Morgunblaðið - 25.08.2016, Blaðsíða 10

10 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. ÁGÚST 2016FRÉTTIR
©The Financial Times Limited 2014. Öll réttindi áskilin. Ekki til endurdreifingar, afritunar eða endurritunar með neinum hætti. Öll ábyrgð á þýðingum er Morgunblaðsins og mun Financial Times ekki gangast við ábyrgð á þeim.
Af síðum
Það hafa komið augnablik, þessi þrjú
ár sem ég hef búið í París, þegar ég
hef reynt að átta mig á hvað býr að
baki fatavenjum franskra karlkyns
kaupsýslumanna – allt frá hákörl-
unum sem tróna efst á toppi fyrir-
tækjanna á CAC 40 vísitölunni, yfir í
millistjórnendurna og niður í jakka-
fataklæddu skrifstofumennina sem
sjá má á götum úti alla daga.
Fyrir Lundúnabúa er þetta ekki
endilega svo létt verk. Að klæðsker-
unum við Savile Row slepptum, og
þrátt fyrir langa hefð í vefnaði og
skósmíði, er það ekkert leyndarmál
að þegar kemur að klæðaburði eru
flestir Englendingar ekki einu sinni í
sömu deild og franskir kollegar
þeirra.
Fyrir þann Lundúnadreng sem
þetta skrifar er verkið þó erfiðara en
fyrir flesta: svo árum skipti klæddi
ég mig glaður í gamlar skyrtur af
tæplega tveggja metra háum stjúp-
föður mínum, þótt ég sé sjálfur um
einn og áttatíu. Og árin sem ég bjó í
Mexíkó stundaði ég keilu af áfergju,
sem varð til þess að ég mótaði með
mér mikla ástríðu fyrir stutterma-
skyrtum úr gerviefnum. Þessi áhugi
hvarf ekki fyrr en Ann, sem nú er
orðin konan mín, sagði að ég þyrfti
að velja á milli hennar eða fataskáps-
ins. Því ætti að vera ljóst hvers
vegna ég voga mér ekki að skrifa um
vinnuklæðnað franskra kvenna.
Látleysi og fágun
Það var árið 2013 sem ég veitti því
fyrst athygli hvað karlar í leiðtoga-
stöðum í frönsku atvinnulífi klæða
sig vel. Ég fylgdist þá með Maurice
Lévy, forstjóra Publicis, kynna 35
milljarða dala samrunaáætlun (sem
reyndist síðar dauðadæmd) á milli
auglýsingasamsteypunnar og banda-
ríska keppinautarins Omnicom.
Lévy, silfurhærður reynslubolti á
sínu sviði, gekk inn á vandlega snyrt-
an þakgarð Publicis með Sigur-
bogann í baksýn, í svörtum jakkaföt-
um, skjannahvítri skyrtu og með
svart bindi. Klæðnaðurinn var lát-
laus en fágaður, og um leið barma-
fullur af vandlega öguðu sjálfs-
trausti. Í stuttu máli sagt: hann var
eiturflottur.
Við aðrar kringumstæður hefði
John Wren hjá Omnicon þótt líta
hreint prýðilega út. En við hliðina á
Lévy var hann greinilega í öðru sæti,
í dökkum jakkafötum sem virtust
vera með brúnum og bláum teinum.
Að viðbættri blárri skyrtunni og
gylltu bindinu mætti segja að hann
hafi hrapað nokkuð langt aftur í sam-
keppninni.
Smáatriðin sýna skynbragð
Það hvernig Lévy blandar saman
svörtu, hvítu og svörtu – eða nærri
svörtum jakkafötum með dökku
bindi – er nokkuð dæmigert fyrir
franska kaupsýslumenn, sem og
fyrir karlkyns stjórnmálamenn
landsins og fréttaþuli í sjónvarpi.
Ein ástæðan fyrir þessu, að mati
fransks samstarfsmanns míns hjá
Parísarútibúi Financial Times, er að
með þessu má forðast það feilspor að
koma sér í þá stöðu að vera metinn
eftir fötunum sem maður klæðist. „Í
Frakklandi er markmiðið ekki að
skera sig úr hópnum,“ útskýrir hann.
„Hugsunin er sú að sýna gott skyn-
bragð á klæðaburð í smáatriðunum,
en ekki í fatastílnum sjálfum. Þú vilt
ekki taka slíka áhættu.“
Það er jafnáríðandi, segir hann, að
hafa einnig yfirbragð glæsileika, og
það gerir hvíta skyrtan heldur betur.
„Með blárri skyrtu verður útlitið
aldrei eins fágað og með hvítri
skyrtu,“ segir hann afdráttarlaust.
Bretar í bleikum skyrtum
Upp til hópa gera Englendingar
sér enga grein fyrir þessu. Eyjar-
skeggjar á Bretlandseyjum hafa
sveigjanlegri skilgreiningu á því
hvað kallast að vera smekklega til
fara og heilmikið svigrúm fyrir
skrautlegan klæðaburð: bleikar
skyrtur eru algengar í London og
sömuleiðis teinóttar skyrtur með
einlita kraga og ermalíningar. Að
klæða sig þannig í háttföstu við-
skiptalífi Parísarborgar gæti hæg-
lega orðið efnilegum mönnum á
framabraut Þrándur í Götu, segir
kollegi minn. „Þú vilt ekki að fólk
muni eftir þér byggt á því hverju þú
klæðist.“
En ég hef áttað mig á að stærsti
munurinn á frönskum og enskum
karlmönnum, þegar kemur að vinnu-
klæðnaði, liggur í því hvernig fötin
passa.
Í París, ólíkt London, liggja jakk-
arnir þétt að öxlunum og sniðið er
skorið að líkamanum. Ef kaupsýslu-
maður frá París fer úr jakkanum
mun væntanlega koma í ljós klæð-
skerasniðin bómullarskyrta sem fell-
ur þétt að líkamanum. Ef um enskan
kaupsýslumann er að ræða eru allar
líkur eru á að finna belgsegl sem
blaktir undir handleggjunum á hon-
um. Á franskan mælikvarða myndu
jafnvel „slim-fit“ skyrturnar, sem
verða æ vinsælli í Bretlandi, þykja
nokkuð rúmgóðar.
Arfleifð skólabúninganna
Hvernig stendur síðan á þessu?
Enginn skortur er á kenningum, en
mín hefur að gera með þá staðreynd
að ensk börn þurfa að láta sér lynda
að klæðast skólabúningum en ekki
þau frönsku.
Að þurfa að velja fatnaðinn fyrir
skólann dag hvern, jafnvel þótt það
sé gert undir eftirliti foreldranna,
veldur því að Frakkarnir bera allt
frá fyrstu æviárum meira skynbragð
á fatnað, fatasamsetningar og ekki
síst snið. Þessu fylgir líka töluverður
hópþrýstingur um að líta sem best
út.
Sá sem klæðist stöðluðum skóla-
búningi á aldrei eftir að líta sér-
staklega vel út, svo það er ekki til
neins að reyna. Allir eru eins, svo
það útilokar samkeppnisþáttinn.
En stærstu áhrif skólabúningsins
eru þau að hann á það til að venja
ensk börn við að klæðast fötum sem
eru ýmist allt of stór, þegar for-
eldrar reyna að fá sem mest fyrir
peninginn og kaupa föt í stærri kant-
inum, eða allt of lítil þegar þessir
sömu foreldrar reyna að ná sem
mestu út úr líftíma skólajakkans.
Ég man hvernig móðir mín saum-
aði brúnar leðurbætur á olnbogana á
skólabúningnum mínum (hörmuleg-
um svörtum jakka með dumbrauð-
um röndum), löngu eftir að ég hafði
vaxið upp úr honum. Um landið
þvert og endilangt upplifa ensk börn
það sama, hvort sem þau ganga í
einkaskóla eða ríkisrekna skóla. Það
er því ekki að furða að hinn dæmi-
gerði fullorðni Englendingur sé al-
veg úti á þekju á þessu sviði.
Og hvað er þá til bragðs að taka
fyrir Englending á meðan hann býr í
París og þarf að hrærast í við-
skiptakreðsunni þar?
Ekki reyna að gera eins
Fyrir þá sem geta ekki talað
frönskuna valdsmannslega og hafa
ekki fölskvalausa þekkingu á menn-
ingu landsins væru það alvarleg mis-
tök að ætla að taka upp franska stíl-
inn alla leið. Það væri rétt eins og
bandaríski ferðamaðurinn sem fer í
skotapilsið og bindur á sig loð-
skinnspunginn þegar hann leggur
land undir fót til að vitja fæðingar-
staðar frænda langalangalangafa
síns. Farið þess í stað gætilega,
komið böndum á litina, og umfram
allt: klæðist jakkafötum sem
passa.
Þeir frönsku kunna að klæða sig
Eftir Adam Thomson
Fréttaritari FT í París
veltir hér fyrir sér ólíku
viðhorfi franskra kaup-
sýslumanna og breskra
kollega þeirra til klæða-
burðar og rekur þann mun
meðal annars til hefðar
með skólabúninga.
AFP
Klæðaburður Maurice Lévy, forstjóra franska auglýsingarisans Publicis (t.v.), og John Wren, forstjóra Omnicom (t.h.),
lýsir vel fágun sem einkennir klæðaburð karlmanna í frönsku atvinnu- og stjórnmálalífi að mati greinarhöfundar.
þegar þú vilt
kvarts stein
á borðið
Blettaábyrgð
Viðhaldsfrítt yfirborð
Slitsterkt
Bakteríuvörn
Viðarhöfða 1, 110 Reykjavík | Sími 566 7878 | www.rein.is
By Cosentino