Kauphöllin - 01.12.1932, Qupperneq 17

KAUPHÖLLIN
17
QuIIdalurinn
Jólasaga eftir
Þegar Lucien de Hem hafði séð
bankarann raka að sér sínum síðasta-
hundrað franka seðli, og var staðinn
upp frá spilaborðinu, þar sem hann
hafði ný-misst leifarnar af litlum efn-
jum sínum, þeim er hann hafði dregið
saman til þessar síðustu atlögu, — þá
fann hann til einhvers svima og eins
og hann ætlaði að hníga niður.
Hann var ringlaður í höfðinu, mátt-
laus í fótunum, og ætlað að fleygja sér
ót af á breiðan legubekk, sem lá í kring
um allan spilasalinn. Nokkrar mínút-
ur horfði hann líkt og í þoku á þessa
leynilegu spilakrá sem hann hafði glat-
að í fegurstu árum æsku sinnar, virti
fyrir sér veiklað andlit spilamannanna,
eem megn birta féll á undan þremur
stóreflis-ljóshlífum, heyrði gullið
strjúkast laust við dúkinn, minntist
þess, að hann var félaus, gjjörfarinn
maður, kom í hug það sem hann átti
sér í einni kommóðu-skúffunni: ridd-
ara-pístólur eftir föður sinn, hershöfð-
ingjann de Hem, þá óbreyttan höfuðs-
mann, þær er vel höfðu dugað honum í
áhlaupinu við Zaatcha; og þar næst
féll hann í fasta svefn, úrvinda af
þreytu.
Þegar hann vaknaði aftur, með sam-
anlímdar varir, leit hann á klukkuna
á veggnum og sá að hann hafði varla
sofið hálf-tíma; hann fánn brýna nauð-
syn á að anda að sér nýju næturlofti.
Klukkuna vantaði kvart í tólf. Þá stóð
Lucien upp og teygði úr sér, minntist
þess að nú var aðfangadagskvöld, og
eftir glettinn leik úr endurminningun-
um, sá hann sig nú allt í einu aftur lít-
ið barn, sem fór með skóna sína fram
í kamínu þetta kvöld, áður hann færi
að hátta.*
Rétt í þessu kom Dronski gamli —
tíður gestur í spilakránni, Pólverji út
í æsar, í útslitinni regnkápu, er öll var
skreytt snúrum og grænum sylgjum —
kom til Lucien og muldraði eitthvað í
grátt skeggið smáleitt:
— Lánið mér nú fimm franka,
herra minn. Eg hefi setið hér í klúbbn-
um tvo daga samfleytt, og allan þann
tíma hafa ekki „setján“ komið upp ...
Skopist að mér, ef þér viljið; en eg
legg hausinn á mér í veð að á slaginu
tólf kemur talan upp.
Lucien de Hem ypti öxlum; hann
hafði ekki einu sinni neitt í vasanum
til að greiða skattinn, þann er fasta-
gestirnir nefndu „hundrað súur Pól-
verjans“. Hann gekk fram í forsalinn,
tók húfu sína og loðfrakka, og fór nið-
ur stigann líkastur í limaburði manni
með sótthita.
Þær fjórar stundir, er Lucien sat
luktur inn í spilakránni, hafði kyngt
* Hér á landi kemur Þorlákur kjöt-
krókurá Þorláksmessukvöld og krækir
kjötið upp um eldhússtrompinn; hann
hefir það til að, krækja börn ef þau eru
óþekk. Þau eiga betri vinar von á
Frakklandi þá. Þar láta bernin skóna
sína fram í arinn aðfangadagskvöldið,
og um nóttina kemur Jólagesturinn
góði (Bon homme de Noel), og lætur
pening falla í skóna niður um reykháf-
inn. Þýð.
niður snjónum, og gatan — stræti í
miðri París, fremur þröngt og háum
húsum girt — var alhvít. Á heiðum
himninum, dökkbláum, glóðu stilltar
stjörnur.
Spilarinn féþrota skalf undir loðkáp-
unni og tók til göngu; hann velti fyr-
ir sér einlægum hugarvíls-hugsunum
og mundi nú betur en nokkru sinni áð-
ur eftir pístólu-eskinu sem beið hans í
kommóðu-skúffunni heima; en hann
hafði skamt gengið er hann nam staðar
allt í einu fyrir framan átakanlega sjón.
Á steinbekk, er þar stóð, að þeirra
tíma sið, nær meginhliði hallar einnar.
var lítil stúlka, sex til sjö ára, í svört-
um kjólgarmi sem ekkert skjól var að;
hafði sezt þar í snjóinn. Hún hafði sofn-
að þarna í þessum grimdargaddi, í
hræðilegum stellingum þreytu og þjök-
unar, og hún hafði hniprað sig saman
þar í hornið á múrnum svo að veslings
höfuðið litla og fullegar herðarnar lágu
við frosinn steininn. Annar skórinn
hafði dottið af fætinum á henni og lá
þar ömurlegur fyrir framan hana.
Lucien de Hem stakk hendinni ósjálf-
rátt ofan í vestisvasann; en hann
mundi eftir, að andartakinu áður hafði
hann jafnvel ekki fundið tuttugu súa
pening er hann hafði gleymt, og ekk-
ert getað fengið þjóninum í drykkju-
f4 En hann vjarð gripinn áskapaðri
meðaumkunar tilfinning, gekk til litlu
stúlkunnar, hefir ef til vill ætlað sér
að taka hana í faðm sér og veita henni
húsaskjól yfir nóttina, þegar hann sá
eitthvað glitra. í skónum, þeim er fall-
inn var niður í snjóinn.
Hann beygði sig niður. Það var gull-
dalur!
Einhver brjóstgóður maður, vafa-
laust kona, hafði gengið hér um, séð
skóinnliggja þetta jólakvöld fyrir fram-
an sofandi barnið, minst hinnar áhrifa-
miklu; helgisögu, og látið falla niður
hóglátri hendi dýrlega ölmusu, til þess
að einstæðingurinn litli skyldi enn
trúa á gjafir Jesú-barnsins og missa
ekki í bágindum sínum allt traust og'
von á gæzku forsjónarinnar.
Gulldalur! Það var beiningamann-
inum margra daga hvíld og auðæfi;
og Lucien var rétt kominn að því að
vekja hana til að segja henni frá því,
þegar hann heyrði líkt og í skynvillu,
rödd fyrir eyrum sér — rödd Pólverj-
anst seinmælta og loðmælta —, er
muldraði þetta í hljóði:
— Eg hefi setið hér í klúbbnum
tvo daga samfleytt, og allan þann tíma
hafa ekki „seytján“ komið upp . .. Eg
legg hausinn á mér í veð að á slaginu
tólf kemur talan upp —.
Þá var það að þessi tuttugu og
þriggja ára ungi maður, —maður sem
var ættstór, bar tígið hermensku-heiti
og hafði aldrei brugðist boði sæmdar-
innar — hann réð nú fyrir sér ógur-
legan ásetning; hann varð heltekinn af
æðislegri, trylltri, fárárilegri löngun.
Hann leit í kring um sig til fullvissu
um að hann væri aleinn á götunni,
beygði hnén, seildist gætilega til með
skjálfandi hendi, og stal gulldalnum
sem Iá í skónum! Þá hljóp hann burt
sem fatur toguðu og upp í spilahús,
tók stigann í nokkrum stökkum, svifti
upp með einu hnefahöggi hurðinni að
þessum bölvuðum sal, ruddist inn rétt
í því er klukkan tók að slá tólf, lagði
gullpeninginn á græna dúkinn og hr p-
aði upp:
— Mitt á „seytján“!
„Seytján“ vann.
Með handarbakinu rendi Lucien
þrjátíu og sex gulldölum á rautt.
Rautt vann.

Hreinlætið
í öndvegissæti.
ilfisk
rykstigan
heímili.
a
hverjti
Nýr Nilfisk kústur, sem tekur upp alla enda og óhreinindi,
jafnt ofan af teppum sem niður í þeim, er kominn á mark-
aðinn. NILFISK er hverri húsmóður kærkomin jólagjöf.
Einkaumboð á íslandi:
Raftækjaverzlunin Jón Sigurðsson
Simi 3836. Austarstrœti 7.
,Kol&Salt’
Reykjavík,
stærsta kola« og salt-verzlun landsins.
Höfum ávalt fyrirliggjandi kol, koks, smíðakol og
salt, þær tegundir sem yður vantar.
Útvegum þessar vörur einnig í heilum förmum.
Ábyggileg og greið viðskifti. Sanngjarnt verð.
Sími nr. 1120, tvær linur.
ALLSKONAR
UAtBÚDAPAPPÍR
É OG I
POKAR^Í
Þegar þér þurfið á pappir að halda símið til okkar 3834.
Lægst verð.
A. I. BERTELSEN Z CO."/F