & HÁLFDÁN
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
EIRÍKS VERNHARÐSSONAR
frá Holti.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
.
Vernharður Tage Eiríksson,
Brynjar Kári Eiríksson,
Gyða Guðmundsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR ÁSMUNDSSONAR
læknis.
Starfsfólk á Skógarbæ fær sérstakar þakkir
fyrir góða umönnun og gott viðmót við
aðstandendur.
.
Katrín Jónsdóttir,
Eyrún Magnúsdóttir,
Sæmundur Þ. Magnússon,
Andrés Magnússon, Áslaug Gunnarsdóttir,
Jón Magnússon, Guðrún Bergþórsdóttir,
Ásmundur Magnússon, Ásdís Höskuldsdóttir,
Steinunn S. Magnúsdóttir, Jesper Madsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts elskulegrar móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
RAFNHILDAR KATRÍNAR
ÁRNADÓTTUR,
áður til heimilis að Sunnubraut 17,
Akranesi.
Sérstakar þakkir fá starfsmenn
dvalarheimilisins Höfða fyrir einstaka umönnun og hlýtt viðmót.
.
Helga Guðmundsdóttir, Ingi Steinar Gunnlaugsson,
Kristinn Guðmundsson, Petrea Ingibjörg Jónsdóttir,
Guðjón Guðmundsson, Elín Jóhannsdóttir,
Jónína Guðmundsdóttir, Ásgeir Kristjánsson,
Þórir Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.