Morgunblaðið - 17.06.2016, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JÚNÍ 2016
Gunnar Sólnes
var einstaklega
hæfileikaríkur mað-
ur og skipti ekki máli
hvar hann steig nið-
ur fæti, hann var jafnan í fremstu
röð, snjall lögfræðingur, Íslands-
meistari í golfi og forystumaður
höggleiksmanna um árabil, af-
burðagóður laxveiðimaður og síð-
ast en ekki síst einstakur félagi.
Við áttum langa samleið í Laxár-
félaginu. Saga þess spannar ára-
tugi og verður ekki sögð án þess
að Gunnar fái þar veglegan sess.
Hann fór snemma með föður sín-
um, Jóni Sólnes bankastjóra, að
veiða í Laxá en í 75 ára sögu fé-
lagsins hefur félagsaðildin einatt
gengið í erfðir og þegar búið var
að strjúka af sér á kvöldin biðu
hinir margfrægu kokkteilar
Gunnars sem var örlátur að miðla
af reynslu sinni og þekkingu á
ánni.
Gunnar átti ríkan þátt í að móta
félagsandann, hann beinlínis gaf
félaginu sál og sinnu. Enginn fór
oftar til veiða í Laxá og þar var
hann í essinu sínu – og hrókur alls
fagnaðar í lok veiðidags. Það var
mikið lán að þau Margrét rugluðu
saman reytum sínum; hún var
enginn eftirbátur hans í veiðinni
og þau hjón ákaflega samhent;
það geislaði af þeim hamingjan.
Oftar en ekki fann hún réttu flug-
una og hann þóttist vera hneyksl-
aður á valinu.
Gunnar var greindur maður og
fylginn sér, orðheppinn og stutt í
gáskann en gætti jafnan stillingar
og hélt ró sinni. Ótal mál leysti
hann farsællega og sá oftast
lengra fram en samferðamenn.
Ýmis ágreiningsmál leysti hann
eftirminnilega og gengu allir sátt-
ir frá borði. Hann var röggsamur
og atorkumikill; þegar við félagar
hans vorum að jafna okkur eftir
veikindi dreif hann menn austur í
ána „til þess að veiða úr sér hroll-
inn“.
Gunnar var fljótur að eignast
fjölda vina. Við hjónin áttum þess
kost að ferðast og veiða með
Gunnari og Margréti. Ekki var
hægt að hugsa sér betra sam-
ferðafólk, bæði hér heima sem og
á Írlandi, í Skotlandi og á norður-
strönd Spánar þar sem við heim-
sóttum og signuðum Sellaána í
Gunnar Sólnes
✝ Gunnar Sólnesfæddist 12.
mars 1940. Hann
lést 5. júní 2016.
Útför Gunnars
fór fram 16. júní
2016.
Asturias og hlustuð-
um á heimamenn
segja sögur af veiði-
ferðum Francisco
Francos hershöfð-
ingja, sem bannaði
laxveiðar undan
ströndum Spánar og
útnefndi menn í
stöður innan hersins
um leið og hann
skipaði þeim að
hjálpa sér að landa.
Gunnar var öflugur baráttu-
maður fyrir verndun villta laxins
og lagði hönd á plóg með NASF til
verndar villtra laxastofna á al-
þjóðavettvangi og átti gott sam-
starf við menn sama sinnis í fjöl-
mörgum löndum. Hann var
leiðandi í samskiptum NASF um
verkefni nágrannalandanna þar
sem við vorum einatt að funda
með netamönnum sem auðvitað
höfðu sínar eigin hugmyndir um
skyldur sínar og réttindi. Enginn
þeirra efaðist um réttsýni og heil-
indi í málflutningi Gunnars og
hann eignaðist stóran hóp aðdá-
enda og vina.
Við Laxárfélagsmenn, NASF
og veiðifélagar þökkum Gunnari
fyrir óeigingjarnt sjálfboðaliða-
starf undanfarna áratugi og send-
um Margréti og ástvinum hans
innilegar samúðarkveðjur.
Orri Vigfússon.
Ég kom í Menntaskólann á Ak-
ureyri 15 ára gömul til að taka
landspróf. Bekkurinn taldi innan
við 20 nemendur og einn af þeim
var Gunnar Sólnes. Við fylgdumst
síðan að upp að stúdentsprófi.
Gunnar var afar skemmtilegur, lét
ekki mikið fyrir sér fara en hann
hafði eftirminnilega kímnigáfu.
Fyrir suma gat hún virst hrjúf á
yfirborðinu, en hún var aldrei
særandi.
Sighvatur Pétursson,
bekkjarbróðir okkar, ólst upp í
næsta húsi við Gunnar og þeir
voru vinir frá fjögra ára aldri.
Hann segir að þeir hafi verið mikl-
ir prakkarar og að sjálfsögðu oft
verið flengdir.
Í gamni segir Sighvatur að
kannski hafi annar verið flengdur
fyrir að gera hrekk og þá þótt
vissara að flengja hinn líka.
Gunnar átti við slæm nýrna-
veikindi að stríða í bernsku og um
átta ára aldur var annað nýrað
tekið úr honum . Það var mikil að-
gerð á þeim tíma og frekari veik-
indi hefðu trúlega verið dauða-
dómur. Þó ekki hafi verið um
þetta rætt er hægt að gera sér í
hugarlund að Gunnar var vel með-
vitaður un það á uppvaxtarárun-
um. Þetta vissi ég ekki þá, og aldr-
ei vissi ég til að Gunnar æðraðist
sjálfur.
Þegar stúdentsprófi lauk
dreifðist hópurinn og ég hitti
Gunnar ekki oft eftir það nema á
bekkjarmótum. Hann varð lög-
fræðingur og lék mikið golf, var í
tvígang Íslandsmeistari í golfi.
Þegar síðasta kallið kom var
Gunnar nýlega kominn úr golftúr
til Skotlands. Þangað var honum
boðið í heiðursskyni til að leika á
frægum golfvelli og búa á lúxus-
hóteli.
Á sínum starfsferli sinnti Gunn-
ar mörgum stöðum í félagsmálum
en var þó fyrst og fremst lögmað-
ur.
Ég veit að ég tala fyrir munn
okkar MA-stúdenta 1960 þegar ég
þakka Gunnari fyrir ánægjulega
samveru og ljúfar minningar um
góðan mann og sérstakan per-
sónuleika.
Einnig flyt ég eftirlifandi eig-
inkonu Gunnars, Margréti Krist-
insdóttur, og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Iðunn Steinsdóttir.
Gunnars Sólnes er sárt saknað.
Genginn er lífskúnstner sem
vegna einstaks félagslyndis og
vinsælda skilur eftir skarð í lífi
margra. Hvar sem hann kom var
hann hrókur alls fagnaðar, snögg-
ur til svars og hnyttinn með af-
brigðum. Honum var einkar lagið
að njóta margs þess besta sem líf-
ið hefur að bjóða og deila gæðum
með öðrum.
Gunnar var vel greindur og
fróður. Ævinlega var gefandi að
eiga við hann orðastað. Hann
hafði vel grundaðar skoðanir og
vildi leggja gott til í öllum málum.
Vandaður maður, raungóður og
ráðagóður.
Gunnar var trygglyndur, vin-
fastur og ótrúlega vinamargur,
enda kunni hann öðrum betur að
rækta vináttu, jafnt með smáu og
stóru. Hann var traustur félagi.
Samband hans og Margrétar
var einkar fallegt og innilegt. Þau
höfðu sömu lífssýn og voru sam-
stiga í dugnaði sínum við að njóta
hvers dags.
Um leið og áratuga vinátta er
þökkuð minnumst við veiðiferða,
ferðalaga og dýrindis kvöldverða
á smekklegu rausnarheimili hans
og Margrétar.
Þegar Gunnar er kvaddur er
huggun að trúa því að við hittumst
við hinar himnesku laxár og njót-
um þar veiða og dýrra veiga.
Við vottum Margréti og öðrum
aðstandendum samúð okkar.
Sigríður Svana
Pétursdóttir,
Jón Sigurðarson.
Mér var brugðið við andlát
Gunnars Sólnes. Það var hlýja í
loftinu og sumarið brosti við okk-
ur. Gunnar hafði verið mikill úti-
vistarmaður og ég vissi ekki betur
en hann væri líkamlega vel á sig
kominn. Ungur hafði hann verið
einn af snjöllustu golfleikurum
landsins og hélt leikni sinni vel við.
Hann var góður laxveiðimaður,
kunni að lesa í árnar og þekkti
land sitt. Hann var traustur ferða-
félagi og hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi. Hvarvetna au-
fúsugestur, vinmargur og traust-
ur vinum sínum, – góður drengur.
Við Gunnar kynntumst í
Menntaskólanum á Akureyri og
síðan hefur vinátta okkar haldist,
þótt fundir okkar hafi orðið stop-
ulli, sérstaklega eftir að ég lét af
þingmennsku. Þó tókum við í spil
ef tækifæri gafst til þegar hann
átti erindi suður. Spilafélagar okk-
ar voru gjarna Davíð Oddsson og
Gunnar Birgisson. Ekki er langt
síðan hann hringdi, hlýr og sló á
létta strengi, – og við planlögðum
næsta spilakvöld.
Það er margs að minnast.
Nokkur ár fórum við í Blöndu með
Þórarni B. Jónssyni og nokkrum
vinum okkar. Það voru sólskins-
dagar. Gunnar passaði upp á það,
að veiðibúnaður minn væri eins
og best varð á kosið og var fyr-
irhyggjusamur í þeim efnum.
Undirbúningur var góður og fyrir
öllu séð. Ég veiddi á flugu en afl-
anum var jafnt skipt eftir á milli
okkar félaganna og fór ég vel út
úr þeim skiptum.
Gunnar var hamingjumaður í
sínu einkalífi. Þau Margrét áttu
fallegt heimili og voru höfðingjar
heim að sækja, samhent og
horfðu fram á veginn. Þess vegna
eigum við Kristrún svo góðar
minningar um þau, sem við erum
þakklát fyrir. Gunnar var ein-
stakur maður. Guð blessi minn-
ingu hans.
Halldór Blöndal.
Ég var 12 ára og Gunnar 10
þegar ég man fyrst eftir honum.
Góður kunningsskapur var á milli
foreldra okkar og þegar komið
var til Akureyrar heimsóttu þau
venjulega Jón og Ingu, foreldra
Gunnars. Það hefur því verið
stutt á milli okkar í nær 70 ár því
leiðir okkar lágu saman í Mennta-
skólanum á Akureyri og Háskóla
Íslands. Síðan í 45 ár á Akureyri.
Var hann því einn af mínum elstu
og bestu vinum. Ekki spillti því að
báðir náðum við í húsmæðra-
skólastjóra fyrir konur. Sagði
Gunnar að í staðinn fyrir að gefa
þeim blóm og segja „sig det med
blomster“ ættum við miklu held-
ur að gefa þeim danskar sósur og
þá lægi beinast við að segja „sig
det med sósur“. Gunnar var mik-
ill húmoristi og sérdeilis orðhepp-
inn. Voru skyndisvör hans mörg
hver alveg óborganleg. Svo sem
þegar við nokkrir veiðimenn sát-
um saman í kvöldmat í veiðihús-
inu á Laxamýri, svangir og
þreyttir. Segir þá einn, að það sé
ekkert betra en að borða góðan
mat. Annar svaraði þá, að það
væri nú margsannað að það besta
fyrir manninn væri ástarleikir
með fögrum konum. Jæja, það
má rétt vera sagði sá fyrri, en þá
er alla vega maturinn í öðru sæti.
„Þið ætlið þó ekki að segja manni
að brennivínið sé komið í þriðja
sætið?“ gall þá í okkar manni, við
mikinn hlátur viðstaddra.
Gunnar lærði lögfræði. Fljót-
lega eftir nám kom hann til Ak-
ureyrar og setti á stofn lög-
mannsstofu ásamt fleirum. Þá
naut ég oft aðstoðar hans í störf-
um mínum. Kynntist því vel að
hann var afburða lögfræðingur
og öruggur í því sem hann gerði.
Veit ég að þetta var ekki bara mín
reynsla heldur naut hann al-
menns álits sem lögmaður.
Gunnar var vinmargur og átti
mjög auðvelt með að umgangast
fólk. Hafði enda mjög góða nær-
veru og var einstaklega léttur í
lund. Hann átti mörg áhugamál.
Var slyngur veiðimaður, ferðaðist
mikið og var afburða golfleikari.
Hann náði því að verða tvisvar
Íslandsmeistari í golfi og var í
fremstu röð til margra ára í þeirri
grein. Golfarar þurfa að huga að
mörgu og gæta margs til þess að
láta þennan litla bolta svífa rétt.
Eitt af grunngildunum er staðan
og hreyfing líkamans í högginu.
Er þá númer eitt tvö og þrjú að
einblína á kúluna og hreyfa ekki
hausinn fyrr en högginu er lokið.
Golfari, vinur okkar Gunnars,
sagði mér að hann hefði eitt sinn
sýnt 100% nákvæmni í þessu.
Röðin var komin að honum á teig.
Hann var að reykja vindil og setti
hann upp í sig meðan hann sló.
Komin var um 1 - 2 cm aska sem
stóð fram úr vindlinum. Golfarinn
sló og askan hreyfðist ekki .
Gunnar hefur átt láni að fagna
á lífsleiðinni. Gott uppeldi, mark-
mið í námi, farsæld í störfum og
mikinn og traustan vinahóp. En
hans mesta gæfa var hússtjórn-
arkennarinn sem áður er minnst
á. Margrét var hans stoð og
stytta og þau áttu einstaklega
góða sambúð. Á heimili þeirra var
gott að koma.
Ég vil að lokum þakka fyrir að
hafa átt hann að vini og allar þær
stundir sem við áttum saman.
Megi góður Guð blessa Mar-
gréti og alla hennar fjölskyldu og
styrkja þau í þessari miklu sorg.
Gunnar Ragnars.
Maður lærir ekki allt af bókum.
Það var hvalreki á fjörur mínar
þegar leiðir okkar Gunnars Sólnes
lágu saman fyrir nokkrum árum.
Hann var örlátur maður. Ekki
bara á allar veraldlegar velgjörðir
í mat, drykk, veiðiflugur og fleira,
heldur enn frekar að gefa af visku
sinni og reynslu en umfram allt
umhyggju og vináttu. Gunni Sól
var tilbúinn að miðla til samferða-
fólks og greiða götu þess ef hann
hafði til þess einhver ráð, bæði í
stóru og smáu. Þessa alls fékk ég
að njóta eftir að vinátta tókst með
okkur þegar við fórum að starfa
saman á skrifstofu Pacta lög-
manna á Akureyri. Af honum átti
ég eftir að læra margt.
Ég sá fljótt að Gunni var vina-
margur og vinirnir komu úr öllum
og ólíklegustu áttum frá öllum
heimshornum. Ég skynjaði sterkt
að vinaböndin voru ekki bara
sterk, heldur virtust eilíf og var-
anleg. Það var ósjaldan að hann
fór á vinafundi út úr bænum eða af
landi brott og kom til baka ríkur af
súkkulaði, elixír á skápinn góða og
sögum – endalaus uppspretta af
skemmtilegum sögum. Gunni var
afar skemmtilegur og glaðlyndur
með tilsvör og athugasemdir á
hraðbergi hvenær sem var.
Gestrisni og höfðingsskapur
var aðalsmerki Gunna og þeirra
beggja, hans og Margrétar, eftir-
lifandi eiginkonu hans. Ef taka átti
á móti góðum gestum, hvort sem
voru minnstu meðbræður, veiði-
menn, golfarar eða sendiherrar –
hver sem vera skyldi, var enginn
betri en Gunni og með honum hans
góða kona, Miss Maggý eins og
hann sagði stundum. Hver gestur
gat fundið sig í einlægni og ástríðu
þeirra til að gera hverja heimsókn
sérstaka.
Alltaf var hægt að setjast niður
og ræða lögfræði við Gunna. Flest
hafði hann séð á sinni ævi. Fyrir
ungan lögmann hefur verið ómet-
anlegt að fá samferðamann eins og
Gunna með alla sína reynslu og
þekkingu. Fyrir okkar fyrri vinnu-
stað var ómetanlegt að hafa þenn-
an síunga „grand old man“ um
borð. Fyrir hvern sem fékk að
njóta vináttu og persónu Gunnars
Sólnes er höggvið skarð í tilveruna
en eftir situr þakklæti og virðing
og svo margt sem hann kenndi
mér – sem ekki verður lært af bók-
um.
Ólafur Rúnar Ólafsson.
Það er óneitanlega tómlegra um
að litast hér á skrifstofunni núna
eftir að vinur okkar Gunnar Sólnes
er ekki lengur einn af hópnum.
Fráfall hans var óvænt enda var
hann í vinnu fram á síðasta dag og
var sjálfum sér líkur, hló og sagði
brandara. Gunnar hafði þann ein-
staka eiginleika að það var ekki
annað hægt en að líka vel við hann
og í raun voru það forréttindi að fá
að vinna með Gunnari. Góð-
mennska hans og gjafmildi sýndi
sig einna best í því þegar hann
kom heim úr ferðalögum erlendis
átti hann það til að færa okkur
gjafir auk þess sem súkkulaðið
sem hann kom gjarnan með var
alltaf af fínni sortinni. Þetta færði
hann fólkinu með þeim orðum að
ekki ætti að snerta á þessu fyrr en
um jólin.
Gunnar var kominn vel yfir
miðjan aldur þegar hann hóf störf
á skrifstofunni hjá okkur en féll
strax vel í hópinn. Hann var
manna fyrstur að skrá sig til leiks
ef eitthvað stóð til og skemmti sér
manna best, hvort sem um var að
ræða óvissuferðir, ratleiki eða
hvaðeina annað. Ekki var á honum
að sjá að hann væri tvöfalt eldri en
nær flestir samstarfsmenn hans
og aldrei lét hann okkur hin finna
að hann gæti verið afi okkar
flestra. Gunnar átti upptökin að
mörgum uppákomum á skrifstof-
unni og var til að mynda sérstakur
áhugamaður um grillveislur sem
haldnar voru í hádeginu.
Margir frasar eru til sem
Gunnar átti og munu lifa með
okkur. Þannig tókst honum, á
sinn einstaka hátt, að kalla nær
allt samstarfsfólk sitt almúga og
það án þess að nokkur móðgaðist.
Þá kunni hann það betur en flestir
að fá fólk til að gera eitthvað fyrir
sig og þá alltaf án þess að sýna yf-
irlæti eða hroka. Ef veðrið var
gott yfir sumartímann þurfti hann
gjarnan að mæta á mikilvæga
fundi, eins og hann orðaði það
sjálfur, sem áttu sér stað á golf-
vellinum að Jaðri.
Á skrifstofunni er skápur sem
Gunnari þótti allra skápa bestur.
Í skápnum eru geymdar veigar
sem Gunnari þóttu góðar og var
skápurinn opnaður á sama tíma í
viku hverri. Þó að Gunnar hafi
ekki verið með okkur síðast þegar
sá tími rann upp þótti okkur ekki
annað hægt en að opna skápinn
engu að síður og minnast hans í
stutta stund. Þannig hefði hann
viljað hafa það.
Gunnars verður sárt saknað af
okkur öllum enda hafði hann góða
nærveru og það var gott að hafa
hann hjá okkur. Minningin um
góðan vin mun lifa með okkur öll-
um um ókomna tíð.
Fyrir hönd starfsfólks Motus
og PACTA lögmanna, Akureyri.
Anna María Ingþórsdóttir.
Síðasta samtal okkar Gunnars
snerist um það hver ætti að vera
bílstjóri fyrir okkur í veiðiferðum
sumarsins. Við vorum með góðan
mann í því sem vann með okkur,
en er nú horfinn til annarra
starfa. Gunnar þurfti ekki að velta
þessu lengi fyrir sér. Sá aðili var
æviráðinn í hlutverk bílstjóra og
þar við sat. Málið leyst hratt og
vel og hægt að snúa sér að öðrum
málum.
Vinátta okkar Gunnars hófst
þegar ég hóf störf hjá PACTA
lögmönnum á Akureyri þar sem
Gunnar starfaði. Nánast frá
fyrsta degi náðum við ákaflega vel
saman enda áhugamálin svipuð,
þó svo að árin á milli okkar væru
nokkur. Gunnar reyndist mér vel
frá upphafi og það var ómetanlegt
að geta borið undir hann hin ýmsu
vandamál sem upp komu, enda
gaf hann sér alltaf tíma til að
svara og leiðbeina ungum og
óreyndum lögfræðingi. Stang-
veiði var sameiginlegt áhugamál
okkar og voru þær ófáar stund-
irnar sem við sátum og ræddum
um lax og laxveiði, veiðistaði, flug-
ur og hvaða viský væri best á ár-
bakkanum. Þá voru þær ófáar
ferðirnar sem við fórum saman í
veiði og þó að eftirsjáin eftir góð-
um vini og veiðifélaga sé mikil, þá
standa upp úr minningarnar um
skemmtilegar stundir við árbakk-
ann. Ég mun alltaf varðveita
minninguna um ferðina okkar í
Mýrarkvísl hvar við áttum saman
frábæra stund í veiðihúsinu um
kvöldið og mátti vart á milli sjá
hvor okkar væri fæddur 1940.
Í hinu daglega amstri var alltaf
einn fastur punktur hjá okkur
Gunnari í viku hverri, þegar við
opnuðum skápinn. Í síðasta skipti
sem við opnuðum skápinn í sam-
einingu tók ég af Gunnari mynd
sem nú er komin á góðan stað á
skrifstofunni.
Hefði ég vitað það þá að þetta
væri síðasta stundin okkar saman
yfir góðum drykk, hefði ég gert
það að tillögu minni að við helltum
aftur í glösin og ræddum áfram
um laxveiðiferðir sumarsins. Það
bíður betri tíma.
Það verður tómlegt um að lit-
ast á skrifstofunni framvegis því
þó svo að maður komi í manns
stað, þá mun ekki nokkur maður
geta fyllt það tómarúm sem
Gunnar skilur eftir sig. Gaman-
semin og góðmennskan, sem átti
sér engin takmörk, er eitthvað
sem ég á eftir að sakna og minn-
ast með hlýhug um ókomin ár. Ég
er þakklátur fyrir að hafa kynnst
Gunnari Sólnes og tel mig hepp-
inn að hafa getað kallað hann vin
minn.
Minningin um góðan vin lifir.
Ásgeir Örn Blöndal.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ALFREÐ JÚLÍUSSON
vélfræðingur,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir miðvikudaginn
15. júní.
.
Guðbjörg Alfreðsdóttir, Ásmundur Karlsson,
María Júlía Alfreðsdóttir, Símon Ólafsson,
Ólöf Alfreðsdóttir, Ágúst Victorsson,
Kristín Gróa Alfreðsdóttir, Ragnar Ríkharðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
SR. ÖRN FRIÐRIKSSON
sóknarprestur og prófastur á
Skútustöðum í Mývatnssveit,
lést fimmtudaginn 9. júní síðastliðinn.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 1. júlí klukkan 13.30.
.
Álfhildur Sigurðardóttir,
Áslaug Arnardóttir, Klaus Wendt,
Friðrik Dagur Arnarson, Sigyn Eiríksdóttir,
Arnfríður Arnardóttir, Erlingur Harðarson,
Þórdís Arnardóttir, Ingólfur Sigurðsson,
Sigurður Ágúst Arnarson, Svanhildur Ástþórsdóttir.