Víkurfréttir - 26.05.1989, Blaðsíða 23

mig um en svo um haustið fann ég að
það eina sem mig langaði til að gera
var að lesa guðfræði og gerast prest-
ur. Og ég hef ekki séð eftir því.
-Var ekki borin mikil virðingfyrir
prestum á þessum tima?
„Mjög mikil virðing. Séra Eiríkur
var mikilfenglegur maður og stór í
öllum sniðum. Hann var með kvöld-
skóla sem við sóttum því það var eng-
inn gagnfræðaskóli í Keflavík. Það
var ekkert annað sem bauðst að
loknu barnaskólanámi hér. Eg man
það enn þegar séra Eiríkur kom í tíma
hjá okkur í garnla barnaskólanum,
mjög sár og leiður og hann sagði við
okkur: „Hugsið ykkur þetta. Eg var
að koma gangandi frá Utskálum til
Keflavíkur og það keyrðu fram hjá
mér fermingarsynir mínir í bílnum
sem þeir voru ný búnir að kaupa og
þeir stoppuðu ekki fyrir mér. Þeir
tóku mig ekki upp í bílinn sinn til að
keyra mig, þeir létu mig ganga þessa
leið.“ Eg man hvað hann var yfir sig
sár og ég man líka hvað við ungling-
arnir vorum yfir okkur hneykslaðir á
þessum mönnum. Þeir höfðu keyrt
fram hjá prestinum sínum og ekki
boðið honum upp í. Þetta þótti
manni gjörsamlega óskiljanlegt og
ófyrirgefanlegt. Annars fór séra
Eiríkur alltaf mikið á hjóli á milli
Keflavíkur og Gerðahrepps. Og svo
þegar rútuferðum fjölgaði þá notaði
hann rútuna. Og ég held að það hafi
alveg þótt sjálfsagt að presturinn
gengi inn í rútuna þegar hann vildi.
Eg hugsa að hann hafi aldrei verið
rukkaður.
En það voru ekki bara prestarnir
sem nutu virðingar almennings. Hér-
aðslæknirinn, Sigvaldi Kaldalóns frá
Grindavík, kom til okkar þegar ég var
í 7. bekk. Við stóðum úti á tröppun-
um þegar hann kvaddi og hann sagði
„verið þið blessaðir, krakkar mínir,“
og við sögðum „vertu blessaður“.
Guðmundur skólastjóri kom æfur
inn í stofuna til okkar á eftir og hann
sagðist aldrei á ævinni hafa skamm-
ast sín eins mikið eins og fyrir okkar
hönd þarna á tröppunum. Að þúa
lækninn! Hann hafði bara aldrei
heyrt annað eins og svo las hann yfir
okkur.“
-Þú minntist á rútuna áðan; var
ekki álíka langt til Reykjavíkur þá og
það er til Ameríku núna?
„Reykjavík var í órafjarlægð og
þegar maður fór með Skúla Halls-
syni, sem var með rútuna, þá hugsaði
maður oft um það hvernig Skúli færi
að því að rata niðri í bæ. Þá var fplkið
keyrt sem næst að áfangastað og fólk-
ið var líka sótt heim í Keflavík. Eg
man alltaf eftir Friðriki Þorsteinssyni
sem átti heima í sömu götu og við.
Hann var yfirleitt ekki búinn að raka
sig þegar rútan kom. Hann kom þá
kannski út á stéttina með rakkústinn
í hendinni og sápugt andlitið og sýndi
Skúla það að hann væri ekki búinn að
raka sig. Þá var bara beðið í rólegheit-
unum eftir að Friðrik kláraði að raka
sig áður en farið var að sækja menn í
næstu hús.“
-Var lengi verið að keyra til Reykja-
víkur?
„Fyrst, þegar ég var strákur, hefur
ferðin tekið svona klukkutíma og
korter. Þá var stoppað á leiðinni því
sumir urðu bílveikir og urðu að fá sér
friskt loft, því vegirnir voru nú ekk-
ert sérstakir.
Fyrstu árin söng fólk og trallaði í
rútunni en svo breyttist það. Eg man
eftir manni utan af landi sem kom í
rútuna í Keflavík og hélt að allir
myndu syngja, en það tók enginn
undir með honum og þegar hann fór
sagði hann „þetta er sú leiðinlegasta
rútuferð sem ég hef nokkru sinni á
ævinni farið í“. En þá vorum við
orðnir svo miklir heimsborgarar í
rútunni í Keflavík að enginn fór að
syngja i þessari tæplega klukkutíma
ferð.“
Óskapleg umskipti
-Svo kemur stríðið. Hvernigbreytt-
ist lífið í Keflavík þá?
„Það urðu alveg óskapleg um-
skipti. Eg man alltaf eftir því þegar
fyrstu hermennirnir komu til Kefla-
víkur. Þeir voru á mótorhjóli með
hliðarvagni. Þetta voru Bretarogþeir
voru með byssur. Þeir fóru fyrst til
Alfreðs Gíslasonar bæjarfógeta og
þurftu eitthvað að tala við hann. Við
strákarnir horfðum á þetta í mjög
virðulegri fjarlægð, hugsandi það að
þetta voru alvöru byssur. Síðan var
Keflavík aldrei hin sama.
Eg man eftir því þegar Keflavík
varð bær, þegar þúsundasti íbúinn
var talinn. Það þótti okkur ævintýri,
þúsund manns í Keflavík. Það hefði
nú einhvern tíma þótt saga til næsta
bæjar.
Bærinn fór svo að stækka þegar
vinnan kom og þá fór ég að vinna á
KEFLAVÍK 40 ÁRA
vellinum. Fyrst var ég við að bera olíu
í braggana. Okkur sárnaði óskaplega
við kanana, hvað þeir vildu hafa heitt
í bröggunum, því að þá eyddu þeir
miklu meiri olíu. Svo var ég við smíð-
ar í tvö ár. Eg er allra manna klaufsk-
astur í höndunum og kann ekki að
reka nagla. Það var því æðsti heiður
sem mér hafði nokkru sinni hlotnast
þegar ég var gerður að yfirsmið yfir
vinnuflokki seinna sumarið sem ég
vann í smíðinni. Og það var nú ein-
faldlega vegna þess að ég var sá eini
sem gat lesið á teikningarnar þó að ég
hafi aldrei getað framkvæmt þetta.
Þetta þótti mér mikil upphefð og trú-
ir enginn sem ég segi frá þessu núna,
þeim sem þekkja mig og handfærni
mína.“
-Báru kannski húsin þess merki að
þú bafðir lagt þarna bönd á plóginn?
„Sjálfsagt“ segir Olafuryfirsmiður
og hlær vel með, „ég hef komið til
yíirherprestsins í húsi þar sem ég var
við að byggja og ég hafði mig nú ekki í
að segja honum að ég hefði einu sinni
verið að reka þarna nagla."
Tel mig alltaf Keflvíking
-En hvenxr ákveðurþú svo að flytj-
ast frá Keflavík?
„Eg ákvað það nú reyndar aldrei,
það voru örlögin sem háttuðu þessu
þannig. En ég tel mig nú santt alltaf
Keflvíking.
Eg lauk háskólaprófi 1955 og þá fór
ég til Bandaríkjanna. Árið 1958 kem
ég svo aftur í heimsókn. Eg varbúinn
að hlakka lifandis ósköp til að ganga
niður Hafnargötuna og þekkja þar
hvern einasta mann eftir að hafa verið
svona einangraður frá fyrri vinum í
Bandaríkjunum. En það var nú öðru
nær. Eg þekkti einn mann og það var
á matartímanum þegar mesta um-
ferðin var á Hafnargötunni.
Svo leysti ég séra Björn af í þrjá
mánuði 1959-60. Þá var allt orðið svo
stórt í sniðum og ópersónulegt sem
fylgir alltaf miklum fjölda.“
Að lokum ræddi ég við Ölaf um
framtíðina, Keflavík og það ábyrgð-
armikla starf sem hann á nú fyrir
höndum. Hann endaði samtalið með
þessum orðum: „Maður veit aldrei
sinn ævidag, en ég kem alltaf heim
þegar ég kem til Keflavíkur.“
„Samkeppnin til góðs“
- segir Geir
Reynisson
í Nesbók
Það þótti mörgum það mik-1
ið hugrekki þegar ný bóka- og
ritfangaverslun opnaði fyrir
nokkrum ánrm. Reksturinn
gekk erfiðlega r byrjun en þeg-
ar þau Eygló Þorsteinsdóttir
og Geir Reynisson tóku við
versluninni í júní 1984 fóru
hjólin að snúast.
í dag er Nesbók staðsett að
Hafnargötu 54 og hefur verið
þar alla tíð en á næstunni verð-
ur verslunin flutt neðar á
Hafnargötuna, nánar tiltekið
að Hafnargötu'36, þar sem'
Aþena var síðast til húsa.
Auk þess að versla með
blöð, bækur, ritföng og töskur
er Nesbók með reikni-, rit- og
Ijósritunarvélar, svo og ýmsa
gjafavöru. „Bóksala er 90%
fyrir jól og svó er skólabóka-
sala á haustin. Það hefur verið
ágæt og jöfn sala í öðrum vör-
um,“ sagði Geir Reynisson,
„og aukning ár frá ári“.
Aðspurður um hvort Kefl-
víkingar versluðu heima sagð-
ist Geir halda að „Reykjavík-
urráp“ hefði minnkað mjög
mikið og þróunin í þeim mál-
um væri jákvæð. En hvað með
innbyrðis samkeppni? „Mark-
miðið hjá mér hefur alltaf ver-
ið að auka söluna hjá mér án
þess að taka frá öðrum hér á
svæðinu. Samkeppnin er til
góðs fari hún ekki úr hófi fram
og kemur alltaf viðskiptavin-
um til góðs í meira vali og
betra vöruverði,“ sagði Geir
Reynisson.
- Frá árinu 1985 hefur Geir
verið með umboð fyrir Sjóv^c
tryggingafélag Islands sem nú
heitir Sjóvá-Almennar og haft
skrifstofu í sama húsnæði og
Nesbók.
Geir Reynisson, eigandi Nesbókar.