Morgunblaðið - 05.02.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2016
✝ RagnhildurMagnúsdóttir
fæddist á Patreks-
firði 31. ágúst
1950. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 28. janúar
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Ingimundarson, f.
18. desember
1914, d. 9. október 1997, og
María Sigurðardóttir, f. 24.
mars 1921, d. 1. nóvember
1981.
Systkini Ragnhildar eru
Kristín (Gógó), f. 15. júlí 1938,
d. 27. janúar 1997, Guðbjörg
Ingunn, f. 21. júní 1942, Hrafn-
Ísak, f. 2003, Patrik, f. 2008, og
Rakel, f. 2015.
Ragnhildur ólst upp á Pat-
reksfirði til þriggja ára aldurs
og fluttist þá til Reykjavíkur.
Hún gekk í Húsmæðraskólann
á Laugarvatni eftir skólagöngu
í Reykjavík. Árið 1969 hóf hún
sambúð með eftirlifandi eig-
inmanni sínum á Siglufirði.
Þau fluttust síðan til Reykja-
víkur árið 1970 og hafa búið
þar síðan, nú síðast í Skóg-
arseli 43. Árið 2006 byggðu
þau sumarhús í Kiðjabergi.
Hún starfaði við ýmis
verslunarstörf, skrifstofustörf
og síðast sem gjaldkeri Land-
helgisgæslu Íslands. Ragnhild-
ur var virk í ýmsum félags-
störfum, m.a. var hún í Odd-
fellowhreyfingunni, öldunga-
ráði Landhelgisgæslunnar og
Golfklúbbi Kiðjabergs.
Útför Ragnhildar fer fram
frá Seljakirkju í dag, 5. febr-
úar 2016, og hefst athöfnin
klukkan 13.
hildur, f. 21. sept-
ember 1947, og
Ingimundur, f. 13.
febrúar 1961.
Ragnhildur gift-
ist hinn 31. ágúst
1969 Jóhanni
Steinssyni. Börn
þeirra eru: 1) Erla,
f. 11. júní 1970, gift
Pétri Guðmund-
arsyni. Dóttir
þeirra er Alex-
andra, f. 1997. 2) Steinn, f. 4.
mars 1973, giftur Berglindi
Ósk Ólafsdóttur. Synir þeirra
eru Ólafur Jóhann, f. 2002,
Andri Már, f. 2009, og Jóhann
Berg, f. 2014. 3) María, f. 3.
október 1980, gift Bjarka Má
Hinrikssyni. Börn þeirra eru
Elsku mamma. Þó að við höfum
vitað í hvað stefndi í langan tíma
vorum við engan veginn tilbúnar
til að kveðja þig þennan fimmtu-
dagsmorgun. Við hefðum aldrei
getað ímyndað okkur þessa miklu
sorg, hjarta okkar er brotið. Það
er ekki sjálfgefið að eiga mömmu
sem er líka besta vinkona manns.
Við gátum deilt með þér öllu, bæði
gleði og sorg, og þú varst alltaf til
taks fyrir okkur. Við munum gera
allt til að verða jafnmiklar vinkon-
ur dætra okkar og þú varst okkur.
Við eigum ómetanlegar minn-
ingar frá öllum mæðgnaferðunum
okkar þar sem þú lést veikindin
aldrei stoppa þig. Það voru frekar
við sem vildum komast upp á her-
bergi og panta mat á meðan þú
varst alltaf til í að fara út að borða
og skoða borgirnar. Þær voru ófá-
ar Smáralindarferðirnar sem við
fórum í saman og enduðum alltaf á
að setjast á kaffihús, nú síðast í
desember.
Við erum enn að venjast því að
geta ekki tekið upp símann og deilt
með þér fréttum dagsins. Við vit-
um ekki hvort það venst nokkurn
tímann. Bjartsýni þín var einstök,
þú kenndir okkur að lifa lífinu lif-
andi og hafa gaman saman. Síð-
ustu dagarnir á líknardeildinni
voru dýrmætir. Við reyndum að
nýta hverja stund með þér og gera
dvölina þar eins heimilislega og við
gátum. Starfsfólkið þar er dásam-
legt og erum við þakklátar fyrir
þeirra starf.
Þú varst besta amma í heimi
eins og börnin okkar segja og þau
sakna þín svo sárt. Þú varst alltaf
til í stund með þeim og þau gátu
alltaf leitað til þín. Við verðum
duglegar að halda minningu þinni
á lofti hjá þeim.
Við pössum hvert upp á annað
eins og við lofuðum þér.
Góða nótt, sofðu vel í nóttinni,
elskum þig. Dreymi þig fallega,
engillinn okkar.
Þínar
Erla og María.
Íslenska konan.
Hvað er að vera íslenska kon-
an? Það hlýtur að vera kona sem
er svakalega flott og sterk, eigin-
lega ofurkona! Þannig hugsa ég
þegar ég lít til baka og hugsa um
mömmu mína, konuna sem fæddi
mig í þennan heim.
Þetta er kona sem fyrirgefur
manni allt, huggar mann og stapp-
ar í mann stálinu þegar illa geng-
ur. Þetta er kona sem hrósar og
meira að segja hlær að lélegu
bröndurunum sem maður segir.
Jú, þessi íslenska kona sem um
ræðir er móðir mín sem ég er gríð-
arlega stoltur af!
Það er óhætt að segja að þú,
elskan mín, hafir ekki kvartað
mikið yfir veikindum þínum. Ef þú
varst spurð hvernig heilsan væri
þá var svarið „ég er góð, en þú
Steini minn, ert þú eitthvað slapp-
ur?“
Þú sagðist alltaf hafa fengið
besta kostinn í stöðunni og ynnir
út frá honum.
Við höfum átt ómetanlegar
stundir saman. Ef ég minnist síð-
ustu ára þá kemur mér efst í huga
Tenerife-ferðin okkar, allar stund-
irnar í sumó og ekki síst núna í
desember þegar við komum öll
saman og héldum upp á sjötugs-
afmælið hans pabba hér heima í
Austurkórnum.
Barnabörnin voru í sérstöku
uppáhaldi hjá þér og er óhætt að
segja að þau sakni þín sárt! Allar
stundirnar sem þú dundaðir þér
með þeim í föndri, bakstri og svo
margir litlir hlutir sem þau muna
eftir verða fallegar hugsanir í
hjörtum þeirra.
Stundirnar margar sem þú
bjóst til ævintýrin í kringum
músahól sem þau þekkja svo vel og
skemmtu sér yfir. Þú hreinlega
dekraðir við þau og vafðir þau inn í
ást og umhyggju.
Ég man ennþá þegar þú sagðir
okkur þegar þú greindist með
krabbamein árið 1999. Það var
eins og heimurinn hefði hrunið, en
þú með einhverri ótrúlegri ró
sagðir að þetta væri bara verkefni
sem þyrfti að klára. Þú tókst á
veikindum þínum með yfirvegun
og jákvæðni að vopni.
Það er óhætt að segja að þú haf-
ir ekki látið veikindin stoppa þig
því þið pabbi ferðuðust mikið og
spiluðuð golf saman bæði uppi í
sumó og í útlöndum og svo þegar
fæturnir voru orðnir of lúnir vegna
veikinda þá bara keyptir þú þér
golfbíl og það rauðan! Hélst svo
bara áfram að spila golf með bros á
vör.
Þú varst mikil handverkslista-
kona og eigum við marga fallega
hluti sem þú hefur gefið okkur eft-
ir þig. Við munum varðveita þessa
muni, elsku mamma, alltaf.
Það er óhætt að segja að fólk
hafi sogast að þér enda ótrúlega
gestrisin kona. Það var ansi oft
mikið að gera í samkvæmislífinu
hjá þér enda í ótrúlega mörgum
vinahópum sem hittust reglulega
en þú fannst alltaf tíma fyrir okkur
fjölskylduna, enda ansi skipulögð
með samkvæmisbókina að vopni.
Það er svo gaman saman sagðir
þú alltaf við okkur þegar við nut-
um samveru hvert annars.
Hvíl í friði, elsku mamma, það
er fátt í lífinu sem við getum ekki
stjórnað en eitt af því er dauðinn.
Hann kom allt of fljótt hjá þér.
Mamma, ég elska þig og geymi
minninguna um þig í hjarta mínu!
Synir mínir Ólafur Jóhann,
Andri Már og Jóhann Berg og
konan mín Berglind, senda þér
hinstu kveðju og munu ávallt
geyma allar minningar um ömmu
sína og tengdamömmu í hjarta
sér. Guð geymi þig, elskan okkar,
og við elskum þig öll og söknum
þín.
Þinn sonur,
Steinn og fjölskylda.
Mikil baráttukona og hetja hef-
ur þurft að láta undan sjúkdómn-
um krabbameininu eins og svo
margir aðrir. Aldrei höfum við
þekkt aðra eins baráttukonu og
Ragnhildi, hún ætlaði sko ekki að
láta þennan sjúkdóm vinna, barð-
ist fram á síðasta dag. Hún fór í
allt í um 200 meðferðir, sem auð-
vitað tóku sinn toll, en áfram hélt
þessi hetja bæði jákvæð og bjart-
sýn. Þegar við hittum hana og
spurðum um heilsufarið, þá var nú
ekki mikið að henni, en hún spurði
gjarnan á móti um heilsufar spyrj-
andans, hvernig hann hefði það, og
ef manni varð á að svara að maður
hefði nú sting hér og þar var það
náttúrlega miklu meira mál en
hennar heilsa. Svona fór hún að
því að leiða umræðuna frá sér og
allir gleymdu því að nokkuð væri
að henni. Það má segja að Ragn-
hildur hafi lifað lífinu lifandi, hún
var svo vinsæl að hún varð að
halda dagbók til að geta raðað nið-
ur boðunum sem henni var boðið í,
svo og boðum sem hún hélt sjálf,
sem voru engar smáveislur, enda
fagmanneskja að störfum, útskrif-
uð úr kvennaskóla og kunni til
verka. Allt var svo smekklegt og
flott hjá henni. Hún var á fullu að
spila golf með Jóhanni manni sín-
um, ferðast um allan heiminn og
hugsa um sumarbústaðinn þeirra
á Kiðjabergi, tók þar á móti gest-
um og gangandi, ætíð með bros á
vör og glæsimennsku. Þar var hún
með landnámshænur og hafði mik-
ið gaman af. Við erum viss um að
engar hænur hafa búið jafn vel og
haft það jafn gott og þessar hæn-
ur.
Ragnhildur var glæsileg kona,
ávallt vel tilhöfð og smekklega
klædd og í okkar huga ímynd hinn-
ar einu sönnu „ladyar“. Hún var
líka frábær móðir sem hugsaði vel
um sína. Barnabörnin dáðu hana,
enda ekki nema von eins og hún
hlúði vel að þeim í einu og öllu.
Bjarki Már sonur okkar vann í
lottó þegar hann fékk Ragnhildi
sem tengdamóður, hún sagði oft í
gríni við hann hvort hann væri nú
ekki ánægður með uppáhalds-
tengdamóður sína – sem hann var
svo sannarlega.
Við viljum að lokum þakka
Ragnhildi af heilum hug samfylgd-
ina og það lán að hafa fengið að
deila með henni fjölskyldu og
barnabörnum.
Við biðjum Jóhanni og allri fjöl-
skyldu hennar guðsblessunar.
Ásta Edda og Hinrik.
Er nú dvínar þrek og þrár,
það er minn sálargróður,
að líta yfir liðin ár,
leggja saman bros og tár
og minnast þess, hve guð hefur verið
góður.
(Halla Loftsdóttir)
Nú þegar þrekið hennar Ragn-
hildar er þrotið og hún hefur kvatt
okkur er gott að geta litið yfir liðin
ár og minnst allra góðra stunda
sem við höfum átt saman. Það var
á haustdögum 1968 að við hófum
nám í Húsmæðraskólanum á
Laugarvatni. Hópurinn var stór,
um fimmtíu ungar stúlkur frá öll-
um landshlutum. Sumar búnar að
trúlofa sig og komu til að undirbúa
sig fyrir lífið framundan. Þannig
var það með Ragnhildi. Seinna
vorum við að grínast með það að
henni lá svo á að hitta kærastann
þegar skóla lauk um vorið að hún
gaf sér ekki tíma til að fara með í
skólaferðalagið, gerði hún sjálf
mest grín að sér fyrir ákafann og
sagðist sjá eftir að hafa misst af
ferðinni. Fimm árum eftir útskrift
hittumst við nokkrar og skipulögð-
um heimsókn í skólann okkar aust-
ur á Laugarvatni og upp frá því
héldum við hópinn og hittumst í
saumaklúbbi á veturna þar sem
mismikið var saumað en þeim mun
meira spjallað og hlegið. Ragn-
hildur var í þessum hópi og alltaf
drífandi í öllu sem hópurinn tók
sér fyrir hendur. Það var því mikið
áfall þegar hún greindist fyrst með
þennan illvíga sjúkdóm sem
krabbameinið er. Hún tók því með
miklu æðruleysi og alltaf ákveðin í
að hafa betur í baráttunni. Það er
til þess tekið hversu jákvæð og
bjartsýn hún var í öllum sínum
lyfjameðferðum. Í einni heimsókn
sinni til krabbameinslæknisins,
fyrir nokkrum árum, barst það í
tal að hún ætlaði að bjóða fjöl-
skyldunni út að borða því hún var
að klára sína hundruðustu með-
ferð. Þótti lækninum það skrýtið
tilefni en hún sagðist bara hafa
sagt honum að það væri full
ástæða til því hún væri jú lifandi
vegna lyfjanna. Í raun greindist
hún nokkrum sinnum, en átti inn á
milli góðan tíma og gat notið lífsins
með ágætum lífsgæðum. Þau
hjónin ferðuðust víða, fóru í skíða-
og golfferðir og nutu þess að vera í
yndislegum sumarbústað sínum
fyrir austan fjall, stunduðu þar
golf og tóku höfðinglega á móti
gestum. Ragnhildar verður sárt
saknað í hópnum okkar, því eins
og hún sagði alltaf: „Gaman sam-
an.“
Við sendum Jóhanni, börnum
og barnabörnum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, ykkar miss-
ir er mikill.
Saumaklúbburinn,
Alma, Ástríður,
Elísabet, Erla,
Guðrún, Hallgerður,
Hjördís og Ragnheiður.
Kær vinkona mín til margra ára
er látin. Við Ragnhildur vorum svo
heppnar að kynnast þegar Jóhann
frændi minn kom norður til Siglu-
fjarðar og kynnti hana fyrir okkur
fjölskyldunni. Síðan þá höfum við
verið nánar vinkonur. Gengið í
gegnum margt, bæði súrt og sætt,
og stutt hvor aðra í meira en fjöru-
tíu ár. Ragnhildur var einstök
manneskja og reyndist mér sem
og öðrum einstaklega vel. Hún var
alltaf mætt þegar mest á reyndi,
hvort sem var í gleði eða sorg. Ég
minnist margs, ótal margs, þar
sem við áttum samleið í gegnum
lífið, þegar börnin okkar fæddust,
voru skírð, fermd og gift.
Fyrir nokkrum árum hóf hún
baráttu við krabbamein. Eljan,
dugnaðurinn og jákvæðnin sem
fylgdi vinkonu minni var einstök,
alltaf stóð hún upp þótt hún væri
slegin niður af veikindunum aftur
og aftur.
Eftir að hún hætti að vinna úti
hélt hún áfram að láta gott af sér
leiða, starfaði fyrir Ljósið og bjó til
fallega hluti sem seldir voru til
styrktar Ljósinu. Hún saumaði
húfur og eyrnabönd, sótti nám-
skeið vegna margvíslegra áhuga-
mála, hugmyndir hennar voru
hreinlega óþrjótandi.
Félagslegi þátturinn var alltaf
mikill hjá okkur. Við stofnuðum
matarklúbb fyrir 25 árum sem lifir
enn góðu lífi og hittumst síðast í
fyrravor hjá Ingibjörgu og Ævari í
mikilli og skemmtilegri veislu. Á
upphafsárunum vorum við alltaf
með eitthvert þema, einu sinni
hittumst við hjá Ragnhildi og Jó-
hanni í sixties-boði. Þau lögðu mik-
inn metnað í undirbúninginn, milli-
rétturinn var borinn fram á
LP-plötum, borðið skreytt með
gömlum myndum af okkur öllum
við hvern disk, svo var dansað
fram á nótt.
Ragnhildur var alltaf glæsileg,
fallega snyrt og smart. Ég minnist
allra megrunarkúranna okkar, við
byrjuðum venjulega á mánudags-
morgnum en vorum yfirleitt búnar
að gleyma því um hádegi. Mottóið
hjá okkur var alltaf að ganga aldr-
ei hoknar heldur alltaf beinar í
baki, vera flottar konur og sýna
reisn.
Við rifjuðum upp margt síðustu
daga þegar við vissum báðar hvert
stefndi og nú í alvöru. Margar sög-
ur af krökkunum okkar á fyrri ár-
um, hvað hún reyndist mér vel
þegar Hilmar minn lést fyrir fimm
árum, þá var hún mætt með tertu
á glerfati sem hún bjó til sjálf, síð-
an heitir þetta fat Hilmarsdiskur
og er mikið notaður á mínu heimili.
Hún var einstaklega stolt af
fjölskyldu sinni sem allt eru vel-
bgerðir krakkar og eiga nú sínar
fjölskyldur.
Elsku Jóhann, Erla, Steinn og
María, ég sendi ykkur og fjöl-
skyldum ykkar samúðarkveðjur.
Jóna Hilmarsdóttir.
Sólin blessuð sígur rauð til viðar,
glóa á lofti gullin ský,
grátklökk áin niðar.
(Stefán frá Hvítadal)
Þessar ljóðlínur komu einhvern
veginn upp í hugann þegar fregnin
barst um að á ný væri höggvið
skarð í litla vinahópinn okkar
„Sprotann“ og löngu sjúkdóms-
stríði hennar Ragnhildar lokið.
Þótt það sé ávallt einhver aðdrag-
andi þá kemur hið endanlega boð
ávallt illa við og snertir sáran
streng. Hryggð og söknuður sækir
á hugann. Þessi litli vinahópur hef-
ur á undanförnum árum mátt sjá á
eftir vinum kveðja þetta vort jarð-
líf eftir harða og stranga baráttu
við illvíga sjúkdóma eða langvar-
andi veikindi.
Við kynntumst fyrir hálfum
öðrum áratug, hjónahópur, í kjöl-
far samveru á lúterskri hjónahelgi
til þess að efla okkur og styrkja í
dagsins önn. Hópurinn okkar hef-
ur gefið okkur svo óendanlega
mikið og skapað innilega vináttu
en jafnframt verið mjög krefjandi
og tekið ríkulega sinn toll. Við
höfðum ekki þekkst lengi þegar
óveðursský dró upp á samvista-
himininn og sjúkdómar tóku að
marka sín spor í vinahópinn og
Ragnhildur var ein þeirra sem
greindust með ólæknandi sjúkdóm
og fyrir lá barátta sem farið gat
alla vega.
Á þeirri vegferð sýndi Ragn-
hildur fádæma þrek, ávallt bjart-
sýn og neitaði að vorkenna sjálfri
sér þótt veikindin drægju smám
saman til þess sem verða vildi. Sí-
fellt gefandi og veitandi okkur hin-
um af gleði sinni og jákvæðni og
uppfull af hugmyndum til þess að
auðga og gæða samverustundirn-
ar lífi og gáska. Við hlið hennar
stóð hann Jóhann, sístarfandi og
sífellt að efla og bæta hús og hý-
býli, lagði elju sína og orku til að
styrkja og styðja á erfiðum stund-
um. Ógleymanleg augnablik frá
liðnum árum geymast í minjasafn-
inu. Heimboðin og samverustund-
ir í sumarbústaðnum þeirra ynd-
islega rísa þar hátt þar sem gáski
og gleði ríkti þrátt fyrir að oft á
tíðum væru sorgarslæður ekki
langt undan.
Síðasta samverustundin, nú
skömmu fyrir jól, lifir í minning-
unni. Það var augljóst að hverju
dró en samt gátum við glaðst yfir
nærverunni og samkennd hópsins.
Nú er lífsljós Ragnhildar slokkn-
að, jarðvist er lokið og bjarmar af
nýjum degi hins eilífa lífs. Minn-
ingin merlar í huga og sinni
Komið er að kveðjustund og við
kveðjum með söknuði hugdjarfa
hetju og kæra vinkonu og biðjum
algóðan Guð að veita Jóhanni og
fjölskyldunni huggun og styrk á
sorgarstund. Blessuð sé minning
Ragnhildar Magnúsdóttur.
Edda, Eyjólfur, Steinunn
og Magnús B.
Í dag kveð ég mína yndislegu
æskuvinkonu. Mínar fyrstu minn-
ingar af rúmlega hálfrar aldar vin-
skap okkar eru þegar hún settist
við hlið mér í sjö ára bekk Austur-
bæjarskóla og strax eignaðist ég
yndislega vinkonu. Við lékum okk-
ur öllum stundum saman, stans-
laust sippandi og brosandi. Krakk-
arnir í hverfinu höfðu á því orð
hvers vegna við værum alltaf sipp-
andi, en það stóð bara aldrei á
svari – við ætluðum alla leið. Við
ætluðum að sýna sipp-hæfileika
okkar í Austurbæjarbíói.
Önnur ljúf minning frá æskuár-
um er þegar hún kom með rútu í
heimsókn til mín í sveitina mína
við Reynisvatn. Ég man hvað ég
horfði á vinkonu mína flotta, eins
og hún reyndar var alltaf, í spari-
fötunum og spariskóm. Ekki alveg
nógu sveitó. Ég sem ætlaði með
hana í réttina og sýna henni
kindina mína og lömbin. Hún var
þó dregin með mér og hafði hún
virkilega gaman af því, nema að
spariskórnir voru auðvitað ekki
lengur hreinir. Hún hafði líka á
orði að kindin hefði bakkað á sig og
velti sér mikið upp úr því. Þetta
vakti mikla kátínu hjá okkur báð-
um. Minningarnar geymast ávallt
hjá mér.
Við fórum saman í tvær ferðir
til útlanda. Hún var svo skemmti-
legur ferðafélagi. Við vorum alltaf
sammála um allt sem við ætluðum
okkur að gera og skoða, meðal
annars fórum við á ógleymanlega
tónleika Tinu Turner í New York
fyrir fáeinum árum.
Það hafa verið forréttindi að
eiga Ragnhildi sem vinkonu. Bæði
var hún vinur vina sinna, gott að
leita til hennar og spjalla við hana.
Oft byrjuðum við spjallið á því að
hlæja og segja að spjallþátturinn
okkar héti „Úr einu í annað“. Hún
vinkona mín hafði ótrúlegan og
aðdáunarverðan kraft og bugaðist
aldrei þrátt fyrir mótlætið. Hún
vinkona mín stóð alltaf teinrétt við
hvert áfall sem dundi yfir hana í
veikindunum. Í sextugsafmæli
mínu hélt þessi elska ræðu mér til
heiðurs sem mér þótti mjög vænt
um. Ræðuna endaði hún með því
að fara með eftirfarandi ljóð eftir
Hjálmar Torfason um vináttuna:
Gulli og perlum að safna sér
sumir endalaust reyna.
Vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina.
En viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Hún vinkona mín mun alltaf
vera mér ofarlega í huga og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið öll
þessi ár með henni. Elsku Jói,
Erla, Steinn, María og aðrir að-
standendur, ég votta ykkur inni-
lega samúð mína.
Þóra Björg Ólafsdóttir
(Bagga).
Í dag fylgjum við til hinstu hvílu
vinkonu okkar Ragnhildi Magnús-
dóttur.
Það var fyrir rúmum 30 árum
að þrjár fjölskyldur, sem allar áttu
dætur fæddar á sama ári, byggðu
sér hús í Seiðakvísl. Dæturnar,
Ásta Berit, María Kjartans og
María Jóhanns urðu strax miklar
vinkonur og vinskapur þeirra varð
til þess að foreldrar þeirra bund-
ust vináttuböndum. Allar minn-
ingar okkar um Ragnhildi tengjast
gleði og áttum við margar, góðar
og gefandi stundir saman bæði á
heimili þeirra Jóhanns og í sum-
arbústaðnum auk ferðalaga bæði
innanlands og utan. Ragnhildur
hafði lengi barist við sjúkdóm sinn
með einstöku æðruleysi. Það lýsir
henni vel þegar hluti þessa litla
vinahóps fór fyrir ári síðan til
Dubai, þá stoppaði hún við gula
strikið við innganginn í fríhöfnina
og sagði: „Hér skil ég veikindin
eftir, ég er komin í frí“. Í þeirri eft-
irminnilegu ferð var ekki hægt að
finna að hún væri að berjast við
erfiðan sjúkdóm. Þetta var hennar
síðasta utanlandsferð.
Ragnhildur var falleg kona, allt-
af vel til höfð og glæsileg. Hún var
lífsglöð og hafði einstaklega hljóm-
mikla og fallega rödd. Hún var
ætíð hrókur alls fagnaðar og hló
dillandi hlátri. Allt lék í höndum
hennar og hún kunni að njóta
stundarinnar. Það var mikil birta
yfir Ragnhildi og það er bjart yfir
minningu hennar. Minningin um
Ragnhildi sem var geislandi, kraft-
Ragnhildur
Magnúsdóttir