Morgunblaðið - 31.10.2016, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 2016
✝ Guðný Mar-grét Gunn-
arsdóttir fæddist
13. apríl 1927 í
Borgarkoti, nú
Ingólfshvoli, í
Ölfusi. Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Eyri á Ísafirði
15. október 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Gunnar
Þorleifsson, f. á Bæ
í Lóni 23.8. 1880, d. 29.11. 1964,
og Helga Eyjólfsdóttir, f. í
Hraunshjáleigu í Ölfusi, 22.7.
1889, d. 18.5. 1974.
Systkini hennar voru Guð-
mundur Eyjólfur, bóndi og
vörubílstjóri í Bakkárholti, f.
5.11. 1922, d. 4.3. 1972, og Þor-
lákur Sigmar, bóndi í Bakkár-
holti, f. 10.8. 1920, d. 24.5. 2007.
Dóttir Margrétar og Krist-
jáns Hólm Jónssonar frá
Saurbæ í Ölfusi, f. 18.11. 1922,
d. 22.7. 2014, er Helga Guðný
Kristjánsdóttir, f. 17.11. 1961,
dóttir sjúkraliði, f. 23.2. 1993,
sambýlismaður Geir Gíslason, f.
18.10. 1988, smiður og bóndi.
Þau búa á Stóru- Reykjum í
Hraungerðishreppi.
(4) Hólmfríður María
Bjarnardóttir háskólanemi, f.
26.10. 1995. Hefur nú aðsetur í
Kópavogi.
Á fyrsta ári flutti Margrét
ásamt fjölskyldu sinni yfir læk-
inn í Bakkárholt í sömu sveit og
var þar bóndi og húsmóðir alla
tíð. Hún annaðist aldraða for-
eldra sína og bróður um árabil
þannig að þau gátu öll búið
heima til æviloka. Var mikil
hannyrðakona og prjónaði mik-
ið á afkomendur sína og fleiri
ásamt því að prjóna ógrynni af
hyrnum og dúkum, einkum á
sínum efri árum. Var mikil
blómakona og ræktandi. Var
hún natin við skepnur og stund-
aði garðrækt bæði til nytja og
yndisauka. Um síðustu jól flutti
hún svo til dóttur sinnar og fjöl-
skyldu vestur í Botn í Súganda-
firði og síðan inn á hjúkrunar-
heimilið Eyri á Ísafirði í mars
síðastliðnum, þar sem hún
dvaldi til dánardægurs.
Útför Margrétar fór fram frá
Kotstrandarkirkju 30. október
2016.
maki (16.7. 1983)
Björn Birkisson, f.
í Botni í Súg-
andafirði, f. 6.7.
1956.
Börn þeirra eru:
(1) Fanný Mar-
grét Bjarnardóttir,
sjúkraliði, f.
6.6.1983, maki Ei-
ríkur Gísli Joh-
ansson (26.6. 2010)
matreiðslumeist-
ari, f. 20.6. 1983. Dóttir þeirra
er Guðrún María Johansson, f.
21.8. 2012, og annað barn
væntanlegt í lok nóvember. Þau
búa á Ísafirði.
(2) Sindri Gunnar Bjarnar-
son, bílasmiður og bílamálari, f.
2.4. 1987, sambýliskona Þórunn
Ólafsdóttir sjúkraliðanemi, f.
4.5. 1989. Börn þeirra eru
Sigurbjörg Ólöf Þórunnar-
dóttir, f. 26.7. 2012, og Rakel
Ósk Sindradóttir, f. 16.1. 2014.
Þau búa á Ísafirði.
(3) Aldís Þórunn Bjarnar-
Elsku amma.
Þú varst alltaf svo kát og glöð
og hlóst að allri vitleysunni í mér.
Það var alveg sama hversu
heimskulegt það var, þá fussað-
irðu örlítið yfir þessum ósköpum
og svo skelltum við báðar upp úr.
Þegar ég settist niður til að
skrifa nokkur orð um þig og sam-
band okkar var svo margt sem
kom mér til hugar að ég vissi eig-
inlega ekki hvar ég ætti að byrja.
Þannig ég ákvað að velja fyrstu
minninguna mína og uppáhalds-
minninguna mína.
Fyrsta minningin um okkur
saman er úr einu ferðalaginu
okkar, en við ferðuðumst saman
milli Suðurlandsins og Vest-
fjarðanna nokkrum sinnum á ári,
í meiri mæli eftir að ég fluttist
suður. Þessi minning er alltaf það
fyrsta sem ég hugsa um þegar ég
hugsa til þín, en við erum staddar
í flugvél á leiðinni suður að mig
minnir, ég man að Hófí systir er
líka þarna, en við sitjum í miðri
vélinni. Ég og Hófí öðru megin og
þú hinum megin við ganginn og
ert alltaf að lauma að okkur
bláum ópal í pínulitlum pakka,
sem var alltaf til í vösum þínum
og veskjum, okkur Hófí til mik-
illar gleði. Blár ópal varð síðan að
grænum þegar sá fyrrnefndi
hætti í framleiðslu en við rædd-
um það einmitt oft hvað það var
mikil synd að fá hann ekki leng-
ur, þrátt fyrir óæskileg efni sem
hann átti að innihalda, við vorum
tilbúnar að leggja þá áhættu á
okkur fyrir áframhaldandi ópa-
lát.
En það er ekki mjög langt síð-
an við tókum okkar síðasta flug
saman og þá hélt ég að þú myndir
hætta við að fara upp í vél þegar
þú áttaðir þig á því að konan á
undan okkur tröppunum, í fína
svarta jakkanum, var flugstjór-
inn okkar.
En eftir að ég minnti þig góð-
fúslega á það að það væri 21. öld-
in og þetta „mætti alveg“ klár-
aðirðu með semingi að klífa
stigann upp í vél og setjast í sætið
þitt. En ég er viss um að þá hefð-
irðu viljað hafa einn pakka af
bláum ópal til að róa taugarnar.
En þetta atvik var eiginlega
einkennandi fyrir okkar samband
síðari ár.
Þú varst stundum föst í gamla
tímanum með ýmislegt svona lag-
að en þú varst vön að segja „fyrir
og eftir stríð“ til að staðsetja at-
burði liðinnar tíðar.
En þér fannst ákvarðanir sem
teknar voru í nútíma þjóðfélagi
frekar skrítnar. En ég var alltaf
að reyna að víkka sjóndeildar-
hringinn hjá þér með að konur
mættu allt og fólk sem væri öðru-
vísi væri bara þokkalega gott fólk
líka.
Það var ekkert verra ef ég náði
að stuða þig örlítið með þessum
útlistingum og blótsyrðum, það
var skemmtilegast.
Ég man það hversu gaman það
var að koma í Bakkárholt þegar
ég var lítil, oftast fórum við Hófí
systir saman og það var aldeilis
látið með okkur. Við vorum eins
og prinsessur, ef við vildum kókó-
pöffs í morgun-, hádegis- og
kvöldmat var ekki erfitt að semja
um það. Það fyrsta sem mér dett-
ur í hug þegar ég hugsa um þessa
tíma er kaffifélagið sem Lúlli
frændi hélt gangandi og pönnu-
kökur, en þær voru mjög oft á
boðstólum.
Ég var ekki orðin gömul þegar
þú kenndir mér að gera pönnu-
kökur á tveimur pönnum á sama
tíma, eftir það var ekki aftur snú-
ið, ég vildi fá að dunda mér við
þetta í hverjum einasta kaffitíma
– pönnsur alla daga. Algjört
himnaríki.
Himnaríki er einmitt þar sem
ég sé þig fyrir mér núna. Sitjandi
í hægindastólnum með prjónana í
hendinni – hálfnuð með risastór-
an dúk, í uppáhaldspeysunni
þinni, með fjólubláa ferðapúðann
á öxlunum með sjalið þitt fína yfir
þér, dormandi yfir RÚV. Sultus-
lök og sátt með allt.
Aldís Þórunn Bjarnardóttir.
Nú kveðjum við Möggu okkar
frá Bakkárholti í hinsta sinn.
Erfitt er að hugsa sér að heim-
sóknir að Bakkárholti verði ekki
fleiri. Það er ekki hægt að rifja
upp heimsóknir þangað án þess
að minnast Lúlla okkar líka. Því-
líkir höfðingjar voru þau systk-
inin heim að sækja. Nutum við
þeirra forréttinda að vera ná-
grannar þeirra í um 15 ár.
Voru Magga, Lúlli og Lappi
gamli með vakandi auga á ánni og
brekkunni hinum megin, ef við
systkinin skyldum leggja í lang-
ferð (sem var oftast án vitundar
nokkurs fullorðins) eða stefna
okkur í voða með leik í ánni.
Skrefin voru ekki stór þegar við
byrjuðum að fara þessa leið ein
okkar liðs.
Þegar við komum að bænum
voru sokkarnir settir á ofninn og
við látin hringja heim til að láta
vita af okkur. Skrefin stækkuðu
og símhringingum heim fækkaði
með tímanum.
Án undantekninga var tekið á
móti okkur með bros á vör og allt-
af var tími til að spjalla við okkur
og umfram allt fræða okkur um
hin ýmsu mál.
Þá var boðið upp á mjólkurglas
og kökubita úr kistunni áður en
haldið var heimleiðis yfir ána.
Þegar kalt var í veðri eða eftir
langa nótt í heyskap var kakó
sett í mjólkurglasið og nokkra
hringi í örbylgjuofninn til að
hlýja kroppinn fyrir heimferðina.
Í seinni tíð varð lengra á milli
heimsóknanna að Bakkárholti og
var oftast keyrt í hlað, en kom
fyrir að gengið var yfir ána og
hugsað um gamla tíma. Munum
við geyma þessar minningar á
hlýjum stað.
Elsku Magga og Lúlli, takk
fyrir höfðinglegar móttökur.
Elsku Helga, við sendum þér
og fjölskyldu þinni innilegar sam-
úðarkveðjur.
Systkinin frá Ingólfshvoli,
Karen, John Snorri
og Kristín.
Margrét
Gunnarsdóttir
✝ Leifur Frið-leifsson málm-
steypumeistari
fæddist á Leifs-
stöðum við Nesveg í
Reykjavík 12. des-
ember 1929. Hann
lést eftir stutt veik-
indi á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 10. októ-
ber 2016.
Leifur var sonur
hjónanna Friðleifs Ingvars Frið-
leifssonar, f. í Ólafsvík 25. ágúst
1900, d. 9. mars 1970, og Hall-
dóru Kristínar Eyjólfsdóttur, f.
á Skeggjastöðum í Jökuldals-
hrauni í Norður-Múlasýslu, 14.
október 1902, d. 14. ágúst 1997.
Friðleifur starfaði á eigin vöru-
bifreið hjá Þrótti og kom að
lagningu Keflavíkurvegar. Hall-
dóra var húsfreyja á Leifs-
stöðum, síðar á Lindargötu 60.
Leifur var þriðji yngstur í níu
systkina hópi. Þau eru Ingileif
Guðrún, f. 1921, d. 2000; Friðrik
Magnús, f. 1922, d. 1989; Hjör-
leifur Einar, f. 1923, d. 1996;
drengur, andvana f. 1924, d.
1924; Margrét Kristin, f. 1924, d.
2013; Franklín, f. 1925, d. 2011;
Vilhjálmsson, f. 21. janúar 1986,
búsettur í Noregi og á hann son-
inn Arion Vilhjálmsson Moen, f.
27. ágúst 2015, með Catharinu
Moen. Valdimar Vilhjálmsson, f.
12. nóvember 1987, í sambandi
með Nadieh Gerritzen. Lovísa
Lind Vilhjálmsdóttir Murphy, f.
8 júlí 1995, gift James Robert
Murphy, f. 8. júlí 1992, búsett í
Norður-Carolínu í Bandaríkj-
unum. Valgeir Leifur Vilhjálms-
son, f. 3. mars 1998. Laufey Guð-
rún Vilhjálmsdóttir, f. 6. des-
ember 1999. Gunnar Ingvar
Leifsson, giftur Elísabetu Krist-
jánsdóttur, börn þeirra eru Ás-
geir Ingi Gunnarsson, f. 15. apríl
1995, og Sigmar Snær Gunnars-
son, f. 4. október 1996. Fyrir átti
Elísabet soninn Kristján Jó-
hannsson, f. 1988.
Leifur stundaði nám við Mið-
bæjarskólann í Reykjavík en fór
síðan í Iðnskólann og lauk þaðan
námi í málmsteypu 31. maí 1950
sem málmsteypumeistari. Hann
starfaði lengi hjá Járnsteypunni
en starfaði lengst hjá málm-
steypunni Hellu. Upp úr 1960
hóf hann störf hjá Strætis-
vögnum Reykjavíkur og starfaði
þar í fjörutíu ár en gat samt ekki
slitið sig alveg frá málmsteyp-
unni.
Útför Leifs hefur farið fram í
kyrrþey.
Guðjón Ágúst, f.
1926; Dóra, f. 1930.
Hinn 3. nóv-
ember 1962 kvænt-
ist Leifur eftirlif-
andi eiginkonu
sinni, Guðrúnu Jó-
hannsdóttur, f. á
Heiðabæ í Þing-
vallasveit í Árnes-
sýslu 25. júlí 1938.
Guðrún er dóttir
Jóhanns Maríusar
Einarssonar trésmiðs, f. 16.
febrúar 1881 á Auðnum á Vatns-
leysuströnd, d. 11. mars 1974, og
Dagmarar Jóhannesdóttur, hús-
móður, f. 3. mars 1909 í Eyvík,
Grímsneshreppi í Árnessýslu, d.
2 desember 1971. Systkini Guð-
rúnar eru Jenný, f. 4. apríl 1936;
Áslaug Arnar, f. 12. júní 1947, d.
9. apríl 2010; Gústaf, f. 11. ágúst
1951. Leifur og Dúna, eins og
hún var alltaf kölluð, hófu sinn
búskap á Lindargötu 60 en síðar
fluttu þau í Breiðholtið og voru
með þeim fyrstu sem fluttu
þangað. Börn þeirra hjóna eru
Linda Kristín Leifsdóttir, f. 19.
maí 1963, í sambúð með Halldóri
Ara Arasyni. Börn hennar úr
fyrra sambandi eru Vilhjálmur
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Linda Kristín Leifsdóttir.
Elsku afi minn. Ég sakna þín
mjög mikið, þrjú ár síðan að ég
hitti þig. Ég er mjög glöð að ég
eyddi síðasta deginum mínum á
Íslandi með þér og þú sagðir mér
að passa mig á þessum Amer-
íkönum, þeir gætu verið snar-
ruglaðir eins og ég. Þú hefur allt-
af verið besti afi sem hægt er að
biðja um. Þú varst alltaf svo
spenntur, þegar þú komst í heim-
sókn, að skoða allt sem ég hef
verið að teikna. Spurðir mig alls-
konar spurninga um hvernig ætti
að teikna og mála, það hefur eng-
inn hvatt mig jafn mikið og þú að
halda mig að listinni. Ég man
alltaf hvað þú varst glaður og
hamingjusamur. Man sérstak-
lega eftir því þegar ég var u.þ.b. 5
ára og við vorum öll saman uppi í
sumarbústað.
Ég var svo spennt að komast í
rólurnar sem voru úti að ég fór
strax í stígvélin mín og hljóp
beint út og þú hljópst á eftir mér
út af því að ég mátti ekki fara ein
út. Við fórum bæði að róla. Svo
man ég eftir hvað við hlógum allt-
af mikið að bröndurum og þegar
amma gerði eitthvað sem okkur
fannst svo fyndið. Þó ég hafi ekki
verið með þér á þessum erfiðu
tímum þá varst þú alltaf í huga
mér, og þú munt alltaf verða í
huga mér. Ég veit að þú ert
hérna með mér og munt hjálpa
mér í gegnum erfiða tíma.
Lovísa Lind Vilhjálmsdóttir
Murphy.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mér gefin af guði,
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
þá liljuna í hjartastað ber,
en missi ég liljuna ljúfu
þá lífið er horfið frá mér.
(Þorsteinn Gíslason.)
Kveðja
Vilhjálmur Vilhjálmsson,
Valdimar Vilhjálmsson,
Valgeir Leifur Vilhjálmsson,
Arion Vilhjálmsson Moen.
Leifur Friðleifsson
Ég var tólf ára
þegar ég kom fyrst í
sveit til Jakobs og
Guðveigar. Þá var
flogið á Fagurhóls-
mýri og ég var sóttur þangað og
ekið heim í Skaftafell. Þetta var
fyrsta ferð mín að heiman, ég
hafði fengið einhverja ólýsandi
þrá um vorið til að komast úr bæn-
um og í sveit. Jakob og Veiga
höfðu samþykkt að taka við mér til
reynslu og ég hef síðan komið nán-
ast árlega í Skaftafell.
Ég man að mér fannst strax
gott að dvelja hjá þeim og stór-
kostlegt landslagið bauð mig vel-
kominn „heim“. Jakob og Veiga
reyndust mér alltaf sérlega vel, ég
hafði gaman af því að taka til
hendinni og þau leiðbeindu mér
vel við störfin sem féllu til í sveit-
inni.
Við Veiga vorum bæði ákveðin
og með skoðanir á mörgu og leyfð-
um okkur fljótlega að vera hrein-
skilin hvort við annað án þess að
það hefði áhrif á vináttuna. Ég
mátti til dæmis tjá skoðanir mínar
á uppeldismálum og þá aðallega
varðandi Guðlaugu, ýmis mannleg
samskipti og fleira, hún tók ekki
endilega mark á mér en hafði oft
gaman af því að ræða málin. Eftir
því sem árin liðu var fátt sem við
ekki gátum rætt.
Á móti lét hún mig heyra hvað
henni fannst um mínar venjur og
hegðun, m.a. man ég að þegar ég
16 ára kom fyrst með Heiðu aust-
ur og sagði henni að þetta væri
konuefnið mitt, þá tók hún mig á
eintal og sagðist nú ekki viss um
að þetta væri rétta konan fyrir
mig, en það væri mitt að velja.
Heiða kom með mér austur flest
ár eftir þetta og urðu þær Veiga
bestu vinkonur.
Guðveig
Bjarnadóttir
✝ GuðveigBjarnadóttir
fæddist 27. ágúst
1926. Hún lést 19.
október 2016. Útför
Guðveigar var gerð
28. október 2016.
Ég tók mér ýmis-
legt fyrir hendur og
ég man aðeins eftir
einu tilfelli þar sem
Veigu fannst nóg um
og stoppaði mig af,
ég var líklega fjórtán
ára, þetta var áður
en brýrnar yfir
Skeiðarársand voru
gerðar, við Guðjón í
Vesturbænum voru
að tala um að fara
heim og ganga yfir sandinn og
vaða árnar. Veiga sagði mér þá að
það væri mitt að ákveða en ég
skyldi nú ekki gera ráð fyrir að
koma í sveit til hennar oftar ef ég
færi þessa ferð.
Þegar þau hófu að vera með
gistingu í Skaftafelli kom ég mörg
haust með fjölskylduna og við
leystum þau af meðan þau tóku
sér frí, þetta voru yndislegir tímar
sem við fjölskyldan verðum ætíð
þakklát fyrir, við sáum saman um
gistinguna og ég sá um póstdreif-
inguna í sveitinni og náði þannig
að koma á öll heimili í Öræfunum
og kynnast sveitungum mínum
betur og finnst mér ég búa vel að
því núna þegar ég bý að hluta til í
Öræfunum.
Eftir að Jakob féll frá og Veiga
var meira í bænum, þá fórum við
nokkrum sinnum í verslunarferðir
um bæinn, aðallega til fatakaupa.
Ég held að hún hafi verið ánægð
með smekkinn hjá mér þegar hún
var að máta, en fljótlega fór hún
að nefna hvort Heiða gæti ekki
komið með og ég frekar sótt þær
þegar þær væru búnar, mig minn-
ir að hún hafi nefnt að ég væri
óþarflega skynsamur með hvenær
væri búið að kaupa nóg og að það
væri mun skemmtilegra að fara
með Heiðu á kaffihús og spjalla á
eftir verslunarferðina.
Mér fannst Veiga alltaf koma
fram við mig eins og ég væri eitt af
börnunum hennar. Ég og fjöl-
skyldan erum ætíð þakklát fyrir
hana og tímann sem við fengum að
vera henni samferða í lífinu.
Jón Ágúst.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar